Ardian Dedi "PASQYRA VRASTARE"

PASQYRA VRASTARE


“ Sa e bukur që jam” - mendoi, duke vështruar veten në pasqyrë.
Ishte e dashuruar me imazhin e vet. Kur je i lumtur, momenti ikën, pa e kuptuar, ndërkohë që mendimet, ia kushton së ardhmes. Dashuronte, si e marrë jetën. Energjia pozitive e shndërruar në eksperiencë nostalgjike, është lumturi. Nuk e mendonte dot veten, në një realitet, pa pasqyrën. E kishte si shoqe. Pasqyra i jepte fuqi, energji pozitive. Megjithëse, po merrte rrugën e viktimës. Nuk e dinte se ajo copë xhami kishte për ta shkatërruar. Megjithatë, gëzohet, kur më sheh, por çfarë do të bëjë pa mua. Një ditë do të plakej dhe ajo copë qelqi do t’i thoshte të vërtetën.
- S’jam dritëshkurtër, – komentoi këtë kumt të pasqyrës.
Atëherë, ajo copë qelqi nuk do t’i duhej më, do të kishte kujtime të shndërruara në plagë. Nganjëherë, kur kujtonte rininë qante, që ta prekte. Kur të vdiste ajo copë qelqi, do të filmonte, rregjistronte me këmbëngulje vdekjen e saj dhe, atëherë, vajmedet. Pasqyrë vdekjeje, gjithçka e kotë. Por vdekja e saj do të shkatërronte dhe pasqyrën. Kë do të rrënonte pastaj? Një vit pas zisë, fëmijët me shpresën e marrë të ringjalljes, porositën një statujë të artë dhe i ndërtuan një tempull. Dihet që ari është i pashkatërrueshëm dhe asaj i rrezatonte vështrimin bashkë me trupin një dritë të pëlhurtë floriri, ashtu siç e mbajnë mend të gjithë në ditët më të mira. Monument i përhershëm që përhapte dashuri në formë arome.
Ç‘kuptim ka koha para saj? Për një periudhë të gjatë admiruan njëra – tjetrën, pa e ditur që shikonin vetveten. Një ditë pasqyra do të thyhej në 400 copa dhe, pas këtij karshillëku, ndoshta, do të jetë fundi i gjithçkaje. Copë qelqi e thyeshme dashurie që nuk u shndërrua dot kurrë në kujtesë. Tingëllimi i thyerjes në hapësirën e shurdhët. Triumfi dhe shtatërrimi i “unit”.