Lirikat e Anë Vjosës nga Dashnor Selimi

Dashnor Selimi

«L I R I K A T E A N Ë V J O S Ë S»

p o e z i



REDAKTOR LETRAR: ILIAZ BOBAJ

RECENSUES: Dr. LUAN ZYKA



Ideoi kopertinën dhe

Art grafik: Ylli Zahaj, Aleksandra Shabani





Copyright Dashnor Selimi, 2009





Libri është përgatitur grafikisht në kujdesin e Lidhjes së Krijuesve “PEGASI” Albania





Shtypur në shtypshkronjën e Shtëpisë Botuese ”Marin Barleti”, 2009



Adresa e autorit Dashnor Selimi

Tell.

Mobil







Lirika e syrit,…



Dashnor Selimi, tashmë i profilizuar në aspektin e formimit poetik, në lëvrimin e disa gjinive letrare me “notë” të suksesshme, paraqitet me një lirikë të montatuar sipas stilit vetjak, e titulluar me një ndihmesë rrëmbyeshmërie e priviligj “Anëvjose”. Magjishmëria natyrore dhe “fokusimi” i shpirtërores, dinamizmi mendimor krahëshpejtë dhe krahëartë fluturues ka forcë meditative, ekspresive për të hulumtuar dhe “rrëmbyer” virgjërinë, ndjeshmërinë, traditizmin. Tematikë e larme, dëshira të lëna të “varura” në gjallëshmërinë e trevës dhe në Anë Vjosë shumëngjyrimore, me afekte emigruese, mallimi, dëshirë kontaktim syri, letërkëmbim me notë e melodi harmonike lirizmi, zbulimi i të fshehtave të ëmbla dhe idhnake, por edhe me kryefjalë rrëngjethëse, pjesë koncertuese të asamblimit me interpretë ngjyrëshikimorë dhe ngjyrë ideorë; prezenca e pigmentit narrativ klimatik dhe relievit aq dëshirues, aq fjalësues; hyrje tallanditëse, dëshiruese, deri në porimet e natyrës, e kthejnë këtë tablo lirike në një reliev dinamik që rrjedh, spërkat dhe trazon mendësinë, e cila ndoshta ka çaste pasigurie, turbullimi, apo gjumëzim sonambulistik jo vetëdashës. Kjo “tematikë dhe trajtesë relievore” zgjon interesa fantazore dhe flet për të nesërmen… Lirika ka në substancën e saj largimin e beftë, atë të fshehtësisë, trishtin, trillin dhe rënie në nota të vetmisë, por edhe krenimin fisnor…

Krahas konturimit relevior, Dashnori - lirik i jep rëndësi shtatëditëshit, shtatëyjëshit duke i ndërlidhur njëri me tjetrin, paçka nga aftësia e përcjelljes së ditëve, tw yjeve dhe emërtimit të palëkundëshëm historik dhe moscënues. Kjo sjell atë që elasticiteti poetik me figurimet të jetë i pranishëm dhe me sens.

Duke përdorur rrëfenjëzën, me formë trasmetuese organizon informimin, duke përmendur arsenalin e tij dijetor për Anë Vjosën, e cila për të lirizuar kërkon një njohësi serioze, depertim në të, zbulesën e anëve tepër të ndjeshme dhe të veçantive të saj. Lirikat e Selimit janë të drejtpërdrejta, pavarësisht se figurimi, konturi dhe ana e padukshme janë të prekshme në intuitë, të cilat vinë si rrjedhojë e thellimit të procesit njohës. Ato, pra, kanë forcë meditative dhe nuk sulmojnë “mendimin e artë filozofik” apo lirizmin organizues të gjimnastikës mendore në zgjidhjen e enigmave lirike. Në figurimet e tij ndesh me detajimin, me spuntimin, kontrastin, ndalesën e qëllimtë, me ndërhyrjen e origjinalizuar, me daljen në arenën e lirikës të mjaft protagonistëve të kohës në fusha të ndryshme, të cilët edhe kanë spikatur. Kjo i jep, apo i siguron një ngjeshje lirikës, ku bazimi dhe lënia e “shënimeve” lirike mbi fenomenet, ngjasitë, dalje -hyrjet, dritë - hijëzimet, pritjet, madhështinë natyrore, këngët legjendë të Vjosës dhe dashuritë e saj të panumërta, hobet e saj, prarimet dhe kontakti me atë që frymëmerr vijueshmërisht…, protagonistojnë me tharm.

Riorientimi rreth gjetjes figurative është një amësi dhe një “sublimitet” i gjetjes, ardhur si rrjedhojë e vrarjemendjes… dhe e pronësimit admirues të “përvojës popullore të trevës së origjinës”.

Lirika e tij është lirikë e syrit, më pak e buzës, por pronësi edhe e zemrës së ndezur, e shpirtit të valëzuar, dallgëzuar dhe nxitues e plotëformuar nga figurimi. Kundrimi lot rol kryesor dhe kryeneç, jo sipërfaqësor, por thellësor. Kjo realizon shtimin e shijes dhe aromatizimin lirik. Ky lirizëm nxiton të iki nga kuadratura dhe “përqafimi e puthërimi lirik” i vargjeve, duke u profilizuar në veçanti.

Të “punuarit” është në katër pika horizonti me dy skajimet, polet përkatëse, të ftohtin akullnor, si dhe ndëthyrjen e paraleleve dhe meridianeve lirike, ku lexuesi rrok “jetimin “ në vendin që i përshtatet… Duhet theksuar se, historia lirike zë një vend të veçantë e ndërthurur me ngjarjet lirike tronditëse në të dy kahjet. Ndaj në këtë analitikë jepet sinjal afrimi për rrokje të mendimit te servirur lirik.

Kristaq F. Shabani I.W.A, W.P.S

Gjirokastër, 25 qershor 2009

Sentenca lirike



* * *

...zhytur në hijet e qiellit që s'lëviz,

shpresat e pragmuzgut të fundosur.

* *

...aty konfiguron një pemë si një ishull i blertë,...

* * *

...në hapësira ku mërmërijnë burimet.

* * *

Jashtë, një kokërr shegë,

çahej mbi një ftua.

* *

*

Ngjesh hirin e cigareve,

dhimbje e hidhërime...

Nuk do të shihemi më ?

Në negativin e një filmi,

flenë kujtimet tona në trojet e heshtjes.



















LETËRKËMBIMI ME NËNËN



Shpesh,

shkëmbenim letra me nënën time.

Fillonte për fshatin,

ngjasues të një jetimoreje,

për tokat e papunuara,

mbuluar me gjemba.

Për lulet, tharë teneqeve të ndryshkura,

Të njomura me ujin e stinëve,

për rrugët plot hendeqe,

mbushur me plagë e rrudha.

Për kohën, që i kthyen shpinën,

mbetur në to vitet e rinisë sime,

për këngët si piktura tantelle,

ku as zogjtë s'i këndojnë,

për mbrëmjet e braktisura qiellit,

për librat e pluhurosura,

që hija filloi t'i zverdhojë.

Për lumin, që kalon në shtratin e vjetër,

pa dashur të zhvarrosë mitrën e tij.

Për një zjarr të ndezur,

me hi e thëngjij të mekur.

Për...

* Të më falësh bir,

...shkruaj gjithë gabime drejtëshkrimore.



*

Mua më mjaftonte trishtimi,

për ty, Gorica ime !

PËRSE IKE ?



Përse ike këtë dimër të ftohtë,

ku dhe flokët e stinës kishin ngrirë

dhe nëpër pasqyra pellgjesh copëtoheshin,

ëndrrat e mia në gjunjë lutjesh?

Mbledh copat e mbetura nëpër rrugë,

si lule të mardhura, të ngrohen

brenda afshit të trupit tim,

zhytur në hijet e qiellit që s'lëviz,

shpresat e pragmuzgut të fundosur.

* * *

Ti ike me mbështjelljen e purpurtë

të ditës së përgjumtë,

pa shkëmbyer asnjë fjalë me njerëzit,

e thinjur, të cilët qëmtojnë buzështëpive,

përfytyrimet e ëndrrave,

të ëndrrave, që zhvishen në pragjet e gurtë.

* * *

Ti ike me ata sy të rënduar,

andej nga pasqyroheshin në lisin plak,

ca rreze dielli,

mbytur nga zërat e shiut.

Le një derë mbështjellë me çarçafë dhëndërie,

derën e hapur...Të shikoje ëndrrat,

shkundur nga plogështia,

duke nënshkruar fjalën e fundit:

''Jetova në një botë pa dashuri''.





































BURIMI I HUMBUR



Dritat e natës,

ndriçojnë eshtrat e fisit tim,

testamentet e varreve.



Heshtje...

Rënkon braktisja,

në palcën e qirinjve.



Ndez një cigare.

Tymi mbështillet rreth meje,

ngroh flijimin e ikonave.

JAVA E KRYQËZIMIT





Ishte java e madhe e Pashkëve.

Kambanat lëshonin litarin nga fyti

e binin pa pushim duke u sfilitur.

Luteshin njerëzit.

Një qiparis i pikëlluar,

përkulte krahët e lutej para qiejve.



Ishte e hënë ajo ditë.

Dola në rrugë të martën.

Po ata njerëz, po ajo dhimbje,

qiparisi është përkulur më tepër.

Të mërkurën,

të enjten, radhët kryqëzoheshin,

skeletet e maleve vinin rrotull

e mbrëmja të ngecte në sy.



E premte.

Sqetullat e kambanës filluan

të gjakoseshin nga dhimbja e ditëve.

Mbi tempull qiparisi si kurorë vdekjeje,

rrethuar me lule.

Sa andej - këtej në udhëkryqe,

kryqe e njerëz përloteshin para epitafit.

Gjumi u ishte vrarë të gjithëve.



E shtunë.

Në kulmin e mesnatës,

udhëkryqet prisnin kryqet,

në heshtje.

U dëgjua një e rënë e fortë e kambanës.

Në dritën e zbehtë të qirinjve,

Krishti i ringjallur shtrin duart.



Në tempullin e kambanës,

zgjohej e përgjumur një flutur.



































XHELOZI



Në

një

gërshetëz

uji,

ti

arratiseshe

këmbëzbathur,

...si pulëbardhë.



Përreth

shkëmbinjtë

mbanin vesh...

RRËKEJA DHE TRISHTIMI



Hapësira zhvishet mes shtresave gjeografike,

kur pikturat e ditës,

ngecen në motive shpresash.

Burimi mbledh një ëndërr qiellore,

në pyll, ku është një urë prej guri.

Aty rritet bari në dhimbjen e mohimit të errët,

aty konfiguron një pemë si një ishull i blertë,

aty është një statujë prej guri,

që pret lajmin e reve,

aty asnjë rrugë nuk i sjell udhëtarët,

aty një gjarpëri i zhvishet lëkura nga vetmia,

aty rrjedh gjaku drejt një gryke...



Rrëkeja çurkon me trishtim,

zallin e etur prej thatësirës.



















ËNDRRAT E MIA





Çdo mëngjez iki herët.

Si i çmendur.

Pa hedhur një pikë parfumi të trishtë.

Kujt t'ia them të vërtetën?

Vetëm këmisha e bardhë e mureve,

mban fshehur ëndrrat e mia.







































PERËNDIMI NUK PREKET



Mbasditja përskuqi horizontin.

Përplasi nëpër mjegull,

ngjyrën e diellit,

duke e hedhur në degë qershie.

Më mungon shushurima e çurgës,

hijes që dridhet.



Perëndimi fillon e përthyhet.

Urat e mbrëmjes,

më mbështeten mbi sy.

Perëndimi si trishtimi,

që është heshtja ime,

si një mal i qetë,

që nuk e prek dot.























FLETORET E MIA





Kridhet kaltërsia e qiellit,

kur lidh me nyje gjaku,

fletët e shkëputura të fletoreve të mia.

Digjet si një kometë,

muzgu i shpirtit dhe dallgëzon kraharori,

kur mes tyre zgjohen kujtimet,

në atë shtëpi të gurtë,

që as dielli, as hëna,

nuk futen dot brenda.



Mirazhe fantastikë përplasen nëpër mure,

në çdo fletë fshihet një copëz jete,

pika e vesës, dalë nga sytë e mi,

vjershat e para përbri poemës së Homerit,

ushtrimet e matematikës përbri Pitagorës,

kristali i fjalëve përbri vargjeve të Shekspirit,

degët e pemëve si krahët e zogjve.



Fletoret e mia, forca dhe liria,

në hapësira, ku mërmërijnë burimet.

QAN NJË VAJZË NËPËR SHKËMBINJ







Bie shi.

Pulëbardhat i mungojnë detit.

Shpirti im fillon e loton.

Befas gjëmon deti,

vrullon era,

thellë mes leshterikëve,

përkundej një kostum dhëndërie.



Në breg, nëpër shkëmbinj,

qante një vajzë.



Me fustanin e nusërisë në duar.





















PËRMETI





Atje në Përmet,

dritat vezullojnë,

buzë këmbës së urës së bukur, të virgjër.

Hija e qytetit kridhet nëpër mjegulla

e mitra e Vjosës rënkon nëpër shkëmbinj.

Dëfrejnë zogjtë dhe lulet,

me çuditë dhe magjitë e natës,

nën jastëk shkëmbinjsh tek Guri i Qytetit,

shtojzovallet në furtuna erërash,

mbajnë peng hënën dhe yjet e rënë,

në puthjen diellore të mëngjezit.

Sytë e Vjosës shkëlqejnë vegimthi,

mes shkëmbinjsh, në krahët e trishtë,

kur prehen pak çaste zogjtë e lodhur,

mbi gdhendjet e daltës së Odise Paskalit.

Vajzat, butë, si sorkadhe haplehta,

me një varg të Naimit në buzë,

shkojnë buzëburimeve të Dhëmbelit,

aty ku vaji i kabasë së Laver Bariut,

përpëlitet në sytë e tyre.







..... NË TROJET E HESHTJES



VËLLAIT TIM, FREDIT





Ngjesh hirin e cigareve,

dhimbje e hidhërime...



Nuk do të shihemi më ?



Në negativin e një filmi,

flenë kujtimet tona në trojet e heshtjes.

























NJË NATË GUSHTI



Ishte fund gushti.

Natë - yje.

Era lëvrinte kopshteve,

parqeve, rrugëve dhe buzë liqenit.

Unë s'isha i vetëm nën makthin e natës,

kur në jastëqet e shkëmbinjve zhvisheshin dallgët.

Një violinist ishte rrethuar nga zogjtë,

një zanë në ishullin e vogël,

padronia e ëndrrave të mia.

PENTAGRAM DASHURIE



Notojmë të dy në një vaskë uji.

Mbi faqet e porcelanit,

mbështet gjinjtë e tu,

aty ku fle paqja dhe dashuria ime.

Përkëdhel buzët e mia,

me mëndafshin e trupit tënd.

Sirenat që formojnë dallgët,

zgjojnë ëndrrat në brigje dashurie.

































SI PRUSHI I STINËVE...



LINDËS SIME



Vrapon drejt një mëngjezi,

që e kishim harruar.

Lulet në ballkon,

sjellin ujin dhe detin,

gjurmëve të erës.



Sytë e tu,

si prushi i stinëve.



Jashtë, një kokërr shegë,

çahej mbi një ftua.

























PSHERËTININ FUSHAT



Kujtesa la gjurmë,

në kupolën e qiellit,

la gjurmë si gurët vullkanikë,

në një ishull mendimi.



Shiu filloi të dridhej nga ndriçimi,

në takim me enigmat e natyrës.

Më tej liqeni thinjej në mjegulla,

fushat psherëtinin.



Mbi çarçaf shuhej drita,

gjunjëzohej nata.























NË AGIMIN E NJË DITE



U ngjethën kambanat,

kur nga gjoksi i shqyer i qiellit,

terri dhe dita, heshtja dhe dhimbja,

shterruan burimet e ëmbla të maleve.

Era gufonte si vela anijesh të humbura,

dielli përtonte të dilte,

në imazhin e harkut të ditës.

Ngrihej si balonë në qiell vetmia.

Vizatimet qiellore, si art i dhimbjes,

shtrirë si një plazh estetik,

kishin rrëmbyer pasqyrimin e yjeve,

me një hënë të vjedhur ndër dhëmbë.

Zogjtë dridheshin nën këmishën e puthjeve,

pemët, shkurret, lulet, etjen dhe frikën,

e strukën nën rrënjë.

Lumi ndërroi shtratin dhe veshi velin e reve.





















DUKE PËRQAFUAR REFLEKTIMIN E HËNËS



Poetit kinez Li Po



Ishte natë,

një natë gjithë yje dhe hënë.

Arusha e Vogël vraponte,

Arusha e Madhe tundte kokën,

duke ndriçuar rrugët e qiellit.

Vendosi të përfundonte poemën e dashurisë,

mori një fletore dhe një shishe uiski,

vetëm kështu, pra, i dehur,

u frymëzua dhe shkroi vargje poetikë,

gjithë befasime dhe fantazi.

Vendosi të pinte pranë një lumi,

me shtrat të gjerë.

Varkën plot alga dhe ndryshk,

e shtynte rrjedha e lumit.



Arriti në vargun e fundit të poemës.

Në mesnatë hëna luante me valët.

U hodh në lumë,

për të përqafuar reflektimin e hënës...



U mbyt poeti Li Po.

KËMBËSORËT E SHPIRTIT



Skelat e reve i ngjita mes shiut,

për të transportuar dhimbjen,

që vizatonin muret e ikjes.



Braktisëm më tej, o Zot !

Në atë hapësirë plot dritë,

e qesh si vesa e mëngjezit,

në barin e njomë.



Këmbësorët e shpirtit tim.

Shtrihem i heshtur si guri,

...moti të thahet mbi buzët e ëndrrës sime,

për të më sjellë pas,

një tingull që vite s'e dëgjoja.



Në rrugën e gjatë,këmbësorët

shndërrohen në engjëj,

aty pranë qiellit lëshohen qepallat

e lotit, që derdhej në rërë.











TRISHTIM



Unë dhe Ti,

banojmë në këtë qytet me shira,

në të njëjtën re

dhe reja është qielli ynë i paqëm,

mbulues i mëngjesit.

Tërheqim ngadalë,

devenë me gungë të trishtimit tonë.

Nëpër rrugë,

xhamat me avull të kafeneve,

janë sytë tanë të veshur.

Në autobuz apo salla kinemash,

takojmë sy të tjerë.

Devetë e urta,

që nata i nxjerr nga kujtesa e natyrës,

për të renditur yjet, korrierë të bardhë.



Ne u rritëm në këtë qytet.

Muzgu si sezonet e modës,

s'përfillet nga devetë e trishtimit.











PASQYRA



Djersitet prej avullit pasqyra,

refleksi i saj përgjumet.

Heshtja bie përsëri.

Tunden kurorat e syrit të ujtë,

me copëzime të kristaltë.



Në çast ndizet një dritë,

refleksi i pasqyrës zgjohet,

nga ëndrra nën kurorën ujore.

Dy trupa humbasin,

në detin e largët të reflektimit.

































PËRQAFIM DHE DHIMBJE



Kam ardhur pranë teje,

Goricë !

Më ke mbërthyer shpirtin,

qerpikët e gurtë lotojnë,

kur mbi shpinë,

shikon një torbë mërgimtari.

Janë zhveshur pemët.

Një trëndafil, një zambak,

bien të flenë.

Shtëllungat e reve vijnë e tjerrin,

hardhitë nëpër lisa...

Si fushat lehona,

magjia e kroit,

ndjell sorkadhet e lëndinave.



Dashuria që lashë pas,

tani përqafon dhimbjen time.















BUSTET



Bustet shikojnë ëndrra,

nën hijet e mbrëmes,

kur vesa i zbut nga makthi i natës.



Një bust qyshkur i ngritur,

si varr i harruar,

në të përhumbet dimri.



Një drer i çmendur,

godet epokat e metalta,

në atë mjegull çudie.































BOTË



Në terr,

fëshfërima rënqethëse dhe ankth.

Flokët e saj,

me vajtje - ardhjet e hënës ngatërrohen,

në bukurinë misterioze të natës.

Yjet, si spektatorë vështrojnë,

me dritëzat e tyre,

si në alfabetin Mors.

Në intimitetin e saj,

e madhërishmja, fuqiplota, Nata, sundon...

QIELLI DHE KAMBANAT E YJEVE



Qielli ishte djersitur në pragmuzg,

përrallat e pathëna arratiseshin,

nën hënën që buzëqeshte,

duke i mbuluar ngjyrat e natës,

me një tërfil të artë.

Brenda pasqyrave të thëngjijta,

dëgjohej kambana e yjeve,

në lotët e fjetur të një legjende.

































PUTHJA JONË



Kur jeta më puthi për herë të parë,

s'dija ç'ishte puthja.

Qava,

klitha,

u tremba...

As vetë s'e kuptova se ç'bëra.

Se nuk shihnim dot më tej,

ngjyrën e grurit të pjekur.

Bebëzat e syrit, aty ku kishte hedhur,

themelet, pragu i shtëpisë.

S'e shijova dot puthjen e parë,

vështrova në mëngjes herët diellin,

vështrova hënën si lule mimoze,

e asaj mbrëmjeje.





















Rrëmbeva puthjen e dytë,

por imazhi i saj,

nxitonte në një botë vegimesh.

E pyeta, por përgjigje nuk mora.









































MALI I SHENJTË



( Ajios Oros )



Në Malin e Shenjtë,

koha rrjedh pa nxitim,

nën timbrin

e këngës së Bizantit.



Shekujt kthejnë kujtimet,

që rrëfehen në këtë emblemë,

mes dritës së lotëve të dyllit.































E VËRTETA IME



Lulet me besnikëri virtuoze i dua shumë,

edhe kur sytë e mi m'i mbyllin me gjethe arre,

që të kujtojnë ditën e kungimit,

të të vdekurve në kishë.



Pemët, kur fryjnë erërat e vjeshtës,

janë si klithmat e pëllumbit të egër,

gjethe të verdha - hulumtim i stinës.

Ato dhe diellin doja t'i hidhja në det.

UNË MBETA NJË PELEGRIN



Akulli































SIMETRI DHIMBJEJE



Në agoninë e kohës,

më ka mbirë një lot,

ngjyrë qielli.



Syrit më janë zbardhur qerpikët.





































KTHINAVE TË MBRËMJES



Një piano me krahë të mbërthyer,

në shtegun e rrezeve.

Kthinave të mbrëmjes,

mushkëritë e mia

mbushen me hënën,

që s'e panë kurrë.











































NDËRRIMI I STINËVE



Dimri uturin kërcënueshëm,

i bardhë, i ngrirë,

gjunjëzuar mbi çarçafët

e kristaltë të dëborës.



Pranvera pret agimin e stinës,

për të ngjyrosur thonjtë e saj melankolikë,

për të gërvishur,

qiellin e rënduar,

si një trumbozë gjaku.

Pranvera, stampuar në peizazhe,

të shkëlqimta, të largëta,

pret me padurim,

të gozhdojë në sirtarë të vjetër,

dimrin me thinjat e mbrapshme.



Në qiell kumbojnë kambanat

dhe ndizen yjet në ndërrimin e stinëve.











ÇAST ËNDËRRUES



Mbrëmja është e ftohtë.

Rrugët më çojnë në fundin e natës,

si gurët e lashtë në perëndim.

Butësisht lë pas,

botën e përflakur.



Hëna ndriçon dhe ikën,

me kokë të varur mbi gjoks.



































NJË NATË



Natë,

xixëllonja.

Gurit të thyer,

shelgjet përreth kuvendojnë

me erën.



Stërkalat e holla të shiut,

nuk i fshehin dot peizazhet

hieroglife, intime.



































LUTJET E PËRCJELLJES



Lulet përgjatë shkallëve të shtëpisë,

me pak aromë,me pak petale,

plot gjemba e barëra të egër mbuluar...



S'ka kush t'i ujitë.

I mora me lotët e përcjelljes,

në funeralin e nënës sime.

HIJET



Nata zbehet.

Zhduken yjet.

Ti si dielli ndriçon.

Dora jote, këtu pranë times.

Përzgjatet hija,

era lëviz gjethet e pemëve të përgjumura.



Dashuria shtrin degët,

ndjej trupin të më zhytet në hije.

































VJOSA



Burimet e fshehta të Vjosës,

zgjaten si një fije e hollë,

përmes Pindeve eshtërthyer.

Mes psherëtimash të kaltra,

qielli zgjohet në përplasje dallgësh,

derisa prehet në deltën e Vlorës.



Unë i ndjek gjeografikisht,

me hapa të ngadaltë.

Nuk dua të më humbasë nga sytë.

E ndala për pak çaste në Përmet,

por mitra e saj rënkonte nëpër shkëmbinj.

























NJË MËNGJEZ PRILLI



Prilli tështiti,

kur trokthi i kalit një mëngjes,

la gjurmët e tij në asfaltin e lagur.

Ujrat e lumit filluan të zgjoheshin,

të trembura nga pasqyra të fshehta,

shkëmbinjve gjysmë të lagur,

mbështjellë me fije fantazmash skeletike.





































ANTITEZË



Rrënjët e pemëve përdridhen,

faqeve të shkëmbit,

të vjedhin një pikë shiu.

Gjethet shtrihen drejt horizontit,

të shuajnë etjen,

me vesën e një mëngjesi.







































DUART E NËNËS



Për një çast m'u kujtuan,

duart e nënës sime.

Kujtimet tingëllonin rëndë,

deri tek rrënjët e luleve.

Tek ajo shtëpi, që më shfaqet hija e saj,

mes rrëkeve të lotëve.



Duart e nënës...

E vetmja pemë që mbahet në këmbë.

Kujtimet dhe ëndrrat e mia,

i shkërmoq në mokrrat e gurta,

mbuluar me cergat e trasha,

deri tek frëngjitë e hajatit dritëmekur.

























KRONIKË



Hijet filluan të zhvisheshin,

para një pishe që nusëronte.

Degët zgjatnin duart me halat e gjelbërta,

për të hapur shtegun e dritës.

Pika - pika ditirambet e shiut,

lagnin buzët e gjetheve,

nga dhimbja e prushtë.

Lulet, fshehur nëpër ferra,

kërcenin valsin e mbrëmjes.



































SHËTITJA E ËNDRRAVE



Vesa kish rënë,

mbi heshtat e barit të njomë.

Lulet dukeshin,

sikur kishin larë sytë në mëngjes,

me ujin e ftohtë,

nga Sena, buzë Eifelit.

Akoma dritat marramendëse të Parisit,

si pasqyrat, shëtisnin në lumë.

Donin t'i zinte gjumi ëmbëlsisht,

në freskinë e flladit.



Ato shëtisnin...buzë Eifelit.

























POEZIA MË MBAN MËRI



...Sepse e kam braktisur.

Tashmë më mbulojnë gjetheputhjet,

si flatra zgalemi.

Thellë, në rrënqethje ajri,

pikëllohet hëna,

mbi puplat larushe të yjve,

që flenë si princi i heshtur,

në qiellin e larë.







































INTIMITET



Makthet e natës,

si lavdia e shekujve

fshihen pas perdeve,

aty ku ngrihet errësira,

aty ku epshet e brishtë,

lëvizin grilat.



Në dy dritare të dy do të rrimë,

ti, si Hëna, nuk shkulesh,

veshur me këmishë ngjyrëfloriri...

Brenda saj fshihej virgjëria.

NJË METEORË DHIMBJE



Mbi vendlindje,

në qiellin

me guna të zeza resh,

engjëjt flinin

me kokën mbështetur,

mbi një lutje.







































TRISHTIM PAS SHIUT



Sapo ka pushuar shiu,

një mbasdite vjeshte.

Lulëzon jasemini,

era e detit qetëson

nëpër stolat e parqeve,

të dashuruarit.



Para shtëpisë sime,

në një cep të parkut,

dielli përkëdhel ngadalë,

gjethet e saporëna.



























NJË MBRËMJE





Një mbrëmje

dritat e makinave,

verbuan lulet në dritaren time

dhe u kthyen në statuja,

që u morën sytë.



Hëna sa vjen

e më tepër zbehet.



































U LARGOVE SI HËNA





Ti ike,

përmes pikëllimit.

Një fije floku mora në dorë,

për të mos e harruar kujtesën,

sepse unë i di shtigjet dhe rrugët,

ku fryn veç erë vendlindjeje.



Mos u fsheh pas një rruge,

po përtej gadishullit tonë,

ose më mirë fshihu mbi ngjyrat e mia,

që nuk treten nga stinët e lodhura.























THIRRJA E VELËS SË BARDHË



Kur ti u zhveshe,

një natë,

një velë e bardhë anieje,

thirri nga kaltërsia:

Plasa nga pikëllimi,

që s'jam aty pranë...





































BREDHI DHE DËSHIRAT



Bredhi është pema,

që stoliset në ditën e Vitit të Ri.

U nisëm të katërt për ta zgjedhur në pyll.

E sollëm viganin magjistar,

në ballkonin e madh.

Në degët e tij lidhëm dëshirat,

me letra të shndritëshme, shumëngjyrëshe.

Unë dhe Linda në heshtje,

Xhoni dhe Fredi kanë radhë të gjatë.

* * *



Arusha e Madhe tund kokën,

e Vogla më tej hap sytë.

Era gris qiellin e natës

e njerëz nën bredha,

përqafohen me Horoskopin e ri.

















LIBRI DHE DASMA



U mbështeta në dritare.

Nisa të lexoja librin,

me mesazhet e vendlindjes.

Mbi kryqëzimin e fjalëve,

zjarre të ndezur në kornizën e pritjes.



Era filloi të shtynte retë.

Unë strehoja në tempullin tim,

këngët përmetare,

që vinin

nga një dasëm emigrantësh.



























FOTOGRAFIA



Ajo ishte aty.

në atë mur me vite të tëra,

me një shikim keqardhës,

mbuluar nga pluhuri i yjeve,

rrethuar nga drurët e shkretëtirës.

E lodhur nga vitet, nga këngët,

nga lotët e dhimbjes.



Ajo ishte aty,

në atë mur,

me vite të tëra.

Herë shkundte nga sytë,

fantazmat e fshehura,

mblidhte rreth vetes atë mall,

herë urrente atë ditë largimi.

Largimi...

psherëtinte në zemër,

brenda atij arti të kornizës.















RIMA ME NJË ZOG



Një degë prej palme fëshfërinte.

Era filloi të transformonte retë.

Në ujë shtrihej hieja e shelgut

dhe mbi gjilpërat e barit qëndronte vesa.



Pylli përgjonte ofshamat e pranverës,

mardhur nga dimri.

Ishin futur në një stinë të re.

NJË METEORË DHIMBJE



Mbi vendlindje,

në qiellin

me guna të zeza resh,

engjëjt flinin

me kokën mbështetur,

mbi një lutje.







































TRISHTIM PAS SHIUT



Sapo ka pushuar shiu,

një mbasdite vjeshte.

Lulëzon jasemini,

era e detit qetëson

nëpër stolat e parqeve,

të dashuruarit.



Para shtëpisë sime,

në një cep të parkut,

dielli përkëdhel ngadalë,

gjethet e saporëna.



























NJË MBRËMJE





Një mbrëmje

dritat e makinave,

verbuan lulet në dritaren time

dhe u kthyen në statuja,

që u morën sytë.



Hëna sa vjen

e më tepër zbehet.



































U LARGOVE SI HËNA





Ti ike,

përmes pikëllimit.

Një fije floku mora në dorë,

për të mos e harruar kujtesën,

sepse unë i di shtigjet dhe rrugët,

ku fryn veç erë vendlindjeje.



Mos u fsheh pas një rruge,

po përtej gadishullit tonë,

ose më mirë fshihu mbi ngjyrat e mia,

që nuk treten nga stinët e lodhura.























THIRRJA E VELËS SË BARDHË



Kur ti u zhveshe,

një natë,

një velë e bardhë anieje,

thirri nga kaltërsia:

Plasa nga pikëllimi,

që s'jam aty pranë...





































BREDHI DHE DËSHIRAT



Bredhi është pema,

që stoliset në ditën e Vitit të Ri.

U nisëm të katërt për ta zgjedhur në pyll.

E sollëm viganin magjistar,

në ballkonin e madh.

Në degët e tij lidhëm dëshirat,

me letra të shndritëshme, shumëngjyrëshe.

Unë dhe Linda në heshtje,

Xhoni dhe Fredi kanë radhë të gjatë.

* * *



Arusha e Madhe tund kokën,

e Vogla më tej hap sytë.

Era gris qiellin e natës

e njerëz nën bredha,

përqafohen me Horoskopin e ri.

















LIBRI DHE DASMA



U mbështeta në dritare.

Nisa të lexoja librin,

me mesazhet e vendlindjes.

Mbi kryqëzimin e fjalëve,

zjarre të ndezur në kornizën e pritjes.



Era filloi të shtynte retë.

Unë strehoja në tempullin tim,

këngët përmetare,

që vinin

nga një dasëm emigrantësh.



























FOTOGRAFIA



Ajo ishte aty.

në atë mur me vite të tëra,

me një shikim keqardhës,

mbuluar nga pluhuri i yjeve,

rrethuar nga drurët e shkretëtirës.

E lodhur nga vitet, nga këngët,

nga lotët e dhimbjes.



Ajo ishte aty,

në atë mur,

me vite të tëra.

Herë shkundte nga sytë,

fantazmat e fshehura,

mblidhte rreth vetes atë mall,

herë urrente atë ditë largimi.

Largimi...

psherëtinte në zemër,

brenda atij arti të kornizës.















RIMA ME NJË ZOG



Një degë prej palme fëshfërinte.

Era filloi të transformonte retë.

Në ujë shtrihej hieja e shelgut

dhe mbi gjilpërat e barit qëndronte vesa.



Pylli përgjonte ofshamat e pranverës,

mardhur nga dimri.

Ishin futur në një stinë të re.

ÇAST



Peshqit vodhën një copë qiell,

i morën rrjedhën lumit.

Rrënjët e thella të atij mëngjezi,

kalojnë thellësive të shpirtit,

gjithë trishtim dhe ankth.



Ajo copëz qielli,

ajo rrjedhë lumi,

ndriçon në sytë e peshqve.



Sa më mungon ky çast.





























ERDHA TË TË ZGJOJ NGA JË ËNDËRR



Vëllait tim, Fredit



Ti ike,

ike pa thënë një fjalë.

Atëhere, kur u takuam në HESHTJE

dhe valët e detit në Kretë,

dridheshin prej ngashërimit.

Lëndinat e reve,

copëtonin petalet e shiut,

zogjtë, të trembur,

shkundnin lule mbi arkivolin tënd.





















NJË MËNGJEZ





Një mëngjes pranvere binte shi,

qielli gjithë shtëllunga resh.

Mes shtrëngatave, në errësirën tinzare,

godita heshtjen,

për të gjetur fatin dhe shpresën.

Zgjatën duart vetëtimat,

të shuanin etjen,

të digjnin ëndrrat.

Atë mëngjes,

stina palosej në fletët e herbariumit,

zhvishej dhimbja brenda dhuntimit të zjarrit.

Mbi to binte një pikë loti.



















NË DUART E FËMIJËS





Natë e bardhë.

Natë me qiell pa ëndërr.

Pemët ranë në gjumë,

nën shtatoret e hardhive,

binin lotët.

Një fëmijë po qante.

Hëna u thërriste yjeve...



Filloi të binte nata.

Në një kështjellë prej rëre,

Princi rrëmbeu Neraidën.























TRETEN KUJTIMET



Loti i pranverës,

ra mbi avujt e burimit,

u kthye në lot ikonash.



Shpirti im,

bridhte si një yll, gjithë natën.



Klithi ndaj të gdhirë,

një shpend i lirë.

Pas një plisi,

treteshin kujtimet e fëmijërisë.

































MËSUESJA DHE FËMIJTË





Dërrasa pas shpatullave të mësueses,

është e zezë.

Fëmijtë e zbehtë nuk pipëtijnë.

Mësuesja e heshtur,

vështron dërrasën sa një qiell.



Fëmijtë kafshojnë lapsat me dhëmbë

dhe ëndërrojnë fusha me luleshtrydhe.































ZGJIMI I ËNDRRAVE





Tymi i zjarreve të fëmijërisë,

lëviz gurët në kujtesën time.









































ERA



Netë

të bardha.

Përqafoj

retë

dhe yjet,

ndërsa era

fillon

të shtrydhë,

mbi

gjoksin tim,

pafundësinë

e botës...























KREHRI DHE DETI





Tërhoqa shtratin në mesnatë.

Ti notoje në detin e poezive të mia.

Veshe metaforat për t'u nisur.

Në brigjet e kripura,

harrove krehërin tënd,

si një midhje e tharë.

Tërhoqe detin

dhe ngeci në breg,

atje ku ishe ti.































KTHIM I DHIMBSHËM





Gardhet me gëlqere,

çahen nga dielli në mesditë.

Përbri shtrihen ëndrrat e fëmijërisë,

që bluhen në mokrrat e gurta,

tirren si fije e hollë në një furkë...



Kthehem si hije mortore,

në oborrin e shtëpisë,

pa pjergulla, pa dallëndyshe, pa lule,

dielli pret rrënjët e pemëve.

Në ca thasë të linjtë shoh librat e mi,

me shkronja jetime.

Lotët më bien vetvetiu...























FATI DHE SHPRESA





Fatin dhe shpresën,

kërkoja në një masë tymi,

në çastin kur meteorët,

binin nga qielli,

në vdekjen e papritur,

të yllit të mëngjesit.



Vite e vite kalova,

nëpër rrugët ku shkelte drita,

nën hirin dhe tymin,

brenda një tavlle cigaresh.

NË KUFIRIN E BRAKTISJES





Kur zbardhim fletët e natës,

qiellin kemi veshje.

Në lutje,

një mister sublim.

Nga gishtat tanë të qirinjtë,

lëshojmë një buqetë me lule në qiell,

si një balonë që shpërndan lumturinë.



























MALLI IM





Ah, moj zemër !

Zemër e brishtë si pëllumbi.

Psherëtimë e ndrydhur,

mbetet malli im.











































MEDITIM





Ikën mendimet prej reve,

kur këputa copat e yjeve,

mes klithmave të mëngjesit.



Me dritën e hënës lidha yjet

dhe mes hojeve të shpirtit,

ciflosej imazhi i fjalës së pagjetur.



































KUR LINDIN MENDIMET



Mëngjesit,

mendimet më lindin me pranga,

nga netët torturuese,

me ëndrrat përbindëshe.





Një pasqyrë hëne,

reflekton vizionin tim stoik.

I ndritshëm dhe i brishtë...













POHIMI I TË KUNDËRTËS



Shtizat e akullta të strehëve qanin...

Drita e zbehtë e hënës së dimrit,

i bëri të heshtin.



Gështenja

përballë dritares,

brenda një nate

shpërtheu në lule.



































ËNDRRAT THYHEN NË MES TË DETIT



Deti ishte tërbuar atë natë.

Filloi të fshihte anijet në port

dhe varkat me kupi të shqyera,

ulën velat mbi errësirën e ujit.

Rruga ishte e gjatë...

Në rrugët e heshtura nëndetare,

konturojnë vullkanet,

aty ku gjaku refuzon mpiksjen.



Rrotullohet një hinkë uji,

në mes të saj lëvizin trupat e pajetë.

Një pishtar rri ende ndezur mbi varkë

dhe flaka e zbehtë gërrmon valixhen e humbur.

Pulëbardhat hëngrën sytë,

për të çarë errësirën,

ndërsa lavrakët e troftat,

zhvishnin kockat nga këmisha e tyre.



Një rrjetë peshkatari,

raskapitur nga trishtimi,

nën dritën e agimit reflekton një letër,

larë me pika loti

dhe shkronjat përthyer nga ëndrra.



Në fund të detit furtunë,

vallëzime të çuditshme...

Ha kockat e mbetura, bërë gur

dhe thyen protezën,

në bregun që s'bën më shkumë.



















































NË GORICËN TIME



U ul dielli të më puthte,

me prushin e tij

dhe hiri i hënës,

trishtohej buzë vatrës.

Mbështjellë kujtimet mes gurëve të oxhakut,

lanin me vesë këngën e burimeve.



Në atë pllajë me gurë,

baltë të kuqe dhe lëndina,

pikëzat e lotit më bien,

në akuriumin gjigand - Goricë.



U ula të puthja,

makinat e drunjta,

lodrat e fëminisë sime

dhe dritat korale me ngjyrën e zogjve,

sillnin nga qielli dritën e yjve,

kur nata mbyllte grilat

dhe përgjonte përvëlimin e mallit.



U ula të puthja mëngjesin,

kur era dhe pemët luanin së bashku

dhe lulet që qanin dhe thërrmoheshin petalet,

atje ku të deh aroma e çajit të tharë,

hardhitë ngashërejnë nëpër lisa...



U ula në ballkonin,

që më pasqyron Trebeshina.

Dëgjohej gërhima e pëllumbave

dhe copëza fjalësh drithëronin shpirtin.