A DUHET NDJEKUR RRUGËN E GJERMANISË POPULLI YNË

Siq shihet kohëve të fundit duhet pa tjer të kemi një rrugë si populli i gjermanis.Se ndyshe nuk bë as pak.

Ne ate qe kam kuptuar tek popullli gjerman duhet te ndjekure kete populle por jo veq me fjal por edhe me pune,gjermanet e kan qef punen e kane kulltur mendoj e punoin qe veprat e tyre te lexohen,duan dhe aryne me kokforteisn qe kan te jen gjithmon me te miret e botes,me kualitative me kembules dhe koke fortesia e tyre ja per pak vite ku eshte sote Gjeramnia qe para 60 viteve ishte me keq se Kosova e para 8 vitesh prandaj mendoj se duhet patjeter te ndjekur rrugen e gjermanis por edhe me pune e vepra.

Epilog: Republika në funksion të bashkimit

Çështja e bashkimit politik të shqiptarëve nuk është e njëjtë me atë të Gjermanisë. Ndryshimet reduktohen thelbësisht në faktin se shqiptarët, për ndryshim nga gjermanët, realisht nuk ishin në gjendje t'i kontribonin krijimit të çështjes shqiptare. Gjatë historisë atë ua krijuan të tjerët. Mirëpo doemos duhet të jenë në gjendje që t'i kontribuojnë zgjidhjes së saj të drejtë. Dhe zgjidhja e drejtë e çështjes shqiptare është bashkimi i tyre në kontekst të proceseve integrative të Evropës. Sot asnjë faktor i pjekur politikisht nuk mund ta kontestojë këtë të drejtë. Si komb i viktimizuar në funksion të barazpeshës midis Fuqive të Mëdha dhe të ruajtjes së paqes (e cila edhe ashtu nuk u ruajt) në të kaluarën, me suprimimin e ndarjes ideologjike të Evropës do të duhej të mundësohej realizimi i interesave vitale të kombit -bashkimi me qëllim të zhvillimit dhe të kultivimit të idenditetit kombëtar, të renditjes në rendin e popujve të barabartë dhe të avancuar në Evropë. Mirëpo problemi i çështjes shqiptare nuk qëndron te bashkimi, por te rrugët për realizimin e këtij qëllimi. Kur thuhet se bashkimi duhet të vihet në kontekst të proceseve integrative të Evropës, mund të konsiderohet se është thënë gjithçka, por edhe asgjë. Për këtë shkak kërkohet një shqyrtim pak më i thelluar i çështjes.

Në vitin 1981 u shtrua kërkesa për konstituimin e Kosovës në Republikë. Në prapavijën e kërkesës qëndronte besimi se problemi shqiptar në Jugosllavi esencialisht reduktohej në të drejtën për t'u konstituuar si plotësisht i barabartë me të tjerët, si shtet me të gjitha të drejtat idividuale dhe kolektive që i gëzonin republikat (shtetet) në bashkësinë e republikave (shteteve) Jugosllave. Politika zyrtare, atëbotë, kërkesën e tillë e shpalli si kërkesë kontrarevolucionare, duke shpjeguar, ndoshta jo tërësisht pa bazë, se Kosova, me t'u konstituuar në Republikë, do t'a ushtronte të drejtën e vetëvendosjes dhe do t'i bashkangjitej Shqipërisë. Ndërkaq, Republika e Kosovës shihej edhe në funksion të zhvillimit të shpejtuar; të barazimit me të tjerët; të kultivimit dhe të zhvillimit të identitetit kombëtar, por edhe në funksion të zhbllokimit të kufirit me Shqipërinë dhe të rolit të theksuar të Kosovës në raportet Jugosllavo-Shqiptare (shih "Gishti i trashë i Vëllait të madh", dhe "Viti '81 dhe proceset e demokracisë"). Fillohej nga premisa se "përparësitë e këtij solucioni të çështjes shqiptare ishin të trefishta: 1) se nuk do ta shkaktonte acarimin tej mase të raporteve ndërnacionale (ato megjithatë u acaruan); 2) se do të ishte solucion efikas dhe i pranueshëm për të gjitha palët e interesuara, pos për shovenizmin serbomadh; dhe 3) se nuk do t'a lejonte instrumentalizimin as të shqiptarëve dhe as të serbëve në funksion të interesave të huaja globale apo regjionale (shih "Shteti dhe interesat vitale të kombit"). Besohej se e drejta e konstituimit të Kosovës në Republikë, logjikisht do të duhej t'i paraprinte bashkimit të kombit dhe njëherit do të ishte në funksion të stabilitetit politik të Jugosllavisë dhe të Ballkanit në përgjithësi. Përse? Përgjigja është e pranishme në premisën e tretë të citatit të shënuar, por duket se janë të nevojshme edhe ca shpjegime plotësuese.

Nga shembulli i zgjidhjes së çështjes gjermane është e qartë se sanksionimi i saj i plotë kërkohet në kujdesin për moscënimin e interesave të sigurimit të shtetiti sovjetik, ndonëse komunizmi si model i zhvillimit dhe si parakusht i interesave të sigurimit dështoi edhe në Bashkimin Sovjetik. Integrimi i sovjetikëve në "autobusin" e Hoffmann-it, simbolikisht shpreh vazhdimin e njohjes së Bashkimit Sovjetik si superfuqi. Për këtë shkak bashkimi i gjermanëve nuk u bë mbi baza të antisovjetizmit dhe as për inat të Bashkimit Sovjetik. Në analogji me këtë shembull qëndron edhe çështja e konstituimit të Kosovës në Republikë (tani e jetësimit të saj të plotë) dhe çështja e bashkimit, e cila duhet të realizohet në kontekst të proceseve integrative të Evropës, jo për inat, e as përkundër të tjerëve, por sepse ajo (Republika) ishte e drejtë elementare e konstituimit të kombit në Jugosllavi dhe e zhvillimit të tij të barabartë me të tjerët.

Nga ana tjetër, fjala është për bashkimin e Evropës. Në të vërtetë, jo vetëm që e besonin gjermanët, por edhe shumica e analitikëve të tjerë politikë ishin të mendimit se bashkimi i Evropës ishte nus-produkt i nevojshëm dhe i domosdoshëm i ribashkimit të Gjermanisë. Një Evropë e bashkuar, në të cilën fuqia gjermane do të ishte në funksion të interesave të saj (Evropës), e jo vetëm në funksion të interesave partikulare gjermane përmes mekanizmave të krijuar dhe në ndërtim e sipër të bashkëpunimit dhe të forcimit të sigurisë, do t'a frenonte fuqinë gjermane në mënyrë që të mos kërcente shumë përtej mesatares së të tjerëve. Kjo komponentë e Evropës së bashkuar është recidiv i politikës së dikurshme britanike (që të mos lejojë forcimin e ndonjë fuqie në kontinent e cila do të shndërrohej në një rival të rrezikshëm për interesat e saj) dhe tani e shpreh kujdesin e përbashkët anglo-saxon për strategjinë e ndryshimeve në harmoni me qëllimet globale të politikës së tyre. Ky është gjithashtu çmimi që Gjermania ia paguajti Evropës për të drejtën e ribashkimit të vet.

Historikisht, trojet shqiptare (fjala është për procesin e konstituimit të shteteve në Ballkan), por edhe më gjerë, ishin vend-ndeshjeje dhe vend-thyerjeje i interesave të fuqive të Evropës. Fakti se populli shqiptar globalisht u nda në dy e më tepër shtete, por në njërin i pavarur, e në tjetrin mbeti në fillim si pakicë kombëtare, e cila në periodën midis dy luftërave botërore kontestohej, ndërsa pas Luftës së Dytë Botërore u njoh herë si pakicë, e herë si kombësi, këtë e dëshmon më së miri. Austro- gjermanët e përkrahën formimin e shtetit viabël shqiptar të cilin në bisedat diplomatike e kontestonin rusët, kurse në terren serbët. Pozita e tanishme shqiptare esencialisht është rezultat i thyerjes dhe i kompromisit midis këtyre dy etnikumeve (austro-gjermanëve dhe sllavëve), por edhe i presioneve të mëdha nga jashtë që e pengonin vlerësimin e drejtë dhe real të faktorit ndërkombëtar dhe bile pjekjen e faktorit shqiptar, i cili duhej ta bënte një gjë të tillë në favor të interesave shqiptare. Të tjerët, si Italia, Franca dhe Britania, më tepër mbanin qëndrim pritjeje, duke u marrë në të njëjtën kohë me negociata të ndërsjella, me qëllim të instalimit të interesave të veta. Ato, d.m.th. interesat e tyre, vinin në shprehje paralelisht me rënien e ndikimit gjerman në politikën evropiane, por themelet e vëna në Konferencën e Londrës nuk u lëkundën qenësisht, pos gjatë periodës së luftërave, kur këto troje shndërroheshin në teatër të operacioneve ushtarake, sepse esencialisht, edhe raportet e interesave të fuqive në Evropë mbeteshin të njëjta, pavarësisht nga ndryshimet që i shkaktonin luftërat. "Evropeizimi" i interesave gjermane dhe "gjermanizimi" i interesave të Evropës, duket se tani për tani akoma është mbulesë për vazhdimin edhe për një kohë të caktuar të raportit të njëjtë të interesave. Nga aspekti i raporteve strategjike, "evropeizimi" i tillë i interesave gjermane realisht e shpreh edhe kujdesin, ndoshta në rend të parë këtë, për moslejimin e interesave të shtetit Sovjetik, ose të interesave të sovjetizuara ruse. Është pak e besueshme se rusët do të lëshonin pe edhe nga ky aspekt, përveç atij ideologjik. Për këtë shkak, problemi i tanishëm i proceseve integrative të Evropës konsiston nga përgjigja korrekte që do t'i jepet pyetjes se në çfarë mënyre dhe si do të arrihet "evropeizimi" edhe i interesave të shtetit Sovjetik dhe i rusëve në te? Kjo njëherit e shpjegon edhe intransigjencën serbe, por edhe luhatjen e të tjerëve, si në raportet gjithëjugosllave, poashtu edhe në ato me shqiptarët. Serbët do të dëshironin t'i ruanin tokat e pushtuara në rrethana të tjera historike, si minimum të dhënë për integrimin e tyre në Evropë, me çmimin e provokimit të luftës në Ballkan. Kjo do të thotë se ata shprehin gadishmërinë për instrumentalizimin e vetes në funksion të mosndryshimit të politikës sovjetike ndaj gjithë situatës në Evropë dhe të ruajtjes së statusit prioritar të etnikumit sllav në politikën ndërkombëtare.

Nga ky aspekt, politika serbe natyrisht se e ka të qartë se, së paku në raport me shqiptarët, nuk është fjala për toka serbe. Argumentimi historik në këtë rast është dubioz dhe në instancën e fundit i paqëndrueshëm. Fjala është më tepër për shpresën se, sikurse në të kaluarën, komponenta religjioze e argumentimit politik do t'a luajë rolin e vet në vendimet përfundimtare të rregullimit të çështjes. Politika e Fuqive të Mëdha në Ballkan në të vërtetë u formësua duke qenë e ndikuar edhe prej kësaj komponente. Operacionet luftarake dhe konferencat diplomatike në Ballkan dhe rreth tij Fuqitë e Mëdha i arsyetonin si luftë interesash në Perandorinë Otomane dhe jo si copëtim të tokave shqiptare. Për to formimi i një shteti relativisht të fortë shqiptar me popullsi kryesisht të besimit islamik do të paraqiste, shprehur simbolikisht, një pykë aziatike në tërësinë e krishterë të Evropës. As atëherë dhe as sot komponenta religjioze nuk u konsiderua si relevante për diskutime në argumentimin politik, por kjo nuk do të thotë se ishte më pak prezente në refleksionet dhe në motivet e nxjerrjes së vendimeve politike: "Ekziston një seri kolosale e kontesteve të mundshme tradicionale në një botë, -shkruan Stanly Hoffman, -ku akoma ekziston së paku një ideologji e konflikteve të dhunshme -fundamentalizmi islamik, dhe ku zhdukja ose rënia e ideologjive sekulare e lejon nacionalizmin në pjesën më të madhe të planetit si të vetmin indikator të lojalitetit" (S.Hoffmann, vep.cit.). Me fjalë të tjera, relevanca e këtij faktori në raportet ndërkombëtare politike, për shkak të një vargu motivesh, po sidomos për shkak të burimeve të energjisë, pavarësisht nga avancimet në fusha të ndryshme të shkencës, është ngritur. Andaj, ndonëse shqiptarët nuk kanë asgjë të përbashkët me fundamentalizmin islamik, është fare lehtë, ndonëse jo korrekte, t'u mvishet ai si hipotekë. Këtë hipotekë nuk mund t'a heqim vetëm duke e theksuar areligjiozitetin e njohur shqiptar, (religjioni konsiderohet si arritje e qytetërimit), por duke u mbështetur në traditën e rrallë të tolerancës fetare, duke e kërkuar vendin e vet në pikat e afërta ose të përbashkëta kristiano-islamike dhe duke e avancuar rolin e vet në afirmimin e mentaliteteve dhe të botëkuptimeve të të dy sistemeve të mendimit religjioz dhe politik.

Në kontekst të argumenteve të theksuara, për politikën globale të fuqive, fakti se jashtë kufijve të shtetit amë ndodhen më tepër se gjysma e popullit, ndërsa në Jugosllavi jetojnë rreth 40% të popullsisë së gjithëmbarshme shqiptare, është një problem që duhet zgjidhur. Mënyrën fatlume të zgjidhjes së tij do të duhej t'a gjenin vetë shqiptarët, por duke mos e rrezikuar paqen, interesat e baraspeshës dhe orientimin global politik. Për këtë shkak përkrahja eventuale e Shqipërisë për bashkimin e tokave shqiptare vetëm nga njëra palë e multipolaritetit (e bëri Gjermania gjatë Luftës së Fundit) ose e bipolaritetit të forcave (supozohet se e bëri Stalini në funksion të anti-amerikanizmit), nga pala tjetër u konsiderua instrumentalizim i Shqipërisë në funksion të interesave globale të palës së kundërt. Në kontekst të proceseve të tanishme integrative të Evropës, bashkimi shqiptar, në mbështetje të ndonjë roli të theksuar eventual gjerman në Evropë, do të thotë bashkim via-gjerman. Ndërkaq, situata e kundërt -përkrahja eventuale e shqiptarëve në Jugosllavi që ta bashkojnë Shqipërinë, dhe jo të bashkohen me Shqipërinë, objektivisht do të thotë bashkim via-Beograd. Kjo poashtu nuk është gjë e re. Ekzistonte si projekt i mundshëm i federatës ballkanike para (vetëm teorikisht) dhe gjatë Luftës së II-të Botërore. Në qoftë se një bashkim të tillë hipotetikisht do t'a mbështesnin forcat ose regjimi properëndimor politik në Beograd, në instancën e fundit, bashkimi i tillë do të konsiderohej si cënim i interesave të sovjetizuara Ruse dhe Serbe me supozimin se një Shqipëri e tillë do t'ishte via-facti anti-Ruse e anti-serbe dhe jo vetëm anti-komuniste. Këmbëngulja serbe që në çfarëdo rrethanash Kosova të mbetet me Serbinë realisht është shprehje e frikës se një gjë e tillë mund të jetë objektivisht e mundshme.

Marrë globalisht që të dy qasjet e bëjnë minimizimin e rolit të faktorit politik shqiptar në përcaktimin dhe në realizimin e qëllimeve të veta nacionale. Për këtë shkak, ngjarjet e vitit 1981 që i karakterizoi kërkesa e theksuar fuqimisht për Republikën e Kosovës, në esencë e nxorën në sipërfaqe pikërisht rolin e këtij faktori. Republika e Kosovës, si do që të duket, mund të konsiderohet zgjidhje e pjesëshme, paliative e çështjes shqiptare. Mirëpo zgjidhjet paliative të çështjeve të mëdha mund të konsiderohen dhe janë cilësi e luftës politike dhe produkt i mençurisë së faktorit politik shqiptar në vlerësimin e tërësishëm të rrethanave, rrugës së zhvillimit të proceseve dhe synimeve përfundimtare të tyre. Objektivat politike shqiptare kanë karakter të të drejtave të natyrshme dhe demokratike dhe jo të maksimalizimit të fuqisë me qëllim të instrumentalizimit të saj në lojën e vjetër të fuqisë dhe të ligjit të xhunglës. Mundësitë tona për të kapur hapin e botës së zhvilluar në avancimet teknologjike, të bioshkencave, të megashkencës, të shkencës mbi materialet, të informatikës etj., janë të vogla por kjo nuk do të thotë se duhet hequr dorë nga përpjekjet maksimale për tejkalimin e pazhvillueshmërisë në të cilën ndodhemi dhe për krijimin e infrastrukturës së nevojshme që do t'a mundësonte akceptimin dhe aplikimin e inovacioneve nga fushat e përmendura të shkencës, pa të cilat nuk mund të paramendohet jeta në shekullin e XXI. Andaj, lufta politike për realizimin e kërkesave legjitime është e motivuar nga nevojat reale të popullsisë shqiptare për zhvillim. Ajo nuk është e orientuar në mohimin e nevojave të ngjashme të serbëve. Përkundrazi. Duke u ndodhur në nivele të ngjashme të madhësisë demografike, të shkallës së zhvillimit, të orientimit civilizues, të pozitës historike dhe gjeografike, për kah përmbajtja e brendshme thërret për përfundimin definitiv të raporteve të subordinacionit dhe të dominacionit, kërkon heqjen dorë nga instrumentalizimi i vetes në funksion të interesave të huaja, implikon vënie të raporteve kualitativisht të reja, evitim të ndikimeve negative të huaja dhe është shpërthim i energjisë së re kreative, jo vetëm për shqiptarët, por për të gjitha palët e ngatërruara në krijimin e pengesave për fitorën e së resë. Republika e Kosovës, me fjalë të tjera, pavarësisht nga ajo se kush mund jetë në nivelin institucional bartës i një politike gjithëshqiptare, në rrethanat e dhëna është realizim i njërit prej interesave vitale të kombit. Si e tillë, mund të qëndrojë vetëm në funksion të bashkimit por edhe të forcimit të raporteve të reja në gjithë territorin e Ballkanit, të Mesdheut dhe të Evropës. Këtë rol mund t'a luajë me sukses në kontekst të proceseve integrative të Evropës, që do të kenë konsiderata për të gjithë pjesëmarrësit dhe për gjithë drejtimin historik të zhvillimit të proceseve pozitive.

Krushë e Madhe, 22 maj, 1991

Shkeputur nga libri "FILOZOFIA POLITIKE E ÇESHTJES SHQIPTARE". Mr. Ukshin HOTI.

Sofra shkruajti:

Shqiptarët e kanë procesin natyral, gjeografikisht, ushtarakisht por edhe politikisht edhe pse i ndrydhin akademikët dhe politikën e Bashkimit Kombëtar... vetëm se lypet veprime konkrete në rrugën e bashkimit ai është i drejtë dhe i arritshëm, për bashkimi duhet bërë punë konkrete dhe sistematike të veprimit në bazë të kushteve dhe rrethanave edhe veprimet...
Shqiptarët mund dhe do të bëhen zot i trojeve dhe në trojet e veta, zot i pasurive të veta, por në asnjë mënyrë me këtë rrugë politike dhe me këta politikanët aktual të cilët po na udhëheqin dhe e cila politikë po dominon momentalisht në skenën shqiptare, por vetëm atëherë kur do të rreshtohen në përpjekje për të ecur ndryshe;
kur të mobilizohen dhe kur të bashkohen në politikë e cila shpien drejtë realizimit të bashkimit të trojeve dhe kombit shqiptar në një shtet të vetëm dhe të bashkuar- një Shqipëri.

Dhe, personalisht do të shtoja të bëjen Hajt Hitler për kaurroshkininë e makocrnosbosllavisë dhe grkofilinë !

Populli yne duhet gjithsesi te ndjek rrugen e Gjarmanis ,por edhe duhet te kene besim tek politika,tek ata te cilet e udheqin shtetin,apo ne jemi ata qe duhet te bejm shume per te bashkaur popullin te fitoje besimin tek ''dikush'' ,ne vitin 1954 kurre e gjithe Gjermania ishte e shkatruar po qe nuk gabohem ishte ajo gjermani qe fitoj ne finale lojen e futbollit me ''hungarin'' (nese nuk gabohem).!
Do te thote edhe ne kete loj te Sportit fituan shume besimin gjermanet ,dhe ishin te vendosur qe ne perseri mund te rindertojm nje gjermani nga e para kurre jemi kampion Botrore munde te jemi njeashtu ne ata qe e rindertojm nje Gjermani te jemi te lire e te bashkuar siç jane sote edhe ky ishte nje Besim i madhe qe ne kete vite populli gjerman fitoj besimin edhe ne kete Sport.

Nuk do të thoja se shqiptarët ta ndjekin rrugën gjermane të bashkimit, respektivisht rrugën politike gjermane, sepse ka rrugë tjera ndër ma të ndryshmet, që duhet askujt të mos i shkoj ndërmaned se si mund të bëhet - përveç shqiptarëve!

Shqiptarët duhet ta ndjekin rrugën shqipe, ku secili ta ketë një teste fëmij, as të mos rënkoj se si do të rriten, sepse secili ka rriskun e vet, fatin e vet dhe kushtet nuk janë arsyera, që mos të kemi shumë fëmij! kemi raste ku familja kishte mbi dhjetë fëmij, në kushte mizerje edhe nga ata fëmij sot kemi dëshmorë edhe heronj të rënë e të gjallë!

Secili nga një teste fëmij - dhetëshe! Kudo që ndodhen!

Kjo është rruga e parë, mjeti i parë i bashkimit. Bomba biologjike shqiptare!

Forma tjera të bashkimit ka sa të duash: ta duash tëndin, e mos ta japësh në asnjë mënyrë për të huajin! Të krijohet njohja e vetvetes, me pyetjet e parreshtura

1. Edhe sa kohë duhet të jem budallë, të punoj për të huajin?

2. Pse unë të jemë vegël e të huajit, kalë e gomar i tij?

3. A jam unë zot në shtëpinë time?

4. Çka mund të japi e të bëjë unë për atdheun tim?

5. Derikurë ta flas dhunshëm gjuhën e huaj zyrtare në vendin tim?

6. Kur unë mund të gëzohem e ta ndjejë vetveten të lumtur, kur shohë një shqiptar trim e të mënçur?

7. Kur unë mund të mos t'i gëzohem fatkeqësisë së fqinjit tim shqiptar?

8. Kur unë mund të mësoj me dashtë si me vdekë, e me vdekë si me luajtë?

9. Kur unë mund ta mësoj historinë e vërtetë të popullit tim?

Këto pyetje t'i bëhen vetvetes secilin mëngjes, në vend lutjeje zotit - derisa ta kuptosh e pastrosh vetveten, e të fillosh ta njohesh vetveten! Këto pyetje duhet të jenë urata, leksioni, e shahadeti e rrfimi i shqiptarit!

Posa të kenë gjegje të sakta këto pyetje vetvetes edhe të fillojnë të zbatohen në praktikë - bashkimi është në prag!

Nezir Myrta respket per kete lutje Amin .

9. Kur unë mund ta mësoj historinë e vërtetë të popullit tim?

Deshira eshte me i dhen pergjigje kesaj pyetje por ju lutem pa keqkuptim,historin e vertete te popillit tone mund ta mesoj ateher kurre ne ne ç'do Shtepi shqiptare,banes,dhome qe vizitoj te shikoj Historin e Skenderbeut,e jo libra fetar,e keqja eshte qe tek shumica ne popullin tone ne dhomen e mikpritjes kam vrejtur libra fetare e jo Historiane,nga kjo kupoj dhe kam patur nje raste tek nje X person ku ne dhomen e mikpritjes prezentohet libra fetare,si mund dhe kurre mun ai femij i tij ta meson Historin e vertet te popullit tone.!? , ku ne ate shtepi lexohen libra fetare e jo ai i Buzukut,Skenderbeut,etj etj ,nuk jam kunder ketyre librave ,jam kunder asaj qe nuk lexoim apo lexoim shume pake ,per ta mesuar Histrorin e vertet te popullit tone..(se pari duhet te lexohet historia shqiptare pastaj at fetare),bazohem ne keta fakte qe dhe pergjigjen e ke i nderuar edhe per pyetjen numer...

1. Edhe sa kohë duhet të jem budallë, të punoj për të huajin?

Kjo, na ka bere te jemi budall, te jemi ata qe te punojm per te huajin,ata qe na kan ndar na kane bere copa copa ne mendime etj etj dhe ende nuk e kemi kuptuar se jemi kale e gomar i tij.!

shendet

Respekt për ty Beton e për të gjithë lexuesit!

Historinë e mësojmë kur në shtëpitë tona kemi shenja historike, ato japin drejtimin e profesionit, të zotshtëpisë
po mvaret çfarë zotshtëpie ka ajo shtëpi! Shenjat, fotot, stolitë, dekorimi i shtëpisë, tregon orientimin edukativo-arsimor, social, psikologjik, filozofik e historik-politik të asaj familjeje! Po cila është methoda e kësaj pamje të brëndshme a pasqyron natyrën e vendit, atdheut, apo veç ka orientime të largëta, jashtatdheut dhe ajo që është esencialja: sa jemi origjinal?

Ja psh.: një lagje që ka një dëshmorë, e nuk e ka një foto të atij dëshmorit secila shtëpi në ballëkulle - ajo lagje është fatkeqe! Edhe një shtëpi (sot në Kosovë e gjetiu), që nuk i ka fotot e heronjve e dëshmorëve të luftës së fundit, e të gjithave deri në antikë illire (aq sa mundet, thjeshtë, natyrshëm, e aq sa mund t'i përmbledhë me pak hapsirë, e me shumë mënçuri) - ajo shtëpi është fatkeqe!

Libraria, libri në shtëpi jep kuptimin orientues dhe aq sa din njeriu edhe vepron! Abetarja është libri i parë, që duhet të shihet në shtëpi - libri ma i shenjtë i secilit shqiptarit! Tevona vijnë orientimet profesionale, si shenja dekorimesh, libra etj...

***
Tash tek pyetja e themes: shembullin gjerman dihet se e ndjekem, po nuk e përfunduam si ata... Më 1999, u krijua katastrofa humanitare dhe pasojat ishin tejet të mëdha e tragjike në aspektin social e moral, e pak atdhetarçe! Ku me marrë sllavët, me iu lëshua tokat e shtëpitë secilën herë, që na duam ta ndjekim rrugën gjermane - po pyetja është: si kalun gjermanët rrugën e tyre e si kaluam na?



Tevona vjen librARIA e shtëpisë

Respekt i nderuar !

Shenjat historike ,shenjat e deshmoreve,shenjat e te parve tane duhet te mesohen per here te pare nga kjo del se jemi shume afer njeri tjerit te bashkuar e te vendosur,gjithe keto japin drejtimin e profesionit bashkim apo liri te vendosur.

RESPEKT edhe njeher edhe pse na duhet shume pune per te bere per te kuptuar te gjithe njeher e pergjithmon, se me nje lule nuk del pranvera,duhet te kuptuar njeher e pergjithmon se copa copa na kane bere na kan coptuar edhe ne mendime edhe nuk e kemi kuptuar se jemi gomar e kal i tij .!