SI TË KUPTOHEMI

1. L I N D I T A




LINDITA


Se di përse
çdo natë kjo vetmi
Lindita ?


A thua do të takohemi rastësisht
më mëngjesin e blertë të agimit
kur njerëzit ecin -
në drejtim të caktuar,
kur njerëzit ecin -
drejt fatit
dhe derdhin djersë
në kantierët e hapur
të ardhmërisë !


Lindita !

A thua do të takoj rastësisht
veshur thjeshtë si aksioniste
që muzgu,
të mos bijë kurrë -
në trotuarë të këtij qyteti gri
tek u lazdruan njerëzit -
me ndërgjegje të vdekur,
me ndëgjegje -
të vrarë !


Lindita !


Mes njerëzve -
sytë e mi të kërkojnë Ty
Lindita !


E botuar në Bota e Re, 15.10.1978
Prishtinë

2.



Shtigjet Si T'i Hap

MË THËRRASIN


Më thërrasin shtigje të panjohura
të shkruaj për një botë
të vjetër,
me njerëz të rëndomtë !


Ndërmend e mbaj
se dikur
kanë ndodhur çudira !


Çysh të shkruaj tjetër ?

Pos shungullimave të tokës
dhe bredhjeve të njerëzve -
nëpër botë !


Duke kërkuar fatin
kanë humbur lumturinë !


Më thërrasin -
muzgje ,
dhe agime që lindin
të shkruaj -
për këtë Botë !

Zëri i rinisë, 23.12.1978
Prishtinë

SHTIGJET SI T'I HAP

( poezisë )


Dua të të them dy fjalë
për flokët tua të thinjura
ngarkuar me vite -
moj loke !

Durimin e ruaj lashtësive !

Dua të të puth tek sytë
që shembën errësirën
dhe i sollën pranverën çdo sythi
moj loke !

Shpresat i mbaj të gurëzuara !

Dua të preh gjymtyrët
trupit tënd të rinuar
në blerim të kallur -
moj loke !

Shtigjet si t'i hap ?

KU TA DI !


Ku ta di -
si ta pagëzoj këtë fjalë
i ngjan herë një klithme
pas dhembjes së plagëve
që e rrokin në gjumin e parë,
kur trupi don të prehet
për një hap -
në greminë !


Ku ta di -
si ta pagëzoj këtë rimë !
I ngjan një mallkimi
të një nëne hidhërake
për birin e lazdruar në dashuri
ndaj femrave belholla të botës
dhe bredhjeve të kota
në udhëkryqe !


Ku ta di -
Si ta pagëzoj këtë varg ?
Është helmuar në shumë zemra poetësh
dhe shartuar është -
mijëra herë me lustër
që agimit tonë të gjakosur
unazë e zjarrtë t'i mbesë
në gjuhën e mbërthyer !

Ku ta di -
çka të them për këtë udhë !
Kozmetika dhe karmini
mashtrojnë mendimet
dhe sytë tanë - verbojnë !
Fjalë e rimë e varg ,
në hermetizëm -
përmbyllen e përthajnë!

O POROSI !


Përse më vini kaq të shqetësuara
o porosi -
të kallura me mall
dhe më zgjoni kohërat
si skelete ?

Atëherë -
s'mund të dëgjoj
rënkimet e mia të përvëluara
në mes të tufaneve,
kërleshjeve...

Atëherë -
s'mund t'i gëzoj
tallazet e këngëve
që derdhen si dallgët
dhe i zgjojnë të vdekurit !


Diku - rreth meje
këndojnë !
E shpirtërat e kallur
mbërthejnë eshtrat
t'i bartin -
në betejat e blerimit !

N Ë S E...


Nëse ne nisemi
s'do të thotë se arrijmë
atje -
ku presin bardhësitë
që përkundin -
ëndërrat e mëngjesit !

Nëse ne nisemi
s'do të thotë se mbarojnë rrugët !
Muzgjeve purpur - krrokasin
sorrat e lazdruara
mbi krahët e plepave
bri mullirit!


Nëse ne nisemi
s'do të thotë se braktisëm -
shpresat !
Foshnjërinë e kaluam
dhe pas e bartim mallin -
rrugëve të jetës !


Nëse ne nisemi
s'do të thotë se plakemi
për bardhësitë !
Në djep druri përkunden
ëndërrat e mëngjesit !

Nëse ne nisemi...!

DUKE KËRKUAR TË VËRTETËN


U nisa të hap shtigjet
ku fundi nuk dihet,
një muzg e mbulonte
rrugën kah kish shkuar !

Ec dhe dil jashtë vetvetes !

I kërkova engjujt
dhe i gjeta xhindët !
Dëshirat e tyre -
i mësova shpejt :

- Vetëm shpirtra marrim !

Kurrkush nuk desha
gjakun të ma mposhtë !

Pastaj hyra në stinën
ku përcëllonte flaka !

Me heshtjen në gji
ku ta gjejë blerimin ?

A thua vdekjes -
i vura dry !

Fanar i kësaj rruge
ka ngel vetëm guri,
në zemrën e tij -
gurgullon gjaku im !

Të vërtetën e gjeta
vetëm të trilluar !

gjakushi shkruajti:

KU TA DI !


Ku ta di -
si ta pagëzoj këtë fjalë
i ngjan ( herë ) një klithme
pas dhembjes së plagëve
që e rrokin në gjumin e parë,
kur trupi don të prehet
për një hap -
në greminë !

hiqet fjala herë !

ps. kërkoj ndjesë për ripostimin !

3.

ZËRI I L A R G Ë S I S Ë
__________________

NJË ZË !


E dëgjoj një zë
që m'godit në zemër
sot -
kur ditët i shoh
të thyera më dyshë !


Toka bëhet shkrum
diku -
sytë marrin zjarr !


E dëgjoj një zë
që m'rëqeth në trup
sonte -
kur pikat e shiut
u shëmbëllejnë bombave !

Dallgët ç'do gjë bartin
lindita -
ec e ngec
veshëve të shurdhuar !


E dëgjoj një zë
që vdes nga gjymtyrët
tashti -
kur dielli lind i pastër
çdo gjë frymon lirë !


Bulojnë ugaret e mbjellura
me gjak -
Kosova - katarakt ,
ngritet Stat - ujë ...!

AGIMI I KËNGËS


Lëshoj shkëndija dhe ndozi
errësirën - shtresuar në shekuj !
Vrulli që i mvishej qenjes së vdekur -
ringjalli në zemër - agimin e këngës!

Në çast lemeria tmerronte lehonat
tek dergjeshin barkthata dhe rënkonin,
për frytet që ranë para kohe,
siç bijnë gjethet - nga bryma vjeshtore !

Binte dhe vetmia mbi trungun Cung
shterronte hapësirën rretheqark
s'pritej gjallëri e shpresë agimi
kënga - s'kish kuptim në hark!

Vetëm koha shëron plagët e hapura
të Gjergj Elez Alisë - të përëlluar në shkretëtirë!
Nisin bulëzat e shpirtit tiktakun,
Balozin e karpateve - e ndjek agimi i këngës n'errësirë !

PRANIA E FJALËS


Në brendinë e shpirtit
prehet
pret
e vret
në gjuhë merr forcë
lidh
përçan
e tret !

Në sy blerimin
e ngjallë
e kallë
trondit Kështjellat
i ronit -
si zallë !


Në thyqafje nuk zgjatet
s'niset
s'matet
ylberi i gëzimit
si njeh prehje -
shpatet !


Vetëm korbi
hijen shtri
n'uri
sorkadhja vallen
hedh
dhe prehet
në mirësi !

ZËRI I LARGËSISË


Vjen e pushton frymëmarrjen , damarët
në kohë shqetësismesh, kanosjesh nga barbarët !


Treten e rëqethen të kërleshur zemërzinjtë
sygacë presin gjahun - si arinjt !


Kush mund t'ua ndalë hovin - galopin në revan !
Tek grijnë, tresin, presin dhe ujin n'havan !


E dita lind papritmas, një shteg hap largësia
kalben prangat, këputen ! Dhe, çon kokë liria!


Në vargan lumenjtë nisen fushave lulegjaku
Kosova e hap zemrën ta mbulojë bajraku !


Në përqafim të rritet e të ngritet lartësia
se zëri nga largësia thotë : Rroft Iliria !

4.



Kalojmë Në Shekuj

SHTËPIA E VJETËR


Përballë kohërave -
shpresën tonë ringjalle
në zemër,
në shpirt!

Shekujt -
nuk të gjunjëzuan !

Madhërisht e mblodhe
sigurinë,
për mirëqenie të miqëve -
bijëve të Vatanit!


Në mijëra shembuj
planet hartove
që ne -
t'i trashëgojmë të parët
në kohën e re !


Nga dritaret me frengji
dhe kapakë të drunjtë
shfaqe botën e ëndërrave,
shfaqe diellin e artë !


E ne,
e përgdhelëm agimin
për rritën ,
dhe rrugën e qartë !

LAGJA E SH E K U J V E


Buzëmbrëmja ra !
Edhe njëherë xixat e shpresës llamburisin .

Përrallën për ujkun kryeplaku rrëfeu
dhe në kasolla blegërima e qingjave -
heshtjen e zgjonte nga mallëngjimi
se lagja kurrë s'mbeti e shkretë !


Analizat e gjata -
të ekspertëve mjekrroshë ,
treguan se do të vdesë ! Shfaroset !
Nga sëmundja e radioaktivitetit iks
nga klima polare !

Banorët do të mbesin mumje
reljefi - vend i shkretë !

Kafkat që do t'i gjenë në shekuj
do të zgjojnë kurreshtje
për shkencën e mjekësisë !

Kronikanët do ta sjellin shkaktarin
ta njollosin vdekjen , paradoksin
për vdekjen e njeriut - kipc i lagjës !

Murnajat në dritën e rentgenëve
do t'u shëmbëllejnë korrizorëve
që vdesin dhe ringjallen
me tehun e thikës së xhelatve,
por kurrë s'përkulen dhe thyhen !

Se : Shpirt marrin -
nga era e pranverës,
zë - nga kënga e gjelit ,
dhe , sërish madhështore ,
Lagja niset në kujtime
të jetojë - ndër shekuj !

MATANË DETIT

( Arbëreshëve )

Zemra piku gjak në gjuhë
gjuha gjak e fjalë
i kaliti në shekuj.

Malet u tundën
e shqipja
ruajti folenë -
në kep të vullkanit,
ku gjuha s'tretej -
por ruhej,
zemra trokit -
dhe s'shuhej !


Çka s'ranë mbi kokat e tyre
për të fshirë gjak e gjuhë !
Kot u munduan dhe shekujt e gjatë !

-Jo!
S'numërojmë shekujt
që shkuan kaluar mbi ne
kalojmë në shekuj
dhe hapat -
viganë i kemi bërë prore
ruajmë porosinë Arbërore,
dhe tjetër s'kemi çtë themi :

Një gjak e gjuhë jemi !

Matanë detit
i rreh zemra poetit !

E botuar në Jehona Nr.7 1977, Shkup
Drita 16.04.1977 . Tiranë

UDHËKRYQET

(Mërgimtarëve )


Era fryente me tërsëllimë
në gjoksin tonë
të hapur -
buzët e njoma i terte !


Ecnim udhëkryqeve !


Pas ngelën shtëpitë
me fushat që bulzonin
horizonte të blerta !


Pas ngeli lumi
dhe ylberi,
në Kurorën e shpirtit -
nyja e dashurisë !


Pas ngelën ëndërrat
që i thurrëm
në netët e dimrit -
të gjata.


Para nesh -
kërleshej tokë e huaj !


Ne -
kërkimtarë të fatit !
Në udhëkryqe,
thurrëm -
ëndërra mallëngjimi !


E botuar në Jehona Nr.7, 1977, Shkup
Drita 16.04.1977, Tiranë

5.


Si Të Kuptohemi

SI TË KUPTOHEMI


Si të kuptohemi -
për dëshirat që nuk mund t'i shprehim
akoma një muzg
bën hije rrugës sonë
dhe, ëndërrat e lumturisë
na i rrëmbejnë - furtunat !


Si të kuptohemi -
me fjalë nuk shprehet aljo llavë e zjarrtë
që ec padukshëm nëpër trup
dhe na kthen në amulli
të agimit tonë të ashpër
agimit tonë të gjakosur !


Si të kuptohemi -
se dashuruam në terr dhe dashurojmë -
pa hile ! As lajka nuk përdorëm
se s'kemi kohë për të !
Po ti thyejmë armiqt,
dhe mblesërinë,
atëherë - kuptohemi për dashuri Ilirinë ...!

E botuar më 21.05.1978 në Flaka , Shkup

6






EMRIN TËND E RRËMBEU DASHURIA

DH E...



Dhe n'më dalshin thinjat në kokë -
nënës sime do t'i them : Nuk plakem !

O zemër e dashur - kalitur në zjarre !


Dhe n'më zënshin dhembjet një nga një
motrave do t'u them : S'kam gjë !


O filiza të lindura në tufan !


Dhe n'më rënshin eshtrat më nëntë varre -
armiqëve do t'u them : Dilni në mejdan !


O djaj të mallkuar nga gjiri ku pitë !

Atëherë do të shfaqem si Maja e Shqipes
kokën gjer në qiell , krahët si vigan!

Do të ketë liri, e s'do të ketë tiran !

S I K U R...



Sikur t'i kisha duart të gjata
do t'u përqafoja -
O shpresat e mia të ndrydhura -
në muzg ,
dhe tufa të blerta
do t'u shpërndaja agimit të lirisë !


Sikur t'i kisha sytë e shqiponjës
e t'i lëshoja rrezet -
O etjet e mia të kallura -
acareve të robërisë,
dhe gjakun e trashëguar të lirisë
t'ia falja çdo zemre !


Sikur t'i kisha gjymtyrët e lira
ta shfaqja sekretin e fjalëve -
O porosi të mia ,
amanet i grabitur tinëzisht,
në ëndërrimet fatale -
zezonën - ta flakja përgjithmonë !


Sikur të kisha çelsin e zemrave
t'ua hap derën pëllumbave
të dalin nga dallgët e stuhishme të kraharorit
pa brigje,
dhe gjarpërinjve të gjakut -
t'ua ndrydhja trasetë e rritës së kafshimit!

PËR N E



Për ne s'u dhan alarme të nisemi
as drekë e darkë s'u shtrua

Për ne as kodra e male s'u ulën
as ura s'kishën lumenjtë që kaluam

Për ne betejat nuk ishin valle të dasmave
as ëndërra joshëse të mëngjesit

Për ne u gatua vdekja nëpër bomba
dhe errësira - që ia shkyem armikut