Skica nga Rakela.

Plage qe do te mbetet perjete.

Cdo dite ndjej mungesen tende,
cdo dite e me shume mbetesh nje kujtim,nje imazh,nje ze...
E qeshura jote mbetet nje melodi...
Ju o dite,o nete,pse vraponi kaq shpejte?
ah sikur te kisha aq fuqi dhe kohen ta ndalja...
Ta ndalja aty tek perqafimi yne i fundit,
tek puthja e fundit,tek shikimi yne i fundit.
Eh disa me thone ndale kete dhimbje!
Mos vazhdo me te shkruash kaq trishtim,
por nuk mund ta besoj kurre qe buzet e mija nuk do ta thone me emrin Baba.
Une kete kenaqesi e marr vetem kur koken ve ne shtrat dhe ne fotografine
tende ne celular flas dhe therras...
Babi babi ku je? Dal ne ballkon dhe koken andej nga banesa jote e fundit kthej dhe serish me duket e pabesueshme qe ti je aty,vetem.
Oh c'dhimbje...c'llahtari jo jo per mua koha nuk i sheron plaget e zemres,
plaga e humbjes se nje prindi ne perjetesi te mbetet e hapur sepse pikerisht ky prind te dha jeten,te rriti,sakrifikoi gjithcka per ty panvarsisht fatit te keq qe ne rrugen e jetes ti has...fjala prind merr kuptim kur prindi vertet ta mbush jeten me dashuri dhe ti i shtrenjti yne do mbetesh ne perjetesi shembulli yne.
TE ADHUROJ BABA

Nje mesazh per ju

Nje pyetje i beja gjithnje vehtes sime...
Pse? Pse mua me zgjodhe mes tre milione njerezish te me japesh nje gje te tille o zot?!
Ndoshta duhet te gezohem qe syte dhe vemendja jote u perqendrua tek une kur u solla ne kete jete...
Ah ndjehem e perkedhelur sepse nuk ndodh shpesh qe te perzgjidhesh qysh ne barkun e nenes te jesh njeri i vecante nga te tjeret,por ajo qe une dua te krenohem eshte se une sfidova shkencen per te vetmen arsye:
Solla ne kete jete tre engjej te cilet me japin force per sfidat e tjera qe shume shpejte do perballem,them sfidova shkencen per te vetmen arsye...
Lindjet do tma merrnin jeten me lehtesi,por sic thashe ndihem me fat sepse zoti me udheheq ne cdo hap qe un hedh.
Njeriu duhet te perballet dhe te pranoje me dinjitet cdo prove qe papritur i del ne rrugen e gjate te jetes se tij,ju rrefeva me shpirt ndjesine time,te pranosh dicka ne trupin tend dhe ta kurosh me gjithe forcen tende eshte sfida qe ti i ben vdekjes,te biesh ne trishtim,te qash te mos perballesh me ate qe ti ke,tregon injorance,dhe mbetesh gjithnje dhurate e vdekjes.
Me falni por kete e ndjej dhe e thote nje njeri qe gjate rruges se jetes u gjend ne nje udhe pa krye,por si gjithnje nje drite do ekzistoje ne fund te tynelit,e kjo eshte drita e shpreses.
Kete mesazh per te gjith ju.