ARDIAN DEDI "KOHA E URREJTJES"

KOHA E URREJTJES

Ora 14.45 e ditës. Verë . E premte.
Sa të premte, si kjo, kam kaluar?
E megjithatë, asnjë kuptim.
Kam gjitonë, kushërinj, miq, të cilët i takoj që prej 20 vjetësh. Diskutojmë për familjen dhe për ato që na shqetësojnë, duke pretenduar një jetë më të mirë. Kjo është jeta e njeriut tjetër, që, gjithsesi, mbetet e huaj.
Kur ndodh ndonjë vdekje, dhëmbshuria tre ditë zgjat.
U martova, jetova ëndrrën e dashurisë, por përsëri mbetem egocentrik. Ndoshta, dhe për 20 vjet të tjerë, do të vazhdojë e njëjta histori, ku e përditshmja, pasi të lodh, të çon drejt vdekjes.
Kur isha i vogël, kisha gjiton një plak. Ai ishte plak, kur unë u bëra adoleshent. Gjithashtu, ai vazhdonte të ishte plak edhe kur u martova dhe u bëra me fëmijë, derisa, kur mbusha 40 vjeç, vdiq.
Në këtë moment, ndoshta jam nën vëzhgim dhe jeta ime shërben si pikë reference për dikë.
Vallë kjo ishte ëndrra e jetës? Vetëm, kur të vjen fundi, tregohesh i sinqertë, qoftë me vetveten, qoftë me shoqërinë.
Por, sidoqoftë, jeta vazhdon dhe këto ideale janë të pavdekshme.

Në këtë kohë, bota zbardh, u çkombëtarizua prej diellit; ngjyrat u zhdukën dhe gjithçka u vesh në një kontrast bardhë e zi.
I vetmi kuptim i jetës është e mira, e cila nuk ka sens, sepse shërben si ushqim për të keqen.
Pas këtij handikapi, e keqja zbukurohet dhe duhet shkruar kushtetuta e së mirës. Moment ky i pashmangshëm, të cilin nuk e injoron dot. Në momentin që gjithçka shkon keq, bota udhëhiqet nga e mira, ndërsa, kur e mira ka pushtuar çdo skaj qeveris doktrina e shkatërrimit. Nëse jetoj deri në fund të botës, ajo e universit ç’kujtim ka?
Heronjtë kanë jetë të shkurtër, ndërsa të jetosh gjatë, do të thotë të jetosh së gjalli vdekjen e veprës tënde.
Nëse, më kërcënohet jeta, unë do të reagoj me të gjitha instiktet për të mbijetuar.
Por jam në kurth, sepse kam një vdekje të ngadaltë. Vdekja ime s’është gjë, por pa botën, ku jetojmë, universin, jeta, pa trashëguar stafetën, është tragjike.
Cila ështe e ardhmja?
Pushteti frymëzohet nga urrejtja, atëherë, kur idealet përballen me një numër, ekstremisht në rritje, të rrymave të ndryshme.
Por a mund ta fitojë urrejtja këtë luftë, kur dashuria është një forcë që qëndron mbi çdo vullnet. Duhet të humbasësh në të gjitha frontet krysore të jetës që të luftosh për gjithçka, duke u bërë kështu idealist. Nëse, në kohën e urrejtjes, përhapet dija, atëherë e ardhmja e gënjeshtërt sfidohet prej së drejtës.
Ideja e këtij investimi madhështor përbën arsyen e vetme të vazhdimësisë, ndryshe jeta vetmimtare është diçka idiote dhe qesharake me perspektivë: asgjëkundin.
E ardhmja është një nocion abstrakt, sepse as e tashmja, nuk është e sigurt.
Tiparet e momentit janë të miratuara te çdo fytyrë. Vetëm drita e një dashurie të përjetshme mund të mbijetojë, një rezistencë pozitive, kjo e aftë ta shmangë këtë shkatërrim. Vullneti për rrugëzgjidhje bazohet te sakrifica. Pavarësisht, se jeta shumë herë ndodhet nën perimetrin e vdekjes, ky kompromis, me të mirën, të bën optimist.
Në një kohë, kur as e mira, as e keqja nuk kanë perspektivë, kjo luftë e brendshme sjell zhvillim.
Ndoshta mënyra e fjalës “identitet” është “ide” ose “Eden “ , pra
“ Kopshti i Edenit”.
Fjala “ide” shpjegohet në shqip dhe zbërthehet “ I dhe jetë”, pra “Ide e jetës”, ku lidhësja “dhe”, përveç kuptimit të parë “mori” ka dhe kuptimin “tokë”.
Fjala “besë”, në shqip, zbërthehet në formë primitive “ zë be”. Pas pjesës “be “ ka të ngjarë të vijë nga hebraisht, ku paraqitet si “bet” dhe është e pranishme në fjalët “beton’” “diabet” dhe “betohem”.
“Bethel” në hebraisht do të thotë “Shtëpia e Zotit”.
Që klasa e artistëve të mos jetë përjetësisht nën këtë doktrinë, duhet që, kjo e fundit, të njohë këtë kastë intelektualësh dhe kështu do të forcohet ndërgjegja, ndërkohë që dhunën s’ke pse e përdor, sepse e keqja është e mundur.
Ulërima e gjakut shërben si trampolinë që të çon nga gënjeshtra drejt arsyes, qetësisë, lirisë dhe paqes.