IVANA DERVISHI, POEZI, TALENTET E REJA

CIKEL POETIK NGA IVANA DERVISHI(Durrës)

1. Përtej vetes...

Askush nuk më mësoi si të marr frymë,
Por përsëri mora.
Askush nuk e mësoi zemrën time të rrahi,
Por ajo e bëri dhe nuk reshti për asnjë çast...
Unë, besnike e përjetshme e vetvetes...
Unë, shoqëruesja e netëve të mia pagjumë,
Unë, admiruesja e rrezeve të para të mbretit të kuq,
Gjithnjë unë, zhytesja e nënujësisë...
Mikja e shumë të tjerëve
E dashura e askujt...

Vetëm unë, yje - soditësja...
Ajo vajza e imët, që gjithë jetën kërkoi lirinë,
Ajo vajza që kurrë nuk qau,
(dëshironte të mos kishte qarë kurrë,
Por nuk mundi...
E si mund të mos qash në një botë të tillë?!)

Dashuronjesja e pianos,
Bamirësja e lypësve të urryer...
Unë,
Ajo fotografia mbi kartelën e një biblioteke...

Unë,
Me emrin Ivan,
Gjithnjë dhe vetëm unë,
PER TE ZBULUAR BOTEN!
PER TE JETUAR JETEN!
PER TE DASHURUAR DASHURINE!

UNË...
NJE PEREMER VETOR...
ME NJE SHPIRT HUMAN,
Galaksi e pazbuluar...
Një galaksi e fshehur në një trup...

(Frymemarrje) :
Unë jam unë,
Përtej përemrave,
Përtej vetvetes!

2. Komikët serioz

Kur njeriu i parë zbuloi të vërtetën,
Qau...
Qau shumë, pastaj qeshi dhe tha:
Jeta është shaka...!

Kur hëna ndriti për herë të parë në qiellin tonë,
Ajo qau...
Qau për ne.
Por pastaj qeshi aq shumë sa desh vdiq...

Kur dikush i hyri detit në gji për herë të parë,
Deti qeshi,
Qeshi shumë...
Pastaj qau...
Ende qan...

Kur poeti i parë dashuroi,
Ai u lumturua.
Më pas vuajti shumë...
Ende vuan...

Kur njerëzit vdiqën,
Ata qanë...
Qanë aq shumë,
Saqë filluan të qeshin si të çmendur...

Sot,
Miliarda njerëz qajnë,
Për të qeshur në fund,
Duke kuptuar se mesa duket,
E kishin marrë shumë seriozisht një shaka,
Një jetë shaka...
Sepse ata nuk e dëgjuan njeriun e parë kur tha:
JETA ESHTE SHAKA!

3- NE DY ABSTRAKTE

TI,
Një trekëndësh Bermude,
që kurrë s`më more në gji...

Një piramidë pa faraon...
Një piramidë gërmadhë...

Një tunel kohe,
që më dërgoi në hapësira të humbura...

Ti,
një kozmos ku unë s`mund të marr frymë...

Asgjë më shumë se ti...
Asgjë më pak se unë...
E të dy gjithçka që abstraktja permban!

4. Pianisti i trupit tim

Zhvendose i dashur,
Pianon tënde mbi zemren time...
Me gjithë shpirt zhvendose!

Per mua, një melodi të ëmbel luaj...
Gudulisma trupin me tinguj dashurie...

Shkrihu ti mbi mua...
Beëu tingull i kësaj nate të heshtur...

Përkedhele i dashur,
Këtë trup,
Që për një piano te magjishme do ta flijoj.

E dua frymemarrjen tënde të lodhur,
I dua lotët e tu të trishtë,
Mbi mua!

Do të t`i puth gishtat e brishtë
E ti...
Luaj mbi zemrën time sonte,luaj!
Luaj gjer në përjetësi...!

5. DESHIRE MESNATE

Dua ta çjerr qiellin e kësaj nate pa yje,
Me majën e zemrës tënde...
Dua t`i shtudh retë gjer në pikën e fundit
E bashkë një dolli të ngremë...

Le të pijmë për jetën... për asgjë-në!
Dua ta shkrij detin
Dhe ta derdh të gjithin mbi shpirtin tënd!!!

Për Ne do të ndërtoj një mbretëri
Në tokat e largëta të ylbereve fluturues.

Pyes veten:
”Çfarë është dielli para syve të tu?”
Mbase një shkrepëse e lagur...

Ashtu të përqafuar, të mbështjellë me horizont
Do të presim bashkë përjetesinë e dashurisë...
Eh, ç`është llava e një vullkani të egërsuar para lotëve të mi?

...................shhhhhhhhttt............

Erdhi çasti të heshtim.....
Qielli i çjerrë ka filluar të rënkojë...

Duhet të futemi në vetvete e të kthehemi në një vrimë të zezë.
Bota nuk duhet të dijë për Lumturinë tonë...
Asgjë, fare asgjë...