Misionari i Dijes nga Limos Bihuci

Duke përfunduar shkollën “Mylqine “ në Stamboll dhe duke u diplomuar “HOXHË” kishte të drejtën që të priste emërimin nga Komuniteti fetar Mysliman i asaj kohe. Dhe së fundi në vitin 1876 , ai u emërua Hoxhë për fshatrat Picar, Shtëpëz, Medar (Kolonjë), Golëm. Ishte krahina e tij që e njihte, pavarësisht se një pjesë të madhe të jetës së tij e kishte kaluar në Gjirokastër dhe në Stamboll. Emërimin e priti shumë mirë dhe menjëherë filloi ushtrimin e profesionit të tij. Ai, që në fillim, u dallua për seriozitetin dhe mençurinë e tij. Njerëzit filluan ta adhuronin dhe ta thërrisnin “HOXHË EFENDI”. S’kishte rit fetar që të mos ishte i pranishëm e të drejtonte këto rite; s’kishte gëzim familjar që të mos ishte në krye dhe të bekonte si njeri i perëndisë; s’kishte vdekje që të mos kryente ritet mortore. Sejati, krahas kësaj shpesh organizonte dhe mësime për mësimin e gjuhëve si dhe u mësonte ritet fetare klerikëve të pashkolluar. Autoriteti i Sejatit u rrit shumë më shpejt se ç’parashikohej.



( Detyrën e Hoxhës ai nuk e ushtroi plotësisht, për vetë arsyen e fortë se kreu detyra të tjera falë arsimimit dhe kulturimit të tij. Shënimi im L. B.)

Shënim:

Nga faqja 3-17 shkruar nga Kristaq F. Shabani

Në kujtesën e bashkëkohësve




IMIGRIMI DHE ZHVENDOSJA





Në vitin 1914, në periudhën e pushtimit të Shqipërisë së Jugut nga andartët grekë, si gjithë fshati Picar, edhe familja e Sejatit, imigroi në Vlorë. Fillimisht u strehuan në vendin e quajtur Vllahina dhe më vonë në fshatin Babicë, ku qëndruan deri nga fundi i vitit 1916, ose deri në tremujorin e parë të vitit 1917, periudhë në të cilën u rikthyen të gjithë të imigruarit në vendlindjet e tyre, pas largimit të Ushtrisë greke. E kemi përmendur më lart faktin që, ai mori pjesë direkte në luftën ndaj ushtrisë greke. Mbas kthimit të familjes nga Vlora gjendja ishte e rëndë. Shtëpia e Sejatit, në Picar, ishte djegur e rrafshuar si shumë shtëpi të tjera të fshatit. Shtëpia lart në Picar ka qenë te sheshi i xhamisë, karshi me shtëpinë e Ziflaj dhe afër me shtëpinë e Zenel Duros.

Një nga katastrofat e mëdha, që e lëndoi shumë Sejatin, ishte djegia e bibliotekës së tij (sëndukët) me libra të ndryshme, por edhe fetare në gjuhët: turqisht e persisht. Po kështu bashkë me bibliotekën u dogjën dhe mjaft dokumente të tjera me vlerë, dorëshkrime të tij në punët e ndryshme (profesionet), që ka ushtruar, të cilat vetëkuptohet që paraqisnin rëndësi të veçantë në ndriçimin e veprimtarisë së tij të hovshme. Kjo është vërtetuar në bazë të tregimit gojor të djalit të tij, Bejaziut, i cili midis të tjerave evidentonte dhe lidhësinë, që kishte ai me librat e tij. Ai, midis të tjerave, shprehej “Babai mbetej me libra në dorë duke kënduar”.

Kur pa shtëpinë të djegur Sejati u shtang. Kishte informacione për rrënime, por jo në këtë gjendje. Iu dhimbs shtëpia, të cilën me zi e kishin ngritur të parët dhe ai kishte sakrifikuar. Pamja e Picarit atë mars të vitit 1917 ishte e paimagjinueshme, i ngjante një nate të errët, sikur mbi të kishin kaluar vandalët dhe kishin rrënuar e përmbysur gjithçka.

*** Meditimi

Shpesh Sejati meditonte. Kalonte nëpër mendje burrat trima, që kishte kontaktuar me ta, kishte folur e zgjidhur problemet. Shumë nga miqtë e tij ishin vrarë në përpjekjet, në luftrat e zhvilluara për të mbrojtur vendin. Iu shfaq para syve shtëpëzioti Ali Peta, një burrë trim, i zgjuar, i cili s’linte kuvend pa marrë pjesë, pa thënë fjalën e tij të mençur për mbrojtjen e të drejtave, traditave, zakoneve të trevës. I kujtohej pjesëmarrja e tij në kuvendet e Gurit të Gjatë në Zhulat, ku kishin qenë disa herë bashkë dhe shpesh bisedonin për kulturën, për dijen, për shkollimin, për mbrojtjen e zakoneve. I thoshte: “Hoxhë Efendi ne të gjithë duhet të përpiqemi për Labërinë, për Shqipërinë…” Ia kthente: ‘Ashtu duhet të bëjmë, o trimi Ali Peta, se kështu zbatojmë porositë e Allahut!”

Në atë çast iu fanit sikur dëgjoi këngën:



O Shtëpëz, e shofsh me mëlqinjë,

se se shpëtuat Alinë,

u njihej që qe i mirë,

konopalla vetëtimë,

këpucë me xhufka sirmë…

Në shesh të Hanit ç’e lidhë

dhe ai porositi hanxhinë,

për të shkretën martinë:

“Të ma shpien në fëmijë

se do të më rriten jetimë…”

Ishte në fshatin e Ali Petë trimit. S’kishte vend që të mos njihte hapat e rënda të Ali Petës. E kishte mbrojtur me gjak vatanin. Kishte dëgjuar për thirrjen e tij në Tepelenë, se ai shkoi si trim. Nuk e dëgjoi gruan e tij trime, Sulltanën, e cila i tha Aliut që të mos shkonte se do t’i bënin dredhinë e madhe. Kishte nuhatur diçka Sulltana dhe ashtu ndodhi. E lidhën turqit trimin Ali Peta të tradhëtuar. Ai nuk u dha. Nuk jepej kollaj trimi…Rrugën që nga Tepelena e deri në Hanin e Subashit e bëri në këmbë, zbathur. Sulltana priti e priti dhe e kuptoi që Aliu e kishte pësuar. Doli për të punuar tokën në fushën e Shtëpëzit. E pa dhe të shoqin të lidhur, por nuk afrua … Ali Peta i lidhur shikonte nga Sulltana dhe me fytyrë I tij të hequr nga stërmundimet i kërkonte të falur të shoqes që s’e kishte dëgjuar.

Ishte viti 1908. Që atë ditë Ali Peta nuk u pa më. S’dihet ku përfundoi. Kjo ngjasi u përcoll në breza. Ali Peta mbeti një idhull, por nuk ka një vend ku t’i hidhet një lule. “Megjithatë, - tha me vete

Sejat Bihuci, ka një vend ku mund t’i bëhen ritet (nderimet) fetare për të nderuar kujtimin e trimit: vendi ku është lidhur me zinxhirë…” Dhe më vonë ky nderim u përcoll në kohëra.

Sejati u përmend nga meditimi dhe i tha vetes: “Çohu, Sejat Efendi se të presin vepra të tjera…”

Pjesëtar në luftën eVlorës

Edhe pse burrat e fshatit ishin rralluar nga lufta e vitit 1914, nga gripi spanjoll, nga rrugët e kurbetit, përsëri çeta e luftëtarëve e kaloi numrin e 90 pjesëtarëve me në krye 14 vjeçarin Shefqet Peçin, por edhe 60 e 70 vjeçarë si: Izet Dervish Ruko, Sejat Bihucin, Hadër Ruko, Gjolek Thana dhe të rinjtë: Tushe Bihuci, Hodo Gjoni, Sherif Bihuci e të tjerë. Vetë, kënga e mëposhtme, shumë e njohur, i bën jehonë Luftës së Vlorës në vitin 1920, kësaj lufte epope, ku mori pjesë edhe çeta trime e Picarit.

Bëhet dyfek në Vlorë,

shqiptarët po luftojnë

me një mbret dyzet milionë.

Po me se luftojnë vallë,

Me sëpata dhe hanxharë,

dyfekët lidhur me gjalmë.

(Shkruar nga Hysni Koko)



Mbas fitores së Luftës së Vlorës, Sejat Bihuci do të përvishte mëngët për një betejë të re, atë të çeljes së shkollës së parë shqipe në fshatin e lindjes. Vite jete i kishin mbetur dhe për këtë duhej të nxitohej. Lidhi fort këpucët dhe u nis në qytetin e Gjirokastrës.Takoi shokët e fëminisë: Thoma Papapanon, Hysni Babameton, Elmaz Çanin e Llukan Ndreun. Intelektualët patriotë të Jugut ishin mbledhur dhe mendonin të çelnin një ndër shkollat shqipe në jug. Përkushtimi i atdhetarëve të mençur do të bënte që shteti i drobitur e i sapoformuar shqiptar, të aprovonte çeljen e një kursi pedagogjik tre mujor për mësonjës të shkollës fillore në Labovë. Kursi u çel më 3 gusht 1921 me mësuesit: Kolë Margjini nga Shkodra, Hysni Babameton e Elmaz Çanin nga Gjirokastra dhe me drejtor kursi mëuesin patriot, Thoma Papapanon. Më 26 tetor mbaroi kursin dhe Sejat Qerim Bihuci. Mësues, pra në vitin 1921. Vetëkuptohet që vështirësitë e këtyre luftrave të dijes ishin të mëdha. Fëmijët duhet të shkëputeshin nga punët e rëndomta të fshatit… Duhej të propagandohej ideja për të mësuar shkrim dhe këndim në gjuhën e mëmës. Dhe Mësuesi i ri shkollën e parë shqipe e çeli në fshatin Zhulat, vetëm disa ditë, pasi mbaroi kursin në Labovë në vitin 1921.

***

Mbas një viti, në vendin e quajtur Cëmerdel, udhëhoqi ngritjen e një kasolleje në formë drejtkëndëshi e thurur me thupra cëmërdeli dhe e mbuluar me kashtë. Mbi një dërrasë të lëmuar mësuesi Sejat Bihuci shkroi: SHKOLLA E FSHATIT. Dhe atë vit u ulën mbi gurët e bardhë rreth 26 fëmijë. Mbi gjysma bënin mbi një orë rrugë për të zbritur në Koronë, ku ishte shkolla. (H. K.)

Si thoshte Papapanoja: “Të gjithë njerëzit e ditur dhe të zotë kuptojnë kombësinë e tyre…”





Kursi i Labovës 1921

Misioni



Në mendjen e Sejatit ishte ngulitur se duhej të përhapej gjuha shqipe. Ishte realizuar pjesërisht një dëshirë e tij e madhe: Liria dhe pavarësia e vendit. Ai e kishte të qartë se një vend i lirë dhe sovran ecte në rrugën e përparimit nëse qytetërohej dhe ky qytetërim vinte nëpërmjet arsimit dhe kulturës. Por që të qytetërohesh dhe të ecësh përpara, duhet të mësosh gjuhën e nënës me të folur të pastër dhe të shkruar. Deri në këtë kohë në shumë vende të Shqipërisë ishin hapur mjaft shkolla. Këtë shembull e kishte dhënë edhe Gjirokastra në shkollën e saj shqipe. Shqipëria ishte ende e dobët. Deri tani përparimi kishte ardhur nga jashtë me përpjekjet e gjithanshme të Rilindasve të mëdhenj. Sejati e njihte mirë përpjekjen e tyre të vijueshme, sakrificat deri në sublimitet. “Është një luftë e madhe, përpjekja për përparim. Shtetet fqinje nuk e dëshironin përparimin e Shqiponjës. Do të bëj përpjekje të mëdha për të hapur dritën e diturisë,- mori një betim të madh Sejat Efendiu. – Jam në moshë të madhe, por jam i ri për të bërë punë të tilla të mëdha.” Dhe betimi e zotimi i tij nisi rrugën e zbatimit. Kontakti që kishte me mësuesit e gjuhës shqipe. Ec e ardhjet në Gjirokastër. Kontaktet me Papapanon e të tjerët e përkushtuar për të mësuarit e gjuhës shqipe, bëri që t’i përvishej një pune të madhe. Kishte besim te vetja dhe te mësuesit e përpjekur për shqipen. Nuk e harronte kurrë atë ditë të madhe të korrikut 1921, kur Thoma Papapanoja i tha se do të çelnin një kurs përgatitor në Labovë për të përgatitur mësues për shkollat fillore. U emocionua pa masë dhe shprehu gatishmërinë se ishte një nga të parët, që do të vijonte këtë kurs të shumëndërruar, për të realizuar një dëshirë të madhe.

“Po vallë do t’ia aritsh dot, xha Sejat, t’u peërshtatesh kushteve?- i tha Papapanoja duke buzëqeshur…

“Do të bëj çmos…, zoti mësues…”

Kishte ardhur çasti që, ai pas shumë e shumë përpjekjesh, do të realizonte ëndrrën e madhe. “Duke hapur shkollat shqipe do të përhapim dritën, diturinë edhe në Kurvelesh.” Fluturonte nga gëzimi. E dinte dhe e ndiente se ishte një punë e madhe, që hapej përpara , e cila kërkonte vullnet të madh e përkushtim jo vetëm nga ai,por nga të gjithë. “Analfabetizmit do t’i themi ndal, zoti mësues!

U përqafuan dhe mësues Thomai i tha Sejatit : “Mirupafshim në Kursin e Labovës!… “ Sejati iu përgjigj metë njëjtën frymëmarrje: “Mirupafshim”.



Po kthehej në Picar. Ishte shumë i emocionuar. Ai kishte përvojë të madhe në jetën e tij. Kishte ndjerë emocione, kur kishte shkuar në Gjirokastër te shtëpia e Dodies, kur kishte mbaruar shkollën në Gjirokastër, kur kishte shkuar në Stambollin e bukur, kur u diplomua si Hoxhë, kur e emëruan si taksidar e Kryetaksidar në Gjirokastër, apo në punët e tij në N/Prefekturën e Gusmarit dhe në Gjykatën e Tepelenës. Kishte patur gjithmonë emocione të forta edhe gjatë ushtrimit të detyrës si kryeplak i fshatit Picar. U ishte futur punëve, që kishte kryer deri në thelb dhe i përkushtuar, por në këtë rast ndryshonte gjithçka . Ishte një qëllim dhe një synim i madh: “Të mësuarit dhe të shkolluarit. Sa kohë të shumtë kishin humbur kurveleshasit edhe gjithë shqiptarët, për të mësuar gjuhën e tyre…”



***

Dhe ditët kaluan njëra pas tjetrës. Më 2 gushtin e nxehtë të vitit 1921 Sejat Bihuci shkoi Labovë dhe filloi kursin për mësues. U njoh me mësuesit e tij,m eshokët, të cilët të gjithë e respektonin dhe e donin. Nuk I flisnin në emër por “Xhaxha”. I papërtuar, i respektuar, dashamirës, këmbëngulës gjithmonë ky njeri. Dhe erdhi momenti I shumëpritur që Sejat Bihuci të ndërmerrte një nga aksionet e tij të mëdha bashkë me misionarët etjerë të rinj: “Hapjen e shkollave të gjuhës shqipe”.

Data e “diplomimit” si mësues u festua nga të gjithë dhe kudo në qarkun e Gjirokastrës erdhi lajmi i madh: “U përgatitën mësuesit e tjerë”.

Dhe Sejat Bihuci filloi realizimin e planit të madh.





***

Këto mendonte Sejat Bihuci, pasi kishte përfunduar kursin e Labovës. Në mendje i bridhte fjala e bukur dhe aktive e drejtorit të Kursit, Thoma Papapano: “ Të mbjellin shqipen kudo, zoti Sejat Efendi! Ta mbjellim që shqipja të përhapet e të lulëzojë si një lule e bukur! Fëmijët tanë të belbëzojnë me dëshirë e dashuri gërmat e alfabetit tonë…” E vështronte me dashuri këtë mësues të madh, këtë drejtor të përpjekur. Ishte kursanti më i vjetër në moshë, por kishte etje, etje të madhe, që pastaj ta shpërndante. Shumë i thoshnin: “Xhaxha”, të tjerët : Sejat Efendi, se ai kishte qenë në shumë punë shtetërore, që ua kishte marrë anën mirë. Kishte një etikë dhe moral, i edukuar ky nga kode etike të kohës. I kujtohej ai shkrim i bukur i mësuesit Thoma, shkruar në Lëmin e Zekatëve dhe, botuar në gazetën “Tomorri“ të Elbasanit, me një titull shumë domethënës: “Çkishërimi i labovitëve dhe qëndresa burrnore e tyre”. Ia kishte treguar vetë mësuesi përmbajtjen e atij shkrimi dhe pastaj e kishte lexuar me një frymë… “Sa u çel shkolla dhe Dhespoti pa që burrat shqipëtarë nuk trëmben nga gogolët e kohës së mesme, zuri me takrire dhe kërkonte nga qeveria që shkolla të mbyllet, se është çelur pa lejën e qeverisë dhe mësonjësit paguhen nga Shoqërira, që s’janë të njohura zyrtarisht, pa ditur Dhespoti dhe klika e tij, që labovitët leje nga Qeverija kanë kërkuar dhe përgjigja u erdhi që janë të lirë të mbajnë një shkollë në fshatin e tyre, vetëm që Qeverija kërkon ca hollësira të programit, që i kanë dhënë… (Gazeta “Tomorri” Elbasan Nr. 11)





“Sejat Efendiu në bisedat, që bënte me nxënësit, - dëshmon një nxënës i tij, - kishte qejf të përsëriste gjithmonë para nxënësve disa episode të shkurtra, por mjaft domethënëse, që u ngulitën te armatat e nxënësve.”



Vargjet e Petro Ninit i buçisnin Sejat Bihucit në mendjen e tij, kur po startonte për punë të mëdha:

Patrikë e kryepriftërinjtë,

po përpiqen ditë e natë,

si kajafa me të tijtë,

qysh t’i japin shqipes datë.

Mallkime të rënda flasin

nëpër kisha anembanë

dhe si çakajtë bërtasin,

që të trembin shqipëtarë.

U thonë s’është i krishterë,

kush largohet nga Greqia,

S’beson Krishtin prish fenë

kush mëson gjuhën e tija.







Episodi:

Mësonjësi për të treguar bukurinë e gjuhës greke thoshte me zë të hollë e t’ëmbël: “Sa bukur është fjala “psomi”. Pastaj me një zë të egër, që u afrohesh më tepër atyre të kafshëve thoshte “buuukeee”. Një ditë një nxënës labovit i thotë mësonjësit: “Qirje (zoti) dhaskale, po sikur të thuash “Bukë” dhe “psooomiii”, cila vallë është më bukurë, por mësonjësi i xhindosur e rreh atë me njëzet shkopinj thane në dorë”

***

- Cilën do më tepër djali: mëmën apo njerkën?

- Mëmën,- përgjigjeshin nxënësit me një zë.

- E pra, mëma jonë është Shqipëria, jemi të gjithë bijtë e saj.

Panajot Nane Meksi

***

Si i kënduan Dhespotit në vitin 1910 në Labovë me vargjet e Nane Panajot Meksit: “Erdhe të na mallkosh, në vend që të na bekosh…”

Lypset që të hapim sytë

që të pëlcasin armiqtë.

Këto bëhen me të holla,

duhet të hapet dora

se kanë shkuar ato kohra

(Marrë nga gazeta “Dielli i Flamurit”, 10.06.1910, shkruar nga patrioti Muharem Ademi nga fshati Sinanaj i Tepelenës, i emigruar në SHBA.)





Ç’kanë transmetuar për Sejatin bashkëkohësit, njerëz të afërm, bashkëfshatarë, kolegë, që kanë punuar me të?

Riza Veipi, Xhivit Barjami, Resmi Nazifi, Qani Nelaj, Bedri Zumbuli, Hyskë Ngjelina, Hasim Demiri, Novruz Veipi, gjirokastritët Barjam Mezini, Muharrem Gjoksi, Muharrem Xarba, Fejzi Dobi, Ahmet Çabej, Harun Tushe:

“ Sejati ishte njeri i zgjuar e me shkollë, me kulturë të gjerë; zotërues i disa gjuhëve të huaja: persisht, turqishte e vjetër, italisht dhe greqishten e vjetër. Të gjithë i thoshnin “Sejat Efendi”.


Kryetaksidari


Duke u munduar të rikrijojmë portretin





Në vitin 1954 ishim bashkë me babain në Pazar dhe shkuam te një avokat, për të bërë dokumentet, që kishin blerë shtëpinë. Avokatin nuk e njihja as si emër. E pyeta për emrin dhe ai m’u përgjigj se e quanin Fejzi Dobi. U përshëndet me babanë tim. E pyeti pastaj se ç’dokumente i duheshin. U sqarua dhe filloi menjëherë nga puna. Filloi të pyesë për gjeneralitetet e babait. Kur babai im i tha emrin e babait: Sejat, ai hoqi syzet dhe u tregua i befasuar:

“Si mo, qenke djali i Sejat Efendiut?”- dhe e vështroi me dashamirësi, sikur kishte përpara vetë Sejatin.

Babai qeshi. Avokati Fejzi vijoi:

“Me babanë tuaj unë kam punuar, kur ai ka qenë Kryetaksidar. Sejat Efendiu ishte i veçantë, burrë shumë i mençur. Një njeri i qetë, i patrazuar, që me fjalën e tij të mbushte mendjen. Ai ishte një person, i cili gëzonte respektin e atyre personave, që kishin njohje me të. Sejat Efendiu ishte burrë i shkolluar, pasi kishte mbaruar shkollë në Stamboll të Turqisë. Unë për të kam patur shumë respekt, pasi më ka dashur dhe gjithmonë më mbante afër…”

Babai e ndoqi me kujdes ligjëratën e avokatit, por unë çuditesha me zotësinë e gjyshit edhe dashurinë e madhe, që tregonin njerëzit për të. Kjo më zgjonte interes dhe dëshira të mëdha për t’i ngjasuar.


Zotërues i gjuhëve të huaja


Vlorë janar 1969



Bashkëbisedim me Sami Shehun, nga fshati Picar,

ish nxënës i Sejat Bihucit

Kisha shkuar në Vlorë për ta ngushëlluar xha Samiun për humbjen e bashkëshortes së vet, Vitos. Vitoja ishte kushërira e parë e babait tim. Xha Samiu ishte njeri shumë inteligjent. Ai ishte shkolluar jashtë shtetit. Madje, me të zhvillova një bisedë shumë interesante dhe një nga “protagonistët” e bisedës ishte dhe tema, që më interesonte: “Grumbullimi i të dhënave për gjyshin”. Kjo temë gjithmonë më ka preokupuar për të zgjuar kujtesën e “humbur”.

Në një moment të bisedës, xha Samiu, shprehu konsideratën e tij për mësuesin e tij të parë, që e kishte nisur në fushën e dijes, Sejat Bihucin.

“A more, djalë, - m’u drejtua ai. - Sejat Bihuci ishte një burrë i zgjuar. Ai kishte kulturë të gjerë. E veçanta e tij ishte se dinte disa gjuhë të huaja, të cilat i zotëronte, pasi kishte studiuar në Stamboll. E mbaj mend, si sot, kur ai hapi shkollën e parë shqipe në fshat, në vitin 1921. Unë e kam përjetuar atë çast të madh. Ishim të vegjël dhe me etje për të shkruar gjuhën tonë. Atij njeriu të shkolluar ne i dedikojmë dijen. Ai hapi portën e dijes sonë dhe nderimi për të është i madh…”

Xha Samiu tregonte episode të bukura nga mësuesi i tij i parë, duke i përmendur me një shkathtësi të paparë . “Atij ne i falemi… Edhe fshati ynë e më gjerë duhet ta nderoi figurën e këtij patrioti të madh e mësuesi, që dha kontribut të madh… Ti, Limoz, duhet të jesh krenar që je nga gjaku i tij…”

Me ndjenjë krenarie u largova nga Vlora dhe gjithmonë sillja ndërmend ato fjalë zemre të thëna nga xha Samiu.

Në martesën e Bejaziut, djalit të tij

Zia kishte pllakosur familjen Bihuci. Vdekjet njëra pas tjetrës kishin lënë vragë të madhe në shpirtin e Sejatit, i cili, duke u nisur dhe nga kjo zi e vazhdueshme dhe nga gjendja ekonomike, kishte mendimin që djalin ta martonte pa dasëm dhe të merrnin nusen. Ky mendim u kundërshtua nga të afërmit dhe miqtë, të cilët dëshironin që të prishej kjo zi. Pas shumë përpjekjesh Sejat Efendiu u “thye” dhe e pranoi propozimin e argumentuar. Ishte viti 1933, muaji qershor.

U morën masa organizative duke caktuar gratë, të cilat do të merreshin me larjen e gjërave të shtëpisë dhe me lyerjen e saj. Gjithashtu, u caktuan gratë që do të merreshin me përgatitjen e drekës, darkës dhe mëngjesit, (apo siç i thonë në Picar akçesha) deri sa të largoheshin dasmorët, të ftuarit.

Po kështu u caktuan burrat, të cilët do të merreshin me therjen dhe pjekjen e mishrave si dhe përgatitjen e mezeve për raki për burrat, që do të merrnin pjesë në trapezat e dasmës. U caktuan njerëzit që do të vinin ditën e shtunë për drutë e dasmës (karthiat). Një rëndësi të veçantë iu kushtua zgjedhjes të njerëzve, të cilët do të vinin krushq me rrobat për të marrë nusen. Masat përgatitore të marra bënë që dasma të organizohej mjaft mirë dhe të bënte përshtypje.

Ditën që erdhi nusja, Mulaizeja, në shtëpinë e Bihucajve, Sejat Efendiu, si njeri fetar që ishte këndoi në turqisht ritet fetare, që bëheshin atëhere nëpër dasma për t’u shenjtëruar lidhja midis bashkëshortëve. Pastaj buçiti kënga dhe vallja labe. Një veprimtari e tillë e organizuar, u bë sepse kësaj familje i mungonin gratë. Nusja e re ishte dhe vetë jetime, pasi babai i kishte vdekur,pa lindur ende ajo. Ai iku me merak, se s’mësoi kurrë se ç’do të ishte fëmija e tij. Ajo u rrit nga xhaxhallarët, pasi edhe mëma e saj, meqënëse ishte shumë e re, u rimartua. Deri në moshën 6 - 7 vjeç e rriti gjyshja e saj nga nëna në Plesat. Nusja i shërbeu vjehrrit me ndërgjegje të plotë sikur t’i shërbente babait të saj, që kurrë nuk e kishte njohur.

Sejat Bihuci, pas martesës të djalit të tij, Bejaziut, sikur u gjallërua dhe filloi ta ndjejë veten më mirë, t’i qeshë fytyra edhe vetë shtëpia filloi të qeshë. Ardhja e nuses në shtëpi ishte një ogur i mirë për Sejat Bihucin në pleqërinë e tij, të cilit do t’i mbushej shtëpia me fëmijë, pra do të kishte e do të linte pasardhës.





Një prind dhe një edukator i mirë

Dëshmi okulare

Mulaize Dine Bihuci



Me djalin e Sejatit, Bejaziun, jam martuar rreth vitit 1932. Me vjehrrin kam jetuar rreth 6 vjet, periudhë në të cilën unë i kam shërbyer, sikundër i takonte një nuseje të asaj periudhe. Kishte dhe një veçori të fortë e të hidhur në këtë shërbim, pasi Sejatit i kishte vdekur gruaja; nuk kishte djalë, as nuse djali, pasi ajo kishte vdekur së bashku me burrin e saj (djalin e Sejatit) dhe dy fëmijët e saj. (Jepet ky informacion në tragjeditë dhe dhimbjet. Shënimi im L.B) Isha pra e detyruar moralisht t’i shërbeja këtij plaku të mirë, të qetë, të cilin e kishte vrarë moralisht koha dhe vuajtjet e rënda shpirtërore. Kur unë jam martuar, në shtëpinë e burrit kam gjetur tre meshkuj dhe asnjë femër: vjehrrin tim, burrin, dhe nipin e burrit rreth 4-5 vjeç, të cilit i kishin vdekur prindërit dhe që e kam rritur unë si djalin tim.

Vjehrrin tim, unë e kam njohur, që kur kam qenë vajzë e vogël, pasi ai ka banuar në fshatin Shtëpëz, fshat nga i cili jam edhe vetë. Që në këtë kohë, unë kisha dëgjuar që për këtë burrë flisnin me shumë konsideratë dhe respekt për të. E kam të fiksuar edhe sot para syve të mi: Ishte një burrë me trup mesatar, me një fytyrë të rrumbullaktë, me flokë dhe me mustaqe të zeza, megjithëse kishin filluar që flokët t’i zbardheshin. Flokët i mbante të kthyera në krah të djathtë. Mbante pandallona të cohta, të zeza, këmishë të bardhë me mëngë të gjera. Në kokë mbante feste të zezë. Edhe këpucët i mbante të zeza me xhufkë. Kishte një fytyrë pak ezmere. Në stinën e dimrit, kur shkonte në qytet, ose kur e thërrisnin për konsultime në ndonjë fshat tjetër, vishte pallto të madhe, të zezë si dhe përdorte shark të zi me jakë të bardhë. Ishte një njeri me autoritet dhe me hije të rëndë, fjalëpak dhe i matur, kur jepte ndonjë mendim, për ndonjë problem.

Sejati, sikundër e përmenda dhe më sipër, ka qenë burrë i ditur e i mençur, ishte me shkollë, pasi kishte mbaruar për hoxhë në Stamboll. Ai dinte disa gjuhë të huaja. Këto i kisha të dëgjuara në kohën, kur vinin njerëz të ndryshëm në shtëpi për të përkthyer apo për të shkruar ndonjë letër, për t’ua dërguar djemve të tyre, që i kishin ushtarë, apo në vende të ndryshme të botës. Kur fshati kishte ndonjë problem (konflikt) për prona apo ndonjë problem tjetër, vinin dhe konsultoheshin me vjehrrin ose e thërrisnin në pleqësinë e fshatit për të dëgjuar mendimin e tij, megjithëse ai ka qenë i zgjedhur si kryeplak i fshatit Picar, pavarësisht se banonte në Shtëpëz. Ai gëzonte respektin e bashkëfshatarëve, të miqve, të shokëve dhe të afërmëve të tij. Kishte një autoritet të madh. Atij nuk i fliste njeri në emër. Gjithmonë i flisnin “Sejat Efendiu”. Ne që ishim të vegjël i flisnim “Xha Sejat”.

Vjehrri kishte shumë miq dhe shokë qoftë në Gjirokastër e në Tepelenë apo në fshatrat e Kurveleshit, ku ai kishte punuar si sekretar i Nënprefekturës së Gusmarit. Më kujtohen dy raste, të cilat i kam të freskëta, sikur kanë ndodhur tani si: Kur unë bëra celebrimin me burrin (isha e martuar dhe shtatzanë), gjendja civile ishte në Tepelenë, pasi fshati ynë në atë periudhë ka qenë në administrim nga Tepelena. Kur vamë në gjendjen civile në Tepelenë, në moment ndodhi një incident: Një çift u nda, për arsye se nuk donin njëri – tjetrin dhe burri e goditi me thikë gruan dhe u krijua një rrëmujë. Në këtë kohë vjehrri më merr dhe më çon të qëndroja tek një miku i tij, i quajtur Adem Arapi, i cili pasi mbaruam nga gjendja civile na mbajti për drekë.

Rasti i dytë: Donim të blinim disa toka, por nuk kishim para dhe burri i kërkoi vjehrrit. Ai tha se nuk kishte, por e adresoi për të marrë te një miku i tij në Gjirokastër, që quhej Bame (Barjam) Mezini. Erdhi burri dhe takoi Bamen dhe i kërkoi 10 napolona flori, të cilat ai ia dha menjëherë, kur mori vesh se burri ishte djali i Sejat Efendiut, miku të tij. Bame Mezini jepte para me ozur, por, kur e mori vesh se ishin për Sejatin, i tha burrit: “Ti bjeri, kur t’i kesh dhe janë pa ozur”.

Vjerri ishte shumë i vrarë moralisht, për arsye se i kishin vdekur shumë njerëz të afërt si: vëllezër, gruaja e vëllait, djali dhe vajza e vëllait, gruaja e tij, djemtë e tij, nusja e djalit së bashku me djalin dhe vajzën e djalit të tij, nipër e kushëri e tjerë.

Kështu, që krahas problemeve ekonomike që ne po kalonim së bashku me gjithë të tjerët, vjehrri u përball me këto probleme, që i përballoi me mënçuri dhe zgjuarsi.

Tek unë ky njeri ka lënë mbresa të mira, pavarësisht se isha fëmijë e tij, dhe ai për mua ishte gjyshi im. Pavarësisht se ishte tejet i rënduar nga mosha dhe hallet, që e kishin zënë, për mua do të ishte një prind dhe edukator i mirë.



Enigma e emrit



“Emrin e mësuesit, që ka hapur shkollën e parë shqipe e kemi lënë bosh në historic, se nuk ia dimë emrin…”

Dita 3 qershor e vitit 1987 më gjeti në fshatin Zhulat, për arsye se një mikut tim familjar i vdiq, papritmas, djali. Qëndrova, deri vonë natën, në shtëpinë e mikut tim. Varrimi do të bëhej të nesërmen. M’u afrua pranë një zhulaqot, i cili më tha që kisha nevojë të pushoja pak. E kishte porosi nga miku im. Kjo ishte e lidhur edhe me gjendjen time jo të mirë shëndetësore. Emri i zhulaqotit ishte Myrteza Pulaj, njeri i afërt i mikut tim. Vendosa të shkoja. Në kësisoj rastesh bëhen prezantime me pyetje përgjigje. Myrtja, siç i flisnin shkurt në fshat, pasi u informua dhe mësoi edhe origjinën time nga Picari, më tha: “ Më ka treguar babai se mësuesin e parë e ka patur nga Picari. Ai ka çelur shkollën e parë shqipe në vitin 1921, këtu në Zhulat. Babai im quhej Serjan Pulaj. Emrin e mësuesit nga Picari unë nuk ia di. Ne si fshat kemi bërë edhe historikun, por emrin e mësuesit, që ka çelur shkolllën e parë shqipe në fshat, në vitin 1921, e kemi lënë bosh për arsye se nuk ia dimë .”

Po e dëgjoja me vëmendje Myrten dhe e pashë të arsyeshme të zgjidhja “enigmën” e atij emri, që kishte mbetur bosh në historikun e fshatit Zhulat.

“Çudi, - thashë me vete, - s’u gjet një ish nxënës të tregonte emrin e mësuesit, që i dha rrugë mësimit të gjuhës shqipe?”

“Myrte, - e ndërpreva, - unë jam nipi i mësuesit, që ka çelur…”

Ai nuk më la të vijoja frazën, duke shprehur habi dhe kureshti: “Ju nipi i mësuesit, që ka çelur shkollën e parë shqipe në fshatin tonë?!”

“Po unë jam. Mësuesi juaj ishte gjyshi im, Sejat Bihuci…” Përsëri ai po më shikonte me mëdyshje dhe, për të më dhënë fakte të reja, nxitoi të portretizonte fizikisht mësuesin, sipas transmetimit që i kishte thënë i jati i tij, Serjani: “Mësuesi ishte një burrë me trup mesatar, me mustaqe të zeza, me feste të bardhë, me këmishë të bardhë me mëngë të gjera, pandallona të zeza, me këpucë të zeza me hundë. Ishte një burrë i zgjuar, fjalë të shtruar dhe të avashme”.

“M’i ka treguar të gjitha këto babai, Bejazi Bihuci… Më treguar edhe se si u hap kjo shkollë në vitin 1921…”

Myrtezai po më shikonte me admirim. Ai po lidhte fenomenet jetësore njëra me tjetërn: “E po, Limoz, ne paskemi lidhje të madhe… Rastësia shi se ç’sjell! Emri i mësuesit do të vendoset menjëherë në historik… sa të gdhijë…”

Enigma e emrit të mësuesit të fshatit Zhulat, që çeli shkollën e parë shqipe u zgjidh…



Të gjithë i flisnin “Sejat Efendi”

Rastësitë janë të çuditshme. Ishim në rradhën e marrjes së qumështit në barakat, që tregëtonin qumësht dhe u njoha me Muharrem Gjoksin. Muharremi ishte nga Lagjja “Dunavat i Dytë”, Gjirokastër. Në bisedë e sipër i thashë se isha nipi i Sejat Bihucit. Ai u entuziazmua dhe u shpreh: “Sejat efendiu ishte burrë i lartë dhe gëzonte respektin e të gjithëve. Nuk i fliste njeri në emër. I flisnin “Sejat efendi”. Unë atë e kam njohur se ai banonte në lagjen “Teqe”, te një hallë e tij dhe ishim miq, pavarësisht nga diferenca në moshë, që kishim. Gjithmonë vishej mirë dhe mbahej pastër. Kishte shumë miq e shokë të mirë, të cilët e respektonin dhe pinin kafe me të. Në dimër mbante një shark të zi me jakë të bardhë.”



2.E kam gjallë në kujtesë. A mund ta harroj mësuesin e parë?

Vetëkuptohet, që në raste gëzimi, merr kontakte me njerëz të panjohur, por, kur gëzon me ta afrohesh, njihesh dhe, çuditërisht, në bisedat me ta zbulon gjera të reja të paditura. Kështu më ndodhi në Picar me Fejzo Sherametin nga Tepelena. Kishte ardhur i ftuar te Kujtim Peçi, i cili martonte djalin. Të dy të ftuar dhe të dy të gëzuar. Në një moment, kur ai mësoi mbiemrin tonë Bihuci, m’u drejtua: “Ç’ju lidh ju me Sejat Bihucin?”

“Është gjyshi ynë?”

Kaq donte Fejzua dhe filloi: “E kam të gjallë në kujtesë dhe nuk kam ndërmend ta harroj atë njeri, sa të jem gjallë. Ai ishte mësuesi im i parë. Dhe a mund të harrohet mësuesi i parë, që të ka mësuar abc -në? Kurrën e kurrës! Për këtë jam kategorik. Mësues Sejati, nga ky fshat, më ka dhënë mësim gjuhën shqipe në qytetin e Tepelenës në vitin 1924.” Pastaj filloi të përshkruante Sejatin: “Një burrë me trup mesatar, me flokë dhe mustaqe të zeza. Mbante në kokë një feste të zezë. Vishte këmishë të bardhë me mëngë të gjera, mbante pandallona cohë të zezë dhe vishte këpucë me xhufka me hundë. Siç kishim marrë vesh, në atë kohë, në shkollën tonë do të vinte mësues Avni Rustemi, por ai nuk erdhi. Arsyen e mosardhjes nuk e morëm vesh. Në vendin e tij na erdhi Sejat Bihuci.”



Jeta e Sejatit kaloi në peripeci edhe të dhimbshme

Jeta e Sejatit ishte e pasur në dije dhe patriotizëm, kishte një shpirt të madh, por ai pati edhe vështirësi të mëdha ekonomike, me të cilat edhe përballej i gjithë vendi në atë kohë, që ai jetoi dhe punoi. Këto vështirësi Sejati i kalonte së bashku me bashkëfshatarët e tij. Kështu të grupuar ai dhe ata u bënë ballë këtyre vështirësive jetësore. Por, krahas këtyre në moshën e tij madhore, ai përjetoi drama të mëdha jetësore, humbje të shumë pjesëtarëvetë familjes së tij, të cilat shkaktuan dhimbje në atë kohë të trazuar, plot tundime e brenga. Humbi njërin pas tjetrit njerëz të dashur të familjes, por karakteri i tij i fortë, mençuria e tij mundi t’i mposhtë e t’i kapërcejë.

Cilët ishin plagët e mëdha të shkaktuara dhe përballimi?

1.Rexho Qerim Bihici, i vëllai

2.Asile Bihuci, bashkëshortja e vëllai

3.Kadire Rexho Bihuci, vajza e vëllait,vdiq gjatë lindjes

4.Sejdi Qerim Bihuci, i vëllai, i vrarë

5.Shade Sadik Bihuci, bashkëshortja e tij.

6.Qemal Sejat Bihuci, i biri

7.Hasan Sejat Bihuci, i biri

8.Rahime Hasan Bihuci, vajza e djalit

9.Qerim Hasan Bihuci, djali i djalit

10.Farfuri Çano Bihuci, nusja e djalit

11.I vdiq gruaja e dytë, që mori, pasi i kishte vdekur gruaja e parë.

Një pikëllim i madh: Sejat Efendiu ndërron jetë



22 mars 1938. Sejati, papritur, sëmuret. Plaku i mençur nuk ngrihet nga shtrati. Në kokë të krevatit të tij djali, nusja, nipi. Të gjithë e morën vesh që Sejat efendiu është i sëmurë. Allahu e di ç’bën… Ai të sjell dhe ai të merr, pasi përfundon misionin në tokë. Sejat Efendiu ishte plot 86 vjeç. Njeri i përpjekjes, fetari, i shkolluari, patrioti, njeriu që solli dijen, shpërndau dijen dhe u nderua për veprat e tij nga njerëzit e thjeshtë. Njeriu, që hapi shkolla të gjuhës shqipe në krahinën e tij dhe ata mësuan gjuhën e nënës dhe e përhapën nëpër breza.

Edhe i sëmurë lutej për ata, që po linte pas. I lutej Zotit që të mos e linte të vuante shumë. Këtë lutje e bënte edhe kur nuk ishte sëmurë, ndërsa këto ditë e përsëriste shpesh. Më datën 25, DITËN E EMRIT TË SULLTAN NOVRUZIT, Hoxhë Sejat Efendiu preu të folurit në gjuhën e nënës dhe mbylli përjetësisht sytë.

Lajmi u përhap me shpejtësi të madhe në të gjithë krahinën. Dëshpërimi i njerzve shprehte dashurinë e madhe, që kishte rrënjosur ky emisar i madh i dijes, ky emisar i madh i dritës.

Kronika e kohës





Serjat Qerim Bihuci ka lindur n ë Picar më 20.12.1852.

Arsimimi:

1860-1870 Ka kryer Shkollën e Mesme në Gjirokastër

1870 – 1874 Shkollën Teologjike “Mulqine”, në Stamboll,ku u diplomua “Hoxhë”.

1875 –1885 Hoxhë [Picar,Kolonjë,Medar, Shtëpëz, Golem]

gjithashtu kësaj periudhe shquhet edhe si hoxhë ,por edhe si mësues dhe pjesëmarrës aktiv n ë veprimtaritë patriotike dhe fetare.



1914 Merr pjesë në luftën kundër andartëve grekë.

1914 – mars 1917 Vlahinë , Babicë Vlorë

1920 Merr pjesë në Luftën e Vlorës

Në vitin 1921(në moshën 69 vjeçare) mbaroi Kursin normal për mësues, në

Labovën e Madhe prej 05.08 deri më 26.10.

I shquar si veprimtar në fushën arsimore e sidomos në çeljen e shkollave të para shqipe:

N ë vitin 1921 Zhulat

Në vitin 1922 Picar

Në vitin 1923 Kardhiq

Në vitin 1924 në qytetin e Tepelenës.

Në vitin 1924 në Lekdush

Ai është veprimuar në detyra të rëndësishme:

Kryeplak i fshatit Picar për 20 vjet rresht,

Sekretar i Nënprefekturës së Gusmarit

Kryesekretar i Gjykatës së Tepelenës

Taksidar dhe Kryetaksidar në rrethin e Gjirokastrës

Është pjesëmarrës në dy luftëra:

Në luftën e vitit 1914

Në luftën e Vlorës, viti 1920

Vdiq më 22 mars 1938 në Shtëpëz të Gjirokastrës.









Kursi Labovë (fotografia)

Në këtë fotografi njihen këta persona:

1. Sejat Bihuci nga Picari i Gjirokastrës, kursant

2. Koço Hila nga Tërbuqi i Gjirokastrës, kursant

3. Llukan Ndreu nga Humelica e Gjirokastrës, kursant

4. Qirko Rexhi nga Labova e Gjirokastrës, kursant

5. Miho Beduli nga Labova e Gjirokastrës, kursant

6. Petro Xhavara nga Labova e Gjirokastrës ,kursant

7. Miho Beduli nga Labova e Gjirokastrës, kursant

8. Sokrat Meksi nga Labova e Gjirokastrës, kursant

9. Sami Çafka nga rrethi i Përmetit, kursant

10. Reshat Mullai nga Mezhgorani i Tepelenës,kursant

11. Hazis Mullai nga Mezhgorani i Tepelenës, kursant

12. Sabri Banish nga Tepelena, kursant

13. Dino Malo nga Tepelena, kursant

14. Muharrem Çelo nga Tepelena, kursant

15. Thoma Papapano nga Gjirokastra, Drejtori i Kursit

16. Kolë Margjini nga Shkodra, mësues i kursit

17. Hysni Babameto nga Gjirokastra, mësues i kursit

18. Elmaz Çani nga Gjirokastra, mësues i kursit

19. Leko Leka nga Labova e Gjirokastrës, mësues i kursit.

Kaq është mundur të realizohet njohja. Janë dy fotografi ku duket qartë emblema e saj

“KURSI NORMAL 1921 LABOVË”

Dëftesë aftësie për shkolla fillore 30 tetor 1921, e marrë në kursin e Labovës nga Sejat Bihuci





Në vitin 1922 në shkollën e çelur nga Sejati në Picar, vendlindje, nxënësit e parë të shkollës së parë shqipe të deklaruar, ose që i kanë deklaruar shokët e tyre, kanë qenë personat e poshtëshënuar:

1. Shefqet Peçi 2. Ali Peçi (nipi i gruas të Sejatit, djali i motrës) 3. Lahedin Peçi (Nipi i gruas së Sejatit, djali i motrës). 4. Ali Ruci 5. Neki Mahmuti 6. Izet Devish Ruko 7. Meto Ruko 8. Bilal Bilaj 9. Xhelal Shehu 10.Sami Shehu 11.Ymer Ngjela 12.Subi Malo 13.Ymer Xhaferi 14. Bejushe Peçi 15.Veliko Peçi 16. Lesko Fetiu 17.Laze Koko 18. Zenel Koko 19. Sako Shehu (kushëriri i parë me Sejatin) 20. Bedri Zumbuli (Djali i kushëririt të parë të Sejatit) 21. Hyskë Ngjelina 22. Hasim Tefiku (Demiri, nipi i Sejatit) 24. Hasan Çaush Bihuci 25.Tushe Seit Bihuci 26. Sherif Çaush Bihuci

(Mund të jenë edhe të tjerë, por kaq është mundur të evidentohet).

Pema gjenelogjike e familjes BIHUCI



Një nga pikësynimet e njerëzve të arsimuar,krahas të tjerave është evidentimi i gjenezës së familjes. Në këtë kuadër për të krijuar një plotësi pasqyrimi kërkohet një angazhim i madh për të zbuluar pemën gjeanologjike. Është detyrë imediate dhe e qenësishme një përcjelleje e bukur e breznive, ku brezat janë të interesuar për brezat e tyre parardhës. Krahas njohjes së origjinës, që është e domosdoshme, është dhe krenaria origjinore, e cila të jep shtysë për të vijuar dhe rritur degëzimet e pemës brezive. Duke u marrë me rastin konkret:



Fisi Bihuci, fis autokton picariot. Bën pjesë në Mëhallën e “Skëndo Agare”, e cila ishte mëhalla më e madhe në fshat. Fiset nga të cilat përbëhej kjo mëhallë: 1. Fisi Bihucaj (Në këtë fis përfshihen edhe familjet e Zumbulajve, të Demirajve, të cilët më parë janë quajtur Bihucaj, por më vonë e kanë ndërruar mbiemrin). Fisi i Ziflaj, Seferaj, Begaj, Ngjelinaj, Xhemaliaj (Hajdinaj) dhe fisi i Sinanaj. Nga fakti i djegies së dokumenteve të shtëpisë në Picar, në vitin 1914, rëndon edhe eliminimi i shumë njohjeve dhe përcjelljes së gjenezës të fisit Bihuci, por unë jam munduar që të hedh dritë për këtë problem, i cili gjithmonë përcillet në brezat pasardhës. Babai im, Bejaziu, më ka dhënë një kontribut të madh për të ndriçuar këtë gjenezë. Fisi i Bihucajve përbëhej nga 6 vëllezër dhe një motër. Nuk dihet emri i babait të pesë vëllezërve: Çelos, Çaushit, Seitit, Shametit dhe vajzës Merzo……… Merzua ishte nëna e Kapo Vesel Bihucit. Babai i Merzos, meqënëse nuk kishte djalë, mori dhëndër brenda ( Veselin).

Gjeneza e fisit të Bihucajve përbëhet nga kjo vëllazëri:

6 vëllezër dhe një motër

I. Qerim Bihuci II. Gasto Bihuci (Dodia)

a. Sejat Qerim Bihuci

b. Rexho Qerim Bihuci

c. Sejdi Qerim Bihuci

III. ? Bihuci IV. ? Bihuci

a. Merzo Bihuci a. Çelo Bihuci

V. ? Bihuci VI. ? Bihuci

a. Seit Bihuci a. Çaush Bihuci

VII. ? Bihuci

a. Shamet Bihuci

b. Kadife Bihuci (Gjoni)





Vëllazëria Bihuci ka patur këta fëmijë:

1. Qerim Bihuci, Babai i Sejatit

A. Sejat Bihuci B. Rexho Q. Bihuci C. Sejdi Q. Bihuci

1. Hasan S. Bihuci 1. Kadire R. Bihuci (Peçi) s’ka qenë i martuar

2.Qemal S. Bihuci 2. Ziver R. Bihuci

3.Bejazi S. Bihuci

4. Adile S. Bihuci

II. Gasto Bihuci (Dodia) Gjirokastër

III. Bihuci, emri i babait të Merzos

A. Merzo Bihuci

1. Sirme Vesel Bihuci (Malaj) Picar

2.Nurihan Vesel Bihuci (Koko) Picar

3. Kapo Vesel Bihuci

IV. ? Bihuci, emri i babait të Çelos

A. Çelo Bihuci

1. Sherif Çelo Bihuci

2. Kali Çelo Bihuci (Goxhaj) Picar

V. ? Bihuci, emri i babait të Çaushit

1. Çaush Bihuci

1. Selman Çaush Bihuci

2. Sherif Çaush Bihuci

3. Hasan Çaush Bihuci

4. Gjylfidan Çaush Bihuci (Aloçi) Prongji

VI…………?……….., emri i babait të Seitit

A. Seit Bihuci

1. Tushe Seit Bihuci

2. Hajredin Seit Bihuci

3. Shero Seit Bihuci (Çeli) Kolonjë

4. Farfuri Seit Bihuci (Gërbi) Kolonjë

VII. Bihuci, emri i babait të Shametit

A. Shamet Bihuci B.Kadife Bihuci (Gjoni) Picar

1.Hamzo Shamet Bihuci

2.Hatixhe Shamet Bihuci (Muro) Picar



Babai i Sejatit, Qerim Bihuci, ka qenë i martuar me Sulltanën, nga fisi i Delajve nga Picari