Gruaja të cilën dashuroj, poezi lirike Shvjedçikov

21. Papërcaktueshmëri

Si krejt papritur nganjëherë

zinxhirin e ngjarjeve pranojmë,

si turbullohemi dhe vuajmë,

mendimet dehëse na rrethojnë.

Shpeshherë dhe turpërohemi,

të vendosim nuk kemi guxim

dhe jemi gati të vazhdojmë

në botën boshe pa frymëzim.

22. Jeta jonë

Jeta jonë - kjo ëndërr e të parëve,

herë dramatike, herë në gëzim,

herë entuziaste, herë hidhëruese,

herë dehëse, pastaj…. pikëllim.

22. Ëndrra e jetës

Jeta jonë – kjo prej të parëve ëndërruese,

herë dramatike, herë lëngatë,

herë në gëzime, herë dëshpëruese

herë në ekstazë, herë heshtje që zgjat….

23. Trishtim

E dashur, hoqëm shumë gjatë jetës,

në shpirt mbeti veç trishtim,

as më mirë dhe as më keq, s’u bëra

dhe ditët me miqtë, si duket s’kanë shërim.

Në të shkuarën ishim më të qeshur,

mua tashmë çfarë s’më shqetëson,

bota është ndërtuar që të prishet,

tronditet kështu dhe jeta jonë.

Kështu në zbrazëti derdhen lotët,…

Ku çon kjo rrugë? Në moskuptim,…

E vetmja që më gjallon – dashuria.

Harresë gjithçka,…Për ty s’ka harrim!

24. Unë kujtoj atë perëndim

Dita perëndoi dhe agimi mbaroi,

ne mbi një stol pranë detit qëndruam,

vështrimin valët e errëta trishtueshëm,

nata u afrua dhe dashurinë vajtuam.

Të dy të heshtur dhe e kuptuam

se minuti i ndarjes qe në të afruar,

na pret përgjithmonë ndarja,

kaq afër me ty s’kishim qëndruar.

Ti ishe kryeneçe, kryeneçësinë doje,

ti nuk i pranove veprimet e mia,

ti nuk e kuptove shpirtin tim të fshehur,

prandaj mes nesh mbaroi dashuria.

25. Afrim

Zemra vetëm gëzimit i afrohet,

por ta vjelim atë s’kemi kaq veti,

dritarja mbyllet plotësisht

dhe dera nuk hapet kurrsesi.

Zemra thahet, vuan, këputet,

Ditët bredhin dhe ty e njëjta gjë,

gjithçka e zbehtë dhe pëlhura e zbehtë,

midis dëborës rruga s’gjendet më.

26. Vetëm ty

Vetëm ty të jepem pa vonesë,

gjithë ndjenjat, zjarrin e zemrës,

mos e shuaj zjarrin tim në shpirt,

vetëm ty të kushtoj gjithë këngët e këngës.

Vetëm ty, krijesë qiellore,

të dhuroj përjetë të madhin premtim,

vetëm tek ty u rrita me dritë,

dashuria ime, ti që nuk ke çmim.

27. Zhgënjim

Mundesë dhimbja e kujtesës,

plagosje tingulli i vrarë i telit,

prej dhimbjeve, dëshpërimit, vuajtjeve

Ilaç shpëtimi… Veç gjumi i Ferrit.

Kur zhytem thellë në soditje

kërkojmë fëmijërinë e dikurshme,

si ëmbëlsi e gabimit të helmuar,

na vjen një shpresë e papushtueshme.

O dhimbje të përjetshme të njohjes,

o maja të pakapshme të shkëlqimit,

o frymë e fundit, përpjekje paarrirë,

o vrer i dëshpërimit…

i zhgënjimit…

28. Dehem me erën e pishës

Dehem m e erën e pishës,

me buzët e tua si mjaltë

futem tërësisht në ëndërr…

Oh, si ngjitem në qiellin e shtatë!

Dhe vala me valë shkëmbehet,

kurrë s’mbaron kënaqësia…

Hë, pra, zgjohu me mua,…

Ja, kjo qenka lumturia!

29. Kënga e mbrëmjes

Natyra e ndezur luan nëpër mure,

ngadalësisht dielli i zjarrtë perëndon,

nata afrohet, gjithçka qetësohet,

gjithçka këputet, mbaron, s’zëron.

Natyra e ndezur luan nëpër mure,

Diell’ i zjarrtë perëndon ngadalë,

gjithçka errësohet, afrohet nata,

bie qetësia, heshtja s’ka fjalë.

Vezullon kandili, u largua dita,

zogjtë këndojnë këngët e qeta,

ëmbëlsohem prej këngës së fundit,

nata po afrohet, fluturoi jeta…

30. Trupi i gruas

O trup gruaje, minierë fshehtësie,

në shekuj torturove piktorët, poetët,

u munduan të gjejnë misteret e tua,

më kot, më kot u munduan të shkretët,…

Konture të holla, linja të derdhura

të quajtën ty joshësit dredharë,

margaritarë deti të kulluar,

të falën dhe hiret e Afërditës së Parë.

Trupi delikat i Botiçelit,

i Rubensit, trupi më i mirë,

Pikasos, Rembrandit, Modiljanit

Modelet e gjalla rrinë shtrirë.

Të dehur prej muzës poetike,

vizuan piktori dhe poeti,

tregime trupit të gruas…

Emri në këta trupa u mbeti.

Shekull në shekull na tërheq drejt vetes,

nga hiri i së shkuarës si Feniks u ringjall

dhe duke gjetur fuqinë e magjishme,

përsëri të josh me forcën e paparë.

31. Unë mbytem

Fundosem në sytë e tu joshës,

lëshohem gjer në fund të fundësisë

parajsën, kurrsesi, s’do ta doja,

përpara verëëmblës së dashurisë.

Humbas në detin e fjalëve,

nuk gjej dot fjalën që dua,

në dehje puth supet e tua,

humbas gjireve të tua.

Le të kumbojnë trumpetat e argjenda,

Engjëjt e qiellit të harbohen,

buzët e ndjeshme epshëndjellëse

djegin dhe tek ty më shërohen.

32. Gruaja, të cilën dashuroj

E ndjeshme, e ëmbël, e shenjtë,

Gruaja, të cilën dashuroj,…

Hapi ti Dyert e Parajës,

unë me sytë e tu vështroj…

Prej ndjenjës së fshehtë digjem,

flakem edhe kur ringjallem,

Unë vetëm Ty të adhuroj,

si Zotit, ty të falem.

33. Trupi dhe shpirti

Trupi yt, porsi zambak i bardhë,

pushi i ndritshëm mbi buzë përvëluar,

mermer i hollë, krejt i larë,

përjetësisht do ta mbaja në duar.

Mëngjeseve me ty do të më zgjonin,

supet e tu do të më ledhatonin si sedef,

do të prekja ëmbël hiret e tua,

trandafilat e dashurisë

mëngjeseve do t’i “derdh”.

34. Fëshfërima e pishës

Fëshfërima e pishave, e pishave pëshpërimë

mbi brigjet me rërë plot,

tashmë vjeshta ende nuk ka ardhur,

po unë pa dshuri nuk po jetoj dot.

Jo, dashuria ime nuk shuhet,

shtati yt i epur ç’po më josh,

Amuri 1) le t’ë lëshojë komplet shigjetat,

edhe këllëfin, në dashtë, le ta lërë bosh.

1). Perëndesha e dashurisë.

35. Ti je imja

Ti je imja, s’mund ta besoj,

Gruaja, të cilën dashuroj!

Dyert i lë hapur krejt

erës së marrë mesazh i dërgoj.

Këndoj këngën time të dashurisë,

merre, lëshoje, le të marrë jetë,

në botë nuk ka krijesa të çuditshme

dhe dashuri të çuditshme s’mund të ketë.

36. O ti, të cilën unë ende s’e kam takuar

O ti, të cilën unë ende s’e kam takuar,

Tek ty majë e frymëmarrjes qiellore,

drita e ndritshme e luginave alpine

të ëmbla, koralja trëndafilore.

O Zot, sa gjatë kam pritur,

qëkur prej ujit të detit lindi Afërdita,

kur kupton se në jetë s’jetohet kot

dhe ti dashurinë e shenjtë e ndeze si drita.

37. Dredhëza

U rrita pas murit të gurtë,

qëndrova, durova, erë dhe tufan,

ato vit pas viti vinin më të egër

dhe gjethet e mia të gjitha m’u thanë.

Një herë një tufan i tërbuar

filizën e dredhëzës e futi në mur,

ajo mes të çarës shpërtheu.

Mbulesë kishte mua dredhëzën e sëmurë.

E mbrojta atë prej të ftohtit dhe erës

në murin e pajetë dredhëza u rrit,

luante me bukurinë gjelbërore

dhe gurit të thinjur i solli bukuritë.

Dredhëza u rrit, u rrit duke u dredhur

me qilim të gjelbër gjithçka mbuloi,

shkorreti i vjetër i dha ngrohtësitë,

dredhëza e re gjithë zogjtë i ftoi.

38. Vogëlushe

Vogëlushe e vogël, zgjohu me mua,

mjaltin e dashurisë sate e dua,

një çikë verë veriore më jep mua…

Vogëlushja ime, zgjohu me mua.

Vogëlushja ime, zgjohu me mua,

mjaltin ta pi para agimit, e dua,

më jep të pi një çikë verë veriore,…

Vogëlushe e dashur, zgjohu me mua.

Ti gjumashe gumëzhi me bletën,

Flutur, fluturo në livadhet paanë,

pikëzën e nektarit për mikun mblidhe.

Vogëlushe e bukur, eja, më rri pranë.

39. Kush je ti?

Je e pranishme, e mistershme,

më ndjek kudo, si hije më vjen,

e lidhur je me mua si mishi me thoin,

je e pashmangshme si dita që vjen.

Herë shndrin si yjet e largët,

herë si agim i kuq perëndon,…

O lulja e egër e Lindjes,

pse tashmë asgjë s’më kumton?!

40. Retë lundrojnë si shami të bardha

Retë lundrojnë si shami të bardha

përhapen në arat pa kufi,…

Ah, dashuria im e nxehtë,

mërzia e mallkuar të përpin përsëri!

Duke marrë verën e djegur

Shirat vjeshtore kthehen përsëri.

E di që edhe ti diku vuan.

Prit! Mos ik gjer në paardhësi!

41. Miku im i heshtur

Ti humbet detit të thinjur,

tashmë i vetëm, pa miq

dhe unë jam i vetëm, krejt

i vetëm si gishti lakuriq.

Si ta vras këtë heshtje të marrë?

Miku im, ku je ti tani?

Po lëpin nata ëndërrimtare

derën e shtëpisë së huaj ku je ti.

Yje të huaj janë në qiell,

ndrijnë në natën e huaj,

klithma të pikset në buzë,…

Përgjigje… Ç’pret?! Ma thuaj…

42. Sa larg je ti. Kaq larg…

Ti fluturon në Planetin e largët,

tërësinë e orbitës ke provuar,

tani nëpër botë endemi vetëm,

kështu fati ynë qe paracaktuar.

Përsëri ti bëhesh e huaj,

sikur unë s’të kam përqafuar,

vetëm një çast është dashuria,

por brenga do krahë për t’u shëruar.

43. Kujtesë

Vargje të hidhur pa dritë shkruaj,

gjithnjë derdh lot të nxehtë,

kujtoj kohën që ka shkuar,

një jetë të hidhur pa jetë.

Pa ty s’jetoj, s’frymëroj,

shkoj këtu një jetë të mpitë…

A do të shihemi prapë, si dikur,

të shkruaj vargje të ëmbla, plot dritë?!

44. Zemra si lulja e lodhur

Zemra thyhet prej luleve të lodhura,

në rrudhat kohore rrudhoset,

Kali nuk merr forcë prej kalorësit,

zvarriset gjersa forca i soset.

Mbi oqeanë, në qetësinë e ngrirë,

Hëna dybrirëshe si ajo varet,

mundet ne në pranverë të dukemi,

mundet që rruga e mpirë të ngjallet!

ku trupi pret që të kallet.

» Poezi lirike nga Albert Abazi, Vlorë
» Kthej valën, poezi lirike nga Albiona Naçollari
» Aforizma lirike
» ATENTATET
» Me cilën pavarësi pajtohet Serbia? - Frasher Krasniqi