A K T U A L I T E T E dhe I N T E R V I S T A

Gazeta Ndryshe

Që kur Shqipëria u çlirua prej komunizmit (u bënë plot 18 vjet!) e që kur Kosova u bë e pavarur (megjithë refuzimin e Serbisë, Rusisë dhe mosnjohjes të ndonjë shteti tjetër i pashtruar) nepsi për tokat shqiptare po shton oreksin e Greqisë për jugun e Shqipërisë dhe të Serbisë për një ndarje etnike të Kosovës. Për Serbët, si dhe për Grekët, të gjitha mjetet janë të pranueshme për të manipuluar mendjet, me qellim që e tërë bota të besojë në vërtetësinë e pretendimeve të tyre. Nëpërmjet besimit fetar, Grekët duan të përforcojnë praninë e Kishës ortodokse në Shqipëri (veçanërisht në jug) dhe me kalimin e kohës, të penetrojnë pabesisht, për të arritur si përfundim pushtimin paqësor të jugut shqiptar (çfarë utopie!). Serbët (të mbështetur në zellin e fesë ortodokse) dëshirojnë të bindin botën mbarë, dhe veçanërisht Bashkimin Evropian, se Kosova qenka djepi i Serbisë.

Kjo goditje kundra Skënderbeut, figurës madhore kombëtare shqiptare, nuk është e paqëllimte, ajo dëshmon se demonët e vjetër trazojnë edhe në ditët e sotme, disa shpirtra hakmarrës dhe një dogmatizëm fetar që është ende gjallë. Për të sqaruar më mirë këtë çështje, po bëj një shqyrtim shumë të përmbledhur (ndonëse do të duhej të shkruhej një libër i tërë) të këtij debati steril dhe shumë të rrezikshëm, të krijuar nga dy vende fqinjë të Shqipërisë, mëmëdheut të të gjithë Shqiptarëve kudo në botë. Fatkeqësisht, këto lloj pohimesh, të dëmshme dhe të pavërteta, ideologjish dhe analizash boshe si dhe veprime keqdashëse, që kryhen nga armiqtë e huaj, janë përqafuar dhe po përsëriten përsosmërish, pa asnjë pjekuri e ndershmëri nga ca shqiptarë : gazetarë të mediave të ndryshme, shkrimtarë të doktrinuar, analistë e komentues të tjerë. Është vërtet për të ardhur keq, që disa shqiptarë, marrin stafetën e armiqve të Shqipërisë e të shqiptarizmës. Përveç tentativave të tyre manipuluese e të gënjeshtërta, Grekët ashtu si dhe Serbët (një aleancë fetare, një bashkim i shenjtëruar apo luftë e shenjtë?) kanë hapur këto kohët e fundit një shteg të ri për pretendimet e tyre: të sulmojnë historinë e Shqipërisë dhe tërësinë e saj tokësore, po kështu dhe figurat e mëdha të shqiptarizmës e në mënyrë të veçantë atë të Skënderbeut. Të gjitha këto sulme, këto manipulime e vullgaritete historike janë jo vetëm të palogjikshme dhe të pabazuara, por njëkohësisht të ulta e shpifëse. Ato nuk mbështeten mbi asnjë themel, asnjë argument vërtetues dhe provë historike. Qëllimi i tyre është i qartë. Serbët gjithmonë kanë pretenduar se Kosovarët (territori i të cilëve s'është gjë tjetër veçse ai i Dardanisë së lashtë, emër që shpjegohet bukur nga shqipja si "vendi i dardhave") nuk qenkan "autoktonë" por një popullsi e ardhur nga Shqipëria, Turqia apo gjetiu! Ndërkohë që historia e shkruar dhe e mirënjohur pohon se Sllavët e jugut janë shfaqur në Ballkan veçse andej nga fundi i shk. VI-të apo të VII-të erës sonë dhe ata pushtuan hapësirën tokësore (nga dy anët e Danubit deri në Greqi, e nga Adriatiku deri në Detin e Zi) që u përkisnin Ilirëve (Panonëve, Istrianëve, Venetëve, Liburnëve, Dalmatëve, Dardanëve, Tribalëve etj) dhe Trakëve (Dakëve, Gjetëve, Brigëve, Mesianëve, etj) që, në pjesën më të madhe i asimiluan duke marrë një pjesë të kulturës e traditave të tyre (fjalë, kostume popullore, rapsodi, etj). Të gjitha tribut e para sllave (Sërbe, Sllovene, Kroate) dhe Bullgare u kristjanizuan vetëm në shek. IX të erës sonë pas krishtit, nga dy prifterinj grekë sllavofone: Cirili dhe Metodi. Që nga kjo kohë ata filluan të ndërtojnë disa kisha nëpër Ballkan dhe veçanerisht në zonën shumë të bukur të liqeneve të Ohrit e të Prespës. Deri në ditët e sotme, fanatizmi dhe nacionalizmi i kishës ortodokse nuk kanë rreshtur. Madje, në mënyrë të çuditshme, sërbët transformuan një dështim (fusha e Mëllënjave - Kosovë - 1389) në një fitore, në një simbol kombëtar, dhe bëjnë të besohet se kjo qe një luftë vetëm midis Serbëve dhe Otomanëve, ndërkohë që ishte një luftë shumë-etnike kundër trupave turke e zhvilluar nga hungarezët, shqiptarët, serbët, bullgarët, etj.! Pa harruar se në këtë beteje u vra sulltani otoman Murati i I-rë, pikërisht nga një Shqiptar! Ja pra si qëndron Historia, ajo e vërteta!Për sa u përket Grekëve, këta pretendojnë, pa të drejtë, jugun e Shqipërisë d.m.th. Veriun e Epirit të lashtë. Për ç'arësye? 1) Pikësëpari, ata mendojnë se Epiri ishte një provincë greke. Dhe shkojnë deri aty sa pohojnë se etnia greke vjen nga veriu i Greqisë, d.m.th. Epiri, ndërkohë që kjo zonë s'ka qenë kurrë pjese e Greqisë. Qenë Romakët, që pas pushtimit të mirëfilltë të Greqisë, sajuan një "Greqi të re" duke përfshirë aty Maqedoninë, Thrakën dhe Epirin. Straboni, (fillimi i erës së krishterë: vitit 58 para Krishtit - 21 apo 25 pas Krishtit), pohonte se në kohën e tij Epiri ndodhej jashtë Greqisë. Të gjithë autorët e lashtë (shek. VI dhe V para Krishtit), pa përjashtim, e trajtonin Thesprotine (emri i lashtë i Epirit) si një vend të populluar nga "barbarët" që do të thotë "ata që s'flasin greqisht". Zanafilla e kësaj legjende, qe një gabim i Aristotelit (cituar në librin tim të fundit "Mikenët = Pellazgët" - përkthyer në shqip në vitin 2008 nga shtëpia botuese Plejad). Duhet të shtoj se tekstet e para të shkruara në greqisht (të Homerit dhe Hesiodit) nuk kanë përmëndur as Helenët, as Dorët dhe as Ionët. Në raste të rralla kur këto emra janë përmëndur, bëhet fjalë për ndërfutje (shtojsa) të mëvonshme të bëra nga disa logografe (shkrues) helenofilë: kjo vërtetohet prej "kritikëve të Aleksandrisë". Nga ana tjetër duhet shënuar fakti që shumica e heronjve të pavarësisë greke të shek. XIX-të ishin me origjinë epiro-shqiptare apo Arvanitë (si dhe shumë burra të politikës, si Papandreu): Boçari, Tsavallas, Bubulina, Kanaris, etj. Ç'u mbeti grekëve? Skënderbeu?! 2) Në vazhdim meqenëse jugu i Shqipërisë (i quajtur prej Grekëve "Epiri i Veriut") u konvertua në fenë ortodokse, Grekët kanë bërë të besohet (dhe vazhdojnë ta bëjnë) se Shqiptarët ortodoksë paskan qenë dhe janë Grekë, ndërkohë që në Shqipëri janë gjithesej 40 mijë grekë të mirëfilltë. Pra Grekët dhe Serbët e konsiderojnë "fenë" si "kombësi"!?! Ishin organet e Bashkimit Europian që ju imponuan Grekëve heqjen nga pasaporta, përkatësinë fetare. Ashtu siç Serbët kërkojnë "copëtimin" e Kosovës, Grekët duan një copë të Shqipërisë : strategjia e tyre ka kohë që ka nisur duke formuar një "bashki separatiste" (shqiptare të nënshtruar fanatizmit të kishës ortodokse!) në Himarë në Jug të Shqipërisë. Po kjo Kishë ortodokse, e mbështetur nga shteti grek, kërkon ngritjen e "monumenteve për të rënët" të ushtarëve grekë në jug të Shqipërisë, etj etj. Është për tu vënë në dukje gjithashtu se kisha ortodokse shqiptare drejtohet nga një klerik i ardhur prej Greqisë si duket për një nënshtrim grek të radhës, mbi asamblenë e episkopatit ortodoks shqiptar. A janë kaq naivë autoritetet shqiptare, për t'iu lënë dorë të lirë Grekëve? 3) Nuk duhet të harrojmë se ndërmjet viteve 1920 dhe 1924 Greqia ka ndërmarë pastrimin e parë etnik dhe etnocid [shkatërrimin e identitetit kulturor dhe shpirtëror të një populli - shënim i përkthyesit] në Europe : shpërnguljen e më shumë se 450 000 Shqiptarëve të Epirit të jugut (nën dominimin grek) drejt Turqisë kundrejt kthimit të 1 500 000 grekëve të Turqisë drejt Epirit. Ata donin të na bënin të besojmë se këta Shqiptarë "myslimanë" ishin Turq (pikërisht siç bënë serbët me Kosovarët)! Kështu ata i zëvendësuan shqiptarët e përzënë nga Epiri, me Grekë të ardhur nga Anatolia . Por nuk flitet aq sa duhet për këtë problem të rëndë që duhet ta denoncojmë njëzëri dhe në mënyrë zyrtare tek organet e "Amnistie Internacional". Një tjetër marrëzi është duke u bërë në ditët e sotme në Greqi : autoritetet greke i shtyjnë emigrantët shqiptarë të "greqizojnë" emrin dhe mbiemrin, madje të ndërrojnë edhe fenë. U japin madje edhe kombësinë greke! Çfarë bëjnë organismat europiane për të ndaluar këtë veprim të turpshëm të ç'kombëtarizimit masiv, dhe të manipulimeve të papërgjegjshme, shqetësuese, çnjerëzore dhe të turpshme? A nuk shkelen "ë Drejtat e Njeriut" në Greqi, anëtar i BE-së? Tashmë, për ta përforcuar më mirë këtë fushatë antishqiptare, ata sulmojnë pa u hyrë gjembi në këmbë, identitetin shqiptar e sidomos heroin e tij kombëtar "Skënderbeun". Ata dëshirojnë të ç'kombëtarizojnë Shqiptaret duke u mohuar çdo lidhje me të kaluarën e tyre të famshme. Grekët duan edhe një herë, të vjedhin Historinë e tyre, ashtu siç bënë me paraardhësit e tyre Pellazgë, të cilëve, ata ju përvetësuan një pjesë të madhe të kulturës, traditave dhe mitollogjisë së tyre. Gjergj Kastrioti (1405-1468), i mbiquajtur "Skënderbe" ("Zot Aleksandër" d.m.th. i denjë për bëmat e Aleksandërit të Madh) prej Otomanëvë, është hero kombëtar shqiptar i njohur nga të gjithë historianët e të gjitha vendeve mbarë, siç e vërtetojnë arkivat otomane, të Vatikanit, spanjolle, italiane, franceze, ato të lindjes, etj. Kjo është e shkruar e zezë mbi të bardhë . Për rrjedhojë, të gjithë këta shpirtzinj nuk do të mundin kurrë të ndryshojnë historinë e shkruar dhe të pranuar njëzëri. Duhet shënuar se për nder të Skënderbeut shqiptar, shumë biografë (nga të cilët më i rëndësishmi është Barleti në shek. XVI), shkrime historike (si ai i Jacques de Lavardin, Paganelit, Hammer-purgstall), shumë tragjedi dhe drama nga të cilat një gjysmë_duzinë në Francë e të tjera në Spanjë, ku ai qe një figure e madhe e Teatrit spanjoll, në poema si ajo e shkruar nga Ronsardi dhe një opera e kompozitorit të madh Vivaldi etj. qenë shkruar gjithandej në Europë e më gjerë. Së fundi, me që Skënderbeu ishte i krishterë dhe mbret i Arbërisë (Shqipërisë) dhe i Epirit (i populluar në atë kohë kryesisht nga shqiptare) u dashka me ia vesh atij nënshtetësinë greke ose serbe etj. Skënderbeu është vlerësuar si një hero autentik shqiptar. Deri më sot asnjëri nuk ka vërtetuar të kundërtën. Pra sot nuk kërkohet veçse të njolloset kujtimi i tij, të turbullohen shpirtrat dhe të mbillet përçarja jo vetëm mes Shqiptarëve por edhe ndërmjet popujve e shteteve të tjera të botës. Grekët dhe Serbët e përshkruajnë, me shumë këmbëngulje, figurën e Skënderbeut si një lloj "miti" që shqiptarët e paskan përvetësuar ! Fjala " mit " e përdorur nga armiqtë e historisë heroike të Shqiptarëve, merret këtu në kuptimin negativ të saj. Historia e Skënderbeut nuk është as mit e as legjendë por një histori e vërtetë e njohur nga të gjitha Shtetet e shek. të XV-të si dhe Vatikani, e nga të gjitha arkivat historike të Shteteve të kësaj epoke. Kjo egërsi anti-shqiptare, ky denigrim pa shkak, këto manipulime të ulëta e kjo fushatë shpifëse nuk nderon askënd. Përkundrazi, kjo rrezikon t'i vihet zjarri barutit, në këtë zonë të Ballkanit që është populluar prej pushtuesve të ndryshëm dhe që përmbledh një shumëllojshmëri të tillë etnike, gjuhësore, kulturore, politike (mozaik etnik, dhe Kullë Babeli) që jo më kot është quajtur "fuçi baruti". Veprimet me paramendim dhe provokimi nga ana e serbo-grekëve janë më se të dukshëm: ata dëshirojnë të prishin imazhin e Shqiptarëve dhe të heronjve të tyre. Shpresoj qe t'iu vijë mëndja (arsyeja) dhe të hedhin tutje këtë armiqësi të kotë e këtë urrejtje të gjatë shekullore. I kërkoj sidomos autoriteteve shqiptare të jenë vigjilent, të mos dorëzohen ndaj sirenave serbo-greke : mos u bëni naive. Duhet qëndruar syhapur kundrejt çdo prekje të integritetit tokësor te Shqipërisë e Kosovës e të dinjitetit të tyre si shtete sovrane. A duhet shitur shpirti e dinjiteti thjesht për të hyrë në Bashkimin Europian? Historia dhe e ardhmja do të jenë gjykatësit e vetëm.

Në raportin e një gazetari nga një takim pesëpalësh diku në Shqipëri do të mund të lexohet edhe kjo: “...në takim morën pjesë shqiptari Ilir Meta, maqedonasi Ali Ahmeti, kosovari Albin Kurti, serbi Jonuz Musliu dhe malaziasi Mehmet Bardhi”. Ky raport nuk është montim për të qeshur, por situatë e imagjinuar që lehtë mund të bëhet realitet dhe që pjesërisht edhe ndodh nga përdorimi jo i drejtë i fjalorit të përditshëm, që në esencë është politik. Që të mos vijë deri te situata të tilla tragji-komike, situata që mund të krijohen qoftë nga mosdija, qoftë nga deformimi qëllimkeq i termave themelore që kanë të bëjnë me Shqipërinë dhe shqiptarët, ia vlen t’i bëjmë standarde disa prej termave më të rëndësishme të politikës, historisë dhe gjeografisë sonë kombëtare. Më poshtë do të trajtohen 15 terma ashtu siç mendoj se duhet të përdoren nga të gjithë shqiptarët.

Shqipëria – territor kompakt i banuar aktualisht me shumicë nga populli – komb shqiptar.
Më së shumti gabohet në përdorimin e këtij termi. Shpesh kur përmendet ky term mendohet në Republikën e Shqipërisë. Ndërsa shqiptarët do të ishte mirë të mendojnë dhe të flasin me saktësi për këtë çështje. Shembull, një strugan duhet ta ndiejë dhe ta thotë se jeton në Shqipëri, por në një pjesë të Shqipërisë të administruar nga pushteti qendror i Shkupit, nga një shtet që quhet Maqedoni. Ndërsa secili shqiptar nuk duhet të kursehet në të folur, që do të thotë se kur flet për territorin e Republikës së Shqipërisë, të mos thotë Shqipëria, por ashtu siç është – Republika e Shqipërisë. Pra, të mos e lërë anash fjalën republikë.
Shqipëria etnike – term i barasvlershëm me termin Shqipëria. I ndërtuar për t’iu kundërvënë termit diskreditues dhe përbuzës për veprimtarët e bashkimit kombëtar – Shqipëria e madhe. Mirëpo, termi Shqipëria etnike është i dobishëm edhe për të dalluar termin Shqipëria, kur përdoret pa kujdes, në vend të termit Republika e Shqipërisë.
Shqipëria e madhe – Në vitin 1941, sipas fqinjëve shovinistë u ndërtua Shqipëria e madhe (nën Italinë fashiste). Territori i atëhershëm i shtetit vasal shqiptar ka qenë i ndërtuar nga territori i sotëm i Republikës së Shqipërisë, një pjesë e territorit të Republikës së Kosovës (deri te Vushtrria) dhe nga një pjesë e territorit të Republikës së Maqedonisë. Pjesët tjera të Shqipërisë ishin nën Gjermaninë naziste (Mitrovica me rrethinë dhe Sanxhaku) dhe nën Bullgarinë pronaziste (Shkupi, Ohri, Presheva, Kaçaniku etj.). E vërteta është se edhe shteti vasal i vitit 1941 nuk ka qenë Shqipëri e madhe, madje nuk ka qenë as sa Shqipëria etnike. Më saktësisht, edhe kufijtë e Shqipërisë së vitit 1941 kanë qenë shumë të cunguar.
Përgjithësisht, termi shtet i madh u ndërtua nga politika evropiane e shekullit të XIX-të, për t’i cilësuar pushtetet politike ultranacionaliste, të cilat kishin pushtuar territore të banuara me shumicë tjetër kombëtare nga kombi që përfaqësonin pushtuesit.
Po të flitet me këtë gjuhë, sot, fqinjët e shqiptarëve me plot të drejtë do të quheshin: Greqia e madhe, Serbia e madhe, Maqedonia e madhe dhe Mali i Zi i madh. Të gjitha këto në dëm të shqiptarëve etj.
Termi Shqipëria e madhe përdoret me qëllim shigjetues nga shovinistët fqinjë, që janë gjallë edhe sot, ndërsa gabimisht përdoret edhe nga disa politikanë shqiptarë.
Republika e Shqipërisë – është shtet i njohur ndërkombëtarisht, të cilin e përbën një pjesë e popullit dhe territorit shqiptar. Në vitin 1912 aspirata dhe angazhimi i shqiptarëve ishte për krijimin e shtetit shqiptar në tërësinë e trungut të vet, mirëpo shovinistët fqinjë dhe politika jo e drejtë e fuqive të mëdha vendosën që shumica e tokave shqiptare të copëtoheshin nga fqinjët, e si pasojë shteti shqiptar – sot Republika e Shqipërisë u ndërtua nga një pjesë e vogël e Shqipërisë.
Republika e Kosovës – është shtet i ndërtuar në një pjesë të Shqipërisë pas rezistencës shekullore dhe luftës çlirimtare (1998 – 1999) që bënë shqiptarët. Meqenëse qysh në fazën e luftës (1999) në Kosovë u inkuadruan forcat ndërkombëtare, edhe procesi i fitimit përfundimtar të lirisë u ngjyros me shumë interesa të të tjerëve. Më 17 shkurt 2008 u shpall Republika e Kosovës si shtet multietnik. Për shkak se gjatë luftës, nga presionet ndërkombëtare, udhëheqja e UÇK-së hoqi dorë nga lufta për çlirimin e të gjitha trojeve shqiptare që ishin nën sllavët e jugut dhe u kufizua vetëm brenda kufijve të Kosovës, administrimi ndërkombëtar më 1999 u shtri vetëm në kufijtë administrativë të ish – krahinës së Kosovës, e cila kishte një status politik autonom në ish – Jugosllavi. Republika e Kosovës ka edhe tri të meta tjera të mëdha. E para, instalimi i “pushtetit multietnik”. Kjo pasoi për shkak të politikës vasale të përfaqësuesve të shqiptarëve të Kosovës dhe për shkak të qëndrimit jo të drejtë të bashkësisë ndërkombëtare, sepse dhjetëra shtete tjera që kanë heterogjenitet më të madh të popullsisë sesa Republika e Kosovës nuk funksionojnë si multietnike. E dyta, sovraniteti i kufizuar vertikal, ose sovranitet i kufizuar në marrjen e vendimeve kapitale politike. Dhe e treta, sovraniteti i kufizuar horizontal (defekt tjetër i madh i Republikës së Kosovës), d.m.th. sovraniteti i pushtetit qendror nuk shtrihet në tërë territorin e Republikës së Kosovës. Me gjithë këto defekte, shpallja e Republikës së Kosovës dhe njohja e saj nga shumica e shteteve të forta, është hap i madh historik drejt çlirimit kombëtar të shqiptarëve.
Lugina e Preshevës – term gjeografik që përfshin një pjesë të luginës së lumenjve Morava dhe Vardar, pjesën rreth Preshevës. Ky term është përhapur gjerësisht ndër shqiptarët vetëm pas vitit 2000, i servuar nga politika e huaj për shqiptarët dhe me qëllim të zëvendësimit të termit Kosova Lindore.
Kosova Lindore – term i ndërtuar natyrshëm nga politika shqiptare në fillim të viteve 1990 për ta shprehur aspiratën për liri të popullit shqiptar të sunduar nga pushteti serb. Si term i qëlluar shpreh drejt disa dimensione: në aspektin gjeografik është lindja e territorit me shumicë shqiptare që prej dekadash quhet Kosovë, në aspektin politik shpreh nevojën dhe kërkesën për liri dhe në aspektin historik shpreh faktin që kjo pjesë e territorit shqiptar ka qenë edhe administrativisht nën pushtetin e Krahinës së Kosovës deri në vitin 1959. Në vitin 1959 shovinistët serbë, për ta zotëruar territorin në të cilin do të kalonte autoudha dhe hekurudha që lidhte Beogradin me Shkupin e që vazhdonte deri në Selanik, bënë shkëmbimin e territoreve, duke marrë territor të konsiderueshëm shqiptar në lindje dhe duke ia dhënë Kosovës Leposaviqin në veri. Me këtë ndërrim edhe në kohën tonë u bë një tkurrje e madhe e territorit shqiptar, sepse deri në vitet 1950 shqiptarët shtriheshin jo vetëm në Preshevë, Bujanovc e Medvegjë, por deri në Vranjë e Leskovc. Mirëpo, Vranja dhe Leskovci tanimë i takojnë historisë, ani pse një historie shumë të afërt.
Flamuri kombëtar shqiptar – simbol i të gjithë shqiptarëve, në radhë të parë, dhe simbol shtetëror i Republikës së Shqipërisë në radhë të dytë.
Flamuri shtetëror – simbol i një shteti që nuk do të thotë gjithsesi të jetë edhe simbol i një kombi. Ashtu siç kanë flamur të vetin edhe njësitë më të vogla organizative politike sesa shteti (për shembull komuna etj.), edhe shteti mund të ketë flamur që përmban karakteristika lokaliste, pa e lënduar dhe pa e përjashtuar flamurin kombëtar. Kur është fjala për “flamurin shtetëror të Republikës së Kosovës”, me qëllim të përfitimit politik, krijuesit e tij dhe pushtetarët aktualë kanë lënë dykuptimësi.
Kosovar – deri në shpalljen e Republikës së Kosovës ky term ka qenë njëkuptimor, ndërsa tani pretendohet nga disa politikanë dhe media servile që ky term të fitojë edhe një kuptim të dytë. Ky kuptimi i dytë pretendon deri edhe ndërtimin e një kombi të përzier. Ata pak shqiptarë që përqafojnë këtë ide, ndoshta harrojnë se kosovarë nuk mund të bëhen vetëm shqiptarët e Kosovës, por edhe serbët etj. Pra, nuk mund të krijohet një komb i përzier, kur të gjithë e urrejnë atë. Ai do të krijohej ndoshta, në rrethanat kur të gjithë do ta donin atë. Për t’i ikur kuptimit negativ të termit kosovar, duhet të përdoret termi shtetas i Kosovës.
Shtetas i Kosovës – është secili banor i Republikës së Kosovës që e ka shtetësinë e saj, pa marrë parasysh përkatësinë kombëtare. Shembull: në kohën e luftës në Kosovë në një nga gazetat e Republikës së Shqipërisë ke mundur ta lexosh këtë titull: “Malaziasi në burg, për armëmbajtje pa leje”. Ky “malaziasi” ishte shqiptar nga Plava – pjesëtar i luftës çlirimtare që po zhvillohej në Kosovë! Pra, për të mos i thënë shqiptarit maqedonas a malazias, duhet që përkatësinë shtetërore ta theksojmë në këtë mënyrë: shtetas i Maqedonisë, shtetas i Malit të Zi, pra edhe shtetas i Kosovës,. E njëjta duhet të vlejë edhe për dokumentet zyrtare. Te zëri “shtetas” një shqiptar i Kosovës duhet të shkruajë “i Kosovës”, e jo “kosovar”. Ngjashëm edhe për shqiptarët në pjesët tjera të atdheut.
Integrimi i shqiptarëve – term i krijuar për pozicionim politik ndërmjet bashkimit politik të shqiptarëve dhe ndarjes së shqiptarëve. Integrimi dhe bashkimi gjuhësisht janë një, d.m.th. është e njëjta fjalë. Por në konotacionin aktual politik dallojnë jo vetëm në dinamikën e hapave të bashkimit, por edhe në qasjen ndaj thelbit të bashkimit kombëtar. Integrimi politik nënkupton një afrim të kujdesshëm të shqiptarëve në disa sfera, por jo edhe në unifikimin e atyre sferave. Ndërsa për bashkimin politik, ushtarak dhe territorial as që e mendojnë.
Bashkimi kombëtar i shqiptarëve – nënkupton bashkimin politik të shqiptarëve në një shtet të vetëm, me një territor pa pretendime historike, pa pretendime për të sunduar apo robëruar dikë që nuk është shqiptar; pra, themelimi i një shteti të vetëm shqiptar në Ballkan, në territorin kompakt me shumicë shqiptare.Ithtarët e idesë së bashkimit kombëtar i çmojnë dhe angazhohen për hapat intergrues brendashqiptar, por këta hapa duhet të shkojnë deri në fund me unifikim të asaj sfere bashkëpunimi. Shembull: bashkëpunimi në fushën e bibliotekarisë. Zhvillohen takime, këmbejnë përvoja, ndoshta edhe ndonjë titull, por në anën tjetër, ka Bibliotekë kombëtare në Tiranë dhe Bibliotekë kombëtare në Prishtinë. Kjo nuk mund të quhet as integrim; madje në realitet është e kundërta e integrimit – bashkimit.
Procesi i bashkimit të shqiptarëve në BE – është sintagmë, kuptim dhe proces i menduar, që më shumë mbahet në gojë nga ata që e përdorin termin “integrimi i shqiptarëve”. Ky term dallon esencialisht nga bashkimi kombëtar për dy arsye kryesore. E para, deri në hyrjen eventuale në BE shqiptarët do të jetonin të ndarë dhe pa angazhim për tu bashkuar. Dhe e dyta, ata do të jenë të ndarë edhe pas hyrjes në BE. Nuk përjashtohet mundësia që ngjarjet të zhvillohen në këtë mënyrë, që para bashkimit kombëtar të ndodhë hyrja e shqiptarëve në BE pjesë – pjesë. Edhe kështu shqiptarët do të përfitonin më shumë të drejta sesa që gëzojnë tani , por jo edhe synimin shekullor të kamotshëm dhe interesin madhor të sotëm – bashkimin kombëtar.
Bashkimi kombëtar – ide romantike, e tejkaluar (?) – këtë sintagmë e kanë në gojë pseudobiznismenët, pseudopolitikanët, pseudointelektualët etj. Mjafton të merret si shembull bashkimi i Gjermanisë. Shtytës të bashkimit kombëtar janë edhe dëshira e emocioni, por kurrsesi këto nuk janë kryesoret dhe të vetmet. Shtytësi kryesor është liria – liria e zhvillimit ekonomik dhe intelektual të një bashkësie njerëzore

Shukri Klinaku
6.3.2009, www.levizjaperbashkim.com

Dy deklarata të ditëve të fundit, njëra nëpërmjet kancelares gjermane Merkel, tjetra nga ish-ambasadori slloven në Prishtinë, Vojko Volk (sot drejtor politik për Ballkanin në MPJ të Sllovenisë) dhanë një sinjal alarmi për raportet e skajshme të varësisë së plotë të politikës zyrtare të Kosovës me faktorët e jashtëm. Ato thanë troç diçka që është ditur tashmë në sferat e mirënjohura me zhvillimet politike në Kosovë shumë më herët, por asnjëherë deri më tani nuk është aktualizuar kaq qartë dhe fuqishëm, sidomos nga ana e faktorëve ndërkombëtarë, e që tregon edhe për një deficit të rëndë themelor në raportet politikanë të Kosovës-faktorët ndërkombëtarë. Kancelarja gjermane në një takim të mbajtur ditëve të fundit me gazetarë në Berlin vetëm sa vërtetoi raportin e varësisë së skajshme të politikës së Prishtinës me faktorët ndërkombëtarë dhe dëmin potencial që shkaktojnë këto raporte aktuale. Ajo kërkoi vendosmëri nacionale nga udhëheqja e Kosovës që ta bëjnë atë një shtet funksional. Merkel u shpreh: “Kurrfarë faktori ndërkombëtar nuk mund të nxisë forcat e vendit; njerëzit e Kosovës këtë duhet ta bëjnë vetë.” Kurse Volk ishte edhe më i qartë dhe më i drejtpërdrejtë. Ai në një deklaratë për gazetën sllovene “Dnevnik” tha: “Bëhet fjalë për formën e varësisë të cilën nuk e kam parë askund në Ballkan. Në Slloveni nuk ka ekzistuar kurrë kjo varësi. Gjithçka që kemi fituar, kemi fituar dhe rregulluar vet, keq ose mirë.” Më tej ai thekson se kjo varësi në Kosovë është e frikshme.
Dhe ky alarm në radhë të parë bie për Kosovën, për perspektivën e zhvillimit të saj në të ardhmen. Alarmi është i thjeshtë: politika e Kosovës është e varur dhe e paralizuar nga “këshillat” e miqve ndërkombëtarë në atë shkallë, saqë pamundëson çfarëdo nisme për ndryshim nga faktori i brendshëm “vendim-marrës” politik dhe kështu është krejtësisht e paaftë të sillet dhe të mendojë e pavarur, në përputhje me shtetin e pavarur dhe sovran të shpallur vetëm një vit më parë.
Më e rrezikshmja është që kjo varësi totale vjen nga ato nivele përfaqësimi politik e institucional që do të duhej të ishin shembull për horizont të gjerë e vizionar që buron nga mendje të zgjuara e të hapura, për të cilat varësia e nënshtrimi ndaj “këshillave të miqve” jo vetëm që do të ishte e huaj si mënyrë pune, por edhe si mënyrë e të menduarit politik. Natyrisht kjo nuk do të thotë injorim i ndikimit të faktorëve të jashtëm apo hapje e vijave të konfrontimit me ta, por thjesht ndërtim i qëndrimit tënd si shtet, jo mbi bazën e shprehjes inekzistente në cilindo fjalor politik “miqtë tanë”, por mbi bazë të një platforme politike e cila është rezultat i analizave të mira të interesave politike, ekonomike e gjeostrategjike të lojtarëve të mëdhenj që janë aktualisht të pranishëm në skenën ndërkombëtare (BE-ja, SHBA-ja dhe Rusia) dhe përfitimit tënd si shtet nga përputhja apo përplasja e këtyre interesave për dhe rreth Kosovës.
Por në Kosovë kjo nuk ndodh pothuajse për vite me radhë. Përkundrazi, fitohet përshtypja që më i aftë është ai politikan apo ajo politikë e cila e ka “më fort” me “miqtë ndërkombëtarë”. Pra njësi matëse e (mos)suksesit të politikës nuk ka qenë së paku deri më sot, aftësia e politikës që të përballet dhe t’i zgjidhë problemet konkrete të qytetarëve, por matet me takimet e nivelit të lartë e jo të lartë me përfaqësues ndërkombëtarë të shteteve të ndryshme, aq sa lajm i rëndësishëm për politikanët është bërë këtyre ditëve edhe marrja e meritave të njëri-tjetrit për njohjen e fundit të Kosovës nga Ishujt Maldive.
Ky parametër vlerësimi edhe ka pasur njëfarë logjike deri në përfundimin e luftës më 1999 kur me të vërtetë çdo takim i cilitdo nivel me përfaqësues të jashtëm jepte njëfarë shprese në opinion e brendshëm (sado që edhe kjo keqpërdorej shumë nga politikanët e çdo krahu për ruajtjen e status-quosë nën Serbi), por ndryshimi i madh i rrethanave politike pas këtij viti ka bërë që ky “parametër” të mos mund të pranohet sot, sidomos kur jemi në periudhën e pas shpalljes së pavarësisë së Kosovës dhe njohjes së kësaj pavarësie nga shumë shtete anembanë botës. Një shtytje plotësuese për demagogjinë e këtij parametri në këtë drejtim e dhanë me qëndrimet publike të tyre kancelarja gjermane dhe ish-ambasadori slloven në Prishtinë.
Shembuj të kësaj varësie të pështirë janë të panumërt dhe, çka është më skandalozja, kjo varësi nuk është e plotë vetëm në raport më çështjet politike me peshë, siç është “hartimi” i deklaratës së pavarësisë së 17 shkurtit të cilën institucionet e Kosovës e kanë përkthyer, kurse Deklarata si e tillë është hartuar - servuar nga lart (lexo: lart nga kodra “Arbëria” në Prishtinë), por edhe në çështje t’i quaj kushtimisht më “të lehta” (kujto këtu përpjekjen e katërt të njëpasnjëshme dhe të pasuksesshme nga ana e deputetëve të Kuvendit të Kosovës për emërimin e Avokatit të Popullit, që nuk po mund të realizohet që nga viti 2006). Për të vazhduar më tej me fusha tjera me peshë që ndikojnë drejtpërdrejt në jetën e qytetarit të Kosovës, siç janë decentralizimi i pastër etnik dhe asimetrik duke u thirrur në bashkëjetesë e shumetnicitet, miratimi absurd i një statusi special për kishat dhe manastiret mesjetare serbe, mbrojtja e të cilave nuk ka lidhje në thelb me “mbrojtjen e trashëgimisë kulturore serbe”, por është kryekëput imunizim politik i këtyre objekteve të kultit, emërimet në nivele të larta politike që duhet të bëhen doemos me aminin e ndërkombëtarëve, apo marrja e vendimeve që prekin në thelb identitetin kombëtar të Kosovës (aprovimi i ligjit për simbolet dhe festat zyrtare në Kosovë) me të cilat së paku formalisht Kosova zhvishet nga çdo gjurmë sado e vogël shqiptare në simbolet përfaqësuese të saj.
Vargani i këtyre shembujve është i pafund, por porosia që ato përçojnë në opinion është e qartë: paaftësi, lakmi e pafre për pushtet dhe mohim i plotë i tërë sakrificave dhe përpjekjeve të derisotme të popullit shqiptar për çlirim dhe bashkim kombëtar nga ana e krerëve institucionalë.
Të gjitha veprimet e dëmshme të politikës në raport me faktorët ndërkombëtarë vishen me formulime boshe dhe pa përmbajtje të tipit të “integrimeve euro-atlantike” të cilat i aspiron Kosova e që në fakt janë një maskë për servilitetin e pakusht të politikanëve të Kosovës ndaj ndërkombëtarëve. Mirëpo defekti qëndron në bazën e këtij konstruksioni akrobatik. Për të qenë e aftë që të hyjë në rrjedhat e integrimeve evropiane dhe atlantike të cilat edhe duhet t’i synojmë pa asnjë dyshim, së pari duhet që në rregullimin kushtetues të Kosovës të përcaktohet qartë bartësi i këtij sovraniteti që do ta çonte vendin drejt këtyre integrimeve. Kjo në Kushtetutën e Kosovës qëllimisht është lënë pezull, pikërisht për shkak të moszgjidhjes përfundimtare të raporteve shqiptaro-serbe, raporte këto që vetëm sa komplikohen edhe më me shpikjen e kategorisë së komunitetit/komuniteteve në të gjitha aktet juridike të Kosovës ahtisariane.
E ardhmja jonë do të jetë shumë e pasigurt gjithnjë përderisa ta kemi në pushtet një udhëheqje të këtillë politike çfarë e kemi ne tani, udhëheqje e cila nuk di t’u thotë JO miqve tanë ndërkombëtarë as atëherë kur PO-ja e tyre ka pasoja fatale për popullin tonë.
Kambanat e alarmit po bien për të gjithë ne: duhet ndërmarrë diçka që kjo gjendje të ndryshojë...

Driton Avdiu
8.3.2009, www.levizjaperbashkim.com