Feja apo Kombi.?

Andi Ballshi, ti je shume kontradiktore edhe ate ne menyre te pavetedijshme. Ne njeren ane mburresh me te madhin arnautin Sami Frasheri te shkolluar ne mejtepe osmane dhe qe dha kontribut te madh ne kete perandori, ndersa ne anen tjeter harron se ai ishte sherbetor i perandorise.

Nuk eshte aspak e vertete ajo 500 vjet "roberi e zhdukje te mullinjeve". Leri ti keto perralla me mbret. Perandoria Osmane ka qene shumeetnike, kur kontributi i shqiptareve (miletit arnaut) eshte shume i madh. Pranimi i idese se populli shqiptar pranoj Dinin ISLAM me shpat eshte nencmuese per kombin tone. Perse nuk e pranuan serbet apo greket apo edhe shqiptaret krishter? Nganjeher them, pasiqe Perandoria Osmane paske detyruar shqiptaret te pranojne Islamin, perse nuk iu beri "nje proces te shkurter" edhe ketyre qe kane mbetur e t'i kthej ne musliman.

500 vjet Perandoria Osmane, perandoria me e madhe e kohes, nuk paska mund t'i zhduk shqiptaret, ndersa hordhit kaqake serbe e greke spastruan (kur iu erdh mundesia) spastruan etnikisht popullin shqiptar ne Sanxhak te Nishit dhe Qameri per as 5 vjet. Si keshtu?

Mbeshtetja qe Turqia iu ben shqiptareve nuk eshte pse ata na duan si Turqi, por sepse shume funksionar atje kane rrenje shqiptare dhe Turqia e dine shume mire kontributin e shqiptareve ne Perandorine shumekombeshe Osmane. Tek ne vitet e ngritjes se nacionalizmit turk, shqiptaret kishin problem, sepse ne kohen e perandorise shqiptaret kane qene popull "i kendueshem". Madje edhe sot "arnauti" eshte sinonim i burrerise, trimerise, kokefortesise, e xhiverxhillit, ndersa ne Europe "albanian, albanesi, albaner" eshte sinonim i hajdutit, trafikantit, genjeshtarit dhe mashtruesit.

Shkeputja e shqiptareve nga e kaluara e tyre eshte bere qellimisht dhe me inat. Por mos harro se ngritja me e madhe e shqiptareve ka qene dhe mbetet sundimi i pashallareve dhe bejlereve shqiptar, te cilet sundonin jo vetem ballkanin e 4 vilajetet arnaute, por pjese tjera te botes se atehershme.

Nese pashallaret e bejleret paskan punuar per Sulltanin, Pjeter Bogdanovici me shoke ka punuar per Dushanin. Lexoje historine e shihe se ku kishte arritur Servia ne trojet shqiptare me Car Dushanin e Car Llazarin. Sundimi i zhupaneve serb ne trojet shqiptare (vecmas ne Kosoven historike) ka qene i pranuar nga paria katolike dhe ortodokse e kohes . Por erdhi i bekuari Sulltan Murati dhe iu preu shqiptareve "vllaznim-bashkimin" me shkijet e greket, se sot s'do ta kishe asnje shqiptar. Ndoshta do ta kishe, por jo si shqiptar, po si serb qe do te ishte krenuar me Car Dushanin e Car Llazarin. Keta jane bejleret e pashallaret shqiptar, qe kur serbet pranonin Islamin i shndrronte ne shqiptar.




Sa i perket Gonxhe Bojaxhiut, une skam asgje personalisht ndaj saj dhe vepres se saj (edhe pse vepra e saj ska te bej fare me kombin tone), por kunder politikes e cila e perdor ate. Marrin nje grua te vdekur e te mbuluar me 100 shamija dhe me kryq ne qafe dhe e vejne ne institucione publike, ne sheshe e muze, ndersa iu ndalojne femrave te gjalla shkollimin vetem sepse mbajne shamine; dhe vetem sepse jane muslimane. Sa paradoksal qe jeni dhe sa jodemokratike qe eshte "intelegjenca" jone.

Une nuk dal me shpat e as ne mediat publike qe t'iu ndaloj krishtereve fene e tyre, as tîu fyej figurat e tyre fetare, as t'iu rrenoj kishat e tyre e t'iu ndaloj kombenat dhe as nuk i quaj si joshqiptar. Ju mundoheni "dreqin e te birin" ta beni shqiptar, ndersa muslimanet i quani turq e arab qe e paskemi vendin ne Arabi. Shihe dallimin e madhe mes nesh dhe jush. Shihe se sa te paskrupullt qe jane keta ekstremist antiIslamik dhe antiShqiptar.

Andi Ballshi, krahasimin qe ta bera mes Turqise dhe Japonise e ka shpejguar shume mire Alija Izetbegovici, ish-president i Bosnjes. Me kete tregim me poshtu qe do ta postoj tash, dua te tregoj deshiren dhe vullnetin tim per krenarine tone kombetare e jo politiken e improvizimit e te imitimit (me figura jokombetare si eshte Terezja). Na lodhen tere diten duke na perkujtuar se ne qenkemi europian (sikur spo e dikemi ne), fyejne pashallaret e bejleret e shekujve te kaluar dhe harrojne se jane me te ulet e me sherbetor te te huajve sesa vet ata pashallar shqiptar.

Kjo filozofi e dobet dhe njekohesisht e poshter e ç'shqiptarizimit, e dekombetarizimit, e imponimit te historise se huaj dhe futja e disa dogmave, e simbolizmit, formalizmit, gjerave sa per t'u dukur, imitimit dhe mentalitetit te popullit ndjekes-vartes, pa krenari, pa identitet te vertet, me pengon mua shume.


Citim: "Shembulli i Japonisë dhe Turqisë në këtë aspekt mbetet klasik në historinë bashkëkohore.

Kah fundi i shekullit të shkuar dhe fillimi i këtij shekulli këto dy vende kanë ofruar fotografinë e vendeve mjaft të ngiashme "të krahasueshme". Te dyja kanë qenë mbretëri të vjetra, me fizionomi vetjake dhe me vendin e tyre në histori. Të dyja janë gjendur në afërsisht shkallën e njëjtë të zhvillimit edhe me të kaluarëti e lavdishme e cila ka mund të ketë domethënien edhe privilegi i madh edhe barrë e madhe. Me një fjalë, ato për ardhmërinë kanë pasur pothuaj gjasa të barabarta.

Pastaj kanë pasuar reformat e njohura në të dy vendet. Që të vazhdojë tajetojë jetën e vet, e jo të huaj. Japonia ka tentuar t'i unjësojë traditat dhe progresin. Për Turqinë modernistët e saj e kanë zgjedhur rrugën e kundërt. Sot Turqia është vend i dorës së tretë, ndërsa Japonia ka hipur m'u në kulm të popujve të botës.

Dallimi në filozofinë e reformatorëve j aponezë dhe turqë mbase nuk ka qenë askund aq i qartë dhe karakteristik sikur në pyetjen e alfabetit.

Deri sa Turqia e ka alfabetin arab, i cili për shkak të thjeshtësisë së tij dhe vëtëm me 28 shenja, bënë pjesë në alfabetet më të përkryera dhe më të zgjeruara botërore, Japonia refuzon kërkesën e "romajëve" të vet ta fusë alfabetin latin. Ajo mbajti alfabetin e vet të komplikuar i cifi pas reformës ërve 46 she 'ave përmbanë edhe 880 ideograme kineze. Në Japoni sot nuk ka analfabetë, kurse në Turqi - dyzet vjet pas futjes së latinisâtes - analfabetë janë më shumë se giysma e popullësisë, një rezultat nga i cili, pra, edhe të verbërit do të duhej të shikonin.

Dhe jo vetëm kjo. Së shpejti u bë e qartë se nuk ka qenë në pyetje vetëm alfabeti si mjet i thatë i regjistrimit. Shkaqet e vërteta, e pastaj edhe pasojat, janë shumë më të thella dhe më të rëndësishme. Esenca e tërë civilizimit dhe progresit njerëzor është në vazhdimin, e jo në shkatërrim dhe mohim. Alfabeti është mënyrë në të cilin populli "mbanë mend" dhe jeton në histori. Me heqjen e alfabetit arab tërë pasuria e të katuarës, e ruajtur me fjalën e shkruar për Turqinë ka qenë kryesisht e humbur dhe ajo me këtë një të vetmin potez është nënçmuar deri te kufinjt e barbaritetit. Pranë një sërë reformash tjera "paralele", gjenerata e re turke u gjetë , pa mbështetje shpirtërore dhe në një Iloj vakumi shpirtëror - Turqia i ka humbur "kujtimet" e saja, të kaluarën e saj. Kujt i është nevojitur kjo?

....Si pasojë e këtij egërsimi në Turqi dhe në vende të tjera janë krijuar, ose janë në rrugë të krijohen, popujt plagjiate: vendet shpirtërisht të tollovitura pa fizionomi vetjake dhe pa ndjenjë për jetën e vet vetjake. Në ta çdo gjë është joautentike dhë artificialisht pa entuziazëm dhe fuqi të vërtetë, sipas shembullit të shkëlqimit të rrejshëm të qyteteve të tyre të evropeizuara."

Xhavo
e perzun Turqine e naj prunen shkaun e Grekun,sllavin.
Shume miq tradhtare shqiptare luftuan ne krahe te serbit.

Nena terez me shume perdoret per intersa personale fitim pruese se sa qe ka bere diqka per shqiptaret.
Ajo kurre si permendi shqiptaret ,me shume e ka ndie veten indiank dhe atje u vorros.
Po e perdorin per qellime fetare disa katolik Tradhtare si Don Lush Gjergji dhe Mark Krasniqi Rugov Tradhtari qe nderroi fe per hater te shen exhidio nje shoqat italiane pro serbe.
Ne emer te shoqatave nena terez shume njeriu eshte pasurue.

Nuk i ka fajet Don Lush Gjergji, sepse ai e ka per detyre me ba propagand fetare krishtere dhe me imponu figura te kishes ne historine tone kombetare, sepse vetem keshtu kombi behet i pranueshem per te, pra komb me kryq. Atij nuk ia qet goja me fol me Adem Jasharin, sepse nuk e ka emrin Adam por Adem, nuk ia qet goja me than Skenderbe (ashtu sic e ka mbajt kete titull tere jeten), por thot Gjergj, nuk ia qet goja me fol per luften çlirimtare te UçK-se, sepse nuk guxon te mbron nacionalizmin shqiptar qe bie ne kundershtim me direktivat qe merr nga Vatikani. Don Lush Gjergji e kryen punen e vet, per te cilen paguhet nga Vatikani.

Fajet i kane politikanet tane sahanlepires, qe nuk e mbrojne krenarine dhe identitetin tone, por ate te huaj, nuk perfaqesojne strukturen popullore, por ate te ngusht partiake e politike. Thjesht jetojne jeten e huaj e jo te veten, turperohen nga identiteti i vet shqiptar-musliman. Cfare mund te presim ne nga nje njeri qe ska fijen e krenarise, burrerise dhe autenticitetit?

Kete e bejne sepse ata nuk e duan sfiden, por luksin, nuk e duan punon, por rehatllekut.

Kombi shqiptar gjendet para dy rrugeve, qe heret a vone do te duhet te zgjedhe:

- rrugen e krenarise (pra rrugen e kombit me xhamia e kisha, me musliman me mjekrra e gra me shamia, e krishter me kryqa) apo
- rrugen e imitimit (rrugen e pershtatjes se qefeve te huaja)


Rruga e pare eshte rruge e mundimshme, sepse ne shume pika do te konfrontohet me politiken e jashtme, me shoqata milionere si Sorrosi, Shen Exhidio apo Rokfelleri sepse kjo rruge mbron identitetin kombetar dhe konsolidimin e mbrendshem. Rruga e dyt eshte rruge e lehte, sepse populli eshte i dobet dhe nuk e pyet askush. Madje ne popullin tone eshte krijuar pershtypja dhe mendesia qe vetem politikanet duhet te vendosin edhe per fatin e tyre, sepse ata e dijne me mire, ndersa politikanet tane (qe po ditkan me mire) jane te shitur dhe shume lehte iu nenshtrohen presioneve te huaja ne disfavor te popullit dhe kombit.



Cfar tolerance e respekti fetar pritet sot kur ipeshkvit te Kosoves (pijun i Vatikanit) nuk ia qet goja me mbrojte te drejten e shkollimit te femrave muslimane me shamija, ashtu sic mbrohen kudo ne boten demokratike? Nuk ia qet goja me kundershtu ligjin komunist te ndalimit te "uniformave fetare" ne shkolla, ligj i cili po te zbatohej me konsekuence do t'ia ndalonte edhe atij por edhe te "shenjtes se tij" Terezes qe te depertoj ne shkollat tona. Por ai e din se ky ligj nuk e prek ate, por vetem muslimanet.

Ndersa Don Lush Gjergji nuk e permend lufton tone heroike, por thote e mundohet t'iu fus friken shqiptareve se po te mos ishim ne te krishteret NATO-ja nuk do te nderhynte ne Kosove. Cfare turpi?

E ne anen tjeter Anton Kcira, i terbuar nga inati se populli shqiptar krenar musliman, nuk po i "han" prrallat e tij e propagandat e "fese se te pareve", si qen i qartun i qon urata Sllobodan Milloshevicit per masakrimin e 200 mij qejve (sic i quan ata muslimanet) ne Bosnje dhe shpreh zhgenjimin e tij te thell se perse nuk i ka mbyt edhe 1 milion e 900 mij qej tjere shqiptar (pra musliman shqiptar). Se me sa vetedije e ka fol kete fjale tregon llogaria e tij matematiko-statistikore e popullsise se Kosoves. Ai duke e ditur se Kosova ka rreth 2 milion banore, ndersa rreth 100 mij krishter, qellimisht thot 1 milion e 900 mij qej (pra nuk thot 2 milion).

E tash i ka mbet ne dore Don Lush Gjergjit e Anton Kcires me e "rrumbullakesu" identitetin tone kombetar me figura te sekteve katolike jezuite, te cilat kane punuar per interesa te Vatikanit e asnjeher te kombit tone. Kercnimi i Don Lush Gjergjit, se NATO-ja paska nderhyer vetem per hater te tij, po i perulen disa politikan sahalepires, qe mendojne se vetem me kisha e me kryqa na po mundkem te hym ne Europe, e harrojne se Europa ka hequr te "zinjt e ullirit" per t'u shkeputur nga kisha dhe ndikimi i saj politik. Si rrjedhoj heronjt tane kombetar modern si Adem Jashari e heronj tjere te UçK-se, UçPBM-se dhe UçK-se ne Maqedoni po mbesin nen hijen e figurave qe na imponojne shoqatat e huaja. Ndersa me se shumti po pesojne shqiptaret e Kosoves Lindore e te Maqedonise (sepse atje ska shqiptar krishter) duke u akuzuar si funamentalist, terroriste e cka me keq, sepse depertimi i ketyre shoqatave eshte me i veshtir.

Cito :

FIONA- thénje me vend po te ishim te gjith nji fej.
Por pasi nuk jem,si tha ARBRI hajt hyn ne forume tjera te vllezerve tan dhe thuju net konvertohen ne mysliman qfar pergjegje po mer dhe tregona ne.

Hhahha,po pse do me vrajn ata mu nese them un nje gje till hah,Ata jan te humbure perderi sa nuk besojn te nje zote.Ajo qe ne te lobojm pro fes musliamn, per kta duhet tjet dhurat madheshtore sikur din keta vleren e te qenit musliman i vertet oregjianal.Feja eshte personale e jo kolektive cdo njeri , ca bejm na shkruhet ne librin ton si e mir si e liga.Asgje nuk shkruhet gabim aty , vetem realja e vepres ton...

Edin si, e keqja eshte se kta nuk po din si ka lind feja musliman ,cdo here thon se me dhun dhe lufte eshte pranu feja musliam,( ne teh te shpates )ama harrojn kta apo nuk duan te hyn andej se luften e para dhe te dyten botror nuk e filluan muslimant, ku humben jeten dikun 71 miljon njerz!!! vetem ne luften e para kan humb jeten 21 miljon te dyten po ashtu 50 miljon gjithsej pra 71 miljon njerz, mos e kan fillu ket luft muslianet> sikur pak ta shfletojn te kaluare e religjijonev, kta vet do konvertoheshin hiq po ju then ne ....

Cito :

3. Jo z. xhavo Zhvillimin ekonomik të Turqise nuk pengoj alfabetin lati, të cilin ua përgatiti I madhi Ndriçimtari shqiptar Sami Frashër. Gjithë Shtete tjera myslimane, sa di unë nuk e ndërruan alfabetin, po ku mundt të krahasohet zhvillimi I tyre ekonomik me shtetin Japonez, edhe përkundër pasurive që ua fail Zoti. Shtetet myslimane, deri vonë nuk kanë qenë në gjendje të punojnë as një lopate, asnje kazme, as një lugë për t’u ushqyer, përveç lugës së drurit. Edhe në Turqi ishte po kjo gjendje, madje madje ishte e ndaluar, sipas shumë hoxhollarëve ngrënja me lugë metali. Kështu ka qenë edhe në trojet tona shqiptare – familjet myslimane, jo fort moti.

Zotri Andi, se pari kerkoj falja nga xhavo per ket nderhyrje, por deshta vetem nje skjarim te vogel ta bej un ketu tek ky citat i juaji ;Zotri A, para 1082 vitev ka qen univerziteti i muslimave ne Kajro me duket ne mos gaboj?andaj nuk jemi ashtu si ti na pershkruan njerz te shpellave...

Fejen katolike ortodokse e prunen bizantet ROpa papai qyshe heret ne kohen e Ilireve ,dhe i detyruan me dhune te pranojne fene katolike kurse me vone Sllavet i detyruan te marrin fene ortodokse.
Kushe nuk pranoi u djegen ne turra drushe.
Pra kjo eshte realiteti e jo ate qe thote Don Lushe Gjergji nje bashkpunetore serbe dhe i paguar nga Papa Roma dhe Mark krasniqi nje dhenderr serbe qe edhe sote i ka femijet ne beograd.
Lexoni: te verteten ka edhe shume argumente tjera. qe kemi qene muslimane shume me heret se pa ardhe turqit.



Përkundër rezistencës së fuqishme të vendasve, krahas romanizimit filloi edhe kristianizimi i ilirëve, duke e zbrapsur politeizmin ilir. Kjo sidomos ndodhi me Ediktin e Milanos në vitin 313, kur Kristianizmi shpallet fe zyrtare, institucionale shtetërore. Në këtë kohë e më vonë në trojet ilire filluan të themelohen bashkësitë e para kristiane. Pas Ediktit të Milanos dhe pas Koncilit të parë në vitin 325 në Iznik (Nikejë), me mbështetjen e perandorit Konstantin, Kristianizmi lidhet për Qesarin dhe ka statusin e fesë shtetërore të Bizantit. Edhe Miss Edith Durham pohon se Kristianizmi arriti herët në bregun dalmat dhe kishte depërtuar në brendi nga shekulli IV. Në këtë kohë Iliria ishte pjesë nën patronatin e Romës. Me forcimin e Kristianizmit, politeizmi pagan, ku gjetën vend të gjitha hyjnitë lokale të popujve të nënshtruar, religjioni ilir dhe simbolizmi ilir pësuan krizë të thellë, kurse forcohet botëkuptimi kristian mbi jetën, bota puritane intrasigjente e religjioit të ri militant. Edhe pse në rrethana të reja që i solli Kristianizmi, ilirët ditën të gjenin mënyra për të ruajtur disa besime të lashta të tyre, bile edhe atëherë kur formalisht e pranuan Kristianizmin. Këtë e vërejmë në gjurmët ilire në kulturën popullore, në arkitekturë dhe në urbanizëm, në mënyrën e varrosjes së të vdekurve, në simbolikën fetare, në motivet ornamentale, në veshmbathjet popullore, në stolitë, në muzikën dhe vallëzimet, në gjuhën, në organizimin shoqëror-politik.

Në joefikasitetin e romakëve për t’i romanizuar e më vonë edhe për t’i krishteruar ilirët, ndikoi kriza e madhe ekonomike e pastaj edhe kriza e udhëheqjes-qeverisjes që dominonte në perandorinë më të madhe në botë – atë të Romës. Për ta kapërcyer këtë krizë, Diokleciani sjell zgjidhje kalimtare preventive me formimin e dy kryeqyteteve, Romës në Perëndim dhe Iznikut (Nikejës) në Lindje. Kjo zgjidhje kalimtare përjetoi dështimin e vet në vitin 395, me vdekjen e perandorit Theodosiut, kur Roma e Madhe, për shkak të mosmarrëveshjeve e problemeve të brendshme ndahet në dy pjesë. Mirëpo, këtë fat politik nuk e pësoi edhe Kisha. Ajo këtë fat e përjetoi disa shekuj më vonë kur uniteti i saj u shkapërderdh në vitin 1054.

Kësaj do t’i ndihmojnë edhe lëvizjet e mëdha të popujve prej shekullit IV e deri në shekullin VI, (vizigotët, ostrogotët, geditët, longobardët, hunët e të tjerë), të cilët në vitin 476 e shkatërruan Perandorinë perëndimore dhe krijuan disa shtete kalimtare.

Fundi i shekullit V dhe fillimi i shekullit VI karakterizohet me sulmet e fiseve turaniko-bullgare dhe të atyre sllave, të cilat duke vërejtur se Perandoria Bizantinase është dobësuar, filluan të atakojnë dhe ta plaçkisin. E. Çabej paraqitjen e sllavëve e vendos prej shekullit V në kohën e perandorit bizantin, Anastasit I, më 493. Dyndjet e sllavëve që kanë filluar nga fundi i shekullit VI e deri në fillim të shekullit VII, do të rezultojnë me vendosjen e tyre të përhershme prej Danubit deri në Detin Egje. Gjatë dyndjeve të tyre në Ballkan, ata sulmuan e plaçkitën pa u penguar.

Duke e marrë parasysh krizën e brendshme të romakëve dhe sulmet nga jashtë, mund të përfundojmë se sllavët duke ardhur në këto troje në shekujt VI e VII, në viset perëndimore të Ballkanit gjetën popullsi mjaft të madhe të vjetër vendase, të paromanizuar dhe gjysmë të romanizuar, e cila ishte tërhequr së pari para romakëve, e madej edhe para popujve barbarë në viset të cilat vështirë shkileshin. Edhe studiuesi boshnjak N. Smailagiq në enciklopedinë e tij pohon se "në shekullin VII sulmet sllovene penguan romanizimin (dhe kristianizimin. N.I.) e shqiptarëve." Kurse historiani shqiptar S. Rizaj konstaton se "popullsia ilire në këtë kohë u pakësua edhe më tepër."

Se procesi i romanizimit e kristianizimit qe ndërprerë, dëfton edhe e dhëna se "në vitin 732 Shqipëria i qe bashkuar Patrikanës së Konstantinopolit, e këtë e argumenton edhe letra e Papa Nikolla I dërguar Mihailit II në shtator të vitit 860, kur ky kërkon kthimin e jurisdiksionit në territoret e Illyricumit Lindor, të cilat ishin shkëputur nga Roma gjatë mesit të shekullit të kaluar", ku "përmend të gjitha provincat, duke përfshirë edhe Dardaninë me kryeqytetin e saj Skupin."

Kështu, përpjekjet e vazhdueshme për romanizimin dhe kristianizimin e popujve autoktonë kishin dështuar, siç ishte rasti me dakët në Rumani, trakët në Bullgari, ilirët në Dalmaci, Shqipëri e Maqedoni. Sa i përket popullit autokton në Kosovën e sotme, është fakt i pamohueshëm se që nga shekulli XVIII p.e.r. lindën shumë shtete politike ilire të cilat kaluan gradualisht nga etapa fisnore në mbretëri të vërteta të vogla, si dardanët, penestët, peonët, për të evoluar në popullin shqiptar të ditëve tona.

Sipas të dhënave që sjell E. Petroviq, popullsia që e gjetën sllavët në trojet lindore të Serbisë së sotme, nuk ishte ende e romanizuar dhe si provë për këtë sjell emrat e vendeve.

Mund të përmblidhet se invadimi i sllavëve nga Veriu drejt viseve jugore gjendjen e ilirëve e vështirësoi edhe më shumë. Filloi tërheqja e tyre drejt Jugut, kurse një pjesë e tyre u rezistuan presioneve sllave, të cilën gjë e dëshmon fakti me shqiptarët e Sanxhakut të Nishit deri në shekullin XX.

Duke e marrë parasysh faktin se një pjesë e konsiderueshme e para-shqiptarëve (ilirëve) fare nuk e pranuan romanizimin dhe kristianizimin, e një pjesë tjetër romanizimin e kristianizimin e përdori vetëm formalisht për t’iu shmangur dhunës dhe zhdukjes fizike, që e pamë nga shumë shembuj e burime historike, nga një anë, dhe nga ana tjetër, duke e marrë parasysh faktin tjetër se sllavët me rastin e invadimit në Ballkan dhe në trojet iliro-shqiptare ishin ende paganë dhe nuk u konvertuan në numër në Kristianizëm deri në shekullin IX, mund të përfundojmë se kjo pjesë e iliro-shqiptarëve ende ishte me besim politeist pagan dhe se asnjëherë nuk ishin kristianizuar. Me të drejtë historiani e etnologu boshnjak M. Haxhijahiq pohon, e ky pohim i tij mund të shtrihet edhe për para-shqiptarët, se shenjat dhe gjurmët e muslimanëve të parë në Ballkan shpiejnë në periudhën kur popujt e sllavëve të jugut ende i përkitnin religjionit të tyre sllaven, apo në kohën kur filluan të kryqohen, që d.m.th. se shfaqja e Kristianizmit te sllavët e jugut, ose te pjesa më e madhe e tyre, apo kjo vlen edhe për para-shqiptarët e trevave lindore iliro-shqiptare, nuk është më e vjetër nga shfaqja e Islamit." Në bazë të dokumenteve e burimeve të shkruara kishtare sllavo-serbe dhe të të dhënave të sotme nga terreni, rezulton se serbët filluan të kristianizohen prej shekullit IX e këndej, që shkon në favor të konstatimit të sipërm. Nuk dëshirojmë të shtrihemi më gjatë në këtë pjesë të temës, sepse kjo do të jetë objekt i një punimi të veçantë, por megjithatë e shohim të arsyeshme t’i shtrojmë disa çështje mjaft relevante.

Hulumtuesit shqiptarë praninë e Islamit në Ballkan, pra edhe në trojet iliro-shqiptare, e vënë me pushtimet osmane në Ballkan, dhe kjo tezë mund të haset thuajse në të gjitha tekstet shkencore e shkollore, por edhe në shkrimet reviale e gazetareske. Një numër i vogël i tyre kontaktet e para të Islamit me trojet tona i vënë gjatë shekullit XIV.

Thuajse asnjë hulumtues shqiptar kontaktet islamo-iliro-shqiptare nuk i sheh para shekullit XIV. Në këtë mënyrë injorohen kontaktet shumëshekullore ndërmjet kulturës arabo-islame dhe asaj ballkanike, pra edhe iliro-shqiptare, për të cilat shkurtimisht kemi shkruar. Atë që nuk e bënë hulumtuesit tanë, e bënë të tjerët. Kështu, hulumtuesi perëndimor G. B. Pellegrini thotë se "shumë gjuhë në Mesdhe edhe sot në glosarin e vet kanë shumë fjalë arabe, që gjithsesi nuk i kanë përhapur e sjellur vetëm turqit në Evropë, por ato janë rezultat i kontakteve më të hershme të Evropës me arabët".

Orientalisti serb R. Bozhoviq kontaktet islamo-evropiane, e veçan ato sllavo-islame, por edhe ndikimet reciproke, i sheh se janë zhvilluar në tri drejtime:

1) nëpërmjet Bizantit, përkatësisht kufirit bizantino-arab dhe luftërave ndërmjet dy perandorive.

2) nëpërmjet basenit mesdhetar, përkatësisht Spanjës, Egjiptit fatimit dhe Sicilisë, në të cilat civilizimi arab ka arritur përmasa të mëdha.

3) nëpërmjet Hungarisë, përkatësisht nëpërmjet Veriut dhe luftëtarëve nomadë, peçenegëve. Ky vrojtim i R. Bozhoviqit do të mund të aplikohej thuajse në tërësi për pjesën lindore të trojeve iliro-shqiptare, rrethana këto që i kanë rezultuar pushtimet e Bizantit, bullgarëve etj. Për pjesën perëndimore të trojeve iliro-shqiptare do të thuhej se parësor ka qenë baseni mesdhetar, që ka rezultuar nga pozita gjeostrategjike e këtyre trojeve.

Nuk dëshirojmë të flasim për secilin kontakt e rast veç e veç, sepse kjo do t’i kalonte suazat e këtij shkrimi, por do të ndalemi në rastet më eklatante, të cilat dëftojnë jo për "kontaktet", por për vendbanimet muslimane.

Arabët, përkatësisht kulturën arabo-islame e kemi të pranishme në Adriatik dhe viset bregdetare qysh në shekullin VIII, e që me ndërprerje të shkurtra do ta hasim deri në fillim të shekullit XI, apo në vitin 1023, kur nga Sicilia ndërmorën sulmin e fundit në bregun lindor të Adriatikut. Nga këto kontakte tregtare, ushtarake, diplomatike, shkencore e religjioze prej tre shekujsh, e intensive rreth një shekulli e gjysmë, kemi ndikime të mëdha reciproke, e sidomos të atyre arabo-islame mbi ato ballkanike, pra edhe iliro-shqiptare, si kulturë më e avancuar e cilësore.

Kulturën arabo-islame e kemi të pranishme në trojet iliro-shqiptare edhe me peçenegët qysh në shekullin VIII, të cilët në këtë kohë i hasim të kufizuar në Jug me themën e Maqedonisë, Strumës, në Veriperëndim me sllavët, në Lindje me Detin e Zi, në Veri me hungarezët e Bizantin.

Sipas R. Bozhoviqit "Peçenegët muslimanë janë bartës të mundshëm të kulturës arabo-islame në Ballkan". Ai thotë: "Duke e marrë parasysh arsimimin e tyre të shkëlqyeshëm, që shumë historianë e theksojnë, gjithsesi se kanë qenë bartës adekuat të kulturës dhe natyrës arabo-islame". Edhe Viljem Tirski shprehimisht pohon se "cubat e popullit endacak" që "bëhen synet (cirkumizohen) janë peçenegët".

Shembullin e tretë e kemi me "Turqit vardarianë", të cilët nga Anadolli i shpërnguli c**** Teofili (829-842), për arsye se e pranuan Islamin dhe i vendosi në Maqedoni. Franjo Raçki mendon se turqit vardarianë zanafillisht kanë qenë muslimanë. Për fat të keq, kjo temë nuk është hulumtuar, përkatësisht ne nuk kemi ardhur deri te shënime më të plota, kështu që shumë pak dihet për ta, ndonëse numerikisht kanë qenë të konsiderueshëm dhe kanë jetuar në tokat dardane e në fqinjësi të tyre.

Shembullin e katërt do ta marrim në praninë e muslimanëve në mbretërinë bullgare gjatë Mesjetës. Sipas historianit shqiptar S. Rizaj, bullgarët depërtuan përtej Danubit nga fundi i shekullit VII, kurse Sh. Demiraj sundimin e bullgarëve në trojet iliro-shqiptare e vë gjatë viteve 815-1018. S. Hill pohon se bullgarët në fund të shekulli IX depërtuan gati deri në Durrës. Kulmin e tyre bullgarët e arritën gjatë perandorit të tyre Simeonit (803-927), kur edhe Kosova ishte pjesë e tyre. I theksuam këto të dhëna më lart nga arsyeja se në atë kohë mbretëria bullgare përfshinte edhe tokat dardane dhe popujt tjerë ilirë. Pikërisht në këtë mbretëri, në këto troje e në këtë kohë, kemi vendbanimet e para muslimane. Këtë tezë e argumentojnë shumë fakte dhe shumë burime. Ne do t’i cekim vetëm disa.

Kani bullgar Borisi në vitin 864 e kryqëzoi popullin e tij, e sigurisht për shkak se Bizanti në atë kohë lulëzonte dhe kishte perspektivë më të mirë në krahasim me perandoritë tjera të asaj kohe. Kjo që ndodhi për ne edhe nuk do të kishte rëndësi më të madhe sikur të mos ishte problemi vijues. Me kryqëzimin e popullsisë së mbretërisë së vet, problem doli çështja e librave të saracenëve (muslimanëve), që ishin përhapur në mbretëri, ndërsa me kristianizimin e tyre, u shtrua pyetja e trajtimit të mëtejmë të librave me tematikë islame. Se këta libra ishin të shumtë tregon edhe fakti se kjo çështje arriti deri te Papa Nikolla I, i cili dha përgjigje decidive:

"Ju pyetni ç’duhet bërë me librat heretikë, të cilët pohoni se gjenden te ju, kurse i keni marrë nga saracenët. Ata, natyrisht, nuk duhet ruajtur sepse, sikur që është shkruar (në enciklikën mbi Korinasit), kuvendimet e këqija e prishin moralin e shëndoshë, e për këtë, si të dëmshme dhe heretike, dorëzojani zjarrit".

Edhe Franjo Raçki flet për këtë ndodhi, duke thënë se arabët kanë kaluar nëpër Siujdhesën Ballkanike dhe kanë provuar përhapjen e fesë, veçan duke shpërndarë libra.

Dr. Llujo Thaller në librin e vet "Nga fallxhorët e magjistarët deri te mjeku modern", cek se rreth kësaj kohe Bullgaria ka qenë përplot muslimanë dhe se njëherë madje i kanë djegur librat muslimanë në Bullgari. Këtë e konfirmon edhe V. Klaiq kur thotë se "në Bullgari dhe në vendet fqinje ka pasur muslimanë." Se nuk është fjala vetëm për kontakte por për vendbanime, na flet edhe shënimi vijues: Në vitin 896/376 hixhrij, në Kiev të Ukrainës shkoi një delegacion musliman ta përvetësojë udhëheqësin e tyre, Shën Vlladimirin, për ta pranuar Islamin. Duke e marrë parasysh se ende ishte në religjionin e vjetër sllaven, ai i ftoi teologët muslimanë bullgarë të Vollgës që t’ia ekspozojnë themelet e besimit të tyre. Edhe vetë ai merrte pjesë në diskutimet shkencore. Më në fund u përcaktua për Kristianizmin bizantinas, sigurisht për shkak të perspektivës që ofronte Bizanti si superfuqi e asaj kohe. Këtë ndodhi e sqaron kronika mesjetare ruse "Povest vremenih leta" nga shekulli XI. Aty thuhet se Vlladimirit i erdhën shumë delegacione që ta përfitojnë në besimin e tyre. Ai i dërgoi misionarët e tij në vendet e ndryshme për të parë se cili besim është më i përshtatshëm për ta. Në të kthyer, të deleguarit, përveç tjerash, deklaruan: "Erdhëm në Bullgari dhe pamë se si luten ata në tempull, përkatësisht në xhami...". Këto deklarata u dhanë në vitin 6495 sipas kalendarit të tyre, kurse në vitin 987 sipas kalendarit gregorian.

Pa hyrë në detaje dhe pa sjellur edhe raste të tjera, mendojmë se të gjitha këto fakte flasin qartë se Islami dhe kultura arabo-islame në trojet lindore të Ilirisë, kanë qenë të pranishme shumë herët. Madje, një pjesë e ilirëve apo e para-shqiptarëve drejtpërdrejt nga besimi i tyre politeist pagan kanë kaluar në Islam, pa ndërmjetësimin e Kristianizmit apo fare pa e pranuar Kristianizmin.

III
Pushtimi romak i trojeve ilirike bëri që një pjesë e popullit vendas, veçan qendrat, herët të bien nën ndikimin politik e ekonomik, e më pastaj edhe religjioz, kulturor e shoqëror. Ky proces quhet romanizim. Më vonë, duke filluar nga shekulli IV, filloi, nëpërmjet pushtuesve romakë, edhe kristianizimi i trojeve tona. Mirëpo, që në fillim një pjesë e popullsisë vendase i bëri rezistencë të madhe pushtuesit të huaj, duke refuzuar njëkohësisht edhe romanizimin edhe kristianizimin. Kjo pjesë e popullsisë, mjaft e konsiderueshme, qoftë tërësisht duke e refuzuar romanizimin e kristianizimin, qoftë vetëm formalisht duke e pranuar atë, sa për t’iu shmangur zhdukjes fizike, u përballoi vështirësive kohore dhe në shekullin VIII e më vonë u ndesh me kulturën arabo-islame. Kjo ishte realitet sidomos në pjesën lindore të Dardanisë, d.m.th. në Kosovën e sotme, në pjesët lindore të Serbisë së sotme dhe në një pjesë të Maqedonisë. Me keqardhje duhet konstatuar se hulumtimet në këtë fushë janë nën çdo nivel, ndaj shkencëtarët e painformuar injorojnë realitetin historik se një pjesë e trojeve dardane dhe ilire përgjithësisht, më herët është islamizuar se që është kristianizuar. Shembulli i peçenegëve, muslimanëve në mbretërinë bullgare, i turqve vardarianë dhe i pranisë muslimane në bregdetin ilir më se një shekull e gjysmë, është i qartë dhe kërkon studime më të hollësishme në të gjitha segmentet e mundshme. Në anën tjetër, me këtë realitet, deri tash të heshtur, të parëve tanë muslimanë do t’u bëhet e padrejtë duke thënë se kanë qenë katolikë, por Turqia i bëri me dhunë muslimanë! Parullat e tilla, si duket, do t’i përdorin vetëm mediokrët dhe sharlatanët shkencorë, por jo edhe shkencëtarët e mirëfilltë.

Mësimi islam, e kryesisht edhe praktika muslimane, i kushtojnë rëndësi të madhe bashkëjetesës, vëllazërimit e solidaritetit ndërfetar e ndërnacional. Mirëpo, qarqet qëllimkëqija e tendencioze evroperëndimore kristiane, Islamin kryesisht e interpretuan nëpërmjet termave pezhorative, për ta paraqitur atë si antihuman e anticivilizues, regresiv e destruktiv. Motivet janë shumëllojëshe, por dominojnë motivet religjioze, politike e ekonomike. Është fatkeqësi e madhe që edhe brenda trojeve tona gjenden shkencëtarë (sic!), që të frymëzuar nga paragjykimet e kryqëzatave e inkuizicionit, në vazhdimësi e sulmojnë Islamin dhe kulturën e civilizimin islam ndër shqiptarët, duke e karakterizuar atë kulturë si tiranizuese, terrorizuese, asimiluese, agresive e të ngjashme. Të tillët (Ismail Kadare, Engjëll Sedaj, Lush Gjergji etj.), shfrytëzojnë konfuzionin ideologjik, politik, ekonomik, social e të tjera, dhe me metoda perfide, me gojën plot "komb", përpiqen të konvertojnë mbi 90% të popullatës shqiptare të proveniencës islame në Katolicizëm. Sikur këto përpjekje të ishin të natyrshme dhe shprehje e raporteve normale, ju lumtë për angazhimin e tyre, por kur këto përpjekje janë tendencioze, kësaj i thonë terror e gjenocid religjioz e etnokulturor.
Shkrimin tonë do ta përfundojmë me një thënie të Çiro Truhelkës se: "Është mendim i gabuar se Islami është përhapur me dhunë. Ekzistojnë argumente të shumta të cilat e demantojnë këtë. Unë mund të përmend vetëm një, e ai është se shekulli XIX nuk do të gjente asnjë të krishterë dhe asnjë kishë e manastir në Ballkan, sikur islamizmi të përhapej me dhunë shtetërore."
Është e udhës që institucionet tona shkencore dhe individët kompetentë, t’i qasen kësaj çështjeje me përkushtim. Kurajojnë rastet e rralla, si në botë ashtu edhe te ne, me shkrime solide në këtë aspekt, që japin shpresa se profiterë-intelektualët dhe pseudo-shkencëtarët nuk do të kenë vend në rrugën drejt të vërtetës.

Nga shekulli XV e këndej, muslimanët në Ballkan (kryesisht shqiptarët e boshnjakët) kanë qenë shumicë, që do ta dëshmojnë edhe të dhënat historike. Sikur të ishin militantë, e në përhapjen e fesë të përdorej dhuna, për disa shekuj nuk do të mbetej kristian në këto anë. Në anën tjetër, nga militantizmi kristian në Beograd, nga 270 xhami e 12 mesxhide sot kemi vetëm një, në Smederevë nga 24 xhami sot s’kemi asnjë, në Osjek nga 66 xhami sot s’kemi asnjë, në Herceg Novi nga 46 xhami sot s’kemi asnjë, në Krushevc nga 9 xhami sot s’kemi asnjë, në Mitrovicë të Sremit nga 18 xhami sot s’kemi asnjë, në Çaçak nga 7 xhami sot s’kemi asnjë, në Valjevë nga 10 xhami sot s’kemi asnjë, në Prizren nga 29 xhami sot i kemi vetëm 20 të kohës osmane. Edhe fundshekulli XX karakterizohet me gjenocid fetar. Në Bosnjë gjatë luftës 3-4 vjeçare janë rrënuar mbi 800 objekte fetare, madje shumica në qendrat që lufta nuk i ka përfshirë. Të gjitha këto dëftojnë se shqiptarët, me shumicë dërrmuese pjesëtarë të Fesë islame, nuk janë agresorë, por popull që dëshiron lirinë fetare e kombëtare, gjuhën, punën, është popull që i do popujt tjerë dhe kulturat tjera. Ai nuk është për politikë agresive, por për paqe me popujt, kulturat e civilizimet tjera. I edukuar nga Islami, populli shqiptar "lirinë nuk e kupton vetëm të mund të themi: Jo!, por lirinë e kupton si forcë për kreacion", siç e thotë këtë R. Garodi.
Të pakënaqur me faktin se Islami popullin shqiptar e ka integruar dhe ruajtur nga asimilimi, nga sulmi i organizuar, bota kristiane bën akuza të paqena dhe angazhimin çlirimtar e quan terrorizëm. Është mjerim i mendjes që disa intelektualë shqiptarë dhe disa klerikë katolikë shqiptarë pa ia nda çojnë ujë në mullirin antishqiptar, duke kërkuar me ngulm që rishtazi "të përcaktohemi" e të konvertohemi në fenë e gjoja stërgjyshërve tanë, në fenë e kryqëzatave, në fenë e inkuizicionit, në fenë e kolonializmit dhe neokolonializmit, në mënyrë që t’i sendërtojmë synimet kombëtare. Të tillët harrojnë se Evropa e "civilizuar" i shfrytëzon shërbimet tona, por di ta dallojë hipokrizinë e konvertitëve interesxhinj e pakurrizorë.
Në anën tjetër, shqiptarët muslimanë do t’ua shtrojnë pyetjen atyre që po i grishin në Katolicizëm, ashtu siç e pyeti dijetari e reformatori Xh. Afganiu sulltanin Abdulhamidin, kur ky i frikësuar nga idetë reformiste të tij, i sugjeroi Xh. Afganiut që të shkojë për ca kohë e ta "përhap Islamin në Lindjen e Largët, sepse ata po dëftojnë simpati për ta pranuar Islamin, e ti me zotësinë tënde do të ndihmoje mjaft". Xh. Afganiu këtij sugjerimi tendencioz iu përgjigj në mënyrë lakonike se do të shkonte, por së pari ata do ta pyesnin se çfarë Islami dëshiron t’u predikojë atyre: Islamin burimor apo atë të pranishëm në Turqi! Nëse na predikon Islamin burimor, do të thoshin ata, atëherë së pari atë predikoja bashkëfetarëve tu, e nëse na predikon Islamin e pranishëm në Turqi, për të s’kemi nevojë." Prandaj, nëse vëllezërit biologjikë na grishin neve në Katolicizmin burimor, atëherë atë së pari le t’ua predikojnë bashkëfetarëve të vet, e nëse na grishin në Katolicizmin e pranishëm aktual, i falënderojmë nga zemra, sepse kaherë kemi hyrë në moshën madhore dhe nuk kemi nevojë të kthehemi në paganizëm, në fenë e kryqëzatave e inkuizicionit, kolonializmit e neokolonializmit, histori kjo nga e cila do të duhej të skuqemi të gjithë!
Po ashtu, mos të harrojmë se liderët e sotëm botërorë fare nuk dallojnë nga Xhingiz-kani, pos në atë se Xhingiz-kani sinqerisht thoshte se ka ardhur të vrasë, kurse liderët e sotëm "të qytetëruar" pohojnë se përpiqen të lidhin paqe e të ndihmojnë të varfërit e të dobëtit, kurse rrena, torturimi e vrasja sot kanë intensitet më të madh se kurdoherë më parë.
Në përmbyllje mund të themi se Islami kudo në botë, në të shumtën e rasteve në periudhat e okupacionit dhe të robërisë, ka qenë mishërim i qëndresës dhe aktivitetit shpirtëror, kulturor e nacional. Evroperëndimit nuk i ka pëlqyer kjo, ndaj ka zhvilluar aktivitet të dendur propagandistik, politik, ekonomik e kulturor, në esencë "racist", për ta penguar mësimin islam në përhapjen e tij.
Popullit shqiptar i mbetet që në bazë të autoktonitetit të vet, në bazë të traditës së vet islame si shumicë dhe kristiane si pakicë, në bazë të vlerave të veta autentike, islame dhe kristiane, t’i imponohet faktorit ndërkombëtar për njohje e bashkëpunim të ndërsjellë, kryesisht me forcat vetjake.
Porosinë e All-llahut xh.sh. në Kur’an duhet patur parasysh:
"O ju që besuat! Kush largohet prej jush nga feja e vet (i bën dëm vetes) s’ka dyshim se All-llahu do të sjellë një popull që Ai e do atë (popull), dhe ata e duan Atë (Zotin)..." (el-Maide, 54).

Kohëve të fundit, si në shtypin ditor e revial ashtu edhe në atë shkencor, gjithnjë e më të zëshëm janë disa autorë shqiptarë të proveniencës katolike dhe disa të tjerë prokatolikë me tezën se emrat shqiptar, Shqipëri janë imponim i dhunës muslimane. Më autoritativ ndër ta është Engjëll Sedaj, i cili madje kësaj teme i kushtoi një libër të veçantë monografik, në botim të Institutit Albanologjik. E. Sedaj për të ardhur në përfundimet e tij sjell mendime të disa autorëve. Për shembull, ai cek Eqrem Çabejn, i cili në studimin e vet "Për gjenezën e literaturës shqiptare" (1939) ishte shprehur se "emri i ri shqiptar, Shqipëri, duhet të jetë imponuar në kohë të re". Vetë E. Çabej, më vonë, mendimin e tij kualitativisht e ndryshon duke u shprehur se "zhdukja e zëvendësimi" i emrit arbën me shqiptar, ka të bëjë "me zbërthimet etnike që u kryen me ardhjen e osmanëve". Ai pastaj cek edhe Rexhep Ismajlin, i cili ndërrimin prej arbër në shqiptar e konsideron si pasojë "të ndryshimeve më të thella sociale, politike e konfesionale", dhe përkundër faktit se emërtimin shqiptar e sheh të "imponuar", megjithatë mendon se ky imponim është i "natyrshëm në kohën e krijimit të kombit". Kurse Sh. Demiraj, dukurinë e ndërrimit të emrit arbër me shqiptar e merr si dukuri normale. Më pastaj, E. Sedaj zë në gojë edhe A. Budën, i cili ndërrimin e emërtimit të popullit e sheh si një "ndeshje ballore e gjatë dhe masive popullore" në një "periudhë lufte që vërejmë të kalojë në radhë të dytë emërtimi i lashtë etnik arbën dhe të zëvendësohet me një emër tjetër - shqiptar". Në mbështetje të mendimeve të vjelura me kujdes, e që shkojnë në favor të tij, E. Sedaj imponon tezën se emri shqiptar - Shqipëri është rezultat i dhunës së aplikuar nga osmanlinjtë muslimanë, dhe këtë e lidh me atë se "vetëdija e imponuar e pushtetmbajtësve shekullorë ishte se, emërtimi arbënesh është i vlefshëm për të krishterët ..." Mirëpo, E. Sedaj e heshtë faktin se sikur ky ndërrim emrash të ishte rezultat i dhunës e jo zbërthim cilësor brendapërbrenda shqiptarëve, atëherë vetë osmanlinjtë do t’i quanin shqiptarët e Shqipërinë me shqiptarë e Shqipëri, e jo siç i quanin atëherë dhe sot arnaut e Arnautllëk. Kësaj teze të ngritur në këtë kohë të krizës së identitetit shpirtëror e kombëtar, iu kundërvu me të drejtë Muhamet Pirraku, duke e hedhur si të pabazë e jovalide.
Në vend të një përgjigjeje të hollësishme, që s’është as qëllimi i këtij shkrimi, lidhur me pohimet e Shan Zefit, Lush Gjergjit e Engjëll Sedaj, do të theksojmë se simptomatike është se si shkencëtarëve të nderuar nuk u shkoi për dore/goje, t’i thonë disa fjalë edhe për serbët, bullgarët, grekët, venedikasit, italianët e të tjerë, apo, mbase, këta që i cekëm, sipas tyre, nuk konsiderohen të huaj sepse janë "vëllezër prej feje", kur kihet parasysh se "depërtimi i osmanlinjve në tokat shqiptare në fund të shekullit XIV dhe në fillim të shekullit XV, por edhe më vonë, u zhvillua në shenjë të çlirimit të popullsisë shqipfolëse nga robëria shekullore serbe, bullgare, greke, venedikase - italiane, anzhuine etj.", dhe nga asimilimet tragjike për popullin shqiptar nga ana e tyre.

Po ashtu, P. Bogdani gënjen edhe këtë gjë ndaj Islamit. Ai thotë: "Tërmeti është një avull i trashë, i cili, duke dalur sikur gogësimë nga zemra e dheut e duke mos pasur mundësi për të depërtuar në faqen e dheut, nëpër pjesët e forta të tij, shtrëngohet në shpella të poshtme të tokës dhe e bën të dridhet. Nuk është e vërtetë përralla e të pafeut se mëzati e luan kryet."
Nuk duam të flasim e të citojmë mendime të tjera të P. Bogdanit. Lexuesi i painformuar edhe mund të besojë në këso trillimesh e falsifikimesh të Bogdanit, derisa nuk njoftohet me tekstet kur’anore dhe literaturën relevante për Islamin. Lexuesi mund t’u besojë edhe nga arsyeja se Bogdanin aq lartë e çmon shkenca shqiptare, e veçanërisht kritika letrare shqiptare, sa nuk mbetet tjetër pos të besojmë si na servohet.

bëjë me injorimin e tij të emrit të shqiptarëve në trojet e Kosovës. Ai këtë territor nuk e quan Iliri, as Dardani, as Kosovë, as Shqipëri (që në shek. XVII emri shqiptar e Shqipëri ishte në përdorim intensiv), por "Mbretëri të Serbisë", kurse veten e quante "administrator i gjithë Mbretërisë së Serbisë". Po ashtu, ndonëse emri shqiptar në atë kohë njihej, ai veten e quan "Pjetër Bogdan Maqedonasi" (Petro Bogdano Macedone). Studiuesit dhe glorifikuesit e veprës së tij, në të ardhmen duhen të jenë më objektivë e korrektë, sepse me gjoja interesin kombëtar, nuk bën të njollosen fe të tëra e personalitete të tëra, me gënjeshtarë e falsifikues të tillë. Me fjalë të tjera, ata kanë lënduar rëndë të vërtetën me vlera të dyshimta, dhe me këtë kanë vënë në mashtrim lexuesit, e veçanërisht rininë shkollore. Me të drejtë Avdi Berisha e quan P. Bogdanin "falsifikator të shekullit".

Rreth vitit 850 pjesa më e madhe e Shqipërisë së sotme u inkorporua në provincën bizantine, Themën e Durrësit, ku përfshihej Epiri i Ri, pjesë të Prevalisit, derisa Epiri i Vjetër u përfshi në Themën fqinje të Nikopolisit. Mirëpo, ky kontroll bizantin ende lëkundej nga migrimet serbe.
S. Hill pohon se bullgarët depërtuan gati deri në Durrës në fund të shekullit IX, kurse Sh. Demiraj sundimin e bullgarëve në trojet tona e vë gjatë viteve 815-1018. Historiani S. Rizaj pohon se bullgarët depërtuan përtej Danubit nga fundi i shekullit VII. Kulmin e tyre bullgarët e arritën gjatë perandorit të tyre Simeonit (893-927), kur edhe Kosova ishte pjesë e tyre. Si pasojë e kësaj, Shqipëria në fillim të shekullit XI ishte skenë e ekspeditave ushtarake bizantine, kur perandori Vasili II Bullgarovrasësi rivendosi kontrollin bizantin në Shqipëri me fitore në vitin 1018 në Betejën e Beligradit (Palcheropolisit-Beratit).
Shekulli XI ishte përplot kryengritje e trazira: ato të vitit 1040, 1043, 1070, 1078, 1080 etj.
Në vitet 1021-1022 shqiptarët i gjejmë krah të Bizantit, kur bullgarët duke ikur nga Durrësi me rrethinë, do ta shkretërojnë për pak kohë Arbërinë, që atëbotë përfshinte rajonin midis Durrësit, Krujës e Elbasanit.
Në vitin 1054, si pasojë e ndarjes kishtare kristiane, Kosova ndahet në dy pjesë - në dy sfera interesi: në të Lindjes me rrafshlartën e Kosovës si ortodoksë, dhe në të Perëndimit me fushëgropën e Dukagjinit si katolikë.
Një gjendje aspak më të mirë e hasim deri në vitin 1347, kur Stefan Dushani e pushtoi Shqipërinë dhe përzuri latinët e bizantinët. Një pjesë e Kosovës qysh më herët pat ra nën ndikimin serb. Të gjithë shkencëtarët shqiptarë pohojnë se serbët u vendosën në Kosovë në periudhën e shekujve XII-XIV. Më herët nuk e hasim as popullsinë e tyre, as Kristianizmin e tyre, e as sundimin e tyre. Në fund të shekullit XI tokat shqiptare i pushtojnë serbët, duke sulmuar Zveçanin e fortifikuar, Lipjanin, e më vonë edhe Llapin, Drenicën, Pejën e Gjakovën etj.
Historiani J. Swire konstaton se në vitin 1169 Stefan Nemanja arriti t’i bashkojë shumicën e krahinave serbe në Veri nën sundimin e tij, e pastaj formoi një dinasti të quajtur Dinastia Nemanjiqase.
Në vitin 1180 serbët e futën nën sundimin e vet Shqipërinë Veriore, duke përfshirë edhe Shkodrën. Më pas e pushtuan edhe Prizrenin dhe qytetet tjera të Kosovës.
Historiani Alan Ducelier shtrirjen serbe e shtron kësisoj. Ai thotë se vetëm "në kohën kur princi Stefan u bë mbret, në vitin 1217, shteti serb filloi të zgjerohej dhe përfshinte edhe zonën e Pejës, derisa trupi kryesor i territoreve të Kosovës mbetej jashtë kufijve të tij. Ardhja e osmanëve në Ballkan totalisht e çorganizoi shtetin serb, i cili pas vdekjes së car Dushanit (më 1355) u shkapërderdh për shkak të mospajtimeve të brendshme. Kështu, princërve më të fuqishëm të vendit iu la veprimi i lirë për organizim. Kështu, në Zetë dhe Shqipërinë Veriore u paraqitën Balshajt, në luginën e Moravës, Llazar Hrebelanoviqi, kurse në Kosovë, Vuk Brankoviqi.
Siç cekëm, me vdekjen e car Dushanit dhe ndarjen e feudalëve serbë në disa principata, u krijuan kushte që edhe feudalët shqiptarë të organizohen, kështu që themeluan tri principata (thema): principatën e Durrësit, të Artës e të Shkodrës, që shtrihej prej Dubrovnikut deri në Durrës e Prizren.
Mund të përmblidhet se invadimi i sllavëve nga Veriu drejt viseve jugore gjendjen e ilirëve e vështirësoi edhe më shumë. Për t’iu shmangur konflikteve e trazirave të vazhdueshme, e madje edhe zhdukjes së tërësishme, një pjesë e ilirëve u tërhoqën drejt Jugut, kurse pjesa tjetër e mbetur, përkundër humbjeve të mëdha, u bënte ballë presioneve asimiluese sllave. E tillë ishte jeta në kontinuitet, me ndryshime të vogla gjatë sundimit të Stefan Nemanjës, Millutinit dhe Stefan Deçanit.
Shkrimi i Guillaume D’Adam, propagandues i kryqëzatës e tendencioz, megjithëkëtë hedh dritë në ndriçimin e asaj periudhe. Ai, në vitin 1332, shkruan: "... Këta njerëz, si latinë ashtu edhe shqiptarë, janë nën zgjedhën e padurueshme dhe shumë të rëndë të princit të sllavëve, të cilin ata e përbuzin dhe e urrejnë nga zemra, ngaqë shpesh i lidhin me zingjirë dhe bujarët e tyre ua shpronësojnë... Që të gjithë, së bashku dhe individualisht, janë të mendimit se ata do t’i shenjtëronin duart e veta po t’i zhytnin në gjakun e të lartpërmendurve - sllavëve."
Kur është fjala për autoktoninë e serbëve në trojet iliro-shqiptare, (pseudo) shkenca serbe insiston në toponiminë aktuale si argument dhe në disa objekte sakrale. Ndonëse shumica e këtyre të fundit mbajnë prejardhje bizantine e romake, e disa madje edhe ilire, e të përvetësuara nga serbët në fund të Mesjetës, ata sot e gjithë ditën indoktrinojnë veten dhe të tjerët. Sa i përket toponimisë, Alan Ducelier përgënjeshtron pohimet serbe, duke pohuar se "pjesa më e madhe e toponimeve sllave në Kosovë dhe Shqipëri duhet të jenë më shumë bullgare se serbe, që është fare e natyrshme meqë bullgarët e okupuan këtë zonë që nga shekulli IX, e posaçërisht në mbarim të shekullit X, në kulmin e Perandorisë Bizantine, me Ohrin si kryeqytet. Në atë kohë serbët ishin të vendosur larg nga Kosova, në të vërtetë, në shekujt IX-X kolonitë e tyre të para kompakte ishin Rasha (Rasa) në luginën e Ibrit, në Perëndim të Moravës dhe Zeta që korrespondonte gjerësisht me Malin e Zi të sotshëm".
Gjendja e rëndë politike, ekonomike e ushtarake kishte shkaktuar edhe kaos të vërtetë shpirtëror, social, e mos të cekim moral, kulturor e shkencor, e kështu me radhë. Këtë më së miri na ilustron e dhëna se popujt që ishin drejtpërdrejt apo tërthorazi në trojet tona, popujt tjerë përreth i trajtonin ndryshe nga popullsia e vet. Fjala vjen, çifutët (që nëpërmjet romakëve e Kristianizmit kanë influencë në trojet tona) lejojnë skllavërimin e joçifutëve, por jo edhe të çifutëve, ndaj të cilëve duhet të sillen mirë e t’i ndihmojnë. Ata ndalojnë kamatën (eksploatimin) ndërmjet veti, por e lejojnë me të huajt, duke pretenduar se ata nuk kanë ndonjë obligim ndaj atij populli injorant.
Edhe te fqinjët e parë të ilirëve, në Greqinë antike e më vonë, diskriminimi ka qenë në kulm. Disa grekë mendonin se jogrekët për nga natyra janë krijuar për robër. Filozofi i njohur e nxënësi i Sokratit, Platoni, ka kritikuar skllavërimin e grekut nga greku, por skllavërimin e të huajve nga greku ai e lejon për shkak se, sipas tij, disa popuj intelektin nuk e kanë të përsosur, dhe si të tillë duhet të përfundojnë si skllevër. Kurse mësuesi i Lekës së Madh, Aristoteli, filozof me famë, njerëzit i ka ndarë në: 1) të lirë, dhe 2) skllevër. Këta të fundit janë krijuar vetëm për t’u shërbyer të parëve. Ky skllavërinë e ka konsideruar si institucion të nevojshëm.
Sipas disa parashtrimeve themelore, Kisha kristiane dhe autoritetet fetare kristiane kanë të drejtë dhe kompetenca që të tjerët, jokristianët, me forcë t’i tërheqin në Kristianizëm. Mbështetjen për këtë detyrim e gjejnë në Besëlidhjen e Re, sipas Lukës, 14:15-24, ku ndër të tjera thuhet: "... dhe detyroi të hyjnë...".
Kisha kristiane në bazë të kësaj anekdote ka konkluduar se udhëzimi mund të imponohet me dhunë dhe se Kisha ka të drejtë të bëjë presion e ta terrorizojë shpirtin njerëzor. Ata që kanë refuzuar Kishën janë ekskomunikuar dhe janë djegur në zjarr.
Në fillim Kisha e ka nxitur dhe motivuar femrën për aktivitete të gjera, e veçanërisht për lindjen e pasardhësve, por më vonë femra është blasfemuar, është shpallur si shtrigë e fallxhore, për çka janë djegë të gjalla me mijëra gra.

Kësaj dhune iu nënshtruan edhe dijetarët e artistët, që paraqet një fotografi të errët të periudhës paramesjetare e mesjetare. Sipas një pohimi, gjyqet e inkuizicionit për një kohë shumë të shkurtër kanë dënuar 30.000 njerëz me vdekje dhe djegie.
Analitikët pohojnë me të drejtë se bazament për gjithë këtë dhunë e këto masa drastike janë thëniet nga Besëlidhja e Re:
"... E kush më pranon mua, e pranon atë që më dërgoi mua". (Luka, 9:48), ose
"… E kush më përbuz mua, e përbuz atë që më dërgoi mua’. (Luka, 10:16).
Tekstet tjera biblike kanë theks edhe më të rreptë, e kjo shihet sidomos për ata që mbesin jashtë udhëzimit, d.m.th. pa e pranuar mësimin ungjillor:
"Kush nuk është me mua, është kundër meje, dhe kush nuk mbledh me mua, shkapërderdh." (Mateu, 12:30).
Mësimet kristiane urdhërojnë skllavin t’i nënshtrohet totalisht dëshirës së zotëriut, skllavopronarit të tij, dhe jeta e vdekja e skllevërve është e varur nga dëshira e skllavopronarit. Çdo njeri autoritativ në perandori ka poseduar disa mijëra skllevër të dënuar për shkaqe shumë të vogla. Po ashtu, nëse femra e lirë kristiane është martuar me skllavin, ajo është varur, kurse skllavi është djegur i gjallë. Madje, edhe vetë Kisha ka poseduar skllevër dhe ka pranuar qartë legalitetin e skllavërisë, me pretekst se po pengon lypjen e lëmoshës dhe vjedhjen.
Gjendja aspak dhe askurrë nuk ka qenë më e mirë as te bizantinët. Ata për vete kanë supozuar se janë krijuar të udhëheqin me botën, kurse të tjerët janë krijuar për t’u shërbyer atyre. Skllavi nuk ka gëzuar të drejtën të posedojë, të trashëgojë, të lë trashëgim apo të martohet legalisht. Skllavi i padobishëm, i sëmurë apo në moshë është vrarë.
Ligji, apo e Drejta romake parasheh se të gjithë skllevërit e një njeriu të lirë, të vrarë nga skllevërit, duhet të vriten, etj. E gjithë kjo gjendje shfarosëse e totalisht diskriminuese dhe ndërrimi i shpeshtë i pushtuesve në trojet që i cekëm më parë, pastaj mospajtimet ideologjike të kristianëve ndaj të tjerëve, çarjet dhe konfliktet ndërkristiane në katolikë, ortodoksë e sekte të tjera të shumta, linin përshtypje për një gjendje të rëndë dhe asfiksuese religjioze, morale, politike, ekonomike e kështu me radhë. Kjo bëri që të përhapen doktrina pikëpamjesh të ndryshme që ishin në kundërshtim me doktrinat religjioze të Kishës zyrtare, e si protestë e hapur ndaj shtrembërimeve doktrinore dhe dhunës permanente. Vërehen sektet: bogumile, novaciane, manihene, mesaliniane, kutugjere, bullgare, babune, torbaçe, e ndër më të njohurat hasim sektet e arianizmit dhe akacianizmit, që nga Kisha zyrtare u ndoqën me ashpërsi.
Vlen në mënyrë të veçantë të ceket aktiviteti i sektit bogumil, më i njohuri dhe më i rebeluari në shekullin X, që iu kundërvu institucionalizimit të Kristianizmit në Mesjetë. Sipas disa të dhënave, në Siujdhesën Ballkanike, në Thraki e në Ballkanin Lindor, Bogumilizmi u paraqit në shekullin X. Në zhvillimin e tij në masë të madhe kanë ndikuar sekti paulician e mesalian, e po ashtu kanë ndikuar edhe mësimi hebraik e islam. Megjithëkëtë, doktrina e bogumilëve shquhej me elemente të theksuara të mësimit maniheist. Për shkak se janë ndjekur rreptë nga sundimtarët serbë (shekulli XII-XIV), prej shekullit XIII bogumilët tërhiqen nga Rumelia drejt Perëndimit në Bosnjë, ku rezistojnë deri në ardhjen e osmanëve dhe Islamit. Ata janë ndjekur si heretikë kurse mësimi i tyre si herezë, si nga katolikët ashtu edhe nga ortodoksët.
Një përmbledhje e gjendjes shpirtërore e fizike - biologjike shpie drejt përfundimit se Roma (Lindore e Perëndimore) e të tjerët, për shkak të qëndrimit të tyre kryekëput materialist, të veshur me petkun e shenjtërisë, në aspekt të jetës njerëzore dhe vlerës së saj inherente, për shkak të të konceptuarit antropomorf të Zotit, për shkak të konceptimit përbuzës e injorues të kësaj bote nga ana e Kristianizmit dhe të shtypjes së instinkteve natyrore e synimeve legjitime të njeriut nga njëra anë, dhe sllavët e të tjerët, të sëmurë nga dëshira drejt pushtetit, drejt fuqisë, përkatësisht drejt vullnetit imperialist, po sikur edhe vëllezërit e tyre perëndimorë, nga ana tjetër, shkaktuan lindjen e fatumit e jo të lirisë, shkaktuan rebelimin e njeriut dhe daljen e tij jashtë kornizave zyrtare kishtare. Në një gjendje të këtillë të pashpresë, edhe gjatë Mesjetës trojet tona iliro-shqiptare në përmasa (jo fort) të vogla u ndeshën me mësimet e Fesë islame dhe muslimanët e parë, por me shpresa të vogla që të mbijetojnë. Përkatësisht, muslimanët ishin në numër simbolik me rastin e depërtimit të Perandorisë Osmane në këto troje, e të tjerët u dëbuan, u zhdukën apo u asimiluan. Është e dukshme se ardhjen e osmanlinjve në trojet tona dhe përgjithësisht në Ballkan, e pritën duarhapur jo vetëm muslimanët e paktë, por edhe popullsia tjetër e organizuar në sekte të ndryshme, e madje edhe një pjesë e popullsisë me besime të tjera.

Argumente ,dokumente sa te duash.
Pra siq pe shihni te gjitha ata qe thojne se ne shqiptaret musliman jemi me dhune te konvertum nga turqit.
Jane propaganda nga servilet serbe ,greke ,papoiste tradhtare te kombit shqiptare dhe te paguar nga armiqte e fejes muslimane Kisha papa Serbia greqia dhe Italia.
Nga bashkpunetoret ,udbashet te llojit Mark Krasniqi Don Lush Gjergji ,Rugova dhe klika e tije komuniste Titiste ,Sopi Qira etj.
Qe sja vlene te mirremi me ta se jane flliqesirat e kombit Shqiptare te paguar nga armiqte tone.

Shum mir FIONA e paske cek se me te vertet krishtert jan shkatus e tragjedive ma te mdha ne rruzullin toksor pa dyshim dhe dy luftrat botrore mjafton me cek dhe NO KOMENT: tash ne kohen e fundit po mundohen me disa te mira si thon popullorqe, me mlu m*** e shurr,por nuk jan dhe bash pa te mira, sepse vetum kta te krishtert pranojn AZIL KERKUS ma se shumti ne ruzullin toksor. por nji pjes te madhe te ktyre AZILANTEVE e shkaktojn keta vet, pra duke i sulmuar shum shtete kinse ne emer te demokracis, e vrasin e presin e bumbardojn.nuk e kuptoj shpesh her ket thenje per arsye te demokracis me vra e me mbyt njerz, me prijashtim te KOSOVES qe kan nderhy me vend, por jo per hir te demokracis ne ket rast, po per arsye te PASTRIMIT ETNIK-SHFAROSJE -qe na kanosej:
Pur un mendoj se kta jan te prirur dhe e kan ne strategji permanente dhe sofestikuar dhe perpiluar nga ekspert fenomenal,se pse ndryshe nuk shkon, se duhet te paksohet njerzimi se per ndryshe nuk na nxen toka,po pra kush e ka taksirat dhe mvaret prej strategjive te tyre,ku dhe si,apo interesi i tyre strategjik kah e rrok, ket e dim edhe ne.

PS- XHITI-shoki i jem se pasna dit se je kaq mysliman i fort bash pom befason po e shoh qe spo leshon pej kerkunjna ktu ne forum, poja thua troq te miren e te keqen mir mir shum mir veq perpara se me te vertet vetum duke qen real ne aspektin e pergjithshem,mun te prosperojm se bashku te gjith shqiptaret pa dallim feje.......

Xhemo
per ate se xhiti ja thote truq e kjarte une e disa tjere
nuk ke vend kerkunde
te shqiptaret ka vend rrena politikani servile hajni psilleku.
e ne qe te gjithe qe si dashtem keto tradhti pisllek hajni rrena mshtrime u larguam.
te jeshe i sinqert nuk te do askushe .
Po me mire i sinqert se hajne rrenc servile pis e qka jo.
Sa i perket fese!?
Qfare te jep kryqi asgje lutu e mytu bertit e plase ste sjell as gje...
besim i kote ne vegla te pa vlera.
Zoti Allahu eshte nje,dhe te gjithe jemi te tije ,si na ka linde edhe naj merr jeten.
Pra muslimani beson ne nje zote e jo ne figura te kota.
Ata qe besojne ne figura te kota jane njerez te kote ,
ne funde nuk ja merre kryqi jeten po Allahu i meshirshmi qofte mbi ne.
E atyre te pa besuarve ja marrte shpirtin sa me heret.

Titulli i kësaj teme ka qene fort i qarte, si drita Diellit e Uji i krojev te Alpeve Shqiptare, e jo cila fe eshte me perparimtar, me kombetare e me e drejte dhe fe e verte!

Per te gjetur dhe vertetuar se cila fe eshte e vertet, eshte bere nje lufte e gjate dhe ashper qe kur njeriu, (ende nuk e dime as kohen as vendin se zbriti nga qielli apo biu nga toka) per here te pare u nguli ne kete planet qe ne e quajme: Toke.

Une kam menduar, dhe gjithnje mendoj, se per ne shqiptaret qenesorja duhet te jete Kombetarja - Shqiptarizmi, e per te gjetur fene e vertete jane disa miliarde kombesh te ndryshme.

Andaj, Une e shoh veten te teperte ne kete debat dhe ne kete Forum.

Nese kam lenduar kend kerkoj falje, me siguri eshte bere pa qellim.
Qellimi im ka qene dhe do te mbetet, po e perseris edhe nje here, KOMBI - mbi te gjitha shqiptaria...

Mireupafshim ne Forumet dhe debatet tjera.

Andi ballshi
ju pershendes
Nuk po te kuptoje vete fole kunder muslimaneve dhe ske argumente...
pse mirri me propaganda te papes e propaganda Sllavo maqedonase..
200 vjet Bugari para turkut ne vitet 850 ne trojet shqiptare 100 vjet shkau greku.
dhe smunden qe 98% shqiptare musliman ti bejne te krishtere.
Kurse turku paha mundur.
A beson ti ne rrenat e servileve te serbise Don Lush Gjergji Rugova mark Krasniqi Qira.
Ku turku nuk i preku asnje te fese tjeter.
Po te ishte ashtu atehere po del se edhe serbia serbet do te ishin musliman Bullgaret Greket -
PO pse vetem shqiptaret -diqka seshte ne rregull ketu dikush po rrene!""!
naj kane mesue historine komunistet e Titos ata na thane se turku na ka bere ,,musliman me shpate"..

Shkolle Titoiste Komuniste...

Ore xhiti,

Më vjen keq por siq shihet, juve jeni ai i cili është i dogmatizuar. Ti qenkeni tërësisht i kapluar nga feja dhe kultura arabo-turke.

O zotni...dije këtë shqiptari ka të drejtë të besoj në çfarëdo, por mendimi im është që shqiptari duhët të besoj vetëm në Zot e jo në fe. Shqiptari nuk ka nevoj për asnjë fe, ai ka nevoj vetëm për shqiptarin, gjuhën dhe kulturën e tij të bukur e të lashtë - europjanë dhe (PIKË).

Ashtu si nga slavët dhe grekët, asnjë gjë të mirë nuk kemi nga turku apo arabi. Ne jemi komb europjanë dhe aty duhët të mbesim. Komb e popull europjanë dhe perendimor.

Shpëtimi, konsolidimi dhe ardhmja jonë si komb e sigurt vjen vetëm nga perendimi.



Iliriani

Me vjen keq Ilirian qe doni me naj pjell edhe nje fe te re ate shqiptare siq naj pjellt kombin Kosovare.
Ka kombe dhe ka feje te ndryshme .
Nuk ka lidhje a je Arab TURK Gjerman Boshnjak Irakjan apo Amerikan .
feja muslimane eshte fe .
Kombi eshte komb.
Nuk ka komb pa fe e ska fe pa komb.
vetem shtazet nuk besojne dhe kafshet..
te gjithe ata qe püo besojkan ne kryq qenkan Italian apo grek a serbe a amerikan.
Qfare ,,shqiptare kemi" nuk jena ne gjendje te kontrollojme veten se qka bejme e flasim apo shkruajm.
Une jetoje ne perendim dhe besoje ne zote dhe jam musliman e mburrem askushe nuk po me thote nga Gjermanet pse je musliman.
Po po thojne se pse shume shqiptare nuk e mbajne fene muslimane po hajne mish derri qka mendojne ata se per ne jane me te mire thojne.
Thojne gjermanet ata qe nuk mbajne fe ata sjane njerez te mire.
NUk ka lidhje perendimi apo lindja me rendesi eshte te kesh shtet dhe mireqenje per popull.
perendimi ste jep me ngrene as lindja.
Hiqni keto budalleke se ju jeni me evropjan se ne evropjanet.

Tung..

Unë mendoj kështu:

Derisa me çdo fe vjen gjuhë e kulturë të huaj (pra joshqiptare) atëherë unë atë s'e dua!!!

* Unë nuk jam racist por thjesht jam atdhetar!...e ska gjë që mund të thuash që mund të ma ndrron mendjen.

Hajt provo t'ia imponosh kulturën dhe gjuhën shqiptare arabit, turkut, serbit apo grekut, etj. Shiko çfarë përgjgje do të merrni.

Nuk ka feja te beje me gjuhe te huaj o i mjere ..
Po fene muslimane ka edhe arab edhe amerikan gjerman serbe italian eshume kombe tjera .
NUk flitet per gjuhe lutjet munde te behen edhe shqip.
Ska te beje as me kulture ti ke kulturen tende ata te veten po ka te beje me besim...
Po qenke agjami ,si i edukon femijet ti....

Gabim e ke zotni, sepse çdo fe sjell edhe një kulturë, mentalitet si dhe fjalë të huaja (psh: latinishtën, arabishtën, etj, etj). Këtë fakt as njeriu më i pa-shkollë nuk mund ta mohoj.

p.s. pasiqë e bëre pyetjen: Fëmijet e mij i edukoj që t'i duan shqiptarët, gjuhën, kulturën dhe atdheun e tyre mbi të gjitha, dhe që të sillen me njerëz ashtu siq kanë dëshirë që njerëzit të sillen me ta.