Ideologu i terrorizmit Janullatos, “kardinali Rishelje” i Gr

Pasi e lexova këtë artikull vendosa që ta hap këtë temë për diskutim me forumistët, pasi ta lexoni këtë artikull shpresojë që ta diskutojm pa fyerje mes vete por mbi të gjitha bisedë për të mirën e Atdheut dhe të mirën e popullit tonë.





Në qershor 2006, në kohën e skandalit me zhvarrimet e eshtrave të ushtarëve grekë në Kosinë të Përmetit, ku ishin implikuar klerikë të Kishës Ortodokse Autoqefale Shqiptare, Anastasios Janullatos shkoi për një vizitë në Athinë ku u prit në një takim konfidencial nga kryeministri grek Kostas Karamanlis.Pas takimit nuk ka pasur asnjë deklaratë nga të dyja palët, gjë që tregon se takimi ka pasur karakter konfidencial dhe ku bashkëbiseduesit kanë trajtuar çështje sekrete. Çfarë sekretesh paskan mes tyre kryetari i Kishës Ortodokse Autoqefale në Shqipëri dhe kryeministri i Greqisë? Gjërat bëhen edhe më të dyshimta kur dihet se kryetari i komunitetit fetar në fjalë në Shqipëri, Janullatos është me kombësi dhe shtetësi greke, dhe se në Greqi feja ortodokse është praktikisht, sipas kushtetutës, fe zyrtare e këtij vendi? Sekretet mes këtyre dy njerëzve nuk mund të kenë veçse politike. Që nga koha kur mitropoliti i Andrucës në Greqi, Anastasios Janullatos erdhi në krye të Kishës Ortodokse Autoqefale Shqiptare, në vitin 1991 dhe deri më sot Anastasios Janullatos, me veprimet që po bën po tregon çdo ditë dhe më tepër se ai ka ardhur në Shqipëri me projektin e një lufte fetare në xhep të cilin ai po e përgatit, me projektin e një gjenocidi kundër shqiptarëve, që në nivelet e larta shtetërore dhe fetare greke njihet si Plani “Mihalis”, sipas emrit të despotit grek që në shekullin XIII pushtoi trojet shqiptare deri në Drin, në aleancë me Serbinë, që pushtoi pjesën tjetër. Anastasios Janullatos është “Kardinali Richelieu” (Rishelje) i Greqisë në Shqipëri. Ai është në krye të Kishës Ortodokse në letër-Autoqefale Shqiptare për t’i dhënë të kuptojë botës se ortodoksët shqiptarë janë grekë, çka përbën premisën e pretendimit grek për Vorio-Epirin.

Për më tepër lexone më poshtë artikullin ...

Ideologu i terrorizmit Janullatos, “kardinali Rishelje” i Greqisë në Shqipëri

Grada e perdoruesve-ve: / 38
I varferI mire
Saturday, 30 June 2007
Nga Kastriot Myftaraj - Në qershor 2006, në kohën e skandalit me zhvarrimet e eshtrave të ushtarëve grekë në Kosinë të Përmetit, ku ishin implikuar klerikë të Kishës Ortodokse Autoqefale Shqiptare, Anastasios Janullatos shkoi për një vizitë në Athinë ku u prit në një takim konfidencial nga kryeministri grek Kostas Karamanlis.Pas takimit nuk ka pasur asnjë deklaratë nga të dyja palët, gjë që tregon se takimi ka pasur karakter konfidencial dhe ku bashkëbiseduesit kanë trajtuar çështje sekrete. Çfarë sekretesh paskan mes tyre kryetari i Kishës Ortodokse Autoqefale në Shqipëri dhe kryeministri i Greqisë? Gjërat bëhen edhe më të dyshimta kur dihet se kryetari i komunitetit fetar në fjalë në Shqipëri, Janullatos është me kombësi dhe shtetësi greke, dhe se në Greqi feja ortodokse është praktikisht, sipas kushtetutës, fe zyrtare e këtij vendi? Sekretet mes këtyre dy njerëzve nuk mund të kenë veçse politike. Që nga koha kur mitropoliti i Andrucës në Greqi, Anastasios Janullatos erdhi në krye të Kishës Ortodokse Autoqefale Shqiptare, në vitin 1991 dhe deri më sot Anastasios Janullatos, me veprimet që po bën po tregon çdo ditë dhe më tepër se ai ka ardhur në Shqipëri me projektin e një lufte fetare në xhep të cilin ai po e përgatit, me projektin e një gjenocidi kundër shqiptarëve, që në nivelet e larta shtetërore dhe fetare greke njihet si Plani “Mihalis”, sipas emrit të despotit grek që në shekullin XIII pushtoi trojet shqiptare deri në Drin, në aleancë me Serbinë, që pushtoi pjesën tjetër. Anastasios Janullatos është “Kardinali Richelieu” (Rishelje) i Greqisë në Shqipëri. Ai është në krye të Kishës Ortodokse në letër-Autoqefale Shqiptare për t’i dhënë të kuptojë botës se ortodoksët shqiptarë janë grekë, çka përbën premisën e pretendimit grek për Vorio-Epirin. Ashtu si në rastin e kardinalit Rishelje, veprimet e Janullatos janë më tepër politike se fetare. Janullatos shkon dy herë në vit, për Pashkët dhe për Krishtlindjet, për të bekuar ushtarët grekë në bazën ushtarake të Bisht-Pallës në veri të Durrësit që në vitin 2003 iu dha Greqisë. Më parë ai shkonte të bënte të njëjtën gjë për trupat greke të vendosura në Yzberisht pranë Tiranës. Kështu, kryepeshkopi i Kishës Ortodokse Autoqefale Shqiptare bën kapelanin (priftin ushtarak) të ushtrisë greke? Nuk mundet mos të konstatohet se kjo bazë gjendet afër asaj pike ku është përfolur se sipas marrëveshjeve të reja greko-serbe kalon vija e re e ndarjes së territorit të Shqipërisë midis Greqisë dhe Serbisë. Sigurisht që këto gjëra sot thuhen në të ashtuquajturin shtyp ekstremist të dy vendeve, por koha ka treguar, me hapjen e arkivave, se ato që thuheshin në shtypin ekstremist haptas, ishin të njëjta me ato që thuheshin në mënyrë sekrete nga kancelaritë e dy vendeve. Kjo bazë ushtarake është avanposti i një ndërhyrjeje ushtarake greke në Shqipëri. Në vitin 2003 ultranacionalisti grek Nicolas Gage (Gejxh) i ka bërë një profil Janullatosit në një artikull që e ka botuar në shumë gazeta dhe revista në SHBA, me titull “Ne nuk duhet të humbim as një ditë të vetme”, bazuar në rrëfimin që ky i fundit i ka bërë Gage në zyrën e vet në Tiranë. (cituar sipas: www. orthodoxnews.netfirms.com) Ky artikull fillon kështu: “Një plumb ka mbetur pezull në dritaren e zyrës spartane në Tiranë të kryepeshkopit Janullatos, kreu i Kishës Ortodokse të Shqipërisë, plumb që është ndalur në fluturimin e vet drejt tij, nga xhami i dyfishtë i dritares. Plumbi është shkrehur nga një snajper gjatë revoltës politike të 1997 që e shtyu Shqipërinë-një vend më së shumti mysliman, në kaos dhe pothuajse i mori jetën kryepeshkopit…Unë e mbaj atë këtu, thotë Anastasios, që të më kujtojë mua që jeta mund të marrë fund në çdo sekondë. Ne nuk duhet të humbim asnjë ditë të vetme… Çdo natë snajperët do të qëllonin në zyrën dhe banesën time, kujton kryepeshkopi, por asnjë prej tyre nuk qëlloi njeri falë Zotit”. (www. orthodoxnews.netfirms.com). E pra, ky plumb-relike që supozohet të jetë kujtim i një lufte, në kuptimin më të plotë të fjalës, që qenka bërë kundër Janullatosit në vitin 1997, ky plumb në kontekstin e deklaratës së mësipërme të Janullatos është politikë e ultrapolitikë. Një lexues perëndimor që njihet me këtë artikull të Gage të shkruar mbi rrëfimin e Janullatos do të krijojë idenë sikur Shqipëria është diçka si Libani i viteve 1970-1980, apo si Sudani i sotëm, pra një vend ku zhvillohet një luftë e përgjakshme fetare e myslimanëve kundër të krishterëve. Për ta potencuar këtë, në po të njëjtin shkrim kryepeshkopi Janullatos citohet të ketë bërë një paralelizëm mes Shqipërisë dhe Irakut, si vende-kjo fjalë duhet sjellë në origjinal në anglisht që të kuptohet më mirë- “where cultures clashes”. (www. orthodoxnews.netfirms.com) Siç e shikoni termi është ai i librit të Samuel Huntington, “Clush of Civilizations” që bazohet mbi paradigmën e konfliktit të kulturave me bazë fetare, që jepet si shkak i luftrave të përgjakshme në shekullin XXI. Ky është një krahasim ogurzi. Unë që kam thënë shumë më pak se kaq jam marrë i pandehur dikur nga Prokuroria shqiptare për nxitje të urrejtjes fetare, ndërsa Janullatos që ka bërë një paralelizëm me Shqipërisë dhe Irakut si vende ku ka luftë fetare, nuk e ka pasur këtë fat, pasi ai ka imunitet të padeklaruar si politikan faktik. Ne që jetojmë këtu nuk e paskemi ditur se në 1997 qenka bërë edhe një luftë kundër selisë së kryepeshkopit Janullatos në Tiranë, e cila na paska qenë e rrethuar nga snajperë që qëllonin vazhdimisht çdo natë kundër saj, me plumba që nuk kanë prekur njeri, ndërsa njëri që nënkuptohet të qe fatal, qenka ndalur nga… xhami i dritares. Një mrekulli kjo, që duhet konsideruar kur Janullatos të kanonizohet shenjtor nga kisha ortodokse. Qëllimi i kësaj maskarade me plumba të ngecur në xham dhe zjarr snajperësh fantomatikë, që sigurisht kanë qenë islamikë, është që perëndimorët të pranojnë kërkesën greke që Shqipërinë islamike t’ia lenë Greqisë për ta shtruar e rregulluar, siç e di ajo. Janullatos është duke e mbushur Shqipërinë me kisha gjigande të stilit grek-përbindësha të vërtetë prej betoni, për të cilat ende nuk e ka sqaruar se ku i merr paratë, por me siguri që i merr nga Greqia. Këtë e bën për t’ u dhënë qyteteve shqiptare nga jugu në veri, pamje të qyteteve ortodokse. Rasti më skandaloz është ndërtimi i katedrales ortodokse pranë qendrës së Tiranës, në sheshin mes selisë së PS dhe ministrisë së mbrojtjes. Janullatosi donte që ta ndërtonte me çdo kusht katedralen ortodokse në sheshin qendror të Tiranës dhe fillimisht kërkoi ta ndërtonte në truallin e lulishtes në anë të ndërtesës së Bankës të Shqipërisë. Këtë e donte se grekët, ashtu si serbët ndjekin praktikën që të ndërtojnë tempujt e tyre fetarë në një vend, për të pretenduar më pas se ky vend është një tokë e shenjtë e helenizmit dhe sllavizmit. Duke dashur të ndërtojnë katedralen ortodokse në qendër të Tiranës grekët bënë praktikisht të njëjtën gjë si serbët, të cilët në kohën e Millosheviqit ndërtuan në mes të Prishtinës katedralen e madhe ortodokse sllavone, për të potencuar të drejtën e tyre “historike” dhe kulturore mbi Kosovën. Ideja e Janullatosit dhe praktikisht e qeverisë greke, për të ndërtuar katedralen në Sheshin “Skënderbej” qe pak si tepër e trashë, kështu që grekët bënë sikur u tërhoqën, duke pranuar që katedralja ortodokse të ndërtohet në sheshin midis selisë së Partisë Socialiste dhe Ministrisë së Mbrojtjes, praktikisht në mes të korpusit të ndërtesave qeveritare. Atje ka filluar të ndërtohet një monstër prej betoni, një ndërtim faraonik, që do të jetë një nga tre kishat më të mëdha ortodokse në botë. Kullat e këmbanoreve të saj do të arrijnë në një lartësi të tillë që praktikisht do ta bëjnë atë ndërtesën më të lartë në Tiranë. Vendi ku është ndërtuar, duke parë planimetrinë aktuale të rrugëve dhe ndërtesave rreth saj, duket shumë i papërshtatshëm për ndërtesa të këtij lloji që zakonisht duhet të kenë përreth hapësira të mëdha, siç ndodh bie fjala me katedralen katolike, e cila meqë ra fjala do të jetë shumë e vogël në krahasim me homologen ortodokse, pasi në këto vende do të lëvizin turma të mëdha. Atje ku po ndërtohet katedralja ortodokse, atje vendi është i ngushtë, me mundësi të kufizuara parkimi për automjetet dhe përreth ka objekte shtetërore të rëndësisë së veçantë siç janë disa ministri. Por, Janullatosi i ka bërë planet për të siguruar si daljen e ndërtesës në Sheshin “Skënderbej”, ashtu dhe krijimin e hapësirave rreth saj. Plani është që të blihen dhe të shemben disa ndërtesa që gjenden mes katedrales ortodokse dhe Sheshit “Skënderbej”, që do të shpallen të amortizuara, duke përfshirë ndërtesën e Teatrit të Kukllave dhe selinë Partisë Socialiste, së cilës Greqia mund t’i japë para që ta ndërtojë diku tjetër. Kështu, katedralja ortodokse do të sigurojë dalje në Sheshin “Skënderbej”, duke e dominuar sheshin si një monstër faraonik prej betoni, në sfondin e së cilës monumenti i Skënderbeut do të zvogëlohet pafundësisht. Grekët i kanë bërë mirë llogaritë. Katedralja ortodokse do të jetë gjëja kryesore që do të godasë syrin e të huajve kur dalin në qendër të Tiranës dhe ajo do të bëhet elementi më impozant i imazhit të qytetit në kronikat e televizioneve të huaja me pamje nga Tirana. Katedralja imponuese do të bëhet dëshmia e padyshimtë për cilindo se tashmë kryeqyteti i Shqipërisë dhe me gjasë territori shqiptar deri tek ai i përket Ortodoksisë, domethënë Helenizmit. Kështu i bëjnë llogaritë grekët dhe Janullatosi si i dërguari i tyre në Tiranë. Prandaj, para se të jetë tempull fetar, katedralja ortodokse në qendër të Tiranës është një bastion i Helenizmit, është e ngjashme me një fortesë ushtarake dhe përbën një rrezik për sigurinë nacionale shqiptare. Ka një lidhje organike midis katedrales ortodokse në qendër të Tiranës, bazës ushtrake greke të Bisht-Pallës, bankave greke në Tiranë, si dhe antenave të kompanive të telefonisë mobile greke në Tiranë. Ato përbëjnë simbolet dhe bastionet e ekspansionit grek në Shqipëri në të gjitha fushat. Shndrrimi i Tiranës në një qytet me një imazh ortodoks është një gjë absolutisht e patolerueshme. Në pikëpamjen greke, në Shqipëri feja ortodokse dhe kombësia greke janë sinonime. Dhe për këtë qëllim Greqia ka sjellë në krye të Kishës Ortodokse Shqiptare klerikun grek Anastasios Janullatos, që ta shprehë në mënyrë simbolike këtë simbiozë fe-kombësi në Shqipëri. Edhe nëse bëhet fillimisht vetëm regjistrimi fetar i popullsisë, Greqia do t’i nxisë emigrantët shqiptarë në Greqi që familjet e tyre në Shqipëri ta deklarojnë veten ortodoksë, në mënyrë që të sigurojë rritjen e numrit të popullsisë ortodokse në vend që në një të ardhme ta deklarojnë veten të kombësisë greke. Para vizitës së Bush, kreu grek i Kishës Ortodokse-në letër Autoqefale Shqiptare, Anastasios Janullatos, në një intervistë për radion gjermane në shqip Deutsche Welle iu referua një thënieje të Enver Hoxhës në bisedë me Stalinin se kristianët ortodoksë në Shqipëri përbëjnë 30-35% të popullsisë. Janullatos e di mirë se kjo gjë nuk ka qenë e vërtetë në kohën kur e tha Enver Hoxha, dhe se ky i fundit, i cili vetë ishte musliman, e rriti shifrën e ortodoksëve nga 20% në 30-35% se mendoi se kështu do të bëhej i pëlqyeshëm për Stalinin që ishte ortodoks. Janullatos e përdor thënien e Enver Hoxhës si argument sot se kërkon që nëse nga regjistrimi fetar i popullsisë del, në mënyrë spekulative, një shifër e lartë ortodoksësh, kjo të justifikohet me atë se ortodoksët kanë qenë 30-35% dhe jo 20% dhe se rritja nga fekthimet spekulative (prozelitimet)nuk është aq e lartë sa duket, në rast se numri i ortodoksëve do të arrijë në 45-50%. Janullatos, i cili nuk pranoi të marrë pjesë në përshpirtjen ndërfetare për viktimat çame të genocidit grek, duke e quajtur këtë çështje politike, në fakt, për çështjen e Qipros mban qëndrimin grek, duke e quajtur ndërhyrjen turke në Qipro gjenocid, agresion dhe pushtim, dhe nuk shprehet se nuk ndërhyn në këtë çështje pasi është çështje e politike.

Në librin e Janullatos “Globalizmi dhe Orthodhoksia”, të botuar edhe në Shqipëri, thuhet: “Gjithashtu edhe në shekullin tonë (është fjala për shekullin XX- K. M.) shumë fuqi ‘të krishtera’ perëndimore, i braktisën dhe i tradhtuan, pas Luftës së Parë Botërore, popullsitë e krishtera të Azisë së Vogël dhe mbajtën qëndrim pasiv përpara çrrënjosjes së re të krishterëve orthodhoksë nga Kostandinopoja dhe nga Qiproja Veriore”. (Anastasios Janullatos: “Globalizmi dhe Orthodhoksia”, Botim i Kishës Orthodhokse Autoqefale të Shqipërisë, Tiranë 2004, f. 172) Madje Janullatos tregon këtu dhe një urrejtje të qartë për Fuqitë e Mëdha perëndimore, duke u nënkuptuar SHBA dhe Britania e Madhe, që pas Luftës së Parë Botërore dhe gjatë krizës në Qipro në 1974, nuk ndihmuan Greqinë kundër turqve. Pas Luftës së Parë Botërore, Greqia mori nga aleatët sipas termave të paqes të drejtën e aneksimit të një rripi gjatë bregdetit lindor të Egjeut, në Turqinë e sotme. Por grekët të rrëmbyer nga deliri bizantin donin shumë më tepër dhe filluan në mars 1921 një mësymje të çmendur në thellësi të Anadollit duke arritur deri pranë Ankarasë, në Lumin Zaharia ku u thyen nga turqit në gusht 1922 dhe u flakën në det, duke humbur dhe atë që patën fituar. Atëherë dhe sot grekët fajësuan fuqitë perëndimore për këtë katastrofë, duke dashur që ato të luftonin kundër turqve për hir të delirit bizantin të grekëve. Merret vesh edhe Janullatos, ka këtë qëndrim grek, që është bërë zakon të thuhet se është vetëm qëndrimi i ekstremistëve grekëve. Por, edhe kryepeshkopi i Kishës Ortodokse të Shqipërisë na qenka një ekstremist grek. Edhe për çështjen e Qipros grekët, ashtu si për disfatën në luftën në Anadoll, fajësuan fuqitë perëndimore, dhe në radhë të parë SHBA, që sipas grekëve duhej ta detyronte Turqinë që mos të reagonte kur grekët të pushtonin Qipron dhe të dëbonin turqit prej ishullit. Kështu SHBA duhej të armiqësoheshin përjetë me Turqinë për hir të delirit bizantin grek. Ky qëndrim grek për çështjen e Qipros, është bërë zakon të quhet si qëndrim i ekstremistëve, por kështu na del se kryepeshkopi grek i Kishës Ortodokse Shqiptare, na qenka një ekstremist grek. Qendrimi i Janullatos për çështjen e Luftës Greko-Turke dhe për çështjen e Qipros është një qëndrim direkt politik. Është madje edhe një qëndrim politik i Kishës Ortodokse Autoqefale Shqiptare, pasi libri është botim i Kishës Ortodokse Autoqefale Shqiptare. Kështu, del se Kisha Ortodokse në letër-Autoqefale Shqiptare mban një qëndrim politik progrek kur është fjala për çështjen nacionale greke, për Qipron, dhe nuk pranon të mbajë një qëndrim proshqiptar kur është fjala për një çështje nacionale shqiptare për atë çame. Ky standard i dyfishtë tregon se Kisha Ortodokse Autoqefale Shqiptare është praktikisht aneks i Kishës Ortodokse të Greqisë, e cila është një kishë zyrtarisht dhe ligjërisht e politizuar, me politikën nacionale greke. Në vitin 1996, i njëjti Janullatos ka deklaruar se në Shqipëri: “Agjenci të rëndësishme të qeverisë shqiptare janë në duar të fundamentalistëve myslimanë. Forca të fuqishme antiortodokse duan të krijojnë Republikën e parë islamike në Evropë pikërisht këtu, një Shqipëri të Madhe që do të përfshijë Kosovën dhe një pjesë të Maqedonisë”. (F. A. Reed, “Salonica Terminus”, Talonbooks, Burnaby Canada, 1996, f. 119.) Janullatos, i cili vajton për humbjen nga Greqia të bregdetit lindor të Egjeut dhe të Qipros Veriore, e kundërshton aspiratën për bashkimin e trojeve shqiptare në një shtet të vetëm? Pse? Sigurisht se Greqia synon t’i sundojë trojet shqiptare në aleancë me Serbinë dhe ky zhvillim ia prish planet! A mund të quhet tjetër përveçse veprim politik fakti që Kisha Ortodokse Autoqefale Shqiptare e drejtuar nga Janullatos, e njohu si shenjt të vetin, të ashtuquajturin Shën Kozmai, që u shpall shenjt nga Kisha Greke në vitin 1961 dhe që deri në 1991, nuk ishte njohur si shenjt nga Kisha Ortodokse Shqiptare (në Shqipëri u ndalua feja pak vjet më pas). Kozmai, një agjent rus dhe propagandist nacionalist grek i shekullit XVIII, njihet si shenjt vetëm nga Kisha greke dhe Kisha Ortodokse Shqiptare dhe nga asnjë kishë tjetër ortodokse. Në librin e Fani Mihalopulli “Kozmai nga Etolia”, që është botim zyrtar i Kishës Ortodokse Greke, dhe që është botuar në Shqipëri në 1999, thuhet për bëmat e “Shën” Kozmait: “Patriku Serafim II dhe Patriku Samuil qenë rusofilë fanatikë dhe njohës të planeve të Ekaterinës së Madhe (bëhet fjalë për të ashtuquajturin “Plani Grek” për ringjalljen e Imperisë Bizantine- K. M.). Edhe Kozmai kishte dijeni për lëvizjen që kishte si qëllim ringjalljen e Perandorisë Bizantine që përhapte Moska”. (Fani Mihalopullos: “Kozmai nga Etolia”, Shtëpia botuese “Neraida”, Tiranë 1999, f. 21) Më tutje thuhet për të ashtuquajturin Shën Kozmai: “Ai ishte betuar që kur ishte në Akademi me Vullgarin dhe Xharxhullin se ishte gati të punonte për atë ide të madhe (MegaliIdea në greqisht-K. M.), madje të jepte edhe jetën për të. E dinte politikën e Patrikanës, e cila vazhdimisht ndiqte sugjerimet e Rusisë dhe ushqente idenë e çlirimit nëpërmjet kombit flokëverdhë”. (po atje: f. 21) Kjo frymë është ringjallur edhe sot në marrëdhëniet greko-ruse. Presidenti i Rusisë, Vladimir Putin, gjatë vizitës që bëri në Greqi, në 9 shtator 2005 vizitoi dhe Malin Athos, kompleksin e manastireve ortodokse, ku është dhe një manastir rus. Duke folur pas një seance lutjesh, Presidenti Putin e përcaktoi fenë ortodokse si një lidhje shpirtërore speciale mes Rusisë dhe Greqisë. Derisa Rusia është vendi më i madh ortodoks, Greqia dhe Athosi janë burimet e Ortodoksisë, u shpreh Putin. Gjatë vizitës në një nga manastiret, Arkimandriti Vasilieos (Gondikakis) i përmendi Presidentit Putin shkrimtarin panortodoks Fjodor Dostojevski, duke e quajtur si shembull elokuent të fuqisë shpirtërore që i jep feja ortodokse popullit rus dhe Presidenti Putin u shpreh dakord. Ndërsa kryeministri grek, Karamanlis, që e shoqëronte, e quajti Malin Athos një lidhje midis dy vendeve. Kuptohet se ç’lidhje është ajo nën shenjën e ideve të Dostojevskit që profetizonte se Rusia në krye të popujve ortodoksë do të shpëtojë botën, pra do ta sundojë atë. Në Greqi, e cila është, në mos një shoqëri thellësisht fetare, së paku me siguri një shoqëri thellësisht e ushqyer me mitet historike, të cituara më lart në librin e Mihalopullos, që ka prodhuar kleri ortodoks, që prej tre shekujsh, që nga koha e carit Pjotër i Madh, lexohen e janë bërë pjesë e vetëdijes nacionale, traktatet nostradamusiane të shkruara nga murgjërit ortodoksë, ku profetizohet e ardhmja e bukur e Greqisë, sikur Greqia do të bëhet një shtet i madh që do t’i rimarrë një pjesë të madhe të territoreve bizantine që ia rrëmbyen turqit dhe se e gjithë kjo do të bëhet me ndihmën e një popull të fuqishëm ortodoks biond, që do të zbresë nga Veriu, për t’ i ndihmuar grekët, pra është fjala për rusët. Pikërisht ashtu siç predikonte në shekullin XVIII agjenti rus, i ashtuquajturi shenjt (Shën Kozmai), dhe kjo thuhet dhe në hagiografitë që janë botuar për të në Greqi. Vdekja e të ashtuquajturit Shën Kozmai nuk qe një martirizim, por fundi i merituar i një spiuni rus dhe në vendin ku u bë ekzekutimi (ndoshta e vetmja e mirë që një pasha shqiptar osman si Kurt Pasha i Beratit i ka bërë Shqipërisë), si dhe në manastirin e tij, duhet të vihet një pllakë ku të thuhet se fundi i tij ishte i merituar dhe se këtë fund duhet të kenë të gjithë spiunët e fuqive të huaja antishqiptare, siç edhe bën çdo vend i botës me spiunët që punojnë kundër tij. Shenjtërimi i këtij Kozmait nuk është një çështje fetare por një çështje politike, se është bërë me qëllim për t’i shërbyer Helenizmit, të cilit i shërbeu Kozmai. I ashtuquajturi Shën Kozmai është simbol i aleancës greko-ruse, me anë të së cilës Greqia sot llogarit të marrë Vorio-Epirin, ku “u martirizua” Kozmai. Duke i bërë ortodoksët shqiptarë të nderojnë Kozmain, i duan t’ i bëjnë të nderojnë Helenizmin. Kisha Ortodokse Autoqefale Shqiptare nuk ka thënë publikisht se cila është hagiografia e Shën Kozmait, por me siguri që ajo njeh si të tillë librin e Mihalopullos. Anastasios Janullatos shkoi për herë të parë për vizitë zyrtare në Athinë, në nëntor 2001, pasi që ai të pritej zyrtarisht nga kreu i Kishës Greke duhej të kishte rangun e kryepeshkopit rang që ai mundi ta arrinte vetëm pasi u kanonizua si i tillë nga sinodi i kishës shqiptare, që mundi të krijohet vetëm në 1998. Dhurata që Anastasios i solli homologut grek Kristodhulos nga Shqipëria, qe një ikonë e Shën Kozmait, e punuar me karaktere greke nga besimtarë ortodoksë të rinj nga Shqipëria. Duke pranuar dhuratën, Kryepeshkopi grek Kristodhuli shprehu vlerësimin e vet për Shën Kozmain si “ndriçues i kombit”, duke e pasur fjalën për “kombin grek”, në të cilin ai fut dhe ortodoksët e Shqipërisë. Dhurata e Janullatosit është mjaft sinjifikuese. Me të ai i kumton kryepeshkopit grek dhe grekëve se rinia ortodokse shqiptare ecën në gjurmët e Shën Kozmait, pra në gjurmët e helenizmit. Plani i Kishës Greke, së cilës i përket Janullatos është që ky i fundit të bëhet shenjtor pasi të vdesë dhe t’i shërbejë si simbol kauzës së ortodoksisë dhe helenizmit në Vorio-Epir, së bashku me Shën Kozmain, si një Shën Kozma modern. Anastasios Janullatos, i cili nuk pranon të bëjë një përshpirtje për viktimat çame të gjenocidit grek, i bën nderimet më të larta të ashtuquajturit Shën Jan Vladimirit. Me këtë Kisha Ortodokse në Shqipëri bën veprime të cilat përbëjnë dhe adoptim zyrtar të miteve historike serbe. Kisha Ortodokse Shqiptare njeh zyrtarisht si shenjt Shën Ivan (Jan) Vladimirin, kulti i të cilit celebrohet zyrtarisht çdo vit në manastirin e tij në fshatin Shijon pranë Elbasanit, në hyrje të Kërrabës. Por ai nuk njihet si shenjt nga asnjë kishë tjetër ortodokse në botë, veç asaj serbe dhe greke. Por ky “Shën” Jan (Ivan) Vladimiri ka qenë një princ serb i shekullit XI, sundimtari i Zetës. Në 1016 ai u vra në Prespë nga ushtarët bullgarë të carit Samuel dhe legjenda serbe thotë se trupi i tij pa kokë udhëtoi mbi kalë derisa arriti në vendin ku është sot manastiri. Kur Ushtria Serbe mësyu Shqipërinë në 1912, porsa doli në Luginën e Drinit, oficerët i nxitnin ushtarët që të arrinin sa më parë tek varri i këtij shenjti serb. Pra, ky mit është funksionalizuar nga Serbia për legjitimimin e aspiratave të saj shoviniste në hapësirën shqiptare. Kjo është një gjë e kuptueshme në rastin e serbëve, ndërsa në rastin e Kishës Ortodokse Shqiptare ajo që kuptohet është se në këtë rast i shërben Serbisë. Kisha dhe manastiri në Shijon janë ndërtuar si të ritit roman, duke iu dedikuar Shën Gjon Pagëzorit dhe më pas janë uzurpuar nga kisha bizantine dhe serbe. Këtë e thotë gojëdhëna e banorëve të zonës që asnjëherë nuk e kanë pranuar përrallën serbo-bizantine të Ivan Vladimirit dhe që sot e kësaj dite njohin Shën Gjon Pagëzorin dhe i falen atij, si njeriu që pagëzoi Krishtin. Hagiografia e të ashtuquajturit “Shën” Ivan (Joan) Vladimirit është një mbivënie mbi hagiografinë e Shën Gjon Pagëzorit, duke qenë se ka marrë prej kësaj historinë e prerjes së kokës së shenjtit, si premisë së cilës i janë shtuar bëmat e sundimtarit dhe ushtarakut serb, Ivan Vladimirit. Shenjtërimi i këtij gjeneralit dhe sundimtarit serb, Ivan Vladimirit, u bë pasi një murg serb sajoi rreth vitit 1200 hagiografinë (jetëshkrimin dhe mrekullitë e një shenjti), sipas dokjes serbe, që gjithandej hapësirave ku serbët synonin të shtrinin sundimin e tyre duhej të mbinin vende të shenjta serbe, që duhej të uzurponin tempujt katolikë, me synimin e dyfishtë që kisha ortodokse sllavone të zinte vendin e katolicizmit në këto troje dhe që mbretërit serbë pastaj të justifikonin marshimin në këto toka për t’ i okupuar dhe aneksuar ato. Janullatos dhe Sinodi me shumicë greke i Kishës Ortodokse Shqiptare, derisa nuk pranojnë që të bëjnë një përshpirtje për viktimat çame, kanë bërë të tilla mëse një herë për ushtarët grekë të vrarë gjatë Luftës Italo-Greke. E pra, del se ushtarët grekë qenkan për Sinodin e Kishës Ortodokse Autoqefale Shqiptare më të rëndësishëm se viktimat shqiptare. Çështja e refuzimit të Sinodit me shumicë greke të Kishës Ortodokse Autoqefale Shqiptare për të bërë një përshpirtje për viktimat çame, duhet marrë shumë seriozisht se kjo është një shenjë e miratimit të gjenocidit dhe të spastrimit etnik. Me këtë kjo Kishë që është aneks i Kishës Greke, kërkon të thotë se gjenocidi dhe spastrimi etnik kundër shqiptarëve duhet të vazhdojë më tutje, sipas MegaliIdesë, derisa, në aleancë me Serbinë të okupohet dhe të spastrohet Shqipëria, duke pësuar shqiptarët fatin e çamëve, ndërsa territori i Shqipërisë do të ndahet midis Greqisë dhe Serbisë. Tashmë është e qartë se Kisha Ortodokse Autoqefale Shqiptare është aneks i Kishës Greke dhe provë për këtë është fakti se për çështjen e përkujtimores së gjenocidit kundër çamëve Kisha Ortodokse Shqiptare reagoi njëlloj si organizata “Omonia” e minoritetit grek në Shqipëri. Janullatos takohet me Presidentin e Greqisë, si kur Janullatos shkon në Athinë, ashtu edhe kur Presidenti i Greqisë viziton Tiranën. Por, sipas paragrafit të dytë të Nenit 33 të Kushtetutës së Greqisë, Presidenti i Republikës së Greqisë, kur zgjidhet betohet sipas kësaj formule: “Betohem në emër të Triadës së Shenjtë, bashkëthelbësore dhe të pandashme se do të respektoj Kushtetutën dhe ligjet, se do të kujdesem për respektimin e tyre me besnikëri, se do të mbroj pavarësinë kombëtare dhe tërësinë e Vendit, do të mbroj të drejtat dhe liritë e Helenëve dhe do t’i shërbej interesit të përgjithshëm dhe përparimit të Kombit helen”. Kështu pavarësia kombëtare e Greqisë, të drejtat dhe liritë e helenëve, interesat dhe përparimi i kombit helen, shihen sipas ligjit themeltar grek, si të pandara nga feja ortodokse greke, në thelb të së cilës triada e shenjtë e pandashme. Për shtetarët dhe klerikët grekë feja ortodokse dhe helenizmi politik janë të pandara. Kështu janë edhe për Janullatosin dhe për shumësinë e anëtarëve të Sinodit të Kishës Ortodokse Shqiptare që janë shtetas grekë me kombësi greke, që i shohin ortodoksët shqiptarë si grekë. Prandaj Janullatosi dhe Sinodi i Shenjtë i Kishës Ortodokse Shqiptare refuzojnë të përkujtojnë dhe nderojnë viktimat çame shqiptare të gjenocidit grek, bekojnë ushtarët grekë në Shqipëri, nderojnë të ashtuquajturin Shën Kozmain etj., etj. Prandaj dhe kryetari i PASOK, Jorgos Papandreu, gjatë përshëndetjes që bëri në kongresin e PS, në Tiranë, në qershor 2006, u shpreh kur ishte fjala për ato gjëra që krijojnë lidhje mes dy partive dhe dy vendeve: “Kështu ne e shohim edhe punën e Kishës Ortodokse me zotin Anastas”. (cituar sipas: “Zëri i Popullit”, 11 qershor 2006, f. 5) Ç’punë ka kryetari i një partie politike të një vendi tjetër që të vijë në kongresin e një partie shqiptare, dhe të shprehet pro kryetarit të një komuniteti fetar, kur Shqipëria është vend laik, ku politika është e ndarë me ligj nga feja? Me këtë Papandreu kërkon t’i thotë PS, se për të ortodoksia duhet të jetë fe zyrtare dhe Janullatosi udhëheqësi i saj shpirtëror. Kur Janullatos erdhi në Shqipëri, në vitin 1991, mes ortodoksëve shqiptarët shfaqën dy grupe mbështetësish të tij, të drejtpërdrejtë dhe të tërthortë. Në grupin e mbështetësve të tërthortë bënin pjesë intelektualë ortodoksë shqiptarë, që e mbanin veten për njerëz ultralaikë, të cilët thoshin se komunitetet fetare duhen lënë t’ i rregullojnë vetë punët e tyre dhe i shpërfillnin kundërshtarët e Janullatosit duke thënë se tashmë ka kaluar koha e konspiracioneve, kur feja mbështeste nacionalizmin.

Kjo ndoshta mund të thuhej për vende të tjera por jo për Greqinë nga ku vinte Janullatos dhe Ortodoksia është praktikisht fe zyrtare, siç është fiksuar dhe në kushtetutën e këtij vendi dhe ku Kisha Ortodokse është instanca ideologjike e nacionalizmit grek. Me të ardhur në Shqipëri, në krye të Kishës Ortodokse Shqiptare, Janullatosi mori pranë si bashkëpunëtor të ngushtë dhe si përkthyes minoritarin Vangjel Dulen, i cili më pas do të bëhej kryetar i Omonias dhe i PBDNJ, çfarë është dhe sot. Sigurisht që Janullatos mund të zgjidhte një shqiptar që dinte greqisht, por megjithatë ai zgjodhi një grek. Janullatosin e mbrojnë hapur minoritarët grekë në debatet televizive dhe në shtypin shqiptar, si politikanë, ashtu dhe analistë: Vangjel Dule, Panajot Barka, Orfea Beci. Ndërsa intelektualët ortodoksë shqiptarë të masonerisë intelektuale sorosiane të Tiranës, që e mbajnë veten për kampionë të laicizmit, e quajnë çështjen “Janullatos” çështje fetare, me të cilën ata nuk përzihen. E pra, shumë nga këta intelektualë ortodoksë në Shqipëri, të vetëshpallur kampionë të laicizmit, marrin pjesë aktivisht në debatin për Islamin, shkeljen e laicizmit nga myslimanë të caktuar, si në çështjen e vajzave me shami, apo ferexhe, apo të rinjve me veshje dhe pamje ekstremistësh islamikë, për rrezikun që i vjen Shqipërisë nga misionarët islamikë ekstremistë të ardhur nga vendet arabe, që mund të stimulojnë terrorizmin islamik etj. Në këtë linjë kanë qenë aktivë intelektualë ortodoksë si Piro Misha, Andrea Stefani, Maks Velo, Fatos Lubonja, Andrea Stefani, Elsa Ballauri etj. Dhe bëjnë shumë mirë. Por këta nuk thonë asnjë fjalë për shkeljen e laicizmit në Shqipëri nga fakti që Kisha Ortodokse Autoqefale Shqiptare ka në krye një klerik grek, siç është Janullatos dhe Sinodi, instanca më e lartë drejtuese e saj, përbëhet në shumicën e tij nga klerikë me shtetësi dhe kombësi greke, pra që i përkasin një vendi që Ortodoksinë e ka praktikisht fe zyrtare, siç është fiksuar dhe në kushtetutën e këtij vendi. Intelektualët ortodoksë shqiptarë, të vetëshpallur kampionë të laicizmit kanë një përgjegjësi, madje bashkëfajësi të madhe ardhjen dhe qendrimin e Janulaltos në Shqipëri. Njeri prej tyre, Ylli Popa, që në 1991 u zgjodh për të qenë kryetari i një dërgate që do ta ftonte Janullatosit në Shqipëri, është që prej vitit 1997 kryetar i Akademisë së Shkencave të Shqipërisë. Në numrin e revistës “Klan” të 15 korrikut 2001 është botuar një intervistë e Ylli Popës ku ai tregon historinë se si mori takim me Janullatosin dhe e ftoi në Shqipëri. Ylli Popa tregon se kur shkuan në shtëpinë e Janulaltosit ai u tha se kishin ardhur me këmbë të mbarë pasi pak minuta më parë në televizion ishte dhënë lajmi se në takimin e jashtëm të ministrave të jashtëm shqiptar dhe grek në Korfuz ishte vendosur që Janullatos të vizitonte Shqipërinë. Merret vesh, këtu nuk kishte asnjë koincidencë, por gjithçka ishte përgatitur. Në dërgatë bënte pjesë dhe Kosta Makariadhi, minoritar grek (një grek ftonte një grek në krye të kishës shqiptare?!), që më pas do të bëhej deputet i PBDNJ (nuk merret me politikë ky Janullatosi!). Ylli Popa u ngarkua me detyrën që të ftonte Janullatosin, pasi Popa kishte reputacionin e një intelektuali me origjinë ortodokse por shumë të lidhur me regjimin komunist (ai kishte qenë mjeku personal i Enver Hoxhës), gjë që i konvenonte Kishës Greke, pasi për të ishte më mikluese që Janullatosin ta ftonte një njeri i tillë se sa një nga ata intelektualët ortodoksë persekutuar nga regjimi komunist, me reputacion martiri, për të cilët do të mendohej sikur ishin nxitur nga Kisha Greke ta bënin këtë gjë. Si shpërblim për këtë mision që bëri Ylli Popa, në vitin 1997, grekët ndërhynë që ai të bëhet Kryetar i Akademisë së Shkencave të Shqipërisë, i emëruar nga Presidenti Meidani, vend të cilin Popa e mban deri sot, dhe me siguri do ta mbajë deri në vdekje në rast se Akademia nuk shkrihet, siç është projekti i qeverisë. Në vitin 2001, 37 akademikë grekë dhe 13 personalitete shqiptare (Ylli Popa, Piro Misha, Aurel Plasari, etj.) e propozuan Janullatosin për të fituar Çmimin Nobel për Paqe. Është ironi e madhe që Janullatosi u propozua për Çmimin “Nobel” për paqe, kur dihet se në pranverën e vitit 1999, kur filloi fushata e bombardimeve ajrore e NATO-s kundër Serbisë, Janullatos u deklaroi mediave ruse dhe greke se duhet të ndërpritet bombardimi i Serbisë. Apologjetët e Janullatos mund të thotë se Janullatos e bëri këtë se si klerik është kundër dhunës, por megjithatë Janullatos nuk bëri asnjë deklaratë për ndalimin e dhunës serbe në Kosovë, që vazhdoi në mënyrë masive për një vit rresht para bombardimeve të NATO-s. U mor vesh, Janullatos preokupohej për jetën e serbëve dhe jo të shqiptarëve. Për fat të mirë juria e Çmimit Nobel për Paqe nuk e mori seriozisht kërkesën e 37 grekëve dhe 13 shqiptarëve dishepuj të Janullatosit. Por, megjithatë këta nuk e kanë humbur shpresën dhe vazhdojnë përpiqen. Madje, Aurel Plasari, një intelektual ortodoks shumë afër Janullatos dhe një prej 13 intelektualëve shqiptarë që nënshkruan kërkesën që ai të marrë Çmimin Nobel, që shkon pothuajse çdo natë në selinë e këtij të fundit, ndërmori një fushatë kundër Nënës Tereze në shtyp, duke e quajtur atë vllahe, edhe për të krijuar më shumë vend vetëm për një “Nënë Terezë” ortodokse në Shqipëri, Janullatosin. Plani i Kishës Greke, së cilës i përket Janullatos është që ky i fundit të bëhet shenjtor pasi të vdesë dhe t’ i shërbejë si simbol kauzës së ortodoksisë dhe helenizmit në Vorio-Epir, së bashku me Shën Kozmain, si një Shën Kozma modern. Avokatët e tij mediatikë duan që të na e paraqesin Janullatosin si një personalitet botëror, duke kërkuar të na impresionojnë me zgjedhjen e tij kryetar i Këshillit Botëror të Kishave, pra duke na e paraqitur si një personalitet në rangun e Papës së Romës. E vërteta është që Këshilli Botëror i Kishave, përtej emrit pompoz, është një organizatë ndërkombëtare private, nga ato që krijohen fare lehtë në Perëndim. Gjëja tjetër me të cilën duan që të na impresionojnë me Janullatosin është qenia e tij si një njeri shumë i shkolluar me disa diploma dhe doktoratura. Grekët i ka kapur një obsesion i çuditshëm për ta paraqitur Janullatosin si një superintelektual sa që shumë herë gjatë këtyre 15 viteve që ai është në Shqipëri kemi parë dërgata universitetesh greke dhe të diasporës greke që t’i sjellin Janullatosit lloj-lloj doktoraturash, edhe honoris causa, të cilat i ka marrë dhe ai gjatë udhëtimeve të veta jashtë shtetit, në fusha nga më të ndryshmet, deri edhe si klimatologjia, ekologjia, pylltaria etj., etj. Por, ironia është se ky superintelektual, kur krijoi klerin ortodoks shqiptar, i refuzoi kërkesat e intelektualëve dhe parapëlqeu të bënte klerikë njerëz si prifti i shumëpërfolur i Kosinës, që ka qenë karrocier i kooperativës, apo si një ish-infermier i spitalit psikiatrik që sot është mitropolit në Korçë. Intelektualët ortodoksë shqiptarë, të cilët hiqen si kampionë të laicizmit, apo si afetarë, dhe pastaj ditën e Pashkëve dhe të Krishtlindjeve i gjen me qiri në dorë para Janullatosit, duhet ta dinë se ata mbajnë një përgjegjësi të madhe që e kanë lejuar Janullatosin ta tërheqë shumicën e heshtur, komunitetin ortodoks shqiptar në lojën e tij, që është një lojë shumë e rrezikshme. E gjithë veprimtaria e Janullatos tregon se ai i përket atij grupimi ekstremist të elitës politike dhe fetare greko-ruso-serbe që kërkon të nisë një luftë të re në Ballkan, kundër shqiptarëve dhe turqve. Është koha që ortodoksët shqiptarë, elita e tyre intelektuale dhe politike ta kuptojnë se Janullatos dhe grekët e tjerë që kanë uzurpuar kreun e Kishës Ortodokse Autoqefale Shqiptare e kanë futur në një «fushë të minuar» gjeopolitike gjithë komunitetin ortodoks shqiptar. Komuniteti ortodoks shqiptar duhet të ndahet nga Ortodoksia Helene që e ka uzurpuar kishën e tij, pasi Ortodoksia helene është instrument i gjeopolitikës greke, serbe dhe ruse, që po kërkon revansh në Ballkan, duke sfiduar SHBA dhe shqiptarët. Greqia po bëhet gati të hyjë në aventura që mund të çojnë në reduktimin dhe ndoshta shpërbërjen e saj si shtet. Në këto aventura Greqia kërkon të tërheqë dhe komunitetin ortodoks shqiptar. Këta duhet ta dijnë mirë se në rast se do të lejojnë që Greqia t’i tërheqë në këto aventura atëherë do të pësojnë fatin e grekëve të Anadollit, pas Luftës së Parë Botërore. Ortodoksizmi shqiptar nuk ka pse është ortodoksizëm helenik, as sllav. Ortodoksizmi helenik dhe sllav është paleoideologji e gjeopolitikës sllavo-greke. Ortodoksizmi në Shqipëri ose do të jetë ortodoksizëm shqiptar, ose nuk do të ekzistojë fare. Ky do të jetë një fatalitet historik, por në një sens të caktuar do të jetë vetë zgjedhja e komunitetit ortodoks.

Te lumte Sofra me nji fjali te Faik Konices ke permbledhe komlet ate qe duhet tee jet per shqipatre ketu ,nuk don shum koment per ate qe ka pak true dhe arsyje .

Gjarpri i shqiptarve është ki far janullatos

Gjarprin duhet goditë në kokë Deli po që se fillojn nga bishti si po bëjnë politikanët tanë ai të kafshon.
Prandaj duhet sa më par ta godasim në kokë që Shqipëria të marr frym lirshëm nga ky gjarpër që ka filluar ta mbështjell Shqipërin.

Janullatosi nuk ka faj kane vet qeverija jo per cdo gje qe ky ben ne token ton ne shtetin ton, pse nuk erdhi ky fare "bukuroshi" kur kishim Enver Hoxhen se ky ja kish treguar vendin ketij hegjemonisti, por vjn tani se e kemi Salen i cili mirret ngryk me te.
Prandaj edhe thone ku ta gjesh shesh bej pershesh. Keshtu po e bene sot Janullatosi.

sofra aje looodh

Gabimin me te madhe qe ka bere Enver Hoxha se nuk beri pastrim etnik ne shqipri por ju dha te drejta ne juge te shqipris grekeve qe sote keta flliqesira si janullatosi te bejen zhurme.