Isa BOLETINI

Manastirit të Sokolicës, si zonë e mbrojtur, i ra në pronë Kompleksi Memorial i Kullave të Isa Boletinit. Heroi Kombëtar, pa të cilin sot nuk do të ishte Kosova, njeriu që e luftoi Turqinë në kohët më të vështira dhe i cili takoi kryediplomatin anglez Eduard Grej, do të mbetet i pavarrosur sepse manastiri që u ndërtua në pronën e Boletinëve ka të drejtë të mos lejojë ndërtimin e varrit, bile edhe të ndalojë manifestimet në kujtim të tij. Në pakon e Marti Ahtisarit, ndër më shumë se dyzet manastiret dhe kishat që në këtë dokument janë shpallur si serbe e që janë futur në të ashtuquajturat zonat e mbrojtura, krahas Manastirit të Deçanit, Manastirit të Graçanicës, Patrikanës së Pejës etj., është vendosur edhe Manastiri i Sokolicës, Zveçan.

Njohësve jo të mirë të gjendjes në Kosovë nuk do t’i bënte përshtypje ky emër krahas aq shumë “vendeve të shenjta serbe në Kosovë” të mbrojtura me ligje, por tash edhe me këtë marrëveshje ndërkombëtare. Ndërsa njohësit e mirë dhe personalitetet e përkushtuara për çështjen kombëtare, dhe për fatin e mirë të Kosovës e dinë se është fjala për kishën në fshatin Boletin, të ndërtuar në pronën e familjes së Isa Boletinit, heroit kombëtar shqiptar i cili “zgjodhi vdekjen më mirë se robërinë” dhe i cili me luftën e tij kundër Perandorisë Turke në vitet 1905-1912 bëri që popullsia sot këtu ta ndiejë veten shqiptare dhe Kosova, që ishte atëbotë, të mbetej edhe tash çështje e pazgjidhur ndërkombëtare. Ata që kanë lexuar kujtimet e Tafil Boletinit, që shërbyen për shkrimin e librit nga Skënder Luarasi për Isa Boletinin dhe që para ca vitesh u botuan të plota, e kanë të qartë lindjen e çështjes së kishës serbe në pronat e Boletinëve. Në kujtime shkruhet se një fshatar serb që punonte në pronat e familjes së Boletinëve kishte kërkuar që t’i lejohej të ndërtonte një kishëz ku do të mund të kryente ritet e veta ortodokse fetare. Kjo iu mundësua dhe afër Kullave të Boletinëve u ndërtua objekti fetar, i cili, pas pushtimit të Kosovës nga Serbia, u shndërrua në Manastir, i cili mori emrin e Sokolicës, sipas majës së kodrës së afërme. Edhe vetë burimet kishtare dhe shtetërore serbe e pranojnë se Manastiri i Sokolicës është ndërtuar në gjysmën e dytë të shekullit XIX. Në propagandën e serbizimit të tërësishëm të Kosovës, krahas kolonizimit me popullsi serbe sipas dekreteve mbretërore dhe sipas planit të kolonizimit me qëllim të ndryshimit të strukturës etnike shqiptare të Kosovës, “shkencëtarët” serbë “zbuluan” se kishëza qenka ndërtuar në themelet e vjetra të një manastiri nga koha e Mesjetës. Në mungesë të gjetjes të dokumenteve faktike, ata iu referuan kinse gojëdhënave dhe këngëve popullore serbe të eposit të Luftës së Kosovës dhe “e gjetën” se me gjasë ky manastir qenka ndërtuar nga feudali Musa, diku në fund të shekullit XIII dhe se ky feudal kinse na qenka babai i vëllezërve Musiq, të njohur nga baladat për Betejën e Kosovës të vitit 1389. Musa, portreti i të cilit është gjetur më vonë në freskat serbe, na paskësh qenë dhëndri i Knez Lazarit, udhëheqësit legjendar serb të Betejës së Kosovës, duke pasur për grua pikërisht të motrën e Lazar Hrebljanoviqit. Sot Manastiri i Sokolicës është manastir femëror që në krye ka Motrën Makarije, një doktoreshë të shkencave të kimisë, e cila ia ka marrë dorën punimit të freskave, së bashku me motrat e tjera, duke e shndërruar këtë manastir në shkollë të dëgjuar të pikturimit bizantin mesjetar. Manastiri i Sokolicës përpara dy-tri vjetëve mori pjesë në SHBA me ekspozitën e artit bizantin, ku prezantuan skulpturën e Virgjëreshës Mari, e cila është atraksion i këtij manastiri, sepse në “kohë të vjetra ka fluturuar nga Manastiri i Banjskës duke rënë në një dru në oborrin e Manastirit” për t’u vendosur më vonë pranë altarit... Manastiri i Sokolicës asnjëherë nuk u shkatërrua. U mbrojt dhe u ruajt nga shqiptarët, duke qenë familja e Isa Boletinit, mbrojtës të manastirit, për të cilën gjë nga populli u quajtën Vojvodë. Dihet se në Tiranë gjendet revolja e Isa Boletinit, e dhuruar nga popi Momçillo, duke pasur të shënuar edhe përkushtimin e tij në formë gravure... Qytetarët e Kosovës, tashmë nëpërmjet shtypit dhe kronikave televizive, janë njoftuar për reagimin e njërit nga pinjollët e Isa Boletinit, Xhaferit, i cili duke paraqitur tapitë e tokës dhe të pronës kundërshtonte ndërtimin e një muri nga ana e Manastirit krejt afër Kullave të Isa Boletinit. Opinioni gjithashtu e di se një grup studiuesish e patriotësh përpara dhjetë vjetëve tërhoqën nga varrezat e Podgoricës eshtrat e Isa Boletinit, djemve, nipave dhe bashkëluftëtarëve që u vranë në pritën famëkeqe të organizuar nga qeveritarët e Malit të Zi më 23 janar 1916 në Urën e Ribnicës. Përshkrimi i vrasjes, përveç nga Tafil Boletini, është bërë edhe nga raporti zyrtar i policisë, gjithashtu edhe nga Nikolla Gjillas, babai i udhëheqësit komunist jugosllav Millovan Gjillas, që kishte qenë pjesëmarrës në vrasje dhe që kishte marrë revolverin e Isës për ta ruajtur si pre lufte në koleksionin e tij familjar... Eshtrat edhe sot ruhen në fshehtësi të madhe, që një ditë, ashtu si i ka hije patriotit të madh të çështjes kombëtare shqiptare, të varrosen me ceremoni në Kullat memoriale të Isa Boletinit. Nga donacionet dhe me ndihmën e Ministrisë për Kulturë të Kosovës është bërë restaurimi i Kullave, mirëpo përveç ndonjë spoti televiziv, për ndonjë këngë patriotike, ky kompleks nuk e kryen funksionin e vet të kujtimit të traditave atdhetare të luftës për liri. Pengesë është afërsia e Manastirit, i cili kërkon rrugë dhe hapësirë për ta zhvilluar aktivitetin e vet, edhe pse në afërsi të manastirit asnjëherë nuk ka pasur shtëpi serbe, por vetëm shqiptare, ndërsa nga afërsia e fshatit Boletin familja e fundit është shpërngulë në vitet gjashtëdhjetë të shekullit të kaluar... Problemin, që nuk ishte i tillë, e zgjidhi Marti Ahtisari, me bekimin e plotë të Ekipit të Unitetit, i cili nuk bëzan për këtë çështje, as pesë ditë pas publikimit të propozimit. Manastiri i Sokolicës u shpall zonë e mbrojtur, ndërsa në kuadër të tij hyri, si thuhet shprehimisht, Kompleksi Memorial i Kullave të Isa Boletinit. Kështu u tret trashëgimia e udhëheqësit kryesor të Luftës për Pavarësi Kombëtare, duke iu dhënë rëndësi ndërkombëtare, me moskundërshtimin e lakejve kosovarë, një manastiri të diskutueshëm karshi një personaliteti që e njihte dhe e respektonte e gjithë diplomacia e kohës, duke u konsideruar një Xhorxh Uashington i Kosovës. Në atë kohë me ia kthye pushkën Turqisë dhe me e kthye Shqipërinë bashkë me Kosovën, si pjesë e saj e pandarë, kah Evropa ishte një largpamësi dhe një përkushtim që shndrit dhe jep forcë edhe sot e kësaj dite... Në Aneksin e Pestë, në pikën 1.4, thuhet: “Kosova garanton që prona e luajtshme dhe e paluajtshme si dhe pasuria tjetër e Kishës Ortodokse Serbe është e paprekshme dhe nuk do të jetë objekt i eksproprijimit”. Në pikën 1.5 thuhet: “Kisha Ortodokse Serbe në Kosovë do të ketë diskrecion (liri të plotë veprimi) të plotë në menaxhimin e pasurisë së vet dhe qasje në objektet e veta. Autoritetet e Kosovës do të kenë qasje në objektet të cilat janë pasuri e Kishës Ortodokse Serbe vetëm me pëlqimin e dhënë nga Kisha, në rastet e urdhrit gjyqësor të lëshuar...” Gjithashtu në pikën 4.1.2. thuhet: “Kur rrethanat e kërkojnë, mund të kufizohet çdo aktivitet nga këto fusha... B) Tubimet publike, rekreative dhe zbavitëse.” Pra, ky është turpi i Ekipit të Unitetit të Kosovës dhe i të gjitha trupave të tij punuese. Eshtrat e heroit kombëtar Isa Boletini mbeten në thes e të pavarrosura, ndërsa qasja në Kullat e tij, në simbolin e krenarisë kombëtare, mbesin të ndaluara...Konstatimi se “njerëzit që nuk i nderojnë të parët nuk mund ta sjellin pavarësinë”, është i drejtë dhe i mbështetur nga koha.

Isa Boletini renditet dhe vlerësohet si një ndër figurat më të njohura të lëvizjes për liri e pavarësi kombëtare dhe si një personalitet i lartë i të gjitha kohërave.

Isa Boletini lindi në fshatin Boletin të Mitrovicës, në vitin 1864. Duke u lindur dhe rritur në një familje me tradita të larta patriotike e atdhetare, që gëzonte autoritet në të gjithë rrethinat e Kosovës, që në moshë të re merr pjesë si luftëtar i Lidhjes së Prizrenit në betejën e Slivovës. Isa Boletini më 28 Nëntor 1912 së bashku me Ismail Qemalin e Luigj Gurakuqin ngritën në Vlorë flamurin Shqiptar të pavaresisë. Në kryengritjen e Carrlevës dhe në kryengritjet kundra turqve ka udhëhequr forcat duke qenë komandat i tyre, në vitin 1913 ka qenë anëtar i delegacionit shqiptar në Londër, ku dhe ka protestuar me forcë kundra grabitjes së tokave etnike të Shqipërisë. Në janar te vitit 1916 vritet pabesisht vetë i tetë nga forcat terroriste serbo-malazeze në Podgoricë.
Për familjen e Boletinëve nuk do të mjaftonin vetëm mizoritë e masakrat serbe por ato do të pasoheshin edhe nga persekutimi komunist në Shqipëri. Dhe ishte pikërisht ne vitin 1943 grupi gueril komunist i Shkodrës i bën atentat të birit te Isës, Adem Boletinit. Ademi kishte kryer akademinë ushtarake dhe kishte qenë Komandant i Njësive që mbrojtën Kongresin e Lushnjes dhe ishte fanolist. Vrasja u bë me urdhër nga jashte në bashkëpunim me komunistët shqiptar.
Në vitin 1946 sigurimi i shtetit arreston të shoqen e Ademit, Adile Boletini (Bekteshi) me akuzën për veprimtari armiqësore kundra pushtetit popullor. Mbas tre muaj në hetuesi ku u torturua çnjerëzisht nga Nesti Kopali e Zoi Themeli, dënohet me 5 vjet heqje lirie, vite këto që i kreu plotësisht. Në vitin 1947 Ismet Boletini, nip i Isës, mbasi ngre flamurin shqiptar në trenin Mitrovicë-Beograd, arratiset për Shqipëri, por këtu dënohet me 8 vjet burgim dhe vuan dënimin në burgun e Spaçit. Tafil Boletini, i nipi, bashkëluftëtar i Isës, megjithëse i moshuar, lidhet me tela dhe u dorëzohet jugosllavëve.
Në Kosovë, i biri i Isës, Asllani var veten në burgjet titiste, ndërsa djemtë e tjerë duke luftuar me armë në dorë kundër serbo-malazezëve, vriten dhe ekspozohen për terror në mes të Mitrovicës, kurse Skënderi pushkatohet në Tivar. Në vitin 1943 pushkatohet pa gjyq në Prizren i riu Rasim Dajçi, nip i Isës, nga forcat sllavo-komuniste me në krye Shefqet Peçin. edhe ky ushtarak i lartë, akademist. Një tjeter nip i Isa Boletinit, që dënohet nga diktatura komuniste në Shqipëri, është edhe shkollari akademist Enver Dajçi, zotërues i gjashtë gjuhëve të huaja dhe si një ndër firmëtaret e parë që nënshkruan Rezolucionin për Pavarësinë e Kosovës në dhjetor të vitit 1943.
Dhe tragjedia vazhdon, Ismeti një nip tjetër i Isës, dënohet me vdekje, Muja dhe Kapllani arrestohen dhe dënohen me nga 20 vjet në burgjet serbe. Nje nip tjetër vritet gjoja aksidentalisht tek Ura e Ibrit në Mitrovicë. Ali Boletini, nip i Isës, dënohet me 20 vjet burgim dhe më pas arratiset për Shqiperi.
Këto vrasje e persekutime ndër breza me rradhe mbi familjen e Heroit Isa Boletini dhe të qindra e mijra shqiptarëve nga dora makabër e sllavo-komunizmit shqiptar dhe atij jugosllav deri në ditët e sotme janë fakte e dokumenta rrënqethëse të popullit tonë, që përveç vuajtjes dhe dhimbjes që kanë brenda, kanë lënë gjurmë të thella në historinë e saj. Në çdo përvjetor të shpalljes së pavarësisë krahas patriotëve të tjerë përkujtohet edhe figura burrërore e luftëtarit të madh kombëtar Isa Boletini.

SI U VRA TRADHETISHT ISA BOLETINI NË PODGORICË

Mbreti i Malit të Zi Nikolla shumë herë para diplomatëve të akredituar në Cetinë shprehej se “Mali i Zi pa Shkodër nuk mynd të jetojë!“ Ai në fillim të Luftës së Parë Botërore kishte pushtuar Shqipërinë e Veriut (Malësinë e Shkodrës). Në mbarim të qershorit të vitit 1916 ushtria e tij hyri në Shkodër, tash dhe herën e parë me 1913. Konsulli françez me anën e Prenkë Bibë Dodës e ftoi Isën dhe i thotë: “Të fton ambasadori francez në Cetinë, sipas urdhërit të ministrisë së Punëvë të Jashtme dhe na porositi t`ju përcjellim me anije lufte në çdo vend neutral që Ju dëshironi“. Ushtria malazeze e komanduar nga gjenerali shqiptarëve Radomir Veshoviq, i cili bënte krime ndaj patriotëve shqiptarë. Një numër i madh patriotësh i interrnoi si: Mehmet Pashë Drallën, Hil Mosin, Aqif Pashën, Luigj Gurakuqin e shumë të tjerë në Podgoricë e vende tjera të Malit të Zi. Me kujtimet e veta i nipi i Isa Boletinit, sipas autorit

S. Luarasi, Tafil Boletini në mes tjerash thotë: “Na tue qenë në Konsullatën franceze shihnim konsullin e Malit të Zi, A. Martinoviqin, të takohej me konsullin francez...”. Konsulli francez, mbas një jave, thotë Tafili, i thotë axhës: “Tashti si Shkodra si Cetina njësoj asht. Ju duhet me shkue në Cetinë. Ambasadori ynë atje ka me me i rregullue për ndonjë shtet neutral”.

Isa Boletini edhe pse e njihte mirë politikën e Malit të Zi, për fat të keq u tradhtua nga konsulli francez Bikok dhe pranoi të shkoj në Cetinë. Atje e pat ftuar gjenerali Filips, në atë kohë atashe ushtarak i Anglisë në Cetinë, kurse më vonë ish komandant i ushtrive ndërkombëtare në Shkodër. Ai i tha: “Të vijë mysafir në Ambasadën e tyre, dhe ta nxjerrë nga Mali i Zi me aeroplan jashtë Malit të Zi“. Isa Boletini iu përgjegj se kishte qenë në konsullatën e tyre në Shkodër, por e kishte gjetur të mbyllur. Ai i tregoi, për fat të keq se e kanë ftuar francezët më parë, dhe për këtë arsye nuk mund të shkelte bukën e bujarit! Por, ky i fundit nuk ishte bujar, por tradhëtar. Ai ia dorëzoi Isa Boletinin me shokë Qeverisë së Malit të Zi e cila menjëherë e internoi. Mali i Zi pak gjëra bënte pa dijeninë e Rusisë e me siguri edhe këtu do të jenë gishtat e saj, si hakmarrje për ngjarjet e vitit 1903 në Mitrovicë, ku u vra Konsulli rus i cili ishte vu në krye të ushtrisë osmane në luftë kundër shqiptarëve kryengritës! Po ashtu Isa Boletini nuk ishte pajtuar me shumë dëshira të Cetinës dhe Beogradit. Isa me shokë përsëri u dërgua në Nikshiq ku ishte strehuar herën e parë me 1911, por tani me qëllime tjera të errëta. Një natë sa ishin në Nikshiq, filloi një shamatë në mes të ushtrisë në njërën anë dhe xhandarmërisë në anën tjetër. Çështja e konfliktit ishin kosovarët. Aty u ndanë dysh, kush është kundra dhe kush pro. Rolin kryesor e luajti pronari i shtëpisë së banimit,

z.V. Zllatari, i cili kishte përkrahje nga opozita e mbretit Nikolla ose simpati ndaj Boletinit dhe trimërisë së tij, ose për interesat e veta. Por, më në fund e mbrojti Isa Boletinin me shokë nga ekzekutimi i ushtrisë. Të nesërmen ushtria mori me vete kosovarët dhe mbërrini në Danillovgrad. Pas pak ditësh, sipas kujtimeve të Tafil Boletinit erdhëm në Podgoricë. Këtu u vendosëm në shtëpinë e Lumo-viqit. Kapterri që ishim në kompetencën e tij thoshte se aty nuk ka vetëm një vend fjetjeje, edhepse ishin dy tri dhoma! Këta kanë protestuar që të jenë të gjithë së bashku për arsye se ishte Isa i sëmurë. Në fund këtu bashkë me Isën ishin strehuar edhe Tafili dhe Abdulla Maxhuni. Natën e dytë organet ekzekutuese donin ta vritnin Isën me shokë, por këtij krimi iu kundërvua kapterri i cili e ktheu mbrapa kapitenin e grupit të ekzekutimit. Isën e kishte lajmëruar Abaz Selaci se çka e pret. Tafili në kujtimet e cituara thotë: M`u dhimbke axha kur thoshte: “Ah, mos t`u kisha ju me vete sa me qef do t`u linja shpirtin në dorë. Unë i kam edhe gjashtë djem të tjerë e s`kam gajle, po më dhimbeni ju tre nipat që nuk leni mashkull në shtëpi dhe ajo nanë e shkretë që jet pa djem !“ I thashë aty për aty: “Axhë, për këtë punë aspak mos u mërzit. Në qoftë se thanë që ne të tre vllaznit të vdesim përnjëherë, ani pra le të bahet ! Kudo të ishim larg njani-tjetrit, vdekja do të na gjente, pra ma mirë me vdekë gjithë bashkë, këtu ndaj teje me nerë”. Kështu ishte zhvilluar dialogu në mes të nipit dhe axhës, heronjve të Kosovës, që është edhe shembulli më i madh i rinisë kosovare për gjakun që po derdhë edhe sot për liri. Në atë kohë në Podgoricë propaganda e ndytë e qarqeve qeveritare kishte hap parullën: “Kaçakët duan ta djegin Podgoricën...!”, Prandaj pronari Lumoviq i kishte thënë Isasë: “Fati iu pruni në konakun tim për me shpëtue shtëpinë dhe pasurinë që duen me plaçkitë e me djeg Podgoricën!“ Herë pas here i ftonin të paraqiten në zyra ushtarake. Çdo herë zyrtarët na thonin të vinim mbas dreke. Ditën e tretë, me 23 janar 1916, të dielën përsëri na ftuan në Ministri të Luftës, rrëfen Tafili, te gjenerali Veshoviq, i cili gjithashtu përsëriti fjalët: “Të vini mbas dreke“. Ushtria austriake kishte hyrë në qytet. Detyra e mbajtjes së qetësisë i ishte besuar kriminelit të njohur Savo Llazareviqit me dy batalionë xhandarë. Sipas fjalëve të Tafilit, rreth 80 xhandarë kishin rrethuar në të dy anët urën mbi lumin Ribnicë, karshi Prefekturës, afër kishës katolike.

Qyteti ishte i mbyllur, pushtet më s`ka. Dy vëllezërit e mi, Jonuzi dhe Haliti me Hajdar Radishevën, po ktheheshin për në shtëpi te axha, thotë dëshmitari i tragjedisë Tafili. Patrulla në krye të urës, që po priste ardhjen e axhës, i ndali me urdhër të oficerit. Xhandarët gati me pushkë për të shti pyetën: “Kush është Isa Boletini? Mos shtini se nuk është me këta“. Kur dëgjoi Jonuzi shpjegimet që iu dha oficeri xhandarëve, kishte vrapuar të kalonte urën për ta lajmëruar Isën se çka kishin përgatitur për të. Po pasi e kishin nxanë urën këta të tre i futën në një shtëpi me roje.

Tue qenë se ura u mbyll, ata nuk u dukën deri sa hypën në urë. Me t`u dukun, u dha shenjë: “Qe Isa Boletini!” Dhe mbrapa tij e nxunë edhe hyrjen, rrëfen Tafili: Axha me Jonuzin e shokët u rrethuan në të gjitha anët. Oficeri komandues me zë të lartë i thirri: “Dorëzoni armët!” Dhe axha: “Jo besa s`ja kam dorëzuar as kralit as mbretit”. Dhe nxorri shpejt naganten. Për rrëfimin autentik përsëri po japim fjalët e Tafilit: “E para shtënë qe e Niko Buriqit. Në flakë të kësaj përpjekje shtinte axha dhe shokët e tij përreth me nga dy revole në dorë sa i zbrazën të gjithë fishekët. Djali i axhës Halili që erdhi në atë çast tok me Idrizin u vra me një bombë që ia pat marrë Niko-xhandari. Këtu u vra Isa Boletini vetë i teti: të bijt dhe Zahidi, dy nipat-Jonuzi dhe Halili, pastaj Hajdar Selim Radisheva, kunati i Isasë, djali i vëllait të Hajdarit, Idriz Blini dhe Myslim Niman Bala nga Isniqi. Si do të shohim në vijim, burimet e kohës thonë se edhe pala sulmuese pati tetë të vrarë dhe disa të plagosur, por numri i tyre nuk është gjetur në dokumenta të cilat i shfrytëzova për jetëshkrim të Boletinit me shokë, që është vetëm një shënim i shkurtër, sepse për të është shkruar shumë dhe në të ardhmen do të shkruhet edhe më shumë.

Një kronikë malazeze e asaj kohe në mes tjerash thotë:

“Fillimi i Luftë së Parë Botërore dhe okupimi i Malit të Zi nga Austria e gjeti Isën në Podgoricë. Ka banuar në anë të majtë të lumit Ribnicë, në qytetin e vjetër-sot bulevardi B. Jovanoviq, në shtëpi të Lumoviqit. Ministri i ushtrisë malazeze Radomir Veshoviq ka mbetur në Podgoricë në zyrën e Drejtorisë së Qarkut deri sa të nënshkruaj kapitullimin e ushtrisë. Ai ka menduar që të organizojë luftën guerile, dhe për këtë qëllim ka menduar që Isa mund ta ndihmojë, por vetëm në qoftë se do ta vejë nën komandën e vet. Për këtë arsye ai kishte urdhëruar që të ftohet Boletini me gardën e tij për t`i çarmatosur. Kronisti më vonë shkruan se për këtë çështje erdhi më vonë deri në mosmarrëveshje. Në qoftë se ka ndodhur kështu pse ata do ta vrisnin që më përpara gjatë internimit në Nikshiq dhe Danilovgrad? Pobjeda e përditshme nga Titogradi, më 26. maj1980 e botoi kronikën e atëhershme ku thuhet se ngjarja ishte më 19 janar. Kurse Tafil Boletini sipas Luarasit dëshmon se ka qenë me 23 janar, si u shënua nga historianët shqiptar. Kronika e vjetër thotë se Boletini kishte dërguar katër veta si pararojë. Ata kur e panë se kanë ra në rrethim hynë në zyrën e parë në tokë dhe u mbyllën. Kanë shti në njerëz në rrugë! Nga ana tjetër erdhi Ilija Spasojev Popoviq dhe hodhi një bombë dhe ata u vranë?! Banesën e Isës nga Drejtoria e Qarkut e ndante lumi Ribnicë. Ai ka dalë nga banesa dhe ka mësy ta kalojë urën. Pas tij kanë shkuar njerëzit e tij. Njëri nga garda e tij sygjeroi: “Nuk shkoj, po prit!” Gjashtëdhjetë metra nga Drejtoria e pa se është i rrethuar. Ka nxjerrë “mauzerin“ nga brezi dhe ka filluar të shtijë në rrugë... Ka vra disa zyrtarë dhe disa “viganë“ – ekstrem-nacionalistë?! Të rinjtë që kanë sulmuar nga dogana–godina e vjetër e “Pobjedës“ e qëlluan dhe ai ra vdekur. Po ashtu u vranë edhe garda e tij në urë. Kronisti i këtyre ngjarjeve ka harruar se në vend të rinisë ishte xhandarmëria ushtarake e mbretit Nikolla, më i keqi lloj njerëzish në shërbimin shtëtëror. Ata bënin dhunë edhe ndaj popullit të vet, jo vetëm të huajve.

Në skicën për biografinë e vet këtë ditë zie të popullit shqiptar e cek edhe Millovan Gjillas, njëri nga bashkëpunëtorët më të afërt të Titos në ish-Jugosllavi, pastaj disidenti numër një nga “Bota komuniste“ në Perëndim. Në librin e tij “Land Without Justice“, New York ( Toka pa zakon ) f. 51 etj. shkruan: Sipas kujtimeve të babait të tij Nikolla Gjillas, kapiten i policisë famkeqe të lartëpërmendur “Lufta me vullnetarë të Isasë nuk zgjati shumë edhe pse ai u mbrojt heroikisht. Në sulm u vra udhëheqësi e me të edhe të afërmit e tij. I plagosur rëndë është çuar në gjunjë, edhe pse i pafuqishëm të mbajë pushkën, ka shti me revolver, me dëshirë që sa më shtrenjtë të paguaj jëtën e vet...” Millovan Gjillas, në vijim i përsërit fjalët e atit Nikollë: Kam vrapuar nga ai, por shqiptari trim i pafrenuar e mbështeti revolverin në dorën e majtë të tij, por nuk pati kohë që ta zbrazë. Një ushtar ia shpejtoi dhe ai ra. Përsëri babai ka shpejtuar te Isa. Ai e ka shikuar me sy të përgjakshëm. Ka fol diçka në gjuhën e vet por babai nuk e ka marrë vesh”.

Gjillas shton: “Babai e mori“ mauzerin “si kujtimin më të madh!“ Ai në tjetër vend flet se Nikolla Gjillas e pagoi këtë kujtim me kokë në vitin 1941 për hakmarrje! Autori i këtij libri me hollësi njofton për veprat kriminele dhe gjenocidin e babait të vet me kolegët e tij xhandarët e mbretit Nikolla ndaj popullit shqiptar dhe atij mysliman.

Në afërsi të kufirit shqiptaro-malazez, në mes të Tuzit dhe Podgoricës, në Cem, në varrezat kolektive myslimane të qytetit pushojnë eshtrat e kryetrimit, personalitetit dhe protagonistit të shquar të Lëvizjes Nacional-çlirimtare. Së pari u varros në jug të qytetit të Podgoricës, më 25 janar 1916, ku morën pjesë të gjithë shqiptarët dhe bashkëluftëtarët e tij. Fjalën e përmotshme e mbajti Nasuf Dizdari nga Shkodra. Vdekja tragjike nuk e shkëputi shpirtin, shpresën dhe mesazhin e tij nga populli ynë. Ai duhet të jetë inspiracioni më i madh i brezave të ardhshëm. Ai shfaqet në skenën e luftës shqiptare me moton: “Më mirë vdekjen se robërinë“!
__________________

“ Unë nuk kam dalë malit për të mirën time, por për të mirën e atdheut tim, për lirinë e popullit tim! ”.

“ Në është Evropa se nuk do ta zgjidhte drejt çështjen e kufijve të tokave shqiptare, Ballkani nuk do të ketë qetësi kurrë, dhe për këtë faji do të bie mbi ju e jo mbi ne, që do të luftojmë përherë, deri sa të çlirohemi! ”.

“ Unë jam mirë kur ashtë mirë Shqipnia! ”.

Isa Boletini



Isa Boletinit, kjo figurë markante, që zënë vend të pa diskutueshëm në historinë e popullit shqiptarë krahas atyre që dhanë aq shumë për lirinë e atdheut tonë si Hasan Prishtina, Bajram Curri, Ismail Qemali, Idriz Seferi e shumë të tjerë. Isai u rritë me armë në dorë, jetoi me te, dhe plot një jetë rrugëtoi me te drejt shtigjeve të lirisë. Isai, armët e lirisë kurdo herë i kishte gati kundër pushtueseve tanë. Lindur dhe rritur në Boletinin e tij të lashtë, në një familje me tradita atdhedashurie, trashëguar nga gjyshi Murseli dhe i ati Ademi, të cilët nuk kishin pushuar kurrë së reshturi për çlirimin dhe bashkimin e tokave shqiptare. Në kushte dhe rrethana të atëhershme politike, ekonomike, por edhe rrethana tjera të traditës u rrit, burrërua dhe u kalit Isa Boletini i cili tërë jetën e vet ia përkushtoi atdheut.



Fuqitë e mëdha Evropiane me vendimet e tyre të mbrapshta, rënduan edhe më shumë pozitën tonë, duke mohuar të drejtën tonë për vetëvendosje dhe duke ndarë tokat tonë në favor të shteteve fqinje! Mbledhja e zezë e Shën Stefanit e pasuar më vonë edhe me Kongresin e Berlinit ( 13 qershor 1878 ), ku i vunë thikat mbi tokat tona, megjithëkëtë, populli ynë liridashës kurrë nuk u pajtua ( as sot), me fatin tragjik të ndarjes së tokave shqiptare. Kështu, nën trysninë e këtyre rrethanave diktuese e rënduese, edhe Isai, me gjithë se i ri në moshë, ju bashkëngjit rrugës së përpjekjeve për çlirimin e atdheut me plot sakrifica. Ai për herë të parë me armë në dorë u ndesh kundër pushtueseve tanë në betejën e Slivovës në vitin 1881, si të thuash, ai për herë të parë ndjeu erën e barotit, që e përcolli atë tërë jetën.



Isa Boletini mes figurave të mëdha të kombit tonë të cilët kaluan dekadat maleve dhe dekadat metropoleve të diplomacive të mëdha në shërbim të çlirimit të vendit tonë, me armët e lirisë i goditi në shtat lubitë e Hafëz, Mehmet, Qyrdi, Hilmi, Shemsi, Magjar e Turgut Pashave, Sulltanët e Krajlët e pangopur, ndërkaq më armën e diplomacisë, goditën Portën e lartë të Stambollit, Serbisë, Malit të Zi, Rusisë... befasuan Vjenën, Selanikun, Parisin, Bukureshtin, Londrën e deri në Uashington! Isa Boletini, luftoi pa kompromis kundër serbëve dhe malazezëve tinëzarë, të cilët për ta thyer Isanë e sulmuan me dhjetëra herë, duke ia djegur edhe kullën e tij rrafsh me tokë... Mirëpo, populli ynë e ngriti këtë kullë e ngriti dhe e bëri edhe më të madhe se ç’ishte. Isai, me shërbimin e tij që i bëri atdheut, kullën e tij e shndërroi në kullë Legjendë. Së bashku me kullën, po rritej edhe emri dhe heroizmi i Isait dhe i popullit shqiptarë në përgjithësi, që po vritej e pritej për lirinë e vet. Përpjekjet e një pas njëshme të armiqve tanë të ndryshëm, me dhelpëri e diplomaci për ta komprometuar Isain, duke i ofruar atij ofiqe të larta, pasuri, flori, tokë e jetë Pashai, sikur shkuan kot, pasi që Isai kurdoherë ua priste shkurt dhe qartë, duke iu thënë : “ Unë nuk kam dalë malit për të mirën time, por për të mirën e atdheut tim dhe për lirinë e popullit tim”.



Me gjithë presionet dhe përpjekjet që i bënë Isait, duke e mbajtur për disa kohë edhe si lloj pengu në Turqi, përpjekje këto të cilat shkuan kot, nga se Isa asnjë herë nuk hoqi dorë nga lufta për çlirimin dhe bashkimin e tokave shqiptare. Ata provuan me të gjitha joshjet e tyre, me pasuri e dredhi, se mos Isait po ia mbushnin mendjen që ai të qëndronte në Turqi përherë?! Mirëpo, jo, Isai si gjithmonë qetë e me maturi, u përgjigj qartë: “ Ju falëm nderit për “kujdesin” që po m’tregoni për mua, por ma i mirë ashtë për mua Boletini im me ata gurë e kepa, se sa e tanë Stambolla juaj”. Isa Boletinin, lufta për liri të atdheut e bëri strateg e diplomat, ai artin luftarak e përsosi me pushkë në dorë nëpër shkrepat e Kosovës martire, aty në sa e sa beteja të përgjakshme përballë lubisë Osmane dhe intrigave Serbo- Malaziase, kurse artin e diplomacisë e mësoi nga tribuni Hasan Prishtina, Bajram Curri dhe Imail Qemali etj. Aftësia e Isait prej luftëtari, dhe modestia e tij më së njerëzore e bëri atë edhe më të afërt dhe më me ndikim tek masat e gjëra popullore, prandaj ai i organizonte ato kurdoherë dhe pa as një kundërshtim, thjesht Isai posedonte dhunti prej luftëtari, strategu e diplomati, pa dyshim dhunti prej tribuni popullor.



Isai kontribuoi fuqishëm edhe në pajtimin e gjaqeve dhe ngatërresave tek populli ynë, me qëllim që të krijojë një unitet sa më të madh kundër armikut, dhe këtë e bëri duke u nisur nga shembulli personal. Në një kuvend që e kishte thirrur vet Isai, ishin tubuar shumë burra të asaj ane. Isai vërejti se aty po mungonte Ahmet Shtitarica dhe pyeti: Burrani, ku është Ahmeti?. I thanë se nuk kishte pasur guximin të vinte, nga se ia kishte borxh gjaku! Ta sillni këtu me një herë!- urdhëroi Isai, duke shtuar: “Gjak borxh sot na ka vetëm anmiku ynë, ne jena vëllazen e duena me u bashkue e me dek për liri të vatanit... Ai që mas sotit ngreh pushkë ndër veti, ka me kenë bash hasmi ynë!”... Isa Boletini, ndër beteja të pa rreshtuar e detyroi disa herë portën e lartë që të bëj lëshime. Ai e pengoi hapjen e konsullatës ruse në Mitrovicë, duke likuiduar edhe konsullin e saj Grigori Shçerbinin të cilin e vrau luftëtari i shquar Gjilanas Ibrahim (Halit) Popoci .



Në pamundësi të përvetësimit të Isait, xhonturqit i vunë përpara një sërë sprovash të rënda, madje duke ia marrë të dy djemtë peng, Halitin dhe Tafilin. Isai i palëkundur me këtë rast u përgjigj: ” Jam ba gati që të dy djemtë e mi t’i bëj kurban për atdhe, por jo edhe me ia puthun dorën anmikut të popullit tim!”...



Isa Boletini së bashku me Idriz Seferin, Ramadan Zaskocin, Hasan Ferrin, Dem Jusufin, Elez Hoxhën, Hasan Hysë Budakoven e shumë trima të tjerë morën pjesë në dhjetëra beteja për shpëtimin e atdheut, ndër betejat më të përgjakshme që Isai qëndroi pa tundur, ishte ajo për ta mbijetuar grykën e Carralevës. Në këtë betejë Isai tregoi aftësitë e një strategu të vërtetë. Me 18 maj 1912, në një kuvend që u mbajt afër Vushtrrisë, ku ishin tubuar edhe krerë nga Dibra e Shkodra, madje ishte prezent edhe vet sekretari personal i Ismail Qemalit, Isai mbajti qëndrim të prerë: ” Asht i domosdoshëm zgjanimi i kryengritjes sonë në tokat shqiptare, sot nuk ka me ba sehir, të tanë duhet me luftue që të çlirohemi sa ma parë!”...



Isa Boletinin, lubitë Osmane disa herë e rrethuan me qëllim që ta likuidonin, atë këtë nuk e arritën dot- ndodhte që Isai edhe plagosej në luftë e sipër, por që kurrë nuk dobësohej morali i tij luftarak. Ishte i pa thyer dhe shokëve u jepte kurajë siç e thotë edhe kënga popullore:”... Po i lidh plagët me maramë bini shokë ta bajmë piskamë jem shqiptarë s’dorzohna t’gjallë pa na ra zjarmi në qafë”. Me 1912 Edit Durham shkruan: ”Isa Boletini ishte një udhëheqës i mirë, i zgjuar dhe humanist i madh i cili donte vetëm lirinë e tokave shqiptare. Luftëtarët e tij nuk urrenin popujt e tjerë, thjesht, ata dëshironin lirinë për popullin e vet”



...Ismail Qemali, me rastin e shpalljes së pavarësisë së Shqipërisë së cunguar, kur mori lajmin se po vinte Isa Boletini, mori flamurin dhe i doli vet përpara, duke i thënë:

”I madhi Isa, luftërat tuaja ishin bazë e përpjekjeve të mia për pavarësinë e Shqipërisë!”. Në prill të vitit 1913, delegacioni ynë mbërriti në Londër, ku po zhvillohej Konferenca e ambasadorëve. A. Herbert shkruan: “Isa Boletini ishte figura më piktoreske e këtij delegacioni dhe e quajti atë Robin Hudi shqiptar!”



Në maj të këtij viti Isa Boletini u shpreh qartë edhe kundër vendimeve të kësaj konferencë duke ju thënë: ” N’është se Evropa nuk do ta zgjidhte drejt çështjen e kufijve të tokave shqiptare, Ballkani nuk do të ketë kurrë qetësi dhe për këtë faji do të bie mbi ju e jo mbi ne, që do të luftojmë përherë deri sa të çlirohemi!”.



Në kohën kur ushtria Austriake po përgatitje për të pushtuar Podgoricën, forca të mëdha policore malaziase të ndihmuara edhe nga konsullata Franceze, tradhtisht e vranë Isa Boletinin me 23 janar 1916 së bashku me dy të bijtë e dy nipat e vet si dhe me shokët e tij: Hajdar e Idriz Radishevën dhe Nesim Nimanin. Vrasja e pa besë ia ndërpreu Isait jetën në kulmin e veprimtarisë luftarake e diplomatike, ishte vetëm 52 vjeçar... Ai sfidoi të gjitha kurthet që armiqtë ia kishin përgatitur, dhe me guxim vazhdoi së marshuari drejt rrugëve të lirisë. Ai kundërshtoi fuqishëm vendimet e pa drejta të Konferencës së Londrës për copëtimin e tokave shqiptare në dobi të shteteve grabitqare fqinjë. Ai thoshte: ” Unë jam mirë kur ashtë mirë Shqipnia!”...



Me rastin e 50 vjetorit të Shpalljes së pavarësisë së Shqipërisë, në 1962, shteti Shqiptar Isa Boletinin e shpalli Hero të popullit. I tillë ishte Isa Boletini, pishtar i lirisë dhe udhërrëfyes për brezat e ri- Hero i popullit shqiptarë!

ISA BOLETI E KAME KERKUAR TE EMROHET MAGJISTRALJA QE LIDHE DURRSIN ME PRISHTINE

Isa Boletini

Luftëtari, strategu dhe udhëheqësi i spikatur ushtarak

Fazli Hajrizi
Kontributi i Isa Boletinit në organizimin e lëvizjes për çlirim kombëtar (1)

Mitrovica dhe rrethina e saj, shpeshherë gjatë historisë, sidomos që nga Lidhja Shqiptare e Prizrenit e deri në vitin 1912, ka qenë faktori më determinues i qëndresës sonë kombëtare. Shumë ngjarje të mëdha me dimensione kombëtare, sidomos Shpallja e Pavarësisë së Shqipërisë, kanë pasur si prolog kryengritjet e luftëtarëve trima të krahinës së Mitrovicës, qëndresën e tyre titanike nën udhëheqjen e Isa Boletinit.
Në lëvizjen çlirimtare për liri në këtë cep të Shqipërisë etnike, Isa Boletini u shqua si njëri ndër luftëtarët më të spikatur, një ndër strategët më të zhdërvjelltë, ndër organizatorët më të mirë e udhëheqësit ushtarakë popullorë më autoritarë.
Bashkimi i Lëvizjes
Gjatë decenies së parë të shek. XX ai arriti t’i bashkojë lëvizjet e armatosura të krahinave të ndryshme në një lëvizje të vetme për ta nxjerrë atë nga kufijtë e Kosovës e Shqipërisë veriore e për t’i dhënë asaj karakter mbarëshqiptar.
Isa Boletini u lind më 15 janar 1864 në fshatin Boletin, në një familje që shquhej për veprimtari luftarake në rrethinën e Mitrovicës dhe në Vilajetin e Kosovës. Në edukimin e tij rol të madh kanë luajtur babai Ademi, sidomos nënë Ajshja. Gjyshi i tij, Mursel Boletini, ishte njëri ndër prijësit dhe luftëtarët popullorë kundër pushtuesve të huaj, që kishte bërë emër në Kosovë. Oda në kullën e Boletinit ishte një vatër e rëndësishme e edukimit patriotik. Ajo ka luajtur rol të madh në rritjen e ndërgjegjes kombëtare. Në këtë familje me tradita patriotike e luftarake, e pasur me toka e pyje, kullota e që zotëronte edhe një minierë e punishte të gurëve të mullirit, të cilët tregtoheshin në Kosovë, Bosnje, Serbi e vende të tjera ballkanike, u rrit dhe u kalit Isa Boletini.
17-vjeçari në beteja
Në fazën e fundit të rezistencës së Lidhjes Shqiptare, në betejat e ashpra e të përgjakshme midis ushtrisë osmane dhe forcave të Lidhjes Shqiptare të Prizrenit mori pjesë edhe Isa Boletini. Kështu, më 22 prill 1881, kur sapo kishte mbushur 17 vjet, ai, së bashku me vëllanë, Ahmetin, për herë të parë u rreshtuan krah për krah me luftëtarët e lirisë, duke marrë pjesë në Betejën e Slivovës, në veri të Ferizajt, kundër ushtrisë turke të udhëhequr nga Dervish Pasha. Edhe pse ende, të thuash, shtalb, ai kishte dhënë mendimin e vet se Beteja e Slivovës ishte zhvilluar në një vend jostrategjik dhe pa një plan operativ të favorshëm për korrjen e fitores. Përkundër dhunës e terrorit të egër që ushtronin pushtuesit osmanë mbi popullsinë shqiptare, veçanërisht mbi familjet atdhetare e me autoritet, pra edhe kundër familjes së Boletinëve, me qëllim që të shtypin me gjak lëvizjen për liri, Isa Boletini dhe luftëtarët e tij kishin vendosur që mos t’i lëshojnë kurrë armët nga dora.
Rruga drejt lirisë
Që nga sprova e parë e deri në vdekje, në rrugën e tij drejt lirisë atë nuk e zbrapsën as sulmet e njëpasnjëshme, as pritat e kurthet për likuidim, as denigrimet e shpifjet, as joshjet e ofertat me grada, ofiqe e para, as asgjë
Ngjarja e dytë që i forcoi bindjen Isait se shqiptarët duhet të jenë syçelë ndaj lajkave e premtimeve të autoriteteve të administratës së qeverisë osmane, që, sipas tij, janë mjeshtër të dredhisë dhe se në shpirt kanë egërsinë e hakmarrjes, ishte pusia që iu organizua të vëllait, Ahmetit, në Mitrovicë nga Rexhep Pasha me forcat e xhandarmërisë së tij (1888). Pas vrasjes së Ahmetit (1894), nga një pusi që iu përgatit nga pushteti turk në fshatin Zhazhë, Isa Boletini zuri menjëherë vendin e tij. Kështu, për t’u hakmarrë për shkak të arbitraritetit, dhunës e terrorit që ushtronin mbi popullatën shqiptare në Shalë të Bajgorës dhe në rrethinën e Mitrovicës, ai në fund të vitit vrau një oficer turk dhe pesë xhandarë. Në vitin 1895, forca të mëdha ushtarake turke të udhëhequra nga Mehmet Pashë Qyrdi, dihet, me urdhër të valiut të Kosovës, Hafiz Pasha, sulmoi Boletinin që ishte vatër e rrezikshme e rezistencës shqiptare.
Fitoret në luftë
Isa Boletini, i cili në fillim kishte pranë vetës vetëm 25 luftëtarë, po që ndërkohë i erdhën në ndihmë bashkëfshatarët dhe vullnetarë tjerë të krahinave përreth, i priti me armë, duke u shkaktuar forcave armike humbje të konsiderueshme në njerëz dhe në armatim. U vra bimbashi me disa oficerë dhe ushtarë turq. Përkrah Isait ishte e ëma, Aishja, e cila ua lidhte plagët luftëtarëve duke u dhënë zemër: “Gajret djalë se të ka ba nana me luftue me pashallarë!” Forcave turke, të cilat kishin pësuar humbje të mëdha, u erdhën në ndihmë përforcime të reja nga Mitrovica në krye të Hafiz Pashës. Isa Boletini, i gjendur përballë rrezikut të ushtrisë së armatosur shumë më mirë, duke shfrytëzuar strategjinë dhe konfiguracionin e vendit, arriti të çajë rrethimin dhe të tërhiqet me luftëtarë në kullën e tij në Banjë të Drenicës, ku qëndroi deri në vitin 1897. Siç shkruan konsulli Karl Estraj, ushtria turke dogji kullën e Boletinëve në majën e Sokolicës.

A eshte e vertete qe Isa Boletini u varros me flamurin e Ismail Qemajlit ?

Perveç tjerash, Isa Boletini ka qene nje musliman i devotshem. I ka fale pese vaktet!

Ndersa Thaqi, Sejdiu e te tjere, tuten me shku ne xhami. Keta njerez te pafe, une s'di ku dojne me e ba vendin.

Po perqata se permendin fare!
Se keta as te hata as te fata!

Keto katrahura qe sjell ketu jane SHpifjet dhe planet djallezore te serbomedhenjeve mose haroni se faktet flasin ndryshe kemi faktet ne dore kote e keni dhe shume me vonese i keni sjell ju nuk ju pin uje jo keto letra e ase keto trillime qe doni te njollosni FIGUREN E ENVER HOXHES SEPSE AI BURE GJITHENJE TRIMAT I KA PUTHE NE BALLE E DESHMORET I KA NGRIT NE PIEDESTAL
KURSE TRADHTERVE DHE KUISLINGEVE PLUMBIN NE BALLE JA U KA DHENE
andaj te them se keto shkrime jane te kota sepse nuk krijojen percarje tek ne kure kure shkrime te Dashnor Kalocit e Baton Haxhiut E Matoshit ihaaa moti i ka mare Lumi kote jane gjithe dhe gjumi me vones te them ju ka dale iku koha me late lesh

o an_di cka je ka fol ku po e di ti me ata filozofat me mir historin se une ketu qe jam vendas i ti po leje keto peralla te grekeve e te serbeve se figuren e isa boletinit ska guxuar anje ta njollosin po leri keto lojra poshtruese cfare je ka i bene se enver hoxha ka thene i kemi borgj te madhe vendlindjes se isa boletin per sa te ka shqiptare edhe isa e ka shpall pavarsin e shqiperis etnike e ti ku je sot ase nuk e di ku eshte kulla e ti e ase kurr se ke bere diqka per kete figur ku dhe sot eshtrat e isa boletin mbahen ne qese e nuk po munden te rivarosen ne vendlindjen e ti ku je ti ate xhitin e detektivin ku jeni cfare po prisni pse spo vini ne boletin te mitrovicese o patriota se kisha veq sa ska hy edhe ne mbrendin e kulles se isa boletinit po shihet trimnia juaje e atdhetarizmi

Ckado që dikujt nuk i pelqen mundohet mei ngjit bisht por për familjen e Isa Boletinit flet vet nipi i tij e jo unë o Agim por nganjeheree me shqiptare ma mire osht me rrejt se sa me thane realitetin prandaj ne artikullin ma nalt a e pat se si "ka rrejt" nipi i Isa Boletinit!!!!

a ju pelqeu tash?

Njeriu që flet dhe dëshmon për "Gazetën" është 67-vjeçari Isa Boletini, (nipi i Isa Boletinit) ish-mësues i Edukimit Fizik, Mjeshtër Sporti dhe arbitër ndërkombëtar i volejbollit, i cili rrëfen se si u trajtua familja e tij si nga regjimi komunist i Titos në Jugosllavi, ashtu dhe nga ai i Enver Hoxhës në Shqipëri.

agim__barja shkruajti:

o an_di cka je ka fol ku po e di ti me ata filozofat me mir historin se une ketu qe jam vendas i ti po leje keto peralla te grekeve e te serbeve se figuren e isa boletinit ska guxuar anje ta njollosin po leri keto lojra poshtruese cfare je ka i bene se enver hoxha ka thene i kemi borgj te madhe vendlindjes se isa boletin per sa te ka shqiptare edhe isa e ka shpall pavarsin e shqiperis etnike e ti ku je sot ase nuk e di ku eshte kulla e ti e ase kurr se ke bere diqka per kete figur ku dhe sot eshtrat e isa boletin mbahen ne qese e nuk po munden te rivarosen ne vendlindjen e ti ku je ti ate xhitin e detektivin ku jeni cfare po prisni pse spo vini ne boletin te mitrovicese o patriota se kisha veq sa ska hy edhe ne mbrendin e kulles se isa boletinit po shihet trimnia juaje e atdhetarizmi

Agim,me vie keq që mendon keq,me vie keq sepse ke thane se ke qen ushtar,por nese mendon se enveri ngriti lart figuren e Isa Boletinit dhe familjes se tij,atehere nuk me vie keq fare te them se nese ti jeton ne Mitrovicë nuk mund te dish diqka me shume pos nese je deshmitar i viteve te rezistences se Patriotit mbarekombetar Isa Boletinit

Deshmite jane nga nipi i tij o Agim e jo nga unë,enveri nuk kishte kohe ta dekoron me tituj Isain sepse direktivat i kishte nga jugosllavet e rusët,regjimi i tij pati kohë të vriste e internonte familjen Boletini asgja ma shumë eta dekoronte edhe Rankoviqin ,Milladinin e Mugoshen..... para Isait!

Regjimi komunist i Shqipërisë duke ndjekur dhe mbajtur ndaj familjes së Isa Boletinit të njëjtin qëndrim sikurse ai i Beogradit, nuk ia dha Isa Boletinit vëndin që i takonte në Historinë e Shqipërisë. Si rezultat i këtij qëndrimi, deri në vitin 1962 ai mbante vetëm urdhërin "Skënderbeu" dhe në atë vit, në kuadrin e 50-Vjetorit të Pavarsisë, iu akordua titulli i lartë "Hero i Popullit". Pas kësaj rreth 20 vjet më vonë në vitin 1981, atij iu ngrit një monument madhështor në qytetin e Shkodrës dhe në inagurimin e tij nuk u thërritën dy nipat e Isa Boletinit, Enisi dhe Isai që jetonin në Tiranë.

Sa i perket xhitit (detektivit),mos ma permend sepse ai per mua nuk eshte shqiptar as njeri por ANALFABET³ (në kub)sepse rangun e tij mund ta njoh si mjeran dhe qelepurgji e asgja ma shumë. Xhiti paraqet vetem analfabetizmin e një te ashtquajturi "shqiptar"(se nuk eshte as shqiptar) ne shekullin 21, atij i rrin vetem shati e lopata e jo diqka tjeter!

PO ku je o i dituri i vonuar i kuzhinave te Milutinovicit ku je o blbil e Cfijicit, Stamboliqit ,Ramanit , Trrnafcit hahaha paskemi mbet me i nda ty kushe eshte kombetare e kushe jo po kuishe more karagjoz tydhe ku je tani trego sa birra i ke pij dhe sa sa her e ke shpuar krahun tregon pallavra ty !!!

une jame mire kur eshte mire shqypnia

agim muti bajra
ISA BOLETI E KAME KERKUAR TE EMROHET MAGJISTRALJA QE LIDHE DURRSIN ME PRISHTINe
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Ma pari mendo mire mos ja lesh eshtrat e Isa Boletinit mbi dhe ende te pavarrosura ore shka e pastai ngjitja emrin e mbiemrin e rruges!Eu po patriot qe me qenke bre qen!Dhe po dike me ba muhabete dhe mi nderuar deshmoret qe njeqin vjet Isa ka ra deshmor e ende pa e varrosur marre ty per qiftat si ti e kuku per shqiptarin kush po na mbron!
Po o ogurezinje edhe serbet me kercnohen me shkrime shqipe dhe mbroin heronjet e tu!!!!!!!Lexoi e ndegjoi te gjitha bisedat ne jou tybe qe shkembej biseda me tradhetar te rangut tend e te disa akademikeve shqiptaroviqa qe jan shkollue ne beogradin tend!!!

TA Q... BEOGRADI N.... EDHE SVETI SVEN E NANES TA Q....
HAHAHAHAH
PO MBETURIN JE MATUFI PLAKE JE BA SI AI QENI PLAK PA DHENBE E VEQ LEHE

BEOGRADIN PO TA LA TY SE TI JE ATY NGA BEOGRADI SHKRUAN SE JE PERMOMENTIN DUKE MARRE URDHERESAT NGA UDBJA SE CFARE ME BE NEPER EUROPE TI CDO SHQIPTARE E PERCILLE NEPER KULBET SHQIPTARE SE SHPEJTIDO TE DALE ME EMER E MBIEMER TENDE E PUBLIKISHTE DO E PUBLIKOI SE KUSH MUTI JE E PER NE TROJET SHQIPTARE DIHET SE CFARE KA ME TE PRITE

Qeni plak ta qift me qka ka.
Po ti o qen shkau.
Se a di kushe ka qen haxhiu!
Po Ky more pis ka udheheq demonstratat e 1981.
Po Ky more ka qen i pari ne kry te studenteve.
Po ky ja ktheu gjoksin i pari shkaut.
Po ti o qen shkau udbashi ste vjen turp te shashe te gjithe ato trima qe nuk ndalen kunder shkaut dhe te huajve.
Po ti ke rre shuplak per titon e rrahman morinen kure ne kemi qen kunder.
Po ti rre shuplak per te huajt sote per tradhtaret dhe fazliqat more qen bir qeni.
Po ti kushe je qe vetem pallesh ketu.
Edhe me haxhiun t6e dual pune.
Po me te zane haxhia ta shti koken ka ke dale.
I poshter i pa fytyre ,ste vjen turp te thirresh ne emer te UCk te vertet.
Ju keni qen dhe jeni ishe dezertoret eluftes qe ju njofim.

HAHAHAHAHAHHAHAHA
OH FAT I MIRE QE NUK ME NJEHE SE KOKE PER ASFALLTI TA SHTYPI SI GJARPERIT UNE E DI KUSH JE MOS U MERRZIT TE LAJMEROHNA KUR TE ME VIJSHE NE ATO MOMENTET E MIJA TE DUHURA

Xhiti jeton ne kosove dhe munesh veq ma ja hanger bo....
me kap per lu..
Po si xhiti ka plot ne kosove dhe at ne mijdis te prishtines ,te percjellim per qdo dite.
Ke me hanger te shkaut.
O trdhtare ,ju tradhtaret i akuzoni patriotat per ,,tradhti" se jeni mesuar nga baba r5rahman Morina i.Rugova.
Xhiti nuk ka kohe te mirret me klube e me pedera te serbise.
ky ka pune me te mira se mu ,marre ,me ju udbashet.