PEGASI ALBANIA "Shtatorja e kurores "MIMOZA AGALLIU

MIMOZA AGALLIU
Shtatorja e kurorës
Statue of the crown
poems
La statua della corona
poesia



MIMOZA AGALLIU
Titulli: Shtatorja e kurorës
Poezi
Autor: Mimoza AGALLIU
Redaktor letrar: Kristaq F. Shabani IWA, WPS , AOM
Design & Layout: D. VRANIÇI
Kopertina: Autorja
© Copyright Mimoza Agalliu, 2013
Libri u shtyp në Shtypshkronjën e Shtëpisë Botuese
Marin Barleti Tiranë 2013
Libri u përgatit nën drejtimin e LNPSHA
PEGASI ALBANIA
Libri u mundësua nga Albanisa sh.p.k

Poezia e gjetjes refleksionit dhe shprehësisë

Nga Kristaq F. Shabani IWA, WPS, AOM

Pas vëllimit poetik “Çelnaja” Mimoza Agalliu shfaqet rishtas me vëllimin poetik “Shtatorja e kurorës”, duke treguar diagramën e saj poetike të ecurisë në poezinë, të cilën aq shumë e ka për zemër. Ajo çdo ditë jeton me simbolikën, me peizazhin natyror dhe shpirtëror si dhe me kombinimin e saj ndividual peizazhin shpirtëroro-natyror, duke bashkuar ndjeshmërinë e dy shpirtrave, të cilët, herë faniten e hërë shfaniten, duke krijuar panaorama për të këndvëstruar adhuruesit e produktit shpirtëror…Është një poezi, e cila e ka rrjedhojën te kërkimi me “eksplodator” në mendje. Në një këndvështrim serioz të poezisë e saj ndesh me një dukuri të fenomenizur spontaneiteti, duke sjellë gjetje e duke luftuar për krijimin e një individualiteti poetik gjithmonw nw rritje. Gjasat janë për këtë dhe flasin pikërisht për këtë.
Një poezi kjo e karakterit meditativo- peizazhor, e cila vjen me zbulim të natyrshëm të ndjesive, fenomeneve tw brendshme…, duke kaluar në një fazë simbolike konstatuese e duke lënë gjurmim në mendimin e individit. Tematika e këtij vëllimi është e gjërë dhe prek fenomene tipikë, por edhe të rrallë të mendimit. Materia lëviz, transformohet me forcën e impresionit dhe të shfaqjes së dukurisë së konturuar fare natyrshëm, e cila rritet në përmasë…Në pamje të pare, të jashtme, duket, sikur hallkat e sistemit vjershërues nuk janë të lidhura njëra me tjetrën, por, me një studim analitik dhe duke u futur në fshehtësinë e krijesës ndjen pulsantin e lidhësisë së hallkave. Është poezia e ndodhjes në qëndrim, e lëvizjes, e dinamizmit e gërshetimin “molekular”, e precipitimit edhe e ngjyrimeve të rrymave të ndryshme poetike… Duke i mëshuar fort simbolit, metaforës si dhe përzgjedhjes së fjalës, nëpërmjet një “qërimi” të mirë mundohet të “qëndisë” , sipas mënyrës së saj. Është objektiv i krijueses të tentojë në koincizitet, shpeshherë, në krijimin esaj dhe t’u mëshojë gjetjeve të kompozitave, të cilat zgjidhin situata poetike ngandonjeherë dhe të shumta në numër…
Spontaneiteti, madje, dhe në kërkimin e figurave, të cilat burojnë natyrshëm e shquajnë poezinë e saj , e cila fiton herwpasherë notësime profetike, konceptualitet të shfaqur në një natyrë vetjake dhe lënie gjurmë në kujtesën e lexuesit… Natyrisht, për të përvijuar dhe “thelluar” dukuri të shfaqura kërkohet ngulm dhe ecje në natyralitet.
Shumë krijime në këtë vëllim kanë prezencën e këtyre elementëve të renditura mw lart… Retorizmi është një dukuri e konkretizuar: A duhet shpresuar /te kjo e drejtë e “padrejtë” ?! Detaji i metaforizuar: Shtangur nga habia, /Shpirti gdhend histori zemre…
Metaforat prezente vijnë dhe qëndrojnë mbi kurora: Urat shëmben nga fjalëgurë; bari u rilind lotit sa një planet, (elemente të personifikimit).
Pasqyrim dhe qenësia e gjendjeve në disa shembuj : Askurrë, për të mos t’u ndarë! Zogu dhe unë dolëm nga ngrirja… Natë e mbarsur rëndë, abortoi dhimbshëm agimit.
Koha dëshmitare kthehu faqe të re, në zbardhërim të brishtë.
Kënga me nota të ngrira /mbeti mbi dy buzë, pa u kënduar!
E ardhur me një natyrshmëri thënieje: Sa lot janë kthyer në baltosje mbi këtë tokë,/ pa asnjë dëshmitar, /shpirtkëputur dhimbje, duke vrarë?!...
Peizazhi kombinues shprehet dhe dallohet nga syri i mprehtë : Me sy putha rrezen shpirtdehur, / renda në agim të paqtë. /Trëndafili shpërthen, tek hapet një buzë!… Sikundër rezulton nga shembujt i të bëjmë me një poete kërkuese në vijim dhe në ecuri, për të krijuar individualitetin e saj.
Vëllimi “Shtatorja e kurorës” është gjetja e një profili të një kurore, e cila përfaqëson shtatoren e kurorave në kërkim të plotësisë.

Apokalips i dështuar

Shtangur nga habia,
Shpirti gdhend histori zemre,
Loti mbush pellgje,
tinëzisht,
ankon për dhimbje fati
Rrëke fjalësh
nga rrënoja shpirti
formojnë piramida,
Liqeni blu thahet nga rrënjë lisi,
Kurora trëndafilash
përulin hijet mbi bar,
Qielli shëtit gri Galaktikës,
rëndon hijerëndë,
Mbi trupa përvëluar ethesh,
tronditi tokën rënkimi i malit.
Mijëra shkrepëtima
ndezin qiellin në zjarre,
Hiri i tyre përzier me lot,
ngjyrosin klithma;
Urat shëmben nga fjalëgurë,
nisën rrugën lumit meandrat,
në det te trazuar pikëtakohen
Retë humbin udhën
Përplasje meteorësh.
Përsëri shkrepëtima
Errësira mbulon yje.
Mbjell histori zemrash Toka.
Dielli mëshirues çeli portën e dritës
verbim ngjyrash lanë gjurmë mbi lumenj,
bari u rilind lotit sa një planet,
pas apokalipsit të dështuar…

Pentangram mbi natë pa yje

Natë pa yje,
Hëna fshehur tinëzisht,
dridhje e trembur, njerëz tremb;
Errësirë me pikëpyetje,
pikëçuditëset përkund
Në ç planet je ?!
Me ç frekuencë je lidhur?!
A ka shpirti ftohtë ?
Ke frikë kësaj nate të pustë?!
Dorëmpira fërkon dhimbje,
Truppërmbysurit shpirtin
lënë peng vetmisë,
E pakuptimtë kjo natë pa dritë,
Trullogaritsit lodhin ëndrrat,
Endërrthyesit lindin shpresa për ardhmëri,
Astmatikët numërojnë frymëmarrje,
Kardiakët matin pulse,
Internetasit vrasin orë,
Qarje fëmijësh shkundin natën,
Kukuvajkat përcjellin ekstrasistola,
hapin gropa të djegura Duhanpirësit,
Duar rrëshqitëse mbi lëkurëbardhë pëshpëritin eros;
Duardridhurit shtrëngojne barela,
Tingull puthje njomur buzësh të nxehta akullta,
Shi- errësirë tret trupa lodhjes,
Politikanet imazhojnë veten,
këmbadoras mbi kokë votash
Zotit i lutem, për pak bekim,
Kthetra gllabërojnë meridianë në Glob,
Sypërgjumërit
drejtojnë direkë anijesh,
valëdehur ëndrrave
përplasen me errësirrën.
Në një cep rruge
katër rrota shuajnë një zemër,
Në dritë neoni fustanbardha
pikon lot kristali, verë, vesë.
Tik-tak orë,
Pika shiu mbi asfalt ndezin buzëqeshje,
Kandilë të shuar vajtojnë,
Poetët lodrojnë mes yjesh feksur qiellit.
Optimistet dashurohen me meteorë,
Dy palë sy kërkojnë dritë,
duke çjerrë errësirrën e natës,
me refren jete në lindje.
Sonte u luajt doremifasolasido,
Natë e mbarsur rëndë,
abortoi dhimbshëm agimit.
Koha dëshmitare kthehu faqe të re,
në zbardhërim të brishtë.

Unë - Njeriu

Ne vështrojmë yjet,
Po ata, a na njohin Ne ?!
Katarakt plazëm e tokës,
njomën pak buzët e mia
Klorofil peme dua,
Aromë poreve dehur,
Mrekullisë tënde natyrë,
Në cep të qiellit rrufetë djegin një Tempull,
Shi zjarri shpërthejnë lumenj vullkani,
Hëna buzëqeshur ndez puthje,
Një yll vetmitar humbur,
ndër re, hesht,
Flokë të bardhë ujëvarash
shkrihen mbi ylberë,
Tingull zëri hapësinor ndër yje,
oshëtin fjala Njeri ,
Pemët zbukurohen mbi lumenj të kristaltë,
Shkëmbinj të forte përqafojnë thellësinë e tokës,
Unë, Njeriu, pëshpëris, fjalën dashuri
nëpër fije bari, grimcave të ajrit,
duke bërë
Histori të pashembullt

Kur kënga mbeti mbi buzë

Shpirtrat në ecje të ngadaltë,
në pikëtakim rrezesh në muzg,
Engjëll i bardhë,
hapurkrahësh përqafon errësirën,
Drita shpërhapur horizontit pa fund,
flet me heshtje resh.
Engjell i parë pret të dytin,
kryqëzuar duart mbi gjoks të tharë,
Zogjtë trishtueshëm
bashkuan gishtërinj të ngrirë.
Drita në shuarje mbylli sy qiejsh,
Zemërthyerit formuan dete pa fund,
Kënga me nota të ngrira
mbeti mbi dy buzë,
pa u kënduar!

Kur dielli ngroh valën

Shkëputem nga zhurma,
të kuvendoj me valën,
në hapësirën e kaltër,
të gjërë, shoh sytë e tu,
në shpatet e kodrave
marr tëndin përqafim.
Nëse dielli i nxehtë,
më djeg pak shpinën
shtëpia e shpirtit tim,
mbetet midis jetës vdekjes,
në këtë jubile të një ditë plot rreze,
ashtu si, sytë e tu plot gjallesë.
Ndaj, të lutem,
merre në këngën tënde, puthjen time,
vishja atij lisi të fortë,
ta mbajë gjithnjë ngrohtë,
në natyrën e qetë të jetëve tona,
zbukuruar në dekore puthje - përkëdhelje,
derisa të rrahin këto dy zemra të brishta,
por të forta,
si vetë trungu i tyre,
rrënjosur thellë viteve,
sepse dielli do të vazhdojë
të ngrohë valën, ende,
për shumë kohë




III. Peizazh

Kur hap siparin hëna

Lisat thellë u përkulën, papritmas,
Majat e tyre ngultas në tokë,
Frymëmarrje e rënduar
Gjethet e tërë parkut ranë në vajtim,
të veçantët trëndafilë derdhën vrulltas
petalet mbi rrënjë;
Fijebari u struk nën tokë
Prej qiellit retë zbritën këmbëkryqas,
me pëshpërimë dashurore veshën pemën
Reja me pemën, si dy të dashuruar,
në formulën (burrë +grua)
Lisat në çuditje
Qielli përpiu sytë e tyre,
në pika loti lanin fytyrën
Një pikë e madhe loti
ra mbi trung dhe shndriu,
si me magji hëna hapi siparin,
Lisave, të rënë përmbys,
lotët ua thau, me dritimin e saj
I përkëdheli , deri në lindjedielli
E nesërmja solli gonxheçelurat, të shpërthyera vrulltas;
në eter u shpërnda aroma , mbi bar, mbi pemë,
mijëra fole arkitekturuan zogjtë
Lisat e parkut u shtuan me banorë
A keni parë, kur një burrë do një grua apo të
kundërtën ?!
Trëndafili shpërthen, tek hapet një buzë!

Anglisht


MIMOZA AGALLIU
Statue of the crown
poems

Mimoza Agalliu
Statue of the crown
Poems
Translator: Dritan Kardhashi WPS
The book was published under the care of
LNPSHA PEGASI ALBANIA
Copyright Mimoza Agalliu , 2013
Printed in the publishing house Marin Barleti
Tirana, 2013

The poetry of finding, reflection and
expression
By Kristaq F. Shabani IWA,WPS,AOM
After the volume of poems Blooming Mimoza Agalliu appears again with the other volume of poems
Statue of the Crown , presents her poetic diagram of her pacing in poetry, which she loves so much. Every day, she lives with symbolism, with the natural and spiritual andscape and with her individual combination, joining the sensitivity of the two souls, which, at times they faint and other times they exhilarate creating a panorama in order to observe the worshipers of the spiritual product it is a poetry, which results from the research with explorer in the mind. Ina serious pint of view of her
poetry you encounter a phenomenon of spontaneity, by bringing innovations and fighting for the creation of a poetic individuality which keeps growing. Probabilities are for this and speak about this. This is poetry of the meditative and landscaping type, which comes along with a natural unfolding of feelings, inner phenomena , passing from a symbolic ascertainment phase and leaving its prints in the thought of the individual. The subject of this volume is wide and touches typical but also rare phenomena of the thought. The matter moves, is transformed with the force of impression and the appearance of the naturally contoured phenomenon, which is growing measurelessly In the first sight, it seems that the links of the versification system are not related to
each other, but, with an analytical study and entering into the secrecy of the creation you feel the pulse of the relation of the links. It is the poetry of standing still, of movement, of the dynamism and molecular weaving, of perceptions and colors of different poetic rhymes using the symbol and metaphor as well as careful selection of the word according to her way. It the aim of the author is to attempt in laconism, oftentimes in her creation and to utilize the findings of the composites, which solve poetic situations which are sometimes many in number The spontaneity, even in search of figures,
which derive naturally distinguish her poetry, which, often wins prophetic notes, conceptuality appearing in an individual way and leaving prints in the memory of the read er n atu rally, in ord er to delin eate and
deepen appeared phenomena it needs insistence and proceeding naturally. Many creations in this volume
con tain th e p resen ce of th e elemen ts classified as above the rhetoric is a concretized p henomenon:
should we hope/ in this unjust right?!The metaphorical detail: Thunderstruck from astonishment, / the soul carves heart stories the present metaphors come and stay on the crowns: the bridges fall in from the stone words; the grass was reborn from the tears as big as a
planet, (elements of personification). Reflection and inherence of conditions in some examples: Never to be separated! The bird and I emerged from freezing a pregnant night, aborted painfully at dawn. The time as a witness turned a new page, at fragile dawn. The song with frozen notes /remained on two lips, without being sang! Coming with a naturalism of saying: How many tears are transformed in mud over this ground, / without a witness, / broken spirited pain,murdering?!... The combining landscape is expressed and distinguished by the sharp eye: with eyes I kissed the elevated - spirited ray, / I ran at peaceful dawn. /the rose bursts, as a lip is open! as it results from the examples we have to do a
demanding poetess in progress to create her individuality. Her volume Statue of the Crown is the finding of the profile of a crown, which represents the statue of the crowns in search of perfection.

Failed apocalypse

Frozen from wonder,
The soul carves heart stories,
The tears fill ponds,
Stealthily,
it complains for sorrows
of fate
Streams of words
From the ruins of the souls
they build pyramids,
The blue lake is drained
by the oak s roots,
Garlands of roses
bend the shadows on the grass,
The sky wanders grey
through the Galaxy,
It weighs stately,
Overburning bodies
from fevers,
The mountain s groan
shook the ground.
Thousands of flashes
light the sky in fires,
Their dust mixed with tears,
they embroider screams;
The bridges collapse
from the stone-words,
the Meanders began their journey
down the river to meet
at a point in the sea
The clouds lose their way
Clash of meteors.
Again flashes
The darkness covers the stars.
The earth plants stories of hearts.
The compassionate Sun
opened the gate of light
Blindness of colors
leaving their prints on the rivers,
the grass revived from the tears
as much as a planet,
after the failed apocalypse


A stave over a starless night

Starless night,
the Moon hidden stealthily,
Frightened shake,
frightens the people;
Darkness with a question mark,
rocks the exclamation marks
In what planet you are?!
With what kind of frequency
you are connected?!
Does the soul feel cold?
Are you afraid of this deep dark night?!
The benumbed hand rubs down pain,
The prostrated bodies leave their souls
as a token of assurance to the solitude,
Meaningless this lightless night,
Those who calculate brains
they exhaust the dreams,
Those who break the dreams
they give birth to expectations for a future,
Those who suffer from asthma
they count the breath taking,
Those who suffer from the heart illness
they measure the pulses,
Those who use internet
they kill hours,
The baby cries shake the night,
The owls deliver extra systoles,
the smokers open burnt holes,
Slippy hands on white skin whisper: Eros ;
Those whose hands shiver hold stretchers,
A sound of kiss bedewed at the hot icy lips,
Rain and Darkness resolve exhausted bodies,
The politicians create their image,
on all fours over the heads of polls
I pray to God for a little bless,
Claws swallow up meridians in the Globe,
those with sleepy eyes head the masts of the ships,
Wave-drunk through the dreams
they clash with the darkness.
At a street corner four wheels
extinguish a heart,
Under the neon light
the white - dressed girl sheds
crystalline tears like the dew.
A ticking of a clock,
Raindrops over the asphalted road
light smiles,
Extinguished cressets mourn,
The poets gambol
amidst shiny through the sky.
The optimists fall in love with meteors,
A pair of eyes search for light,
tearing the darkness of the night,
with a life s refrain at birth.
Today was being played
do-re-mi-fa-sol-la-si-do,
A heavily pregnant night,
aborted painfully at dawn.
The time as a witness turned a new face,
at the fragile dawn.



I the Human being

We watch the stars,
but they,
do they know Us?!
Cataract plasma of the earth
wetted my lips a little
Chlorophyll from the tree I want,
Scent of the drunken pores,
Your miracle, nature,
In the corner of the eye
the thunderclaps burn a Temple,
Volcano Rivers explode in rains of fire,
The smiling Moon lights kisses,
A solitary star lost through the clouds,
keeps silent,
White hairs of waterfalls merge
in the rainbows,
A space sound voice amidst the stars,
The word Man resounds,
The trees grow beautiful
over crystalline rivers,
Strong rocks embrace
the depth of the earth,
I, the Man,
whisper the word - love
Through blades of glass,
particles of the air,
Making
Unexampled history






When the song remained on the lips

The souls in slow walk,
towards the meeting point of the rays in the twilight,
White angel,
with open wings embraces
the darkness,
The light scattered
in the endless horizon,
speaks with the silence
of the clouds.
The first angel waits for the second,
his hands crossed on the dried chest,
The birds melancholically joined their frozen fingers.
The extinguishing light
closed its eyes in the skies,
The broken hearted
formed endless seas,
The song with frozen notes
remained on two lips,
Without being sang!



I the Human being

We watch the stars,
but they,
do they know Us?!
Cataract plasma of the earth
wetted my lips a little
Chlorophyll from the tree I want,
Scent of the drunken pores,
Your miracle, nature,
In the corner of the eye
the thunderclaps burn a Temple,
Volcano Rivers explode in rains of fire,
The smiling Moon lights kisses,
A solitary star lost through the clouds,
keeps silent,
White hairs of waterfalls merge
in the rainbows,
A space sound voice amidst the stars,
The word Man resounds,
The trees grow beautiful
over crystalline rivers,
Strong rocks embrace
the depth of the earth,
I, the Man,
whisper the word - love
Through blades of glass,
particles of the air,
Making
Unexampled history


When the Sun warms the wave
I dissociate myself from the noise,
to pow pow with the wave,
At the blue wide space
to see your eyes,
In the hillsides
to take your hug.
If the hot Sun
burns my back a bit
The house of my soul
remains between life and death,
In this jubilee of a day full of rays,
Like your eyes full of vivacity.
Therefore, please take my kiss in your song,
dress with it that strong oak,
to keep it warm forever,
In the still nature of our lives adorned in decorations
kisses - caresses,
Until these fragile, but strong hearts
Like their trunks
Rooted deeply throughout the years
Will continue to beat,
Because the sun will continue
to warm the wave, still, for a long time



,,,,
Italisht



Apocalisse fallita

Sbalordito dall incanto,
il cuore scolpisce storie di cuore,
La lacrima riempe gli stagni,
di soppiato, il destino si lamenta per i dolori...
Fiumi di parole,
Dalle rovine dell anima creano delle piramidi,
Il lago blu si secca dalle radici della quercia,
Corone di rose piegano le ombre sull erba,
Il cielo passeggia di grigio alla Galassia,
Pesa maestoso,
Sui corpi scottati di febbre,
il gemito della montagna ha scosso la terra.
Migliaia di lampeggiamenti
accendono il cielo nei fuochi,
Il loro cenere mescolato con le lacrime,
dipingono i pianti;
I ponti si distruggono dalle parole di pietra,
si sono partiti verso il fiume,
I meandri si incontrano in mare agitato...
Le nuvole perdono la strada...
Collisione di meteore...
Di nuovo il lampeggiamento...
L oscurita copre le stelle...
La Terra semina le storie di cuori.
Il sole misericordioso
ha aperto la porta della luce,
accecamento di colori lasciano
delle tracce sui fiumi,
l erba é rinata alla lacrima
quanto un pianeta,
dopo l apocalisse fallita...


Pentagramma sulla notte senza stelle

Notte senza stelle,
La Luna nascosta di soppiato,
vibrazione spaventata,
la gente spaventa;
L oscurita con dei punti interrogativi,
i punti esclamativi culla...
In che pianeta ti trovi ?
Con quale frequenza ti sei legata ?!
Sente freddo l anima ?
Senti paura questa notte scura ?
La mano intorpidita sfrega i dolori,
I corpi rovesciati lasciano
in pegno l anima alla solitudine,
Questa notte senza luce insignificante,
I cervelli ragionieri stancano i sogni,
I sogni spezzati nascono
le speranze per il futuro,
Gli astmatici contano delle respirazioni,
I cardiaci tastano i polsi,
la gente d internet ammazzano le ore...
I pianti di bambini scossano la notte,
Le civette accompagnano i disordini battiti,
I fumatori aprono dei fori bruciati,
Le mani scivolose sulla pelle bianca
sussurrano eros;
Le mani tremante stringono delle barelle,
Suoni di baci lacrimosi
alle calde ghiacciate labbra,
Pioggia d oscurita scioglie
dei corpi alla stanchezza,
I politici immaginano loro stessi,
carponi sulle teste dei voti...
Mi prego al Dio per benedizione,
I meridiani deglutiscono
gli artigli nel Globo,
Gli occhi assonnati dirigono i navi alberi,
onde inebriando ai sogni
si sbattono con l oscurita.
In un angolo della strada
a quattro ruote spegnano un cuore,
Nella luce di neon il vestito bianca
versa le lacrime di cristallo
d estate, di rugiada.
Ticchettio d orologio...
Gocce di pioggia
sull asfalto accendono i sorrisi,
Le spente lanterne soffrivano,
I poeti si divertono
tra le stelle brillante al cielo.
Gli ottimisti si innamorano con le meteore.
Un paio d occhi cercano luce,
strappando l oscurita
della notte,
con il ritornello di vita nella nascita.
Oggi é stato giocato do re mi fa sol la si.
La notte pesante impregnata,
ha abortito dolorosamente all alba.
Il tempo testimone
ha voltato nuova pagina,
nel fragile albeggiamento.


Io L uomo

Noi guardiamo le stelle,
ma Loro ci conoscono?!
Cataratta di plasma della terra,
hanno lacrimato poco le mie labbra...
Clorofilla d albero voglio,
Arome ai pori inebrianti,
Alla tua meraviglia natura...
In un angolo del cielo
le fulmini bruciano un Tempio,
Pioggia di fuoco fiumi di vulcano,
La luna sorridente accende dei baci,
Una stella solitaria dispersa,
tra le nuvole, tace,
Capelli bianchi di cascate
si sciogliono sugli arcobaleni,
Suono di voce spazioso tra le stelle,
Romba la parola Uomo ,
Gli alberi si adornano
sui fiumi di cristallo,
Le forti rocce abbracciano
la profondita della terra,
Io, l uomo sussurro la parola amore,
attraverso fili d erba,
alle particelle d aria,
creando
Storie straordinarie...



Quando la canzone é rimasta sulle labbra
Le anime nel lento cammino,
nell incontro di raggi
al crespuscolo,
Il bianco angelo,
a braccia aperte abbraccia l oscurita,
La luce dispersa all infinito orizzonte, parla
con i silenzi di nuvole.
Il primo angelo aspetta il secondo,
incrociando le mani
sul secco petto.
Gli angeli tristemente
hanno unito le dita congelate.
La luce nello spegnimento
ha chiuso occhi di cielo,
I cuori spezzati
hanno formato mari senza fine,
La canzone con delle gelide note é rimasta
sulle due labbra senza cantarsi !
Quante vite vive un amore ?!
Lamore non conosce l eta...
Ma lo stesso amore ha l eta ?!
Non per caso passi
nelle stradette lunghe...
Puo capitare che passeggi
nelle curve nelle perdite,
alle spine coperta...
Eh, se tu amore
non cammini nel ritmo
alla strada verdeggiata,
alla perdita ti immersi,
che nemmeno la mia voce
non la sentirai,
quindi per favore,
tornati in un bacio benedetto.
Voglio misurare l eta dell amore vero.

Quando impregni vita nei tuoi occhi
I tuoi occhi accarezzano
dolcemente degli sguardi,
I caldi lobi riscaldano dei corpi,
la lacrima tocco,
non conosco delle formule nell amore!
Io l ho toccato, l ho vissuto,
rendo felice l anima,
Aspetto il domani
che mi copra con dei baci senza fine,
per Te, primo amore,
sono l ultima per Te,
sono rimasta tale...
Lo so, questo é possibile,
Non voglio perderti,
non voglio andare lontano,
lasciando dietro le anime seccate,
dalla sete per poco d amore,
Sento il tuo toccamento,
ho paura la tua mancanza.
Tu vivi la mia vita,
io tocco il tuo momento,
mentre la nave
della vita prende la velocita,
sento di mantenerti stretto,
a braccia aperte
alle giornate e notti senza separazione,
senza rituale di sentimento,
I miei sogni sono preludio di vita,
se mi sveglierá
da questa tranquillita, aprirei gli occhi
a dirti:
Lasciami volare
nell Universo, insieme con te
che impregni vita ai tuoi occhi!

III.Paesaggio

Quando la luna apre il sipario

Profondamente le quercie
si sono piegate, improvvisamente,
Le loro cime fissate nella terra,
Respirazione pesante...
Le foglie dell intero parco
sono cadute nel lamento,
le particolari rose
hanno versato impetuosamente,
i petali sui radici;
Filo d erba si é accovacciato sotto la terra...
é caduta sul tronco e ha brillato,
con la magia
la luna ha aperto il sipario,
Alle quercie, rovesciate,
le ha asciugate le lacrime,
con la sua luce...
Le ha accarezzate,
fino alla nasciate del sole...
Il domani ha portato le gemme sbocciate,
esplose impetuosamente;
l aroma si é distribuito nell etere,
sull erba, sull albero,
gli uccelli hanno costruito migliaia di nidi...
Le quercie del parco
si sono aumentate con degli abitanti...
Ma avete visto,
quando un uomo ama una donna
oppure il contrario?!
La rose sboccia,
mentre si apre una labbra!...