GJIROKASTRA LETERSI "PEGASI" "EZMERKA ME TOPUZ"

E shohim të kristalizuar çka po themi te kapitulli “Eklipsi i lules së Mollës”, një ndër kapitujt, ku autori lodërzon jo vetëm me Ezmerkën e topuzin e saj, por edhe me lexuesin, duke e hedhur atë degë më degë, nga livadhi i nuses, tek petale lulesh, nga përrallëza tek nata dhe hëna me eklips nga balta ime te “Qyteti Lezet” e nga “Lule Molla” te “Butrinti afër detit shfaqur”, ku gjithandej nga na shpie nuk na ndahen “buzët në bashkim” (Ezmerkë – poet) në trajta origjinale, me formate te reja .

Edhe te kapitulli “RRËFIMI”, ku shpresojmë të shijojmë skena më të ndezura, nuk na shqiten shenja e kodeshvështrime nën qerpikë e prapë “dielli përulur te një mollë”, ku ajo “po”-ja e shumëpritur nuk po vendoste të dilte ende prej buzëve të Ezmerkës, që puthjet s’i kursente, por që topuzin nuk e lëshonte të kthehej në gërshet…

Po ja që pikërisht te ky kapitull ndeshemi dhe me fjalën peshërëndë “Aman!”, dalë prej gojës së Ezmerkës, pas puthjes së zjarrtë që e kishte dhënë.
Enigmatike ezmerka e kësaj poeme:

“Sytë i kishte paksa të mbyllur,
si rrinë sytë në puthërim,
u shtyva: “Pse të rri i ndrydhur,
pa hedhje në puthje, në përqafim?”

Prej këndej me një manovrimn të shkathët poetik, autori na degdis nëpër dashnore veprash klsasike, që nga ruset e gjer te Elena e Trojës, ku sërish lidhëzimin e kryen procedura shpirtprushëruese e puthjeve…

Mirëpo imagjinata e hedh Ezmerkën në krahët e Ylberit, i cili nuk donte ta lëshonte dhe desh e la poetin e përgjëruar në gjendje pezulltie boshe..… Sërish fantazia pa fre vepron.

Ishin disa “Ylberë” që i vinin rrotull Ezmerkës e në të tilla rrethana vështirësohen arritjet e objektivave…
Ishte Ezmeraka ajo që do vendoste
Dhe çasti i shumëpritur u përsërit:

“E putha me shpirt e zemër,
Ajo iu përgjigj puthjes sime,
mbi buzët e saj shkruaja emër,
Lulemolla hidhte urime!

Filluan kumbonin kambanat,
Bistrica dridhte bishtin e bukur,
“Sonatën e dashurisë” filluan zanat,
Merimangzezat ishin zhdukur!”
Kapërcehet sërish te dhënia e fjalës, te besëdhënia:
“Iu luta vajzës fine:
“Topuzin, jo gërshetë!
Tipuzin – topuz ta linte,
Topuzi – fjalëkryq për jetë!”

Konstatohet lehtë, që, me gjithë artificet që përdor e me mjetet artistike që i ofron stilistika poetike nga lulemollët te luledelet e te trifili me katër fletë…, edhe pas një “pritjeje të gjatë” e “trisht ndarjeje”…do s’do poet Kristaq F. Shabani na shndërrohet e konvertohet nga hero lirik në një personazh real e këtë e stigmatizon më ndjeshëm në fjalën përmbyllëse, duke thënë, porse pa emër, që heroi lirik na qenka ky… një poet që e njeh kushdo… që u nis andej e u sos këtej…

Shëtita dhe unë i dashuruari imagjinar pas një ezmerke në një poemë liriko-erotike, ku si në një tablo të kompozuar me delikatesë përshfaqet një botë e tërë rinore më tërë ngjyrimet përkitëse të shpirtit të etur e të dehur ndjenjash të vrullta…

Përvoja lirike e poetit:
“Trinomi i cicërimës”
“Stina e pestë”
“Dy pronorë” e tjerë.