PEGASI Talente te rinj MARSELA HAJDINI LUSHNJE

Fanitja e të Puthurës së Detit të dallgëzuar…
skicë

Dita ishte ngarkuar me rastësinë. Rastësia lindte rastësinë dhe rastësia, po më dukej, sikur donte të shpërthente me të papriturën e saj... Me ngjasonte me një pemë të jeshiltë, e cila nxirrte degë të blerta rastësie shpejtësisht. Hodha vështrimin tim të zgjuar dhe ceka interesanten: atë, që ishte e konturuar . Po ai a e kishte mendjen të dallonte në kujtesën e tij atë “takim emblemë”, që përsillte të kaluarën. U përqëndrova mbi atë rastësi dhe po ecja pa vënë re, veç vijoja të përqëndroja sytë e mi të bukur, që lëshonin vështrimin kujtimor. Ku mund të jetë ai tashmë, ai, që i ka dhënë dritë këtij vendi dallgëzues?! Ku?!

Vijoja të ecja lehtas dhe me sy ngulitur… Kur, papritmas, ndodhi një përplasje e paparashikuar… U përplasa ... Po me kë?! Ishte pjesa e tjeter e syrit tim, pjesa e buzë, gjysma e të puthurës e mbetur aty në atë afërsi deti, ku dallgët përplaseshin sa herë, që realizohej e puthura, e pasputhura... Buzët sillnin në kujtesën e tyre atë ndodhi aq interesante, të bukur, hijeshore, ndjenjësore, perëndore... Oh, sa bukur , o njerëz...

Sa e drituar drita, sa e rrezatuar rrezja... Doja të thërrisja , por u vetpërmbajta...

Ishte pikërisht ai, që kishte realizuar puthjen e parë dashurore... Unë , ai dhe pak më tutje vendi, që ndjeu ofshamat e të puthurës së parë dhe mbi puthjen tonë Qielli dhe kundrues i fortë Deti..., të cilët shënuan diçka në ditarin e tyre: si duket ligjëruan qiellësisht dhe detësisht të puthurën tonë...

Një përplasje e fortë sysh, si dy shikime zhbirues, që kërkojnë të zbulojnë mendimet e momentit... Një hutim i prerë, pa një gjysmë fjalë... Sytë u kthyen nga vendi i takimit me lot shpërthuyes të lënduar dhe filluan të bien nga faqet e mia. M’u duk

sikur ishte nisur ujëvara e lotëve , e cila rrëzohej mbi faqet e mia të bukura, aq e rrëmbyeshme... Më shikonte ai ... Ndjeva tek më shikonte me syte e saj të bukur dhe E Puthuara e Parë... E hutuar mbeta mes vështrimeve dhe të puthurës...

Ndjeva se zemra më ndaloi.... Kisha mbetur si e ngulur ne një hap të pahedhur.... Mblodha forcat. I dhashë urdhër zemrës të rifutej në kraharorin tim të bukur .

Papritmas ai u shfanit. Unë ecja e hutuar dhe pyetjet filluan të vërshonin njera pas tjetrër… Të ishte fantazma e tij ? Të ishte përfytyrimi im i sëmurë? Nuk mbaja mend si kisha ardhur deri këtu?! Pashë dhe një herë nga e puthura dhe vrapova, me sa kisha

fuqi midis njerëzve, të cilët lëshonin pyetjen jetime: ‘Po kjo ç’pati?”
Enigmën e kisha marrë me vete. Ndjeva, sikur po më ndiqte nga pas dikush... Ktheva

sytë dhe pashë të konturuar të Puthurën time të Parë… Ajo ishte e pranverizuar e gjitha, ashtu, si atë ditë e veshur me veshje lulesh…

M ë dukej, sikur donte të më thoshte diçka. Unë u ndala dhe doja ta prisja, por ajo sa u ndala unë, u zhduk. Si duket shkoi prapë atje te deti… pastaj m;u fanit, sikur drejt

meje po vinte një”sozia ime “ veshur me velo të bardhë nusërore. E dallova : Ishte

përsëri e E PUTHURA IME E PARE.

E kisha humbur tashmë vetminë…

I redaktoi: Kristaq F. Shabani I.W.A, W.P.S