Bojkotoni Produktet e Serbise-860-

Hyrje
Më 9 dhjetor filloi punën misioni i ri ndërkombëtar në Kosovë – mision ky që do të vazhdojë ta mbajë pushtetin ekzekutiv në ushtrimin e dhunës ligjore në Kosovë. Në vendin tonë të cilit po i themi i pavarur. Më 7 janar të vitit 2008, më shumë se një muaj para se Deklarata e pavarësisë së Kosovës të shpallet në Kuvend, Janez Jansha, kryeministër i Sllovenisë, në kohën kur vendi i tij kryesonte BE-në, kishte thënë se Kosova nuk do të jetë e pavarur meqenëse “një mision të tillë evropian ne nuk do ta dërgonim në një vend tërësisht të pavarur, në një vend sovran.” (Radio Evropa e Lirë, 7 janar 2008; Ahto Lobjakas; http://www.rferl.org/content/article/1079326.html) Kjo përgjigje e tij kishte ardhur para shpalljes së pavarësisë. Mirëpo çka e bënte atë tërësisht të sigurt për mangësinë e sovranitetit dhe shtetësisë së plotë të Kosovës (përveç Planit të Ahtisaarit dhe koordinimit të Deklaratës së Pavarësisë, të cilat Jansha i njihte më mirë se populli i Kosovës) ishte edhe një dokument tjetër – Veprimi i Përbashkët i Këshillit të BE-së (Këshill ky që kryesohej nga Jansha), dokument ligjor që e themelonte EULEX-in. Mundësimi i EULEX-it pamundësonte pavarësinë. Këtë e mendonte Jansha atëherë. Këtë e thoshte Lëvizja VETËVENDOSJE! prej fillimit. Shteti i pavarur dhe sovran nuk duron misione të huaja me pushtet ekzekutiv brenda.

Misioni i EULEX-it, i vetëm pa Përfaqësuesin Civil Ndërkombëtar, do t’i kushtojë Bashkimit Evropian gjithsej 364 milionë për vitin e parë dhe nga 400 milionë për vitet pas tij. Po të ishte vërtetë përqendrimi në ndihmë për Kosovën, atëherë kjo shumë parash do të ishte mjaft e madhe për t’u përdorur në ato sfera të jetës shoqërore ku Kosova ka shumë më shumë nevojë, dhe ku populli i Kosovës do të kishte vërtetë dobi. Me këto para BE do të mund të ndërtonte universitete të nivelit më të lartë, spitale me standarde vërtetë evropiane, infrastrukturë fizike dhe ekonomike. Të gjitha këto do t’ia përmirësonin cilësinë e jetës qytetarit të Kosovës, dhe do t’ia hapnin rrugën Kosovës për zhvillim e përparim. Këto do të ishin ndihmë e pakontestueshme në ndërtimin e një shteti të pavarur. Por jo, këto miliona euro janë ndarë për të financuar policë, gjykatës e prokurorë – elemente të aparatit të dhunës. Ndihma është e tillë vetëm nëse bëhet në bazë të nevojave të përcaktuara nga ne dhe në fusha të identifikuara nga ne. Përndryshe ajo është imponim që nuk na zhvillon por na pengon.

Nga negociatat në kompromis dhe anasjelltas

Hashim Thaçi i ka zhgënjyer UNMIK-un dhe BE-në. Për disa muaj ata po negociojnë me Serbinë e ky veçse bënte sehir. Ata e kanë konsideruar këtë si një lloj pranimi nga ana e tij. Ngjashëm sikurse me Marrëveshjen e Rambujesë, ngjashëm sikurse kur u aprovua Korniza Kushtetuese, sërish tani, Hashim Thaçi thotë JO tash për të thënë PO pak më vonë. Ai është njeriu që nënshtrohet i fundit. Ama, megjithatë nënshtrohet dhe e gjithë kjo është me paramendim. Përgjatë kundërshtimeve të buta ai ia rrit vetes rëndësinë para pranimit përfundimtar.

BE-ja negocioi me Serbinë për shtrirjen e EULEX-it. Ajo i pranoi të tri kushtet e Serbisë: 1) që EULEX-i të bazohet në Rezolutën 1244; 2) që EULEX-i të jetë neutral karshi statusit të Kosovës; 3) që EULEX-i të mos ketë të bëjë me Planin e Ahtisaarit. Kushtin e parë dhe të dytë e kanë pranuar edhe Fatmir Sejdiu e Hashim Thaçi. Vetëm kushtin e tretë e refuzuan ata, duke e përforcuar kësisoj Planin e Ahtisaarit, gjithsesi të padrejtë dhe aspak të favorshëm për Kosovën. Insistimi kryesor i Fatmir Sejdiut dhe Hashim Thaçit është bërë Plani i Ahtisaarit, i cili edhe nga vetë ata është cilësuar si çmim i pavarësisë (të cilën edhe ashtu nuk na e njohën Serbia e Rusia, e rrjedhimisht as OKB-ja)!

Mirëpo, marrëveshjes ndërmjet BE-së dhe Serbisë për EULEX-in në Kosovë, Boris Tadiqi ia kishte vënë një parakusht që do të shërbente edhe si ombrellë: marrëveshjen UNMIK-Serbi për 6 pikat e letrës së Ban Ki-moon-it që Serbisë në Kosovë i japin edhe më shumë pushtet se Plani i Ahtisaarit. Policia, gjyqësia, doganat, kontrolli i kufijve, transporti dhe komunikacioni, trashëgimia kulturore, parashihen të jenë të ndara etnikisht. Në Kosovë do të ketë dy sisteme politike: një të Kosovës dhe një të Serbisë në çerekun e territorit, dhe që të dyja këto nën autoritetin suprem ndërkombëtar të PSSP-së e ICO-së. Strukturat e Serbisë nuk do të shpërbëhen paraprakisht, dhe serbët do t’i kenë të gjitha përveç ushtrisë të cilën nuk do ta kenë as shqiptarët. 6 pikat e marrëveshjes UNMIK-Serbi, Fatmir Sejdiu tha se nuk janë të pranueshme në formën e tyre aktuale. Ai nuk tha se ato paraqesin çështje të panegociueshme. Ai nuk i refuzoi 6 pikat për arsye parimore dhe as për arsye përmbajtësore. Ai tha se forma e tyre nuk është adekuate.