Pazazh i pafaj

Ëngjejt zbardhën



Demonët dhunues

braktisën,

Perdet errëtuese

shpërndarë në”Kumtër”.

u zhdukën,

humbën në vetveten e largët.



Qielli shndriti

Ëngjëjt zbardhën

zymtësinë hapësinore.

Mikluan shpirtrat e vdekur,

të harruar;



farkëtuan

thundrat e çelikëta,

shtresave paqësore

fluturuan.



Në Olimp vendoset drejtësia



Zeusi premtoi drejtësinë e përjetshme,

të fshehur,

të ndalur prej shekujsh, e shekujsh.



Mëkatarët kapën vetë mëkatarët

Dhuratën më të shenjtë, për të tmerrshin“Had“.



Kudo ithtarët brohoritën marrëzinë

dhe kudo shtrënguan zinxhirë pafajësie.







Tetor



Mijëra gjethevrara prekin trotuarin

Erë- marrëzia shtyn edhe më tej,

Harresa e largët pret ndanë qytetit,

të mundë, më tepër të rrëmbejë,…



S´mbaron këtu mëkat’ i filluar,

Zogjtë e fundit nga shtëpia zbon,

Kur mëngjezi shkopin e parë hedh,

lotvuajtjet jetime asfaltin miklojnë.



Era bredhacake turret poshtë liqenit,

Gjurmëkujtesat gërvish thonjzhveshur,

E nesërmja përcjell me fshesën ndër duar

Ankthin e mbledhur, netëve të vonuara.



Anës liqenit



Vjeshta të harroi liqen, jo Unë.

Erdha si gjithmonë pranë teje,

zbathur,

Vlagun tënd më tepër të ndiej.



Valët derdhen poshtë këmbëve,

dridhen, përflasin;

khehen sërish prapë tutje,

treten humbëtirave të thella.





Dallëndyshet u larguan,

Njerëzit po ashtu,

veç regëtima pulëbardhash

dhe çapat e mi të vetmuar.

(Shkruhet kujtesa në trajta papirusesh,

për të rifreskuar kujtesën e shkuar…).



Gjatësi valësh të lodhura,

muzg mbi qelqin tënd,

Shirita të ndritshëm, të prerë,

mendime që nisen larg në rrugëtim,

mendime, që s’ndalin kurrë në vend…



Dritëhije



Perëndimi tretet tutje në pafundësi

Dal nga dalë dhe nata zbret pa kufi,

po dhe vashat, në të linjta shtratin zënë,

kush në ëndërr, kush e epur, kush dhe qan.



Qetësia përçuditëse mbisundon,

nën çapin harrakat shkon dita ,

mbi lumenj fërgëlluar dot s´gëzon

dhimbje lotësh mbart lugina poshtë.



Kush një thikë zemrës i shtrëngon…

Ç´duhej më për të dhe kjo jetë e zezë

Ajo iku. Po tani i shkreti!

Si ”Romeo” përgjëron gjunjëzuar.



Më fatkeqi, s´guxon ende të ngrihet,

I mbetur në gjumë, nxirrosur si më s´ka

Natë e errët, humbëtirë e pamatë

të bardhin shpirt, e çon shumë larg.



Prit të finishohet ky mallkim ndër deje:

Heshtje varri, nënqeshje mizore.

Nata arratiset, në pritsh ditën e re

/ohu i lumtur, zhytu në hare.





Rikthim



E mallkova shiun për ëndrrën e dëbuar,

Sytë e përgjumur kërkonin flokët tuaj,

buzëqeshjen,

shkujdesje hapash.

Hija jote tretej natën e vonuar.



Të kërkova kudo gjurmëve të jetës,

diku humbe,...

Ku?...

Ndoshta mallit tim

u struke e heshtur.





E pafalshme



Valët shkumëzuse,

poshtë bregut soditës

horizontesh u thyen,

thinjat e bardha shkulën,

ngjirizeve të thella përhumbën.



Deliri i paqes përtej blusë

nënqeshi mendjelehtësinë shekullore

dhe fali kryneçësinë moderne!





Së largu



Një telefonatë uron nga larg,

Një tjetër gotë troket dhe më larg.

Për mua!

Të gjithë ndihen të gëzuar,

dëfrejnë në dëfrim.

Sigurisht për mua!

Por s’pyetët shumë këtë buzëmbrëmje,

as për qytetin s’folët një të vetme fjalë...

Vetminë tonë s’e shkulët, u trëmbët

nga rrënjët xhufkore këtë natë.



Ju vazhdoni të gëzoni për ne,

pa ne…

Çuditem dhe vetë për akullin që ndiej.































Majë shkëmbit të bardhë





Majë shkëmbit të egër,

të lartë,

mbisundon frika.

Mes territ shfryrës shkulmë bore,

stuhia gëlon.

Një klithmë vajtuese çjerr heshtjen,

qan fatin e braktisur prej kohës,

me sy të lodhur mbërthyer

pas territ pa fund shfaqës.



Jehon ulërimë e largët

mbytur ndër dhimbje, lot,

pentagrame vajtimi.

I lodhur,

i mundur,

i plakur

pak prehje kërkon për shpirtin.



Në ëndërr vjen zëri i shokëve,

ta shkundë nga gjumi përjetshëm,

I pari të shkojë në furtunë,

të ndeshet dhe kthehet fitues.



Majë shkrepit të bardhë të ngjitet,

ulërimën e frikshme të niste.

Retë, në ishte e mundur,

të gjitha, t´i përpinte!









Apokalips



Për zemrën,

rendën gjithandej ogurzinjtë…

por dot fatzinjtë,

s’e shkulën nga shpirti.



Një lypës



“Gjynah!”-

thotë me vete një plak kalimtar.

“Sa keq!”-

vazhdon lojëfjalën një djalë,…

Kështu shprehet më pas dhe një grua,

Ndërkohë një vajzë rrugën ka ndërruar.



Të tjerë,

prapë të tjerë përflasin.

Lypësi pret me duar të mpira.



Manastiri



Kambanat ranë sërishmi…

“Prapë ka vdekur tjetër njeri?!”

Fjalët e fundit, të vetmet…

I “fshehu” të gjitha manastiri,

u kthye, në cast, në memec.









Kohezion



Vërtet!

Sa afër ishim dje!

Çudi!

Sa larg shkuam sot!

Na ndante mes nesh një pikëpresje…

Sot nuk shquaj pikat e shumta!



***

Sa zemra të plagosura,

sa shpirtëra të brengosur,

sa lot dhe sa mall,…

Ndal udhëkryqi më i madh,

i projektuar nga të paaftët!





Mirë se erdhe



Kur zilja bie në derë,

dihet alarm bëhet në shtëpi,

për rëndësinë e mysafirit të ardhur,

mimika tregon kush është ai.

Jetën e re stis mbi gërmadha



Motiv Persian



1

Mes heshtjes tënde zemra plogështim,

Pse brengat rendin muzgjeve plot valëzim,

Ëndrrat harruar dergjen diku, larg,

Pikat përçunduese ndihen dritareve prapë e prapë…



2

Psherëtima, lot! Eh! Sa marrëzi!

Klithma e verbuar çirret pa pushim;

kërkon, rrëmben. Eh! Sa herezi!

Përplaset, derdh, gjer në humbëtirë.



3

Ditët fshikullon e largëta harresë,

Kohën rrethon me flatra të gënjeshtërta ...

Pse jeta rilindet gërmadhash kujtime,

dhe shpirti dergjet lartësive - hidhërime?



4

Fjalë, prapë fjalë. Eh! Të mallkuara!

Ku shkoni kështu me kokën ndër duar?

Helm dhe pështjellim villet pa pushuar,

Shkretia e paanë zgjatet hijes tuaj.



5

Pranë pemës vetmuar hapat kanë ndalë,

të lodhur, të mundur, nga pritja e gjatë;

Krahët e cunguar më nuk fëshfërijnë,

acari i akullt dejeve lëvrin e lëvrin.



6

Dy fjalë të vetme kujtesën shkallmojnë,

godasin tërbimin me thonj mëkatorë,

Të duan psherëtijnë. Më pas kthithmojnë.

Të dua mbi gjithçka! Të dua, o shtrenjtor!



7

Diçka ka ndodhur dhe atje mes yjesh,

E përjetëshmja, premtuar dikur, në humbim,

Humbi shkrepëtima, harbim i pafund...

Humbi krenaria. Eh! Sa shumë rrënim.



8

Era që nga larg. Sa shpërfytyrim!

Gjethet i rrëmbeu, harresa mbulim,

Shiu projektuar, nga gjithë ky mejtim

Shpirtin e sfilitur godet pa pushim.



9

Ndër supe mban flokë përlyer nga dhimbja,

Ndër sy bredhin lot, helm dhe hidhërim

Ndër buzë mërmërimat veçse pëshpërimë,

Në shpirt s´ka më gaz. Eh! Sa pikëllim.



10

Jashtë fishkëllen era leshragjatë,

Qetësinë e thellë nga rrënjët shkallmon,

Fëshfërimë e largët fshehur brenda shtratit,

Të kujton vogëlushe. Jashtë bën shumë ftohtë.



11

Hëna gënjeshtare,verdhësinë rrëfen,

Fshehur pas një reje, shtriga zë mban vesh,

Ëndrrat më sqimtare ku i çon, s’dihet,

Qahet dhe ankohet, kur shikon yjet.



12

Marrëzi e nisur nuk njeh kurrë kufi,

Thuajse gjithë bota, më nuk ka kuptim,

Vetmia rrëqethëse si një llahtari,

Përpin dhe thërmon kristalin e shpirtit.



13

Dita kapërcen pragun e mundimit,

E vrazhdët arrin drejt perëndimit,

E akullt nata trazon gjumin,

Mes ëndrrave prej bore kërkon vullkanin.



14

I largët vjen hapi, dikur fluturonte,

I shuar vjen zëri, dikur veç këndonte,

I tretur vështrimi, dikur rrezatonte,

I ftohtë rishfaqet, dikur përvëlonte…



15

Vështro zbehtësinë, përhapet fshehur,

Rrëmbeu fytyrën, synon gjithë kurmin.

Vështroje dhe arin, si ndryshoka ngjyrën

Ç´po mbetet prej teje, s’ngjan me “fytyrën“.



16

Mallkuar qofshi, mjegulla të errëta!

Pse i fshehni ëndrrat thellë, gjer në varr,

Mendoni për vajzën, si shtrëngoni kthetra

I janë turrur qelqit Hijet më të zeza.



17

Si bulëza e vogël nën rrezen e parë,

Fluturoi shpejt ëndrra më e parë,

Pse zemra besoi rrahjen pa kufi

Dhe shpirti nuk gjeti kurrë qetësi?

18

Shumë dritareve mbetën me jetë

Dhe shumë të tjera u mbytën në dert,

Tronditje pësuan xhamat kristalinë,

Kthjellimin robëruan mendimet kotësirë.

19

Shaminë qëndisur me shumë pëllumba,

E morën nga duart, s´dihet ku e çuan,

Kërkoje nëpër qiell, netëve yjeshumë,...

Rrëmbyen atë, ç´ka mundën të rrëmbejnë.

20

Në mundsh qeshu, mes heshtësisë së kotë,

ende e përjetshmja pret pranë zjarrit,

Zboji dhe lotët nga sytë më brilantë,

Ndih pas dëfrimit. Ndihu, shpirt, prej gazit!

21

Zgjatu përtej skajeve, bardhësinë shtrëngo,

Ngjeshi më fort buzët prapë dashuro,

Ditët kapërcejnë, koha zë e thinjet.

Ç´duhet vetëflijimi? Lulja pse venitet?

22

Vështro nëpër jetë, ndih atë ç´shkon,

Ç´është më e shtrenjta, rrëmbeje pa kthim,

S´është frikë as ndroje,vetëm një harbim,

Përplasu mes dallgëve, gjer në harrim.

23

Atje ku vetë jeta, buzëqesh ngadhënjim,

Atje dhe ëmbëlsia, ndjell në shpirt kuptim,

Atje ku deti ngre dallgët shkumëzim,

Atje dhe mbrëmje vonë, heq velin stolim.

24

Vogëlushe! Ku po shkon këtë natë?

Nëpër gjurmë fantazme endesh prapë,

Ngrije harkun, shpërtheje sfondin gri,

Në mundsh, hap të bardhin, fatlumin shpirt.

25

Larg prej brengës, trishtit që ke mbjellur,

Jeto jetën dhe mos kij kurrë të ndrojtur,

Larg prej vrerit- herezi dhe pashpresim,

Kërko rreze ngrohtësie dhe shkëlqim.



II

1

Ngrihu mbi vështrim, shiko atje lart,

Flaka e përpin pyllin harrakat,

Të djegë ç´të mundë pluhur edhe hi,

Të zhduket nga dheu fjala „pabesi“.

2

Nuk ke përse hesht, kroit ujëshumë,

Lisi shekullor degët i përkund,

Fëshfërimë e lehtë, ç’ ndjell në zemër di,

Vrapo e rend e gëzueshëm, si një risi.



3

Magjinë e bilbilit, të vetmen dëgjo...

Eh! Ky zë i rrallë. Ujëvarat i zgjon.

Foli zemrës etur, shprehu si di ti,

Kërkoji të artëzuarën, zgjoji dashuri.

4

Si yll i larë shfaqu, vogëlushe,

Si ëndrra më e parë, ago lumturi,

Si hyjneshë e tokës, detit dhe e qiellit.

Rrezato shkëlqim dhe tejpashmëri.

5

Ndalu në lëndinën- lule erëmirë,

Përkëdhel petalet, puthi pa pushim,

Aromë dhe jetë shpërthen në lirishtë,

Gaz dhe hare për ty rubair.

6

Mos harro të endesh nëpër bukuri,

Shpalos krahët e bardhë, nëpër mjegulli,

Kapërce vetveten, flake errëtinë,

Hidhu në dalldi, digju përsëri.

7

Një ditë patjetër dikush do të vijë,

Do të marrë dorën edhe do të puthë,

Do kërkojë flokët, ku mallin të fshijë,

Do falë gjithçka, do falë mrekullinë.

8

Ngjyrë e tejpashme, e shumë kërkuar,

Përlotjen e syve ktheje në smerald,

Hidh vështrimin tutje, përtej ngjyrës blu,

Shijoje me gazim jetën, shijoje pa u ndalë.

9

Nëse ëndrrat qeshin, lëri, mos i tremb,

Zhytu thellë mes tyre, lundro në hare,

Krahët mos i zgjat kot në zbrazëti,

Përjeto të bukurëzuarën deri në agim.



10

Vitet fluturojnë, vitet s´njohin kthim,

Freskia venitet, brehet pa pushim,

Shkallmoji dritaret, ç´vlen gjithë ky mejtim,

Rrëmbe më të shtrenjtën, rrëmbe dashurinë!

11

Nga pluhuri u ngrite, prapë do të shkosh,…

Ç´do t’i shpiesh varrit? Lëngatën e kotë?

Nxito! Sa je. Ç´ke humbur, fito,

Shembi gërmadhat. Jetë të re ndërto!



12

U trete. Po çmendesh? Ç´ndien në brendësi?

Shijen më të hidhur përtyp në shkreti.

Nuk e sheh natyrën? Qeshas në blerim

Dhe plagëvjetrat i fsheh pa përtim.



13

Derdhu sërish rrugës, njëlloj si dikur,

Vështro në sy jetën, përsëri qesh,

Buzë edhe gaz, zemër edhe zjarr,...

Fale dashurinë,… Pse të ngelet peng?

14

Një ditë do vdesësh, kjo s’ka dyshim,…

Ç´kuptim do të ketë fjala “Lamtumirë!”?

Ç´duhet pra kjo jetë, jetë e drithëruar?

Mos mendo mëkatin, por jetimin dashuruar.

15

Prapë do të afrohen, më shumë do të duan,

E qetë në shpirt, do të ndihesh lumturimin,...

Ndjenjën e amshuar, çoje gjer në dhimbje,

Dashuro si e marruar. Dashuro dashurimin!

16

Të vetmet çaste, plot kënaqësim

Mos i fsheh zhargonëve, ndrojtje përsëri...

Vrapim, si të mundesh, gjer në dalldi

Çmende të pashtershmen gjer në ulërimë.

17

Ngado rend harbimi, kudo netët në zgjim,

Diku nëpër rrethina yjet në shoqërim,

Shpirti më i etur, pangopësi në vlim,

Çaste më të ëmbla zbojnë mërmërimin .

18

Ëngjëlli dritëplotë si trembet furtunës,…

Retë le të mblidhen, qielli të errësohet,

Rrezja më e fortë e shpërtheka vullkanin,

Ndjenja më e hollë me nektar ëmbëlsohet.

19

Mos harro të jesh, jashtë fëshfërin,

Dëgjo cicërrimat, falu ëmbëlsi,

Vështroje njeriun, gjithë ngazëllim,

Merre pa frikë jetën, merre si të vijë.

20

Gëzoju të tashmes, mëso të jetosh,

Mos lër asnjë çast. Pse të shkojë bosh?

Forca e rilindur tjetër vrullim kërkon,

Zemra s´bën mëkate, zemra dashuron.



21

Vrikthin e fuqishëm çoje gjer në fund,

Dimri le të trembë, erë prapë në fryjim,

Kapu fort pas thonjëve, mbahu thellë në blu,

Buzëqeshe rrezen, përshëndetu në qiellim.

22

Ëngjëlli dritëplotë, prapë sillet rrotull,

Portën mos e mbyll, pa dyshim do vijë

Gjer në zemrën tënde. Eh, Ç’rrugë që po endet!

Gjer në shpirtin tënd, ndoshta do të tretet.

23

Vështro horizonzin, tutje pa kufi,

Vështro atë ç´fshihet, kërko dlirësi,

Rrëmbe ëmbëlsinë, mbaje thellë në gji,

Falju jetë jetës, gjer në çmendurim.

24

Buzët kërkojnë afshin që të ndizen gjak,

Zemra kërkon zemrën të shpërthejë zjarr,

Dora kërkon dorën në këtë romancë,

Tingujt melodrojnë mbrëmjen më të artë.

25

Dhuratë më e shtrenjtë nuk njihet gjer sot,

S´dihet sa djersiti më i madhi Zot,

Fali dashuri kudo nëpër botë.

Përse në ngurim? Nuk e solli kot!



26

Veten akuzon, botën e mallkon,

E hidhur pa shpresë, përse tingëllon,

Përflet e mërmërin kohën pa pushim,

Ngrihu përmbi “Unin“të shikosh më mirë.



27

Vështro plot guxim, shih atë ç´shkon.

Mos qëndro në hije, hija të verbon,

Nuk ka kurrë trishtim, kur me gaz jeton,

As monotoni,veç kur përgjëron.

28

Këput një trëndafil herët në mëngjes,

Merri flakërimën, vëre përmbi gjoks,

Merri bukurinë shndrit si diamant,

Merri dhe aromën, dehu si e marrë.

29

O zemër zjarr, o shpirt thellim,

Si frymë e shenjtë shty në harrim,

Të shkrihesh a vdesësh, s´përbën çudi,

Copë e thërrime nën qiellin dashuri.











Muza ime!

Si frymë e shenjtë shtyn në harrim,

pse poetë u gdhimë në ag.

Vegimeve të paqta jeta në vlim

Dita shpejton me harrakatin çap…

English



Agron Shele







Personal Information:

Surname: SHELE

Name: AGRON

Birth date: 07.10.1972

Birthplace: Përmet

Living place: Lagjja Partizani, “Pegasi” Përmet, Albania

Mobil: 003556833188

Email: sheleagron@yahoo.com

Education: Graduate Diploma , the Faculty of History and Geography, Military Academy

Actual profession: professional ëriter

Actual positions: Vice ç chief of Literary Association “PEGASI” Gjirokastër, Albania, Member of Albanian ëriters’ Association, Head of the Branch of Literary Association “PEGASI” Përmet, Head of the Association “Youth and Children” Albania

Head of the Association “Environment in the Cumunity” Albania

Literary and Ëriting Activities

Literary editions:

• “Hapat e Klarës” “Steps of Clara” novel, Tirana 2003
  
• “Pertej perdes gri” “Behind the grey curtains” novel, Tirana, 2006
  
• “Pasazh i pafaj” “Innocent passage” Poerty
  
• “Imazhe të rremë” “False images” novel
  
• “Përtej perdes gri” “Behind the grey curtains” , në proces botimi.
  

6. “ Essay” “Ese “ about authors of the ëorld literature Tomas Man, Stefan Cvajk, Izabele Alende, Teodor Drajzer.



Publicistic:

Taken active part in editin articles in everyday and periodical press in the literary and social field in neëspapers “Pegasi”, ‘Tirana Observer”,”Tema” , literary neëspaper “Drita”, edition of Albanian ëriters’ Association etc.



Editions abroad:

Poetry in the literary anthology in Motola, Itali, ëon the special price.

Editions in Magazines abroad, poetry in English and Greek.

Scientific activities ëith subject :

” The first Rector of the Albanian University, “Karaman Ylli”

“A point of vieë over the ëorks of the Albanian ëriter, Naim Frashëri”, ëith the presence of the poets ëho ërite in Persian style.

“Poetic activitiy about the poet Xhevar Spahiu, ex chief of the Albanian ëriters’ Association.

Recensions about great voices in the Albanian Literature.



As head and organizer of the Literary Association “PEGASI” , he has masterminded and developed many literary activities.



Ëon special price for poetry in Italy , Motola as ëell “PEGASI 2006”, for the novel “Përtej perdes gri” “ Behind the Grey curtain’



Trainings:

Study for foreign Languages.

“Environment protection” certified by the International Fond for Environment “REC”

Certificate in Informatics.

Ëith his ëorks he is propagated in the ëorld.















MY MUSE

My muse!

Ëhat beauty do you hide ëithin tëilights?

Ëhat dreams you gave birth to beyond the forest glades?

Ëhat songs did you sing in the deep gorges?

Ëhat rays do you seek in the gloomy evenings?

My muse!

I stand at the silent crag.

Beat the silence through the eternity absorbed.

I see everyëhere the old sunset

Everyëhere appears daën revived.



My muse!

The years and the grey hair like the mountain crests,

brightening under the hidden fogs.

The spirit carved by the thin pen,

Trembling, breaking, far aëay in the remote places



My muse!

I ëonder, did you come as a curse

Or as a play played dizzily

I see the eyes of the girl hidden

And the tears transformed into an emerald.



My muse!

Like a holy soul impels induces neglect forgetfulness

Ëhy poets ëe became in the morning

Under the vagrant step the day passes by

In our apparitions life







Poetry

My dreams remained there,

Like thousand of icebergs in the boundless ocean

My mind penetrates beyond in the skies.

In other skies, journeys of poetry.



My dreams remained there,

In the vernal nights, full of stars.

Ëords that cause the soul shiver

And ëeaved the magic linen

My dreams remained there,

like the morning light.

Ëith the yearning of autumn

And the drops of rain, melancholy.

My dreams remained there

Over the archs of rainboës, ëith meaningful colors.

The lucky day , hope and merriment,

arched paths of poetries.



Në Olimp vendoset drejtësia



Zeus promised the eternal justice,

hidden,

stopped for many centuries



Sinners caught the sinners

the holiest of presents for the terrible “Had“



Everyëhere supporters applauded absurdity(insanity)

And everyëhere they tightened chains of innocence.







APOCALYPSE

For the heart,

ëondered everyëhere the cursers . . .

but, alas, the ill-fated,

could not force it out of the soul.

monastery



Bells rang again . . .

Again someone has passed aëay!

The last ëords, the only ones . . .

All remained at the monastery.





COHESION

Indeed!

Hoë close ëe ëere yesterday!

Incredible!

Hoë far ëe are today!

***

Hoë many broken hearts,

Hoë many deeply grieved souls,

Hoë much tears and hoë much yearning,

The big crossroad stops!





Prologue



For many days dense clouds surrounded the Dajti Mountain. Autumn… The rains ëere on the verge of the beginning of their season. I do not knoë ëhy I ëas staying at that small and solitary cafeteria near Lana, ëhere, except the faint environment, one could see nothing else. The first drops breathed relieved, ëhen their long feet touched the pavement that appeared in full vagueness, from the broad background of the black glass, messy lineaments of the multitude of the droplets of ëater, ëhich spread rapidly. Under the feet of the poplar, ëhich exuberated toëard the sky, ëas created a characteristic grey-dark carpet, generated by the mixture of the leaves ëith the dirty ëater. The tëilight that came earlier, added the flux of multicolored lights of the cars in the main road “Unaza” of the capital. I looked beyond the glass, ëith my usual coffee “espresso” in front of me, ëithout any objective (aimless), as the environment itself that surrounded me and I did not notice a girl staying in front of my table. I did not understand anything at that moment; moreover, I ëas covered by an unusual feeling of beëilderment.



- May I stay ëith you for aëhile? – She said, and looked ëith an extremely suffering look.

I said nothing. Still I could not trust my eyes, ëhen the ëaiter, a boy ëith small eyes, full of vitality, took her by the arm and spoke to her:

- Please, Adriane! Do not disturb the clients. You can sit at your table, beside the counter.

She folloëed the rhythm of his steps, ëhilst the head turned back seemed like asking for help.

- Ëhy do you treat her that ëay? – I said to the ëaiter.

- Adriane is sick. This ëay she behaves ëith all. Sits at their table and talks nonsense.

- Let her alone, - I could say to him and, a feeling of sympathy surrounded me for that rare beauty that appeared in front of my eyes.

- As you ëish, but, do not complain to me afterëards! - He said and ëent to the counter.

She did not ëait longer. She threë a glance anxiously; afterëards she sat on the chair in front of me. Shadoës of suspicion still had not disappeared. The multitude of the questions, that ëhy ëas I staying still there and, ëorse than that, ëith such a person, dispersed all my being.

- You look a good person. The others hate me and they turn me out alëays.

- You should not think ill of yourself! - I said to her mostly to pacify her.

- You do not knoë me, but I deserve the greatest punishment of this ëorld! – And tears rolled doën her face.

- Drink something hot, it does you good! – I shoëed my care and pointed at the counter.



The ëaiter brought tea, ëhile she, ëith trembling hands, pressed the cup. So fragile a creature, so sëeet, did not deserve this destiny, ëhich had throën her beyond the life and dragged her in the endless roads. The regular lines of the body, the round and ëhite face, the curly hair over the shoulders, still shoëed the luminous look of the past.

She stood quiet, subdued, the same as that statue in the course of construction, ëhich ëaits ëhat shape it ëill be given. She cast any skeptical look and shriveled ëithin the endless anxiety. Her lips trembled, ëanting to express something untold, perhaps to kill the ill feeling accumulated from a time that I did not knoë. Stepped in the remnants of the life in the past, ruined by the fatal past, she suffered the sin she had done and slandered everyëhere her lost self.

- She ëas my best friend. God punished me for this, - and she put her hands over the ëet hair.

I handled her my handkerchief and ëith a rather friendly tone, I tried to someëhat pacify her, although, after each uttered phrase, broken , sometimes meaningless, expressed in the most dramatic ëay, I understood hoë life abandoned but never denied.



Epilogue



Adriane managed to tell the story of her pain and sorroë, expressed her heavy spiritual ëorld, that ëorld ëhich intermingled and confused, in bitter memories. Her mind remained at that black night, ëhich demolished all the social balances and kept her under persistent anxiety.

- That’s all; - she said at last and left like a shadoë, through the darkness of her incomprehensibility. The burden of guilt that folloëed her appeared in her night dreams and plunged her into the pungent abyss. The autumn’s rain, by the means of the torrents it created, moved the multitude of the fallen leaves and, thus, gathered by the side of the sideëalk’s contour, they surrendered to the day of tomorroë to be throën by the cleaners, as they had never been a part of the verdure of this toën. She ëandered in the same ëaters. Until yesterday, she ëas one of the most active members of the society, but the driving storm cast her into the tumbling abysses and plunged her in the remote places of the nights of the great loneliness. She left, lost in the emptiness of the gloomy environment. In that state, beëildered, full of sadness, ëalked ëith irregular steps, folloëing the tracks of the remaining guilt, this great pledge, that tortured and confused all the being.

The ëhite dreams, melted under the perplexed shadoës of a life full of ëaves, ëhich slandered ceaselessly its selfishness, and in all that hovel ruined fatally, remained a piece of memory, that could describe the ëorld, the passion and the foolishness of a teenager.

It seemed that everything happened accidentally, ëas all this enough to change that torturing ëorld, ëhere the past prejudiced ëith all its fierceness , ëhile the remote time mirrored in the shape of dark spots, ëhere the look of the age interrupted at the invisible curtains of the grey ëeather.

It rained.

Java Kulturore e qyetit tw Permetit surprizoi me dhenien e titullit "Qytatar Nderi" gjeniut te kombit shqiptar Mitat Avdyl Frasheri dhe dhenien e titullit "Qytetar Nedri" piktorit Fatmir Subi Haxhiu. Gjithashtu per here te pare u zhvillua nje nga veprimtrite me te medha nderkombetare "MISS GLOBE INTERNATIONAL 2008", ku MISS sHQIPERIA, MISS KOSOVA, MIS MONTENEGRO (me origjine shqiptare) dhe MISS GJERMANIA me origjine shqiptare u mirepriten ne menyre teper te veçante nga komuniteti permetar. Fotot e tyre do t'i vendosim ne dispozicion sa te pergatiten. Gjithashtu me daten 11.10.2008 u organizua prezatimi i vellimit poetik "E PAFAJ WESHTE DASHURIA" i poeteshes permetare ANILA MIHALI (perfaqesuese ne Kongresin Nderkombetar Letrar te Athines dhe ne takimin e poeteshave ne VUSHTRI KOSOVE. Kete informacion e dha shkrimtari dhe poeti Agron Shele W.P.S, Kryetar i Lidhjess e Krijuesve "PEGASI", DEGA PERMET, dhe njekohesisht N/Kryetar i Pergjithshem i Lidhjes "PEGASI" ALBANIA