Fjalimet që ndryshuan botën““

Titulli: Fjalimet që ndryshuan botën““ Tue May 18, 2010 6:55 pm

“Lirinë nuk
ua solla unë, por e gjeta këtu, lirinë e pash se e keni kudo, në
kraharor, në ballë, në shpatat e në ushtat"

Skënderbeut në Krujë 28 Nëntor 1443 (sipas tekstit të Barletit
përkthyer nga Fan Noli)

"Kapedanë dhe ushtarë trima"

S‘është as e re, as e papritun pamja që kam sot përpara syve. Ashtu si
ju kujtonja, ashtu ju gjeta, stërnipër të thjeshtë të një race të vjetër
dhe bujare, trima dhe besnikë të patronditur të vendit dhe të mbretit
tuaj. Edhe jam i lumtur tani që mund t‘ju hap zemrën time. Ju thom pa u
mburrur që, sa kam rrojtur, kam patur gjithnjë këtë mall për atdhenë dhe
këtë dëshirë për lirinë.
Kur më ftuat për këtë vepër nga shërbimi i Sulltanit, kisha në zemër atë
dëshirë që kishit edhe Ju. Juve ndofta ju shkoi nga mëndja që e kisha
harruar vëndin, edhe nderin, edhe lirinë, kur ju ktheva prapa të
helmuar, pa ju dhënë asnjë shpresë dhe pa ju treguar asnjë ndjenjë
bujare dhe shpirtmadhe. Po unë sillesha me atë mënyrë, se ashtu e deshte
shpëtimi i juaj dhe i imi, se puna ish e tillë se duhej bërë dhe jo
thënë, se e shikonja që kishit më tepër nevojë për frë sesa për shtyrje.
Jua fsheha planet e mia dhe s‘jua çfaqa dëshirën që kisha në zemër aq
vjet, jo se s‘u kisha besim, jo se s‘jua dinja shpirtin, po se ju ishit
të parët që e hothtë zjarrin dhe u futët në këtë valle; po se puna duhej
mejtuar thellë, se duheshin gjetur mjetet, se duhej zgjedhur koha e
mirë. Ndryshe do të derdhej gjak më kotë dhe përfundimi do t‘ish nji
robëri me e keqe se e para. Dhe ahere çdo shpresë për të nesërmen
fluturonte; se nji punë si kjo niset njiherë e mirë; dhe në mos vaftë
mbarë, rasja dhe mjetet për ta nisur ikin e s‘kthehen kurrë
prapë. Prandaj s‘ja tregonja planin tim as vetes sime dhe ruhesha mos me
shkiste gjuha dhe më dëgjonin muret. Kam për dëshmor Hamzën, tim nip,
që e kam pasur këshilltar, përkrahës dhe shok armësh, me ca të tjerë të
pakë, me besnikërin e të cilve e vumë këtë plan në vepërim. Tani,
ndonëse rronim e hanim bashkë dhe kishim një zemër dhe një shpirt, me
gjithë këtë asnjë nga këta s‘më kish dëgjuar kurrë të zë n‘gojë atdhenë,
lirinë dhe krishtërimin, gjersa ardhi rasa në betejë të Nishit. Lirinë
mund ta kishit fituar me trimërinë tuaj nuk i mungojnë burrat, po ju
pëlqeu ta prisni nga dora e ime, ndonëse vonë, se kështu ndofta desh vet
i madhi Zot. Se është me të vërtetë çudi që trima kryelartë si ju, të
rritur në liri, duruat kaq kohë robërin e barbarve, duke pritur të më
shikoni një ditë në krye tuaj. Po vallë, a e meritonj këtë titull të
bukur të çlironjësit që kini mirësinë të më jipni? Lirinë s‘jua solla
unë, po e gjeta këtu, në mes tuaj. Posa shkela këmbën këtu, posa dëgjuat
emrin, renttë që të gjithë, më dualtë përpara kush e kush më shpejtë,
sikur t‘ishin ngritur nga varret atërit, vëllezërit, bijtë tuaj, sikur
të kishte zbritë nga qielli vetë Perëndia. Më prittë me aq dashuri dhe
gëzim, më sualltë aq shërbime të çmuara e pa numër, sa më bëtë më tepër
ju robin tuaj sesa unë të lirë ju. Këtë mbretëri, këtë qytet nuk jua
dhashë unë, po ju gjeta t‘armatosur, lirinë e kishit kudo, në krahërore,
në ballë, në shpata e në ushtat; si gardjan besnikë t‘emëruar prej tim
eti, ja ma vutë mbi krye këtë kunorë, ju ma dhatë në dorë këtë shpatë,
ju më bëtë zot të kësaj mbretërije, të cilën ma ruajtët me aq besë, me
aqë kujdes, me aq mundime. Shpjermëni tani, me ndihmën e perëndisë, që
ta çlirojmë tërë Shqipërinë. Pjesën më të madhe, pothuaj tërë punën, e
mbaruat: Kruja dhe tërë krahina e saj u fitua; Dibra dhe Malësitë u
bashkuan me ne; anmikut s‘i mbeti as emëri, as shënjat në fushat tona;
qëndrojnë vetëm fortesat. Kam shpresë t‘i marrim edhe këto me hir a me
pahir, me dhelpëri a me trimëri, ndonëse garnizonet turke janë më të
forta dhe kështjellat janë vendosur si shkëmbenj të ashpër dhe të
paafruarshëm.
Armiku është i rrethuar, i dëshpëruar, dhe s‘i kanë mbetur veçse muret e
fortesave. Po për këto do të këshillohemi e do të përfundojmë më nurë
kur të vemi në vënt e kur të kemi armët në dorë dhe anmikun përpara,
sesa tani për së largu dhe pa ditur se ç‘kemi përballë. Do të nisim nga
Petrela më parë, jo se kjo është më e lehtë për t‘u fituar - përkundër
është një fortesë prej natyre dhe ka një garnizon të fortë - po se
ndodhet më afër kryeqytetit, dhe jam i sigurt që lajma e mirë e
ngjarjeve në Krujë ua ka ngrirë gjakun armiqve. Të tmerruar nga
trimërija e juaj dhe nga çkatërrimi i garnizonit të Krujës, ndofta do të
na lëshojnë fortesën më të mirë; në mos, po do t‘i shtrëngojmë të na e
japin me të keq. Një gjë vetëm duhet të keni nër mënt: në mos e marrshim
Petrellën, asnjë nga ne s‘ duhet të kthehet prapë i gjallë.
Ngrehni pra flamurin përpara, dhe rrëfehuni burra si ngahera. Perëndia,
si gjer tani, ashtu edhe paskëtaj, do të na ndilnmojë dhe do

të na
nxjerrë faqebardhë. O Burrani!"

Titulli: Re: Fjalimet që ndryshuan botën““ Tue May 18, 2010 6:59 pm

Unë kam
një Endërr
(mbajtur më 28 gusht, 1963, nga Martin Luther
King Jr)

[/b][/b]

Njëqind vjet më parë, një amerikan i madh, nën hijen e të cilit
qëndrojmë sot, nënshkroi Shpalljen e Emancipimit. Ky dekret i momentit
erdhi si drita e një feneri të madh për miliona skllevër negro, të cilët
ishin përcëlluar në flakët e padrejtësisë përvëluese. Erdhi si një agim
në fund të një nate të gjatë të robërimit.

Por një qind vite më vonë, negrot ende nuk janë të lirë. Një qind vite
më vonë, jeta e një zezaku është ende e sakatuar nga prangat e izolimit
dhe zinxhirët e diskriminimit. Një qind vite më vonë, negrot jetojnë në
një ishull varfërie në mes të një oqeani të gjerë me prosperitet
material. Një qind vite më vonë, negrot ende brengosen në qoshe të
shoqërisë amerikane dhe e ndjejnë veten në ekzil në tokën e tyre.
Prandaj ne kemi ardhur këtu të dramatizojmë një kusht të turpshëm.

Në një farë kuptimi, ne kemi ardhur në kryeqytetin e kombit tonë për të
marrë një çek. Kur arkitektët e republikës sonë shkruan fjalët e
mrekullueshme të Kushtetutës dhe Shpalljes së Pavarësisë, ata po
nënshkruanin një shënim premtues, sipas së cilit, çdo amerikan duhet të
ishte trashëgimtar. Ky shënim ishte një premtim se të gjithë njerëzit,
po, njerëz të zinj dhe të bardhë, do t’i garantoheshin të drejtat e
patjetërsueshme të jetës, liria dhe kërkimi i lumturisë. Është fare e
qartë sot se Amerika nuk i ka plotësuar zotimet e premtuara, për sa i
përket qytetarëve me ngjyrë. Në vend që të nderojnë këtë detyrim të
shenjtë, Amerika u ka dhënë popullit zezak një çek të keq, një çek në të
cilin shënohen “fonde të pamjaftueshme”.
Por ne refuzojmë të besojmë se banka e drejtësisë ka falimentuar. Ne
refuzojmë të besojmë se nuk ka fonde të mjaftueshme në kupën e madhe të
mundësive të këtij kombi. Prandaj ne kemi ardhur ta marrim këtë çek, një
çek që do të na japë mbi kërkesën e pasurisë, lirinë dhe drejtësinë.

Tani është koha t’i bëjmë të vërteta premtimet e demokracisë. Tani është
koha ta bëjmë drejtësinë një realitet për të gjithë fëmijët e
Perëndisë. Do të ishte fatale sikur ky komb të tejkalonte urgjencën e
momentit. Njëmijë e nëntëqind e gjashtëdhjetë e treshi nuk është fundi,
por fillimi. Vorbulla e revoltës do të vazhdojë të tundë themelin e
kombit tonë deri në ditën e shndritshme që drejtësia do të lindë.

Duhet t’i them diçka atyre që qëndrojnë në pragun e ngrohtë, që i
drejton në pallatin e drejtësisë. Në procesin për të fituar vendin tonë
të drejtë, ne nuk duhet të ndihemi fajtorë për veprimet tona të gabuara.
Le të mos kërkojmë të kënaqim etjen tonë për liri duke pirë nga kupa e
zemërimit dhe urrejtjes. Nuk duhet ta ngrijmë përpjekjen tonë në sferën e
lartë të dinjitetit dhe disiplinës. Nuk duhet të lejojmë që protestat
tona krijuese të degjenerojnë në dhunë fizike. Duhet të ngrihemi përsëri
dhe përsëri në lartësinë madhore për të bashkuar forcën fizike me
forcën shpirtërore.

Jam i vetëdijshëm se disa prej jush kanë kaluar prova dhe vuajtje të
mëdha. Disa prej jush vijnë direkt nga qelitë e burgjeve. Disa prej jush
vijnë nga zona ku kërkimi për liri ju ka lënë të dërrmuar nga stuhia e
persekutimeve dhe është tronditur nga era e brutalitetit të policisë. Ne
jemi veteranët e vuajtjes krijuese. Vazhdoni të punoni me besimin se
vuajtjet e pamerituara janë shpenguese. Shkoni në Misisipi, shkoni në
Alabama, kthehuni në Karolinën e Jugut, shkoni në Xheorxhia, kthehuni në
Luiziana, shkoni në lagjet e varfra dhe getot e qyteteve veriore, duke
ditur se në një farë mënyre situata mund dhe do të ndryshojë. Le të mos
zhytemi në lëndinën e dëshpërimit, ju them, miqtë e mi. Edhe pse po
përballemi me vështirësitë e të sotmes dhe të nesërmes, unë ende kam një
ëndërr. Është një ëndërr e rrënjosur thellë në ëndrrën amerikane.

[b]Unë kam një ëndërr se një ditë ky komb do të ngrihet dhe do të
jetojë kuptimin e vërtetë të besimit të tij: Ne mendojmë se këto të
vërteta janë të vetëkuptueshme, se të gjithë njerëzit janë krijuar të
barabartë.

Kam një ëndërr se një ditë në kodrat e kuqe të Xheorxhias yjet e
ish-skllevërve dhe bijve të të zotëve të ish-skllevërve do të ulen krah
për krah në tavolinën e vëllazërisë.
Kam një ëndërr se një ditë, madje dhe në shtetin e Misisipit, një shtet i
djersitur me nxehtësinë e padrejtësisë, do të djersisë nxehtësinë e
shtypjes, do të transformohet në një oas lirie dhe drejtësie.

Kam një ëndërr se katër fëmijët e mi një ditë do të jetojnë në
një komb ku nuk do të gjykohen nga ngjyra e lëkurës, por nga përmbajtja e
karakterit. Sot kam një ëndërr!

Kam një ëndërr se poshtë në Alabama, ku sundon racizmi i ligë, ku
nga buzët e guvernatorit dalin fjalë pa kuptim, djem dhe vajza të vogla
me ngjyrë, do të mund të bashkojnë duart me djem dhe vajza të vogla të
bardha, si motra dhe vëllezër. Sot kam një ëndërr!

Kam një ëndërr se një ditë çdo luginë do të lartësohet dhe çdo
kodër dhe mal do të ulet, vendet e ashpra do të sheshohen dhe vendet e
lakuara do të bëhen të drejta, dhe lavdia e Perëndisë do të zbulohet dhe
të gjithë do ta shohin së bashku.

Kjo është shpresa jonë. Ky është besimi me të cilin kthehemi në Jug. Me
këtë besim do të jemi në gjendje ta kthejmë malin e dëshpërimit në një
gur shprese. Me këtë besim do të jemi në gjendje ta transformojmë
disharmoninë e kombit tonë në një simfoni të bukur të vëllazërisë. Me
këtë besim ne do të jemi në gjendje të punojmë së bashku, për të luftuar
së bashku, për të mbrojtur lirinë së bashku, me dijen se një ditë do të
jemi të lirë. Dhe kjo do të jetë dita kur fëmijët e Perëndisë të jenë
në gjendje të këndojnë së bashku me një kuptim të ri “Vendi im është
toka e ëmbël e lirisë. Toka ku stërgjyshërit kanë vdekur, toka e
krenarisë së pilgrimëve, nga çdo majë mali le të këndojë liria”. Dhe
nëse Amerika do të bëhet një komb i madh, kjo duhet të bëhet e vërtetë.

Kështu lëreni lirinë të kumbojë nga majat e
kodrave të Nju Hemshajërit.
Lëreni lirinë të kumbojë nga malet e gjera të Nju Jorkut.
Lëreni lirinë të kumbojë nga lartësitë e Pensilvanisë.
Lëreni lirinë të kumbojë nga shkëmbinjtë me dëborë të Kolorados.
Lëreni lirinë të kumbojë nga pjerrësirat e Kalifornisë.
Por jo vetëm kaq. Lëreni lirinë të kumbojë nga mali i gurit të
Xheorxhisë.
Lëreni lirinë të kumbojë nga mali i Tenesit.
Lëreni lirinë të kumbojë nga çdo kodër dhe pirg dheu i Misisipit, nga
çdo krah mali, lëreni lirinë të kumbasë!

Dhe kur kjo të ndodhë, kur ta lejojmë lirinë të kumbojë, kur ta lëmë të
kumbojë nga çdo fshat dhe çdo katundth, nga çdo shtet dhe çdo qytet, do
të jemi në gjendje të përshpejtojmë ditën kur fëmijët e Perëndisë, të
bardhët dhe të zinjtë, hebrenj dhe paganë, protestantë dhe katolikë, do
të bashkojnë duart dhe të këndojnë fjalët e ritmit shpirtëror të negrove
“Më në fund të lirë, më në fund të lirë. Lavdi Zotit të
Plotfuqishëm, jemi më në fund të lirë”.[/b]

Titulli: Re: Fjalimet që ndryshuan botën““ Tue May 18, 2010 7:02 pm

“Po
iki nga një kurorë e korruptuar"
(Mbajtur në podiumin e ekzekutimit, 30 janar 1649)

(Në foto: Mbreti Karli I)[/b][/b][/b]

Shumë pak nga këtu do të më dëgjojnë... Në të vërtetë, mund ta ruaj
paqen time shumë mirë, nëse nuk do të mendoja se ruajtja e paqes do t’i
bënte disa njerëz të mendonin se i jam nënshtruar fajit, si dhe dënimit,
por mendoj se është detyra ime ndaj Perëndisë si fillim, dhe ndaj
vendit tim, ta pastroj veten si një njeri i sinqertë, një Mbret i mirë
dhe një i krishterë i mirë.

Do të filloj në fillim me pafajësinë time. Nuk e mendoj se është e
nevojshme të insistoj për këtë, pasi gjithë bota e di se kurrë nuk kam
filluar asnjë luftë me dy Dhomat e Parlamentit, dhe thërras Perëndinë
dëshmitar, të cilës shumë shpejt do t’i jap llogari, dhe kurrë nuk kam
pasur qëllim të shkel privilegjet e tyre; ata u morën me mua, ata u
morën me milicinë, ata pohojnë se milicia ishte imja, por iu duk e
përshtatshme ta merrnin nga unë.
Perëndia më ndaloi të isha një i krishterë i sëmurë, mos të themi që
gjykimi i Perëndisë është i drejtë mbi mua: shumë herë ajo jep drejtësi
me anë të një dënimi të padrejtë, që është i zakonshëm: Do të them vetëm
këtë, se një dënim i padrejtë që lejova të ndodhë, do të dënohet tani
me anë të një dënimi të padrejtë mbi mua, që do të thotë se deri tani ka
folur t’ju tregojë se jam një burrë i pafajshëm.

Tani për t’ju treguar se jam një i krishterë i mirë, shpresoj të ketë
një person të mirë që të tregojë dëshminë time, se e kam falur gjithë
botën, dhe madje dhe ata në veçanti të cilët kanë qenë shkaktarët
kryesorë të vdekjes sime: kush të jenë, Perëndia e di, unë nuk dëshiroj
ta di, lutem që Perëndia t’i falë ata.

Por nuk kam thënë gjithçka, shpirtbutësia është më e madhe, dëshiroj që
ata të pendohen, pasi me të vërtetë kanë kryer një mëkat të madh në këtë
rast. I lutem Perëndisë me Shën Stefanin, që të mos mbahen përgjegjës,
jo, jo vetëm kaq, por që ata të marrin rrugën e duhur drejt paqes së
mbretërisë, sepse dhembshuria ime më urdhëron jo vetëm t’i fal ata burra
në veçanti, por dhembshuria ime më urdhëron të mundohem deri në
gulçimën e fundit për paqen e mbretërisë.

Për njerëzit, me të vërtetë që dëshiroj pavarësinë dhe lirinë e tyre po
aq shumë sa kushdo tjetër, por duhet t’ju them, se pavarësia dhe liria e
tyre konsiston në pasjen e qeverive; ligjet, me anë të të cilave jeta e
tyre dhe të mirat që kanë të jenë të tyret.

Nuk do të thotë se qeveria nuk iu përket atyre; një nënshtetas dhe një
sovran janë gjëra që ndryshojnë qartë dhe, derisa ta bëjnë këtë,
domethënë derisa t’i vendosni në atë liri që thashë, ata kurrë nuk do ta
gëzojnë veten. Zotërinj, për këtë kam ardhur këtu, sikur t’i kisha lënë
udhë mënyrës arbitrare, që t’i ndryshoja të gjitha ligjet sipas fuqisë
së shpatës, nuk kisha nevojë të vija këtu, dhe kështu ju them (dhe lutem
që Perëndia të mos ju mbajë përgjegjës juve) se unë jam martiri i
njerëzve.

Me besnikëri, zotërinj, nuk do t’u mbaj më shumë, por do t’u them vetëm
këtë, se në të vërtetë mund të dëshiroja një kohë më të gjatë që t’i
kisha shprehur këto që thashë më me rregull, që të treteshin më mirë se
tani, kështu që shpresoj të më falni.

Ju kam thënë ndërgjegjen time, i lutem Perëndisë që të merrni atë ushqim
që është më i mirë për të mirën e Perëndisë dhe për shpëtimin tuaj.

Me besnikëri zotërinj, ndërgjegjja ime në besim është e njohur mjaft
mirë për të gjithë botën, kështu që deklaroj para jush të gjithëve, se
vdes si një i krishterë, sipas rrëfimit të Kishës së Anglisë, ashtu si
ma la babai, dhe ky burrë i drejtë besoj se do ta dëshmojë.
Kam një kauzë të mirë, dhe një Perëndi të mëshirshme në krahun tim... po
largohem nga një kurorë e korruptueshme në një të pakorruptueshme, ku
nuk ka shqetësime, asnjë shqetësim në botë

Titulli: Re: Fjalimet që ndryshuan botën““ Tue May 18, 2010 7:03 pm

“Durimit
tim i ka ardhur fundi”
(Mbajtur më 26 shtator, 1938)

Adolf Hitler

Gjatë këtyre viteve kam kërkuar një politikë paqeje. I kam trajtuar të
gjitha problemet në dukje të pazgjidhshme me vendosmërinë e patundur për
t’i zgjidhur në paqe, edhe kur ekzistonte rreziku për të hequr dorë nga
gjëra serioze nga ana e Gjermanisë. Unë për vete jam një ushtar i
frontit të parë dhe e di se sa e rëndë është lufta. Doja ta kurseja
popullin gjerman nga kjo e keqe. Çdo problem jam përpjekur ta trajtoj me
qëllimin e vetëm që të gjej një zgjidhje paqësore.
Problemi më i vështirë që më doli ishte marrëdhënia mes Gjermanisë dhe
Polonisë. Ishte rreziku se nocioni i “armiqësisë së trashëguar”
mund të zë vend mes popullit tonë dhe popullit polak. Këtë doja të
parandaloja. Tani e di mirë se nuk do t’ia kisha dalë nëse Polonia në
atë kohë të kishte pasur një kushtetutë demokratike. Pasi këto demokraci
që janë të tejmbushura me fraza rreth paqes, janë nxitësit më gjakatarë
të luftës. Por Polonia në atë kohë ishte qeverisur jo nga një
demokraci, por nga një burrë. Arritëm të nënshkruanim një marrëveshje
brenda më pak se një viti, e cila, për një periudhë dhjetë-vjeçare,
rrëzonte çdo rrezik konflikti. Të gjithë jemi të bindur se kjo
marrëveshje do të sjellë një paqe të qëndrueshme. Jemi të ndërgjegjshëm
se kemi dy popuj që duhet të jetojnë krah më krah, dhe se asnjëri prej
tyre nuk mund ta shkatërrojë tjetrin. Një shtet me një popullsi prej
tridhjetë e tre milionësh gjithmonë do të përpiqet të sigurojë dalje në
det. Për këtë arsye duhet gjetur një rrugë arsyetimi ...
Dhe tani, para nesh qëndron problemi i fundit që duhet zgjidhur dhe do
të zgjidhet. Është kërkesa e fundit territoriale që kam në Evropë, por
është kërkesa nga e
cila nuk do të heq dorë dhe për të cilën, në dashtë
Perëndia, do ta përdor.
Kam vetëm disa pohime për të bërë. I jam mirënjohës [b]zotit Chamberlain
për përpjekjet e tij. E kam siguruar se populli gjerman nuk dëshiron
asgjë tjetër veç paqes, por gjithashtu i kam thënë se nuk mund të
durojmë përtej fuqive tona. E kam siguruar se, dhe e përsëris këtë, se
ky problem të zgjidhet, për Gjermaninë nuk do të ketë më asnjë problem
territorial në Evropë. Dhe e kam siguruar përsëri se në çastin kur Çekosllovakia
t’i zgjidhë problemet e saj, kjo do të thotë se kur çekët të merret me
minoritetet, dhe në mënyrë paqësore dhe jo nëpërmjet shtypjes, atëherë
unë nuk do të kem asnjë interes në shtetin çek. Dhe këtë ia kam
garantuar! Nuk i duam çekët!
Por në të njëjtën mënyrë unë dëshiroj të pohoj para popullit gjerman se
në lidhje me problemin e gjermanëve të jugut, durimit tim i ka ardhur
fundi! I kam bërë zotit Benes një ofertë, e cila nuk është gjë
tjetër, por zbatimi i asaj që ai ka premtuar. Vendimi tani është në
duart e tij: paqe apo luftë. Ose do ta pranojë këtë ofertë dhe më në
fund t’i jap gjermanëve lirinë e tyre ose ne do të shkojmë dhe do ta
marrim lirinë vetë

Titulli: Re: Fjalimet që ndryshuan botën““ Tue May 18, 2010 7:06 pm

"Nuk
ka shpëtim për Indinë
(Mbajtur më 4 shkurt, 1916)

(Mahatma Gandhi)[/b][/b][/b][/b][/b]

Është një çështje përulësie e thellë dhe turp i madh për ne kur mendoj
se jam i detyruar këtë mbrëmje, nën hijen e këtij kolegji të madh, në
këtë qytet të shenjtë, t‘i drejtohem shtetasve të mi në një gjuhë të
huaj për mua.

Isha prezent në seancat e Kongresit të madh në muajin e dhjetorit.
Kishte një audiencë më të gjerë, dhe a do të më besonit sikur t‘ju
thosha se fjalimet e vetme që prekën audiencën e madhe në Bombei ishin
fjalimet në gjuhën hindu? Por mes gjuhës së folur të [b]Presidencës
në Bombei nga njëra anë dhe hindusë nga ana tjetër, nuk ka shumë
ndryshim sa ç‘ka mes anglishtes dhe gjuhës simotër të Indisë. Dhe
audienca e Kongresit ishte në gjendje t‘i ndiqte fare lehtë
folësit e hindusë. Shpresoj që ky universitet të kujdeset që të rinjtë
që vijnë këtu t‘i marrin mësimet e tyre në gjuhën e folur të vendit të
tyre.
Gjuhët tona janë pasqyrimi i vetes sonë, dhe nëse më thoni se gjuhët
tona janë shumë të varfra për t‘i shprehur mendimet më të mira, atëherë
thoni se sa më shpejt të fshihemi nga ekzistenca aq më mirë do të jetë
për ne. A ëndërron ndonjë njeri që anglishtja të bëhet gjuha kombëtare e
Indisë? Pse ky handikap mbi kombin? Vetëm mendoni për një moment çfarë
gare të barabartë do të bëjnë djemtë tanë me djemtë anglezë.

Akuza kundër nesh është iniciativa jonë. Si mund të jetojmë, nëse do
të na duhet t‘ia kushtojmë vitet tona të shtrenjta mësimit të një gjuhe
të huaj?

Arsimi i vetëm që marrim është arsimi anglez. Por të supozojmë sikur
gjatë pesëdhjetë viteve të fundit të jemi arsimuar në gjuhën tonë të
folur, çfarë do të kishim tani? Do të kishim një Indi të lirë, do të
kishim njerëzit tanë të arsimuar, jo sikur të ishin të huaj në tokën e
tyre, por do t‘i flisnin zemrës së kombit. Ata do të punonin mes të
varfërve të të varfërve, dhe çfarëdo të kenë fituar gjatë këtyre
pesëdhjetë viteve, do të ishte trashëgimia e kombit. Sot, as gratë tona
nuk ndajnë me ne mendimet më të mira.

Ashtu si ju më keni dhënë privilegjin për t‘ju folur, unë po jua hap
zemrën. Duhet t‘i shohim gjërat për së drejti gjatë rrugës sonë drejt
vetë-qeverisjes. Tani po ju paraqes një tjetër skenë. Madhëria e tij,
maharaxhai, i cili foli dje për diskutimet tona, foli edhe për varfërinë
e Indisë. Edhe folës të tjerë i vunë theks të veçantë. Por çfarë vumë
re në paradën e madhe të ceremonisë? Sigurisht shfaqjen më të madhe, një
ekspozim të bizhuterive, një gosti të mirë në sytë e argjendarit më të
madh, që zgjodhi të vijë nga Parisi. Unë e krahasoj me fisnikët e pasur
përballë miliona të varfërve. Dhe e ndjej se duhet t‘i them këtyre
fisnikëve "Nuk ka shpëtim për Indinë, nëse nuk i hiqni nga vetja këto
bizhuteri dhe t‘i besojmë shtetasve të Indisë". Jam i bindur se nuk
është dëshira e Mbretit-Perandor apo lordit Hardinge, se në mënyrë që
t‘i tregojmë besnikërinë më të sinqertë Mbretit-Perandor, është e
nevojshme të boshatisim kutitë e bizhuterive dhe të vishemi me to nga
maja tek këmbët. Kam marr përsipër, duke rrezikuar veten, t‘ju sjell një
mesazh nga mbreti George, se ai nuk pret që asgjë e tillë të ndodhë.
Zotëri, sa herë dëgjoj për ndonjë pallat të madh që ngrihet mbi ndonjë
qytet të madh të Indisë, domethënë në Indinë Britanike, ose në Indi, e
cila drejtohet nga shefat tanë të mëdhenj, unë bëhem xheloz menjëherë,
dhe them: "Oh, gjithçka po bëhet nga paratë e bujqve". Mbi
shtatëdhjetë e pesë për qind e popullsisë janë bujq dhe zoti Higginbotham
na tha mbrëmë në gjuhën e tij të përshtatshme, se ata janë burrat që
rrisin dy fije bari në vendin ku mund të rritet vetëm një. Por ne nuk
mund të kemi frymën e vetë-qeverisjes, nëse i marrim apo lejojmë që të
tjerët t‘i marrin të gjitha prodhimet e punës së tyre. Shpëtimi ynë mund
të vijë vetëm përmes bujqësisë. As avokatët, as doktorët, as zotërinjtë
e pasur nuk na e sigurojnë dot atë.

Titulli: Re: Fjalimet që ndryshuan botën““ Tue May 18, 2010 7:09 pm

“Ushtarë
të Gardës sime të vjetër: ju them lamtumirë!"
(Lamtumira, 20 prill, 1814)

(Napoleon Bonaparti)[/b][/b][/b][/b][/b][/b]

Ushtarë të Gardës sime të vjetër: Ju them lamtumirë! Për njëzet vite
ju kam shoqëruar vazhdimisht në rrugën e nderit dhe të lavdisë.
Gjatë kohëve të fundit, ashtu si në ditën e prosperitetit, keni qenë në
mënyrë të pandryshueshme modeli i kurajës dhe besnikërisë.
Me burra si ju, kauza jonë nuk do të humbasë, por lufta do të ishte pa
mbarim. Mund të kishte qenë luftë civile, dhe kjo do t‘i kishte
shkaktuar fatkeqësi edhe më të rënda Francës. Kam sakrifikuar të gjitha
interesat e mia për ato të vendit.
Unë po shkoj, por ju, miqtë e mi, do të vazhdoni t‘i shërbeni Francës.
Lumturia e saj është mendimi im i vetëm.
Ende do të jetë qëllimi i dëshirave të mia. Mos t‘ju vijë keq për fatin
tim. Nëse kam preferuar të mbijetoj, ka qenë për t‘i shërbyer lavdisë
suaj.
Kam ndër mend të shkruaj historinë e arritjeve tona më të mëdha, që kemi
realizuar së bashku. Lamtumirë, miqtë e mi!
Sikur të mundja do t‘ju shtrëngoja të gjithë në zemrën time!

Titulli: Re: Fjalimet që ndryshuan botën““ Tue May 18, 2010 7:10 pm

"Fuqi Sovjetikëve"
(Mbajtur në shtator, 1917 Moskë)

(Vladimir Iliç Lenin)

Çështja kryesore për çdo revolucion pa dyshimështë çështja e pushtetit
të shtetit. Gjithçka e vendos ajo klasë që ka pushtetin. Kur "Dyelo
Maroda", gazeta e partisë kryesore qeverisëse në Rusi, u ankua se, në
lidhje me diskutimet mbi pushtetin, çështja e Asamblesë kushtetuese dhe
ajo e bukës po harrohen, revolucionarët socialistë duhet të merrnin këtë
përgjigje "Fajin e keni vetë, pasi janë lëkundjet dhe pavendosmëria e
partisë suaj ajo që duhet fajësuar për "kalakiçin ministror", shtyrjet
pa fund të Asamblesë kushtetuese, dhe minimi nga kapitalistët i masave
të planifikuara dhe të vendosura të monopolit të drithërave dhe
furnizimin e vendit me bukë".
Çështja e pushtetit nuk mund të shtyhet dhe as të lihet mënjanë, pasi
është çelësi për të përcaktuar gjithçka gjatë zhvillimit të
revolucionit, dhe në politikat e jashtme dhe të vendit. Është një fakt
që nuk mund të diskutohet se revolucioni jonë ka "harxhuar" gjashtë muaj
duke lëkundur sistemin e pushtetit; është një fakt që rezulton nga
politika lëkundëse e revolucionarëve socialistë dhe menshevikëve.
Politika lëkundëse e këtyre partive u përcaktua nga pozicioni i klasës
të borgjezisë së vogël, nga paqëndrueshmëria e tyre ekonomike në luftën
mes punës dhe kapitalit.
E gjithë çështja që po diskutojmë është nëse demokratët e borgjezisë së
vogël kanë mësuar diçka gjatë këtyre gjashtë muajve Nëse jo, atëherë
revolucioni është i humbur, dhe vetëm një rebelim fitimtar e
proletariatit mund ta shpëtojë. Nëse kanë mësuar diçka, themelimi i një
fuqie të qëndrueshme e të palëkundshme duhet të fillojë menjëherë. Vetëm
nëse fuqia bazohet tek shumica e popullsisë, atëherë mund të bëhet e
qëndrueshme gjatë revolucionit popullor, domethënë, një revolucion që
ngjall tek njerëzit, shumica e punëtorëve dhe fshatarë, dëshirën për të
vepruar. Deri tani, pushteti shtetëror në Rusi ka qëndruar në duart e
borgjezisë, të cilët janë të detyruar të bëjnë lejime të veçanta (vetëm
për t‘i tërhequr ditën tjetër), për të dhënë premtime (për të mos i
përmbushur kurrë), për të kërkuar të gjitha tipet e justifikimeve për të
mbuluar dominimin e tyre (për t‘ua hedhur njerëzve me anë të një
shfaqjeje të "koalicionit të sinqertë"), e të tjera e të tjera. Me fjalë
pohon se është një qeveri popullore, demokratike, kundër-revolucionare e
borgjeze. Është kontradikta që ka ekzistuar deri tani dhe e cila ka
qenë një burim paqëndrueshmërie dhe mospërputhjeje pushteti, e atij
"kalakiçi ministror", në të cilën revolucionarët socialistë dhe
menshevikët janë përfshirë me një entuziazëm të pafat (për njerëzit).
Në fillim të qershorit të vitit 1917, i thashë Kongresit sovjetik të të
gjithë Rusisë se ose sovjetikët do të shpërbëheshin dhe do të vdisnin pa
lavdi, ose atyre duhet t‘i transferohej i gjithë pushteti. Slogani, "Pushtet
sovjetikëve", shumë shpesh, mos të themi në shumicën e rasteve,
kuptohet keqas me kuptimin e një kabineti partish të shumicës sovjetike.
Do të doja të thellohesha në këtë kuptim të rremë ...
"Pushtet sovjetikëve" do të thotë riformimi radikal i të gjithë
aparatit të vjetër të shtetit, i cili pengon gjithçka demokratike. Do të
thotë heqja e këtij aparati dhe zëvendësimi i tij me një të ri e
popullor, do të thotë, një aparat vërtet demokratik i sovjetikëve,
shumica e organizuar dhe e armatosur, punëtorët, ushtarët dhe fshatarët.
Do të thotë ta lejosh iniciativën dhe pavarësinë e shumicës jo vetëm në
zgjedhjen e deputetëve, por dhe në administrimin e shtetit, për efektin
e reformave dhe ndryshimeve të tjera.
Për ta bërë ndryshimin më të qartë e më të kuptueshëm, ia vlen të
kujtojmë një pohim plot vlera të bërë pak kohë më parë nga gazeta e
partisë qeverisëse të revolucionarëve socialistë, "Dyelo Naroda".
Shkruante se edhe në këto ministri, të cilat ishin në dorën e ministrave
socialistë (kjo u shkrua gjatë koalicionit të famshëm të kadetëve, kur
disa menshevikë dhe revolucionarë socialistë ishin ministra), i gjithë
aparati administrativ kishte mbetur i pandryshuar, dhe pengonte punën.
Ata që thonë: "Nuk kemi aparat për të zëvendësuar të vjetrin, gjë e
cila nga çon drejt mbrojtjes së borgjezisë", t‘ju vijë turp nga
vetja. Pasi ky aparat ekziston. Janë sovjetikët. Mos kini frikë nga
iniciativa dhe pavarësia e njerëzve. Vendoseni besimin në organizatat
revolucionare, dhe do të shihni në të gjitha mbretëritë e çështjeve
shtetërore të njëjtën forcë, madhështi dhe pathyeshmëri të punëtorëve
dhe fshatarëve, ashtu siç u shfaqën së bashku dhe plot furi kundër
Kornilovit.
Nuk ka rrugë të mesme. Kjo është treguar nga eksperienca. Ose i gjithë
pushteti qendror dhe vendor do t‘i shkojë sovjetikëve, dhe e gjithë toka
do t‘i jepet menjëherë fshatarëve, në varësi nga vendimi i Asamblesë
Kushtetuese, ose të zotët e tokave dhe kapitalistët do të shkatërrojnë
çdo hap, do ta rimëkëmbin pushtetin e të zotëve të tokës, do t‘i
tërbojnë fshatarët dhe do të jenë shkaktarët e një revolte të dhunshme.

Titulli: Re: Fjalimet që ndryshuan botën““ Tue May 18, 2010 7:26 pm

"Lufta të vazhdojë sa më gjatë"
(Fjalim për Politburon, 19 gusht, 1939)

(Joseph Stalin)

Çështja e luftës dhe paqes ka hyrë në një fazë kritike për ne. Zgjidhja e
tij varet tërësisht nga pozicioni që Bashkimi Sovjetik do të mbajë.
Jemi plotësisht të bindur se nëse do të përmbushim një pakt për ndihmën
reciproke me [b]Francën dhe Britaninë e Madhe, Gjermania do
të heqë dorë nga Polonia dhe do të kërkojë një modus vikendi me Fuqitë
Perëndimore. Lufta do të shmangej, por ngjarjet që do të pasonin do
të ishin të rrezikshme për BRPP-në.
Nga pikëpamja tjetër, nëse e pranojmë propozimin e Gjermanisë, të cilin
ju e dini, dhe bëjmë një pakt jo-agresiv me të, ajo me siguri do të
pushtojë Poloninë, dhe ndërhyrja e Francës dhe Anglisë do të jetë e
pashmangshme. Evropa Perëndimore do të bëhej subjekt i kryengritjeve të
rebelëve dhe rrëmujave. Në këtë rast, do të kemi mundësi të qëndrojmë
jashtë konfliktit, dhe mund të planifikojmë kohën e përshtatshme për të
hyrë në luftë.

Eksperienca e 20 viteve të fundit ka treguar se në kohën e paqes lëvizja
komuniste nuk ka qenë dhe aq e fortë dhe Partia Bolshevike e ka pasur
të lehtë të marrë pushtetin. Diktatura e një partie të tillë do të bëhet
realitet vetëm si rezultat i një lufte të madhe.
Zgjedhja jonë është e qartë. Ne duhet të pranojmë propozimin gjerman,
dhe, me anë të një refuzimi të sjellshëm, t‘i dërgojmë anglo-francezët
dhe misionin e tyre në shtëpi.
Nuk është e vështirë të shohim rëndësinë e kësaj mënyre veprimi. Është
fare e qartë për ne, se Polonia do të shkatërrohet para se Anglia dhe
Franca t‘i vijnë në ndihmë. Në këtë rast, Gjermania do të na japë një
pjesë të Polonisë... Avantazhi ynë i menjëhershëm do të ishte t‘i
tregonim Polonisë portën e Varshavës, dhe të Galicisë ukrainase.

Në këtë rast Gjermania do të dilte fitimtare nga lufta. Megjithatë, ne
duhet të shohim mundësitë që do të rezultojnë nga mundja, si dhe nga
fitorja e Gjermanisë. Në rastin e mundjes së saj, sovjetizimi i
Gjermanisë do të ishte i pashmangshëm dhe do të krijohej një qeveri
komuniste. Nuk duhet të harrojmë se një Gjermani e sovjetizuar do të
sillte rrezik të madh, nëse ky sovjetizim është rezultat i dështimit të
Gjermanisë në një luftë të përkohshme. Anglia dhe Franca do të ishin
mjaft të forta për të pushtuar Berlinin dhe për të shkatërruar
Gjermaninë Sovjetike. Për ne do të ishte e pamundur t‘i vinim në ndihmë
shokëve tani bolshevikë në Gjermani.

Kështu që, qëllimi ynë është që Gjermania ta zgjasë luftën sa më
gjatë të jetë e mundur, në mënyrë që Anglia dhe Franca të
lodhen aq shumë sa të mos e hedhin poshtë idenë e Gjermanisë së
sovjetizuar.

Pozicioni ynë është ky. Të ruajmë neutralitetin dhe të presim për kohën e
duhur, USSR-ja do ta ndihmojë Gjermaninë ekonomikisht dhe do t‘i
japë lëndë të parë. Duhet thënë se ndihma jonë do të zgjasë për një
kohë të kufizuar; nuk duhet të dërgojmë aq shumë sa të dobësojmë
ekonominë tonë apo pushtetin e ushtrisë sonë. Në të njëjtën kohë duhet
të vazhdojmë aktivisht me propagandën komuniste në bllokun
anglo-francez, dhe më së shumti në Francë. Duhet të presim që në atë
vend, në kohë lufte, Partia duhet të braktisë mjetet ligjore të luftës
dhe të kthehet në një organizatë të fshehtë. Ne e dimë se puna e tyre do
të kërkojë sakrifica të mëdha, por shokët tanë francezë nuk do të
hezitojnë. Detyra e tyre e parë do jetë të dekompozojnë dhe të
demoralizojnë ushtrinë dhe policinë. Nëse kjo punë parapërgatitësh nuk
përmbushet ashtu siç duhet, siguria e Gjermanisë Sovjetike do të
ketë përfunduar, dhe kjo do të kontribuojë dhe në sovjetizimin e
Francës.

Për realizimin e këtyre planeve është e rëndësishme që lufta të vazhdojë
për aq kohë sa të jetë e mundur, dhe të gjitha forcat që kemi në
dispozicion në Evropën Perëndimore dhe në Ballkan të drejtohen drejt
këtij qëllimi. Tani le të marrim në konsideratë mundësinë e dytë, një
fitore të Gjermanisë. Disa mendojnë se kjo do të na vërë përballë një
rreziku serioz. Kjo është e vërtetë, por do të ishte gabim ta
konsideroje rrezikun kaq të afërt sa kaq të madh sa ç‘është propozuar.

Nëse Gjermania do të dalë fitimtare, lufta do ta ketë dobësuar dhe nuk
do të mund të hapë luftë me BRPP-në, të paktën jo brenda një dekade.
Asaj i duhet të mbikëqyrë pushtimin e Francës dhe të Anglisë për ta
rimëkëmbur veten.

Përveç kësaj, Gjermanisë fitimtare do t‘i shtoheshin koloni të gjera,
eksplorimi i të cilave dhe futja e metodave gjermane do t‘i thithte
burime për disa dekada.

Pra, kjo Gjermani do të ishte mjaft e zënë për t‘u marrë me ne. Ka dhe
diçka tjetër që do ta forcojë sigurinë tonë. Në një Francë të pushtuar,
partia komuniste franceze do të ishte gjithmonë e fortë. Një revolucion
francez do të ishte i pashmangshëm, dhe ne do të ishim në gjendje të
shfrytëzonim situatën dhe t‘i vinim në ndihmë Francës për ta bërë
aleaten tonë. Përveç kësaj, të gjitha komet që bien nën "mbrojtjen" e
një Gjermanie fitimtare do të bëhen aleatet tona. Kjo do të na sigurojë
një fushë të gjerë veprimi për fillimin e një revolucioni botëror.

Shokë, ju thashë arsyet e mia. E përsëris se është në interesin e
USSR-së, punëtorëve të vendit, që Gjermania dhe blloku kapitalist
Anglo-francez të përfshihen në luftë. Duhet bërë e pamundura që kjo
luftë të zgjasë sa më shumë që t‘i lodhë. Është e domosdoshme që të
përfundojmë paktin e propozuar nga Gjermania, dhe të punojmë në një
mënyrë të tillë që lufta të zgjasë maksimalisht. Duhet ta forcojmë
propagandën në vendet ndërluftuese, në mënyrë që të jemi të përgatitur
kur kjo luftë të përfundojë.

Titulli: Re: Fjalimet që ndryshuan botën““ Tue May 18, 2010 7:28 pm

Jo ç'bën vendi juaj për ju, por ç'bëni ju për vendin
tuaj
(Mbajtur më 20 janar, 1961)

(John F. Kennedy)
Zëvendëspresidenti Johson, zoti Folës, zoti shef i Drejtësisë,
Presidenti Eisenhower, zëvendës presidenti Nixon, Presidenti Truman,
reverendi klerik, qytetarë të nderuar: Sot shohim jo vetëm një fitore të
partisë, por një festim të lirisë, që simbolizon fundin por dhe
fillimin, që do të thotë rinovim, por dhe ndryshim. Unë kam bërë para
jush dhe Perëndisë së madhërishëm të njëjtin betim, të cilin
stërgjyshërit tanë bënë gati një shekull dhe tre të katërtat më parë.
Bota është krejt e ndryshme tani. Pasi njeriu mban në duart e tij të
vdekshme pushtetin të zhdukë të gjitha format e varfërisë njerëzore.
Megjithatë, të njëjtat besime të revolucionit, për të cilat
stërgjyshërit tanë luftuan, diskutohen ende në të gjithë globin. Besimi
se të drejtat e njeriut nuk vijnë nga bujaria e shtetit, por nga dora e
Perëndisë.
Sot nuk guxojmë të harrojmë se ne jemi trashëgimtarë të atij
revolucioni. Le të përhapet fjala nga ky vend dhe nga kjo kohë, drejt
mikut dhe armikut, se pishtari ka kaluar nga gjenerata në gjeneratë për
amerikanët, të lindur në këtë shekull, të kalitur nga lufta, të
disiplinuar nga paqja e hidhur dhe e vështirë, krenarë për trashëgiminë e
lashtë, dhe të pavullnetshëm të dëshmojnë apo të lejojnë të
ngadalësojnë zbërthimin e të drejtave njerëzore, për të cilat ky komb
gjithmonë është zotuar, dhe për të cilat ne zotohemi sot në shtëpi dhe
në të gjithë botën.
Le ta dijë çdo komb, pavarësisht nëse do të mirën apo të keqen tonë, se
ne do të paguajmë çdo çmim, do të mbajmë çdo barrë, do të kalojmë çdo
vuajtje, do të mbështesim çdo mik, do të kundërshtojmë çdo armik për të
siguruar mbijetesën dhe suksesin e lirisë.
Kjo është ajo që premtojmë – dhe shumë më tepër.
Për të gjithë aleatët e vjetër, me të cilët ndajmë origjinën kulturore
dhe shpirtërore, ne ju premtojmë besnikërinë e miqve besnikë. Të
bashkuar mund të bëjmë gjithçka në morinë e sipërmarrjeve kooperative.
Të ndarë mund të bëjmë shumë pak, pasi nuk do të guxojmë të përballemi
me një sfidë të fuqishme.
Për të gjitha ato vende të reja, të cilat ne i mirëpresim në rangjet e
të lirëve, ne i premtojmë se nuk do të hidhet poshtë një formë koloniale
që ajo të zëvendësohet nga një tirani edhe më e madhe. E dimë se jo
gjithmonë këndvështrimi ynë do të mbështetet. Por gjithmonë do të
shpresojmë se ata do të mbështesin fort lirinë e tyre, dhe për ta
kujtuar këtë, në të kaluarën, ata që me budadallëk kërkuar të marrin
pushtet duke hipur mbi shpinën e një tigri, përfunduar brenda tij.
Për gjithë ata njerëz në kasolle dhe fshatra në gjysmën e globit, që
përpiqen të thyejnë zinxhirët e varfërisë, ne i premtojmë përpjekjet
tona më të mëdha për t’i ndihmuar të ndihmojnë veten, jo sepse e
shkaktojnë komunistët, jo sepse kërkojmë votat tona, por sepse është e
drejtë.
Nëse një shoqëri e lirë nuk mund të ndihmojë ata që janë të varfër,
atëherë s’mund të shpëtojë ato pak të pasurit.
Le ta kuptojë çdo fuqi tjetër se kjo hemisferë ka ndër mend të mbetet
zoti i shtëpisë së tij.
Për atë asamble botërore të shteteve sovrane, për Kombet e Bashkuara,
shpresën tonë të vetme në një epokë ku instrumentet e luftës i kanë
kaluar instrumentet e paqes, ne rinovojmë premtimin për mbështetje, në
mënyrë që të parandalojmë që të bëhet thjesht një forum për sharje, për
të forcuar strehën për të rinjtë dhe të dobëtit, dhe për ta zgjeruar
hapësirën ku mund të sundojë.
Më në fund, për ato kombe që duan të bëhen kundërshtarët tanë, ne nuk i
ofrojmë një premtim por një kërkesë: që të dyja anët të rifillojnë
kërkimin për paqe, para se forcat e errëta të shkatërrimit të çliruara
nga shkenca të pushtojnë njerëzimin në vetëshkatërrim apo shkatërrim të
planifikuar.
Nuk guxojmë t’i tundojmë ato me dobësinë e tyre. Vetëm kur ushtritë tona
të jenë të mjaftueshme përtej dyshimit, ne do të jemi të sigurt përtej
dyshimit se kurrë nuk do të përdoren.
Le të mos negociojmë nga frika. Por asnjëherë mos të kemi frikë nga
negociatat.
Të dyja palët duhet të eksplorojnë se cilat janë problemet e
përbashkëta, në vend që të rrahin ato probleme që na ndajnë.
Të dyja palët, për herë të parë, të formulojnë propozime serioze dhe të
sakta për inspektimin dhe kontrollin e armëve.
Të dyja palët le të kërkojnë mrekullitë e shkencës dhe jo të tmerrit. Së
bashku le të eksplorojmë yjet, të pushtojmë shkretëtirat, të zhdukim
sëmundjet, të mbushim thellësitë e oqeanit, të inkurajojmë artin dhe
tregtinë.
Të dyja palët të bashkohen për të dëgjuar, në të gjitha cepat e botës,
urdhrin e Isaias, “të heqim barrën dhe të lirojmë të shtypurit”.
Kjo nuk do të realizohet në njëqind ditët e para. As nuk do të
përfundohet në njëmijë ditët e para; jo në jetën e kësaj administrate;
ndoshta dhe as për aq kohë sa brezi ynë të jetojë në këtë planet. Por le
të fillojmë.
Në duart tuaja të dashur qytetarë, më shumë se në të miat, qëndron
suksesi përfundimtar dhe dështimi i rrugës sonë. Qëkur ky vend u
themelua, çdo gjeneratë amerikanësh është thirrur të japë dëshmi të
besnikërisë kombëtare.
Tani trumpeta po bie përsëri, jo që të marrim armët, edhe pse kemi
nevojë për armë, jo që të nisemi në betejë, edhe pse jemi në mes të një
beteje, por për të marrë barrën e një lufte të gjatë, për t’u gëzuar në
shpresë, për të qenë të duruar në fatkeqësi, një luftë kundër armiqve të
përbashkët të njeriut: tiranisë, varfërisë, sëmundjes dhe vetë luftës.
Në historinë e gjatë të botës, vetëm pak gjeneratave u është dhënë roli
të mbrojnë lirinë në orën e rrezikut. Unë nuk tërhiqem nga kjo
përgjegjësi, unë e mirëpres. Nuk besoj se ndonjë prej nesh do të
ndërronte rolet me njerëzit e tjerë të gjeneratave të tjera. Energjia,
besimi, devocioni që sjellim në këtë përpjekje do të ndriçojë vendin
tonë dhe të gjithë ata që i shërbejnë atij. Dhe shkëlqimi i atij zjarri
le të ndriçojë të gjithë botën.
Kështu qytetarët e mi, mos pyesni se çfarë mund të bëjë vendi juaj për
ju; pyesni se çfarë mund të bëni ju për vendin tuaj.
Qytetarë të dashur të botës, mos pyesni se çfarë Amerika do të bëjë për
ju, por se çfarë mund të bëjmë së bashku për lirinë e njeriut?
Më në fund, pavarësisht nëse jeni qytetarë të Amerikës apo qytetarë të
botës, kërkoni nga ne këtu të njëjtat standarde force dhe sakrifice që
ne kërkojmë nga ju. Me ndërgjegje të mirë, shpërblimi ynë i vetëm, me
historinë si gjykatësen finale të veprave tona, le të shkojmë përpara të
drejtojmë tokën që duam, të kërkojmë bekimet e Tij dhe ndihmën e Tij,
por të dimë se këtu në tokë, puna e Perëndisë duhet të jetë jona.[/b]

Titulli: Re: Fjalimet që ndryshuan botën““ Tue May 18, 2010 7:29 pm

Ofroj gjakun, lotët dhe djersën Mbajtur më 13 maj, 1940)

(Winston Churchill)

Të premten mbrëma mora nga Madhëria e Tij misionin të formoj një
administratë të re. Ishte vullneti i dukshëm i Parlamentit dhe kombit që
kjo të konceptohet sa më gjerë të jetë e mundur dhe të përfshijë të
gjitha partitë. Unë tashmë e kam përfunduar detyrën më të rëndësishme të
kësaj detyre.

Për këtë arsye është formuar një kabinet lufte prej pesë anëtarësh, që
përfaqësojnë [b]Laburistët, Opozitën dhe Liberalët, unitetin e
kombit. Ishte e nevojshme që kjo të bëhet në një ditë të vetme me
urgjencën më të madhe dhe rreptësinë e ngjarjeve. Pozicione të tjera
kyçe janë plotësuar dje. Unë do t’ia dorëzoj një listë më të gjerë
Mbretit sonte. Shpresoj ta përfundoj caktimin e ministrave kryesorë
gjatë ditës së nesërme.

Emërimi i ministrave të tjerë zakonisht zgjat pak më shumë. Kam besim se
kur Parlamenti të mblidhet përsëri, kjo pjesë e detyrës sime do të jetë
përfunduar dhe administrata do të jetë e kompletuar nga të gjitha anët.
Mendoj se është në interesin publik të sugjeroj se Folësi i Dhomës
duhet të caktohet sot. Në fund të seancave të ditës, mbledhja e Dhomës
do të propozohet deri më 21 maj, pra të martën, dhe nëse është e
nevojshme të mblidhet edhe më herët. Vendimi do t’i njoftohet anëtarëve
të Parlamentit në rastin më të parë.
Tani e ftoj Dhomën me anë të një rezolute të regjistrojë miratimin e
masave të marra dhe deklarojë mirëbesimin në qeverinë e re.

Rezoluta është:
“Se kjo Dhomë mirëpret formimin e një qeverie që përfaqëson vendimin e
përbashkët dhe të pandryshueshëm të kombit për të vazhduar luftën me
Gjermaninë drejt një konkluzioni fitimtar”.

Formimi i një administrate të kësaj shkalle dhe kompleksiteti është një
sipërmarrje në vetvete. Por jemi në një fazë paraprake të një prej
betejave më të mëdha në histori. Jemi përfshirë në aksion në shumë pika
të tjera, në Norvegji dhe në Hollandë, dhe duhet të përgatitemi në
Mesdhe. Por beteja e ajrit po vazhdon, dhe duhet të bëjmë mjaft
përgatitje në shtëpi.
Në këtë krizë besoj se do të më falni nëse nuk po e zgjas fjalimin me
Dhomën edhe më shumë për sot, dhe shpresoj se shumë prej miqve dhe
kolegëve apo ish-kolegëve, të cilët janë ndikuar nga rikonstruksioni
politik, do të më tolerojnë për mungesën e ceremonisë, e cila ishte e
nevojshme.

I them Dhomës ashtu si dhe ministrave që janë bashkuar me këtë qeveri,
se nuk kam asgjë për të ofruar përveç gjakut, mundimeve, lotëve dhe
djersës. Para nesh kemi një torturë, nga lloji më i rëndë.

Ju do të pyesni, cila është politika jonë? Unë them të hapim luftë nga
toka, deti dhe ajri. Luftë me gjithë pushtetin dhe forcën që Perëndia na
ka dhënë, dhe të hapim luftë kundër një tiranie monstruoze. Kjo është
politika jonë.

Ju do të pyesni, cili është qëllimi ynë? Mund të përgjigjem me një
fjalë? Është fitorja. Fitore me të gjitha kostot, fitore pavarësisht nga
terrori, fitore, pavarësisht se sa e rëndë dhe e gjatë do të jetë rruga
përpara, pasi pa fitore nuk ka ekzistencë.

Le të kuptohet nga të gjithë. Nuk ka ekzistencë të Perandorisë
britanike, nuk ka ekzistencë për parimet në të cilat ka qëndruar
Perandoria britanike, nuk ka ekzistencë për nxitjen, impulsin e të
gjitha kohërave, që i gjithë njerëzimi të përparojë drejt qëllimit të
tij.

Marr përsipër detyrën me gjallëri dhe shpresë. Ndjehem i sigurt se
çështja jonë nuk do të dështojë mes burrave. Kam të drejtë në këtë vend
bashkimi, në këtë kohë, të kërkoj ndihmën e të gjithëve dhe të them:
“Forca, le të shkojmë përpara së bashku me të gjithë forcat e bashkuara

Titulli: Re: Fjalimet që ndryshuan botën““ Tue May 18, 2010 7:33 pm

"Më në fund i lirë"
(Mbajtur më 2 maj, 1994)

Click this bar to view the full image.

(Nelson Mandela)

Të dashurit e mi afrikano jugorë, populli i Afrikës së Jugut!

Kjo është me të vërtetë një natë e lumtur. Edhe pse jo gjithçka ka marrë
fund, kemi marrë rezultatet paraprake të zgjedhjeve dhe jemi të
mahnitur nga mbështetja dërrmuese për Kongresin Kombëtar Afrikan.
Për të gjithë ata në Kongresin Kombëtar Afrikan dhe lëvizjes
demokratike, të cilët kanë punuar shumë këto ditët e fundit dhe gjatë
këtyre dekadave, unë ju falënderoj dhe ju nderoj. Për njerëzit e Afrikës
së Jugut dhe të botës, të cilët po shikojnë: Kjo është një natë e
lumtur për shpirtin njerëzor. Kjo është edhe fitorja juaj. Ju ndihmuat
në fundin e aparteidit, ju qëndruat me ne përmes tranzicionit.
Unë pashë, së bashku me ju, ndërsa dhjetëra mijëra njerëz qëndronin me
durim shumë orë në radhët e gjata. Disa kanë fjetur nën qiellin e hapur
edhe gjatë natës, në pritje të hedhjes së kësaj vote.
Heronjtë e Afrikës së Jugut janë legjenda nëpër gjenerata. Por jeni ju,
populli, heronjtë tanë të vërtetë.
Ky është një nga çastet më të rëndësishme të jetës së një vendi. Unë
qëndroj këtu i mbushur me krenari dhe gëzim: krenari për njerëzit e
zakonshëm e të përulur të këtij vendi ...
Dhe gëzim se ne mund të shpallim me zë të lartë nga majat e çative – më
në fund të lirë!
Po qëndroj para jush, të përulurve nga guximi juaj, me një zemër plot me
dashuri për të gjithë ju. E konsideroj si nderin më të madh të drejtoj
“ANC”-në në këtë çast të historisë sonë, dhe se jemi zgjedhur të
drejtojmë vendin tonë në shekullin e ri.
Premtoj të përdor gjithë forcën dhe aftësinë time për të përmbushur
shpresat tuaja për mua, si dhe për “ANC”-në.
Personalisht jam borxhli dhe i ul kokën disa prej udhëheqësve më të
mëdhenj të Afrikës së Jugut, përfshirë John Dube, Josiah Gumede, GM
Naicker, doktor Abdurahman, shefi Luthuli, Lilian Ngoyi, Helen Joseph,
Yusuf Dadoo, Moses Kotane, Chris Hani dhe Oliver Tambo. Këta duhet të
ishin këtu të festonin me ne, pasi kjo është edhe arritja e tyre.
Nesër, i gjithë lidershipi i “ANC”-së dhe unë do të rikthehemi në
tryezat tona. Do të përveshim mëngët dhe të fillojmë të zgjidhim
problemet e vendit tonë. Ju kërkojmë juve të gjithëve të bashkoheni me
ne, t’i riktheheni punëve tuaja në mëngjes. Le ta vëmë në punë gjithë
Afrikën e Jugut.
Pasi ne duhet, së bashku dhe pa vonesa, të fillojmë ndërtimin e një jete
më të mirë për të gjithë afrikano jugorët. Kjo do të thotë hapje
punësh, ndërtim shtëpish, sigurim të paqes dhe arsimit dhe siguri për të
gjithë.
Atmosfera e qetë dhe tolerante që mbizotëroi gjatë zgjedhjeve tregon
Afrikën e Jugut që do të ndërtojmë. Ajo tregon të ardhmen. Ne mund të
kemi ndryshimet tona, por jemi një popull me një destinim të përbashkët
në varietetin e kulturave, racës dhe traditave.
Njerëzit kanë votuar për partinë e zgjedhjes së tyre dhe ne e
respektojmë këtë. Kjo është demokracia.
Unë i jap dorën e miqësisë udhëheqësve të të gjitha partive dhe
anëtarëve të tyre dhe i kërkoj të bashkohen me ne në zgjidhjen e
problemeve me të cilat përballemi si një komb. Qeveria e “ANC”-së do t’i
shërbejë popullit të Afrikës së Jugut dhe jo thjesht anëtarëve të
“ANC”-së.
Ne gjithashtu lavdërojmë forcat e sigurimit për punën e pastër që kanë
bërë. Kjo ka hedhur themele të sigurta për një forcë sigurimi
profesionistësh, të angazhuar në shërbim të njerëzve dhe besnikëri ndaj
kushtetutës së re.
Tani është koha të festojmë, që afrikano-jugorët të bashkohen së bashku
për të festuar lindjen e demokracisë. Unë ngre gotën për ju që keni
punuar kaq shumë për të arritur ato që mund të quhen “mrekulli të
vogla”. Festimet tona të vazhdojnë ashtu siç shkoi dhe procesi i
votimit, paqësor, plot respekt dhe i disiplinuar, në mënyrë që të
tregojë se ne jemi një popull gati për të marrë përgjegjësitë e qeverisë
sonë.
Ju premtoj se do të bëj maksimumin tim për të justifikuar mirëbesimin
dhe sigurinë që keni vënë në mua dhe organizatën time, Kongresin
Kombëtar Afrikan. Le të ndërtojmë të ardhmen së bashku, një dolli për
një të ardhme më të mirë për afrikano-jugorët.

Titulli: Re: Fjalimet që ndryshuan botën““ Tue May 18, 2010 7:37 pm

“Zoti
Gorbaçov, shembeni këtë mur!”
Mbajtur më 12 qershor 1987

[

Ronald Reagan duke mbajtur fjalimin në Berlin te Porta e Brandenburgut
me 12.6.1987

Njëzet e katër vite më parë, Presidenti John F. Kennedy vizitoi
Berlinin, u foli njerëzve të këtij qyteti dhe botës në Bashki. Që nga
ajo ditë edhe dy presidentë të tjerë kanë ardhur në Berlin. Dhe sot,
personalisht, po bëj vizitën e dytë në qytetin tuaj.

Ne vijmë në Berlin, ne presidentët amerikanë, për shkak se është detyra
jonë të flasim, në këtë vend lirie. Por duhet të rrëfej, tërhiqemi këtu
nga gjëra të tjera gjithashtu: Nga ndjenja e historisë në këtë qytet, më
shumë se 500 vjet i vjetër se kombi ynë; nga bukuria e Grunewald dhe
Tiergarten; po më shumë, nga kuraja dhe vendosmëria juaj. Ndoshta
kompozitori Paul Lincke kuptoi diçka për presidentët amerikanë. Ashtu si
shumë presidentë para meje, unë vij këtu sot për shkak se kudo që
shkoj, çfarëdo që të bëj, Ich hab noch einen Koffer in Berlin, kam ende
një valixhe në Berlin.

Mbledhja jonë këtu po transmetohet në të gjithë Evropën Perëndimore dhe
Amerikën Veriore. E kuptoj se kjo po shihet dhe po dëgjohet edhe në
Lindje. Për të gjithë ata që po na dëgjojnë në të gjithë Evropën
Lindore, kam një fjalë të veçantë: Edhe pse nuk mund të jem me ju, ju
drejtohem me fjalët e mia juve ashtu si dhe këtyre që janë këtu. Sepse
bashkohem me ju, ashtu siç bashkohem me bashkëkombësit në Perëndim me
këtë besim të patundur: Es gibt nur ein Berlin, ka vetëm një Berlin.

Prapa meje qëndron një mur që rrethon sektorët e lirë të këtij qyteti,
pjesë e një sistemi të gjerë pengesash që ndajnë të gjithë kontinentin e
Evropës. Nga Baltiku, jugu, ato pengesa presin Gjermaninë me një rrjetë
telash me gjemba, beton, tufa qensh dhe kulla rojesh. Më në jug, ato
mund të mos jenë të dukshme, as muri nuk duket. Por atje ka roje të
armatosur dhe pika kontrolli po njësoj, ka kufizime për të drejtën për
të udhëtuar, një instrument që i imponohet burrave dhe grave të
zakonshme, vullnet i një shteti totalitar. Megjithatë, këtu në Berlin
duket më mirë muri; këtu ku pret në mes qytetin, ku fotot dhe ekrani i
televizionit ka fiksuar këtë ndarje brutale të një kontinenti në mendjen
e botës. Qëndroj para portës Brandenburg. Çdo njeri është një gjerman, i
ndarë nga bashkëkombësi i tij. Çdo njeri është një berlinez, i detyruar
të shohë një njollë.

Presidenti Von Weizsacker ka thënë: “Çështja gjermane është e hapur për
sa kohë që porta Brandenburg është e mbyllur”. Sot unë them: Për sa kohë
që porta është e mbyllur, për sa kohë që kjo njollë prej muri lejohet
të qëndrojë, nuk është vetëm çështja gjermane ajo që qëndron hapur, por
çështja e lirisë e të gjithë njerëzimit. Por nuk vij këtu të ankohem.
Pasi gjej në Berlin një mesazh shprese, madje dhe në hijen e këtij muri,
një mesazh triumfi.
Aty ku katër dekada më parë kishte mbeturina, sot në Berlinin Perëndimor
janë industritë më të mëdha të çdo qyteti në Gjermani, blloqe të zëna
me zyra, shtëpi dhe apartamente të bukura,rrugë krenare dhe parqe të
gjera. Aty ku dukej se kultura e një qyteti ishte shkatërruar, sot kemi
dy universitete të mëdha, orkestra dhe opera, teatro të panumërta dhe
muze. Aty ku kishte nevojë, sot ka bollëk, ushqim, veshje, automobila,
të mirat e mrekullueshme të Ku’damm. Nga shkatërrimi, nga rrënojat, ju
berlinezët keni ndërtuar në liri një qytet që edhe një herë renditet si
një nga më të mëdhenjtë mbi tokë. Sovjetikët mund të kenë pasur plane të
tjera. Por miqtë e mi, ishin disa gjëra që sovjetikët nuk i kishin
marrë parasysh, Berliner Herz, Berliner Humor, ja, und Berliner
Schnauze, zemrën e berlinezit, humorin e berlinezit, po, dhe schnauze-n e
berlinezit.

Në vitin 1950, Krushovi paralajmëroi: “Ne do t’ju varrosim”. Por sot në
Perëndim, ne shohim një botë të lirë që ka arritur një nivel
prosperiteti dhe mirëqenieje të paparë në të gjithë historinë njerëzore.
Në botën komuniste, ne shohim dështim, pengesa teknologjike, standarde
në rënie të shëndeti, madje duan dhe gjërat më themelore, kanë pak
ushqim. Madje sot, Bashkimi Sovjetik nuk mund të ushqejë veten. Pas
këtyre katër dekadave, qëndron e gjithë bota para një konkluzioni të
dukshëm: Liria çon në prosperitet. Liria zëvendëson urrejtjet e lashta
mes kombeve me paqe. Liria është fitorja.

Dhe tani vetë sovjetikët mund ta kuptojnë, në një mënyrë të kufizuar,
rëndësinë e lirisë. Dëgjojmë shumë nga Moska për një politikë të re
reformash dhe hapjeje. Disa të burgosur politikë mund të jenë liruar.
Lajmet e huaja nuk janë më të ndaluara. Disa sipërmarrje ekonomike janë
lejuar të veprojnë me më shumë liri nga kontrolli i shtetit.

Mos janë të gjitha këto fillimi i ndryshimeve të thella në shtetin
sovjetik? Apo janë gjeste qëllimi i së cilave është të rrisë shpresat e
rreme të Perëndimit, apo të forcojë sistemin sovjetik pa e ndryshuar
atë? Ne i mirëpresim ndryshimet dhe hapjen, pasi besojmë se liria dhe
siguria shkojnë së bashku, se përparimi i lirisë njerëzore vetëm mund të
forcojë kauzën e paqes botërore. Kjo është një shenjë që për sovjetikët
do të ishte e pagabueshme, që do të përparojë gramatikisht kauzën e
lirisë dhe paqes.

Sekretari i Përgjithshëm Gorbaçov, nëse kërkoni paqe, nëse kërkoni
prosperitet për Bashkimin Sovjetik dhe Evropën Lindore, nëse kërkoni
liberalizim: Ejani në këtë portë! Zoti Gorbaçov, hapeni këtë portë! Zoti
Gorbaçov, shembeni këtë mur!

Gjatë këtyre katër dekadave, ashtu siç thashë, ju berlinezët keni
ndërtuar një qytet të madh. E keni bërë këtë me gjithë kërcënimet,
përpjekjet e sovjetikëve për t’ju imponuar shenjën e Lindjes, bllokadën.
Sot qyteti lulëzon me gjithë sfidat që prezenca e këtij muri paraqet.
Çfarë ju mban ju këtu? Ka shumë për të dhënë për qëndresën tuaj, për
kurajën e patundur. Por unë besoj se ka diçka më të thellë, diçka që
përfshin të gjithë pamjen dhe ndjenjat e Berlinit në tërësi, jo një
ndjenjë të thjeshtë. Askush nuk do të jetonte një kohë të gjatë në
Berlin pa u liruar nga iluzionet. Ekziston diçka që ka parë vështirësitë
në Berlin dhe ka zgjedhur t’i pranojë, që vazhdon të ndërtojë këtë
qytet të mirë dhe krenar në kontrast me prezencën totalitare që na
rrethon, që refuzon të çlirojë energjitë njerëzore apo aspiratat. Diçka
që ju flet me një zë të fortë pohimi, që i thotë “po” këtij qyteti, “po”
së ardhmes, “po” lirisë. Me një fjalë, do të thoja se ajo që ju mban
këtu në Berlin është dashuria, dashuria e thellë dhe e gjallë.

Faleminderit dhe Zoti ju bekoftë të gjithëve![

Titulli: Re: Fjalimet që ndryshuan botën““ Tue May 18, 2010 7:45 pm

të liga”
Mbajtur më 17 shtator, 1796

George Washington
Një lidhje e zjarrtë e një kombi me një tjetër krijon

Miq dhe qytetarë: periudha për një zgjedhje të re qytetare, për të
administruar qeverinë ekzekutive të Shteteve të Bashkuara, nuk është
shumë e largët, dhe koha ka mbërritur kur mendimet tuaja duhet të vihen
në shërbim të veshjes së personit me atë besim të rëndësishëm. Më duket e
përshtatshme, veçanërisht se mund të çoj në një shprehje më të
dallueshme të zërit publik, se tani duhet t’ju informoj për rezolutën që
kam formuar ...

... Kam ngushëllimin të besoj se, ndërsa zgjedhja dhe maturia më ftojnë
të heq dorë nga skena politike, patriotizmi nuk ma ndalon këtë.

Një përkujdesje ndaj mirëqenies suaj, e cila nuk mund të përfundojë veç
me vdekjen time, dhe të kuptuarit e rrezikut, e natyrshme për atë
shqetësim, më urdhërojnë, si në rastin e tanishëm, t’jua ofrojë
parashikimit tuaj, dhe t’jua rekomandoj këqyrjes suaj të vazhdueshme,
disa ndjenja të cilat janë rezultat i një reflektimi të tepërt, të një
vëzhgimi të konsiderueshëm, dhe të cilat më duken të gjitha të
rëndësishme për vazhdimësinë e lumturisë suaj. Këto do t’ju ofrohen me
më shumë liri, ashtu siç mund të shihni në to paralajmërimet e
disinteresuara të një miku që po largohet, të cilët nuk kanë asnjë motiv
personal për të paragjykuar këshillën e tij. As nuk mund të harroj, si
inkurajim, pranimin tuaj me butësi të ndjenjave të mia në një rast të
mëparshëm dhe jo të ndryshëm nga ky.

Të ndërthurura si në dashurinë e pavarësisë me çdo ligament të zemrave
tuaja, asnjë rekomandim i imi nuk është i nevojshëm për të fortifikuar
apo konfirmuar këtë lidhje.
Uniteti i qeverisë, e cila ju formon si një popull, është gjithashtu
tani edhe në zemrën tuaj. Është kështu me të drejtë; pasi është një
shtyllë kryesore në ndërtesën e pavarësisë suaj të vërtetë, mbështetja e
qetësisë në shtëpi, paqja jashtë vendit; siguria juaj; prosperiteti
juaj; e asaj Lirie të vërtetë, të cilit ju i keni vënë një çmim të lartë
... Qytetarë, nga lindja apo zgjedhja, të një shteti të përbashkët, që
ka të drejtë të përqendrohet tek dashuria juaj. Emri i amerikanëve, i
cili ju përket ju, dhe nxënësisë suaj kombëtare, gjithmonë duhet t’ju
ngjallë krenarinë e drejtë të patriotizmit, më shumë se çdo titull
tjetër. Me ndryshime të vogla, ju keni të njëjtën fe, mënyra, zakone dhe
parime politike. Keni një shkak të përbashkët për të cilën të luftoni
dhe të triumfoni së bashku; Pavarësia dhe Liria që posedoni janë puna e
konsultave të përbashkëta, dhe përpjekjeve të përbashkëta, të rreziqeve
të përbashkët, vuajtjeve dhe sukseseve.

Por këtyre konsideratave, sado fuqishëm të vijnë për ju, i shtohet një
peshë edhe më e madhe nga ato që janë më afër interesit tuaj. Çdo pjesë e
vendit tonë gjen motivet që i urdhërojnë të mbrojnë dhe të ruajnë
Bashkimin në tërësi ... Bashkimi ynë/juaji duhet të konsiderohet si një
mbështetëse kryesore e lirisë suaj, dhe se dashuria e njërës duhet t’ju
shtojë dashurinë për tjetrën.
Vini re besimin e mirë dhe drejtësinë kundrejt gjithë kombeve; kultivoni
paqen dhe harmoninë me të gjithë. Besimi dhe virtyti urdhëron këtë
sjellje; po kështu edhe politika e mirë. Do t’ia vlejë për një komb të
lirë, të ndriçuar dhe brenda një periudhe të shkurtër, një komb të madh,
për t’i dhënë njerëzimit zemërgjerësinë dhe një shembull të ri të
njerëzve të udhëhequr nga drejtësia madhështore dhe bamirësia. Kush mund
ta vë në dyshim se gjatë kohërave frytet e një plani të tillë do t’i
shpërblejnë mjaft avantazhet e tanishme, të cilat mund të humbasin nëse i
përkrahim shumë? A mos ndoshta, largpamësia nuk e ka lidhur lumturinë e
tanishme të një kombi me virtytin e tij? eksperimenti, të paktën,
rekomandohet nga çdo ndjenjë që fisnikëron natyrën njerëzore. Ububu! Kjo
bëhet e pamundur nga veset!
Një lidhje e zjarrtë e një kombi me një tjetër prodhon shumë të liga.
Simpati për kombin e preferuar, ndihmon në krijimin e iluzionit për një
interes të përbashkët, në rastet ku asnjë interes i përbashkët nuk
ekziston, dhe injektimi i armiqësive të ndryshme, tradhtitë ndaj të
parit dhe pjesëmarrje në zënkat dhe luftërat e të fundit, pa shtytje apo
justifikim të mjaftueshëm. Kjo gjithashtu çon në koncesione ndaj kombit
të preferuar apo mohim të privilegjeve ndaj një tjetri, të cilat
lëndojnë Kombin që bën koncesionet; duke u ndarë pa qenë nevoja me atë
që duhet të mbetet; dhe duke ngjallur xhelozi, mosdashje dhe një prirje
për t’u hakmarrë, nga partitë që do t’u refuzohen privilegjet. Dhe
jepuani qytetarëve ambiciozë, të korruptuar apo të zhgënjyer (të cilët
ia përkushtojnë veten kombit të preferuar), lehtësi për të tradhtuar apo
sakrifikuar interesin e vendit të tyre, pa neveri, ndonjëherë madje me
popullaritet; shkëlqim, me paraqitjen e një ndjenje të moralshme
detyrimi, një respekt të lavdërueshëm për opinionin publik, apo një zell
të lavdërueshëm për të mirën publike, baza e pëlqimeve të kota për
ambicie, ose magjepsje ...
Kundër dinakërive të brendshme të influencës së huaj (unë ju thërres të
besoni tek unë, qytetarë të dashur), xhelozia e një kombi të lirë duhet
të jetë vazhdimisht vigjilente; me që historia dhe eksperienca e
tregojnë, se influenca e huaj është një nga armiqtë më të dëmshëm të
qeverisë republikane. Por ajo xhelozi, që të jetë e vlefshme, duhet të
jetë e paanshme; përndryshe do të bëhet instrument i influencës që duhet
të shmanget, në vend që të bëhet mbrojtje kundër saj. Anësia e tepruar
për një komb të huaj, dhe mospëlqimi i tepruar i tjetrit, do të bëjnë
ata që i nxisin, ta shohin rrezikun vetëm nga njëra anë, dhe do të
shërbejnë për të mbuluar dhe madje për të mbështetur artin e influencës
tek tjetri. Patriotët e vërtetë, të cilët do t’i rezistojnë intrigave të
të preferuarit, do të bëhen të urryeshëm; ndërsa mjetet dhe viktimat e
saj do të pushtojnë duartrokitjet dhe besimin e njerëzve.

Rregulli i sjelljes për ne, në lidhje me kombet e huaja, është, të
zgjerojmë lidhjen tregtare, për të pasur me ta sa më pak lidhje politike
që të jetë e mundur. Deri tani ne kemi krijuar fejesa, lërini të
plotësohen me besim të mirë. Të ndalim këtu.
Evropa ka disa interesa primare, të cilat nuk kanë ose mund të kenë një
lidhje të largët me ne. Për këtë ne duhet të diskutojmë vazhdimisht,
shkaku i së cilës është i huaj për interesat tona. Kështu që, nuk do të
ishte e urtë ta ndërlikonim veten me lidhje artificiale, me peripecitë e
zakonshme të politikës së saj, apo kombinimeve të zakonshme dhe
shembjeve të miqësive apo armiqësive.

Situata jonë e shkëputur dhe e largët nga fton dhe na jep mundësi të
marrim një tjetër rrugë. Nëse qëndrojmë një popull, nën një qeveri
efikase, nuk do të jetë e largët koha, kur të kundërshtojmë hapur
lëndimet materiale nga shqetësimet e jashtme; kur të mbajmë një qëndrim
të tillë neutral, do të kërkojmë respekt; kur kombet trime ta shohin se
nuk mund të na bëjnë asnjë kërkesë, nuk do të guxojnë të na provokojnë;
kur të zgjedhim me drejtësi luftë apo paqe, ashtu siç është në interesin
tonë, do të këshillohen.

Pse të heqim dorë nga avantazhet e një situate kaq të veçantë? Pse të
heqim dorë nga qëndrimi ynë? Pse, duke ndërthurur fatin tonë me atë të
çdo pjese tjetër të Evropës, të ngatërrojmë fatin dhe prosperitetin tonë
me ambicien e rëndë evropiane, rivalitetin, interesin, humorin apo
tekat?

Është politika jonë e vërtetë të qëndrojmë larg aleancave të përhershme
me çdo pjesë të botës së huaj; deri tani kemi lirinë ta bëjmë këtë; mos
më keqkuptoni sikur dua të them se po dyshoj tek marrëdhëniet e
tanishme. Unë, si për çështjet publike si për ato private, them se
ndershmëria është politika më e mirë. Këtë po e përsëris, marrëdhëniet
vëzhgojini në kuptimin e pafajshëm. Por, për mendimin tim, është e
panevojshme dhe nuk do të ishte e urtë t’i zgjeronim.

Duhet të tregojmë kujdes që gjithmonë të mbajmë një qëndrim të
respektueshëm mbrojtës, t’i besojmë aleancave të përkohshme për situata
të jashtëzakonshme urgjente.
Kur rishqyrtoj incidentet e administratës sime, jam i pavetëdijshëm për
ndonjë gabim të qëllimshëm, megjithatë, jam i vetëdijshëm për defektet e
mia, mos të them se mendoj se kam bërë shumë gabime. Cilat do qofshin
ato, unë kërkoj seriozisht nga i Plotfuqishmi t’i shmang apo t’i
lehtësoj të ligat të mund të sjellin. Unë do të vazhdoj të mbaj me vete
shpresën, se vendi im kurrë nuk do të ndali së pari ato me kënaqje, dhe
se pas dyzet e pesë viteve të jetës sime plot përkushtim dhe zell, të
metat do të mbeten në harresë, ashtu siç unë shumë shpjet do të shkoj në
shtëpinë e pushimit.

Titulli: Re: Fjalimet që ndryshuan botën““ Tue May 18, 2010 7:47 pm

Të
gjithë jemi republikanë, të gjithë jemi federalistë”
Mbajtur më 4 mars, 1801

Thomas Jefferson

Miq dhe qytetarë! Jam thirrur të marr përsipër funksionin e postit të
parë ekzekutiv të vendit tonë, jam këtu në prezencën e asaj pjese
qytetarësh të cilët janë të mbledhur këtu dhe përfitoj nga rasti të
shpreh falënderimin tim mirënjohës për favorin që më kanë bërë duke parë
nga unë, dhe deklaroj me ndërgjegje të pastër se detyra është përmbi
talentet e mia, dhe se i drejtohem me ato ndjenja ankthi, të cilat
madhështia e përgjegjësisë dhe dobësia e fuqive të mia më frymëzojnë me
të drejtë. Një komb në rritje, i përhapur në një tokë të gjerë dhe
pjellore, që kapërcen detet me prodhimet e pasura të industrisë, i
përfshirë në tregti me kombe që e ndjejnë pushtetin dhe harrojnë të
drejtat, përparon me shpejtësi drejt fatit të paparë nga syri i
vdekshëm, kur mendoj për këto objektiva të përsosura, dhe shoh nderin,
lumturinë dhe shpresat e këtij vendi të dashur, dhe profecitë e kësaj
dite, tkurrem nga meditimi, dhe e përul veten para madhësisë së kësaj
sipërmarrjeje. Do të dëshpërohesha sikur prezenca e shumë prej të
tanishmëve të mos më kujtonte se do të gjej burime urtësie, virtyti dhe
zelli tek autoritetet e tjera të larta që përmenden në Kushtetutë.
Ndërsa ju, zotërinj, të cilët keni funksione sovrane të legjislacionit,
dhe për ata që kanë lidhje me ju, unë ju shoh me inkurajim për atë
udhëheqje dhe mbështetje që do të na aftësojë të ngasim me siguri atë
anije në të cilën të gjithë kemi hipur mes elementëve konfliktualë të
një bote të trazuar.

Gjatë opinioneve përmes së cilave kemi kaluar diskutimet, ndonjëherë
kemi veshur një aspekt të mund të ndikojë tek të huajt të cilët nuk janë
mësuar të mendojnë lirshëm dhe të flasin dhe të shkruajnë atë që
mendojnë, por tani është vendosur se zëri i kombit, i njoftuar sipas
rregullave të Kushtetutës, se të gjithë do t’i nënshtrohemi vullnetit të
ligjit, dhe do të bashkojmë të gjitha përpjekjet tona për të mirën e
përbashkët. Të gjithë do të mbajmë në mendje këtë parim të shenjtë, se
edhe pse vullneti i shumicës duhet të triumfojë, ai vullnet, që të jetë i
drejtë duhet të jetë i arsyeshëm; se edhe pakica ka të drejta të
barabarta, ligji i përbashkët duhet të mbrohet, dhe dhunimi do të
konsiderohet shtypje. Le të bashkohemi, të nderuar qytetarë, me një
zemër dhe një mendje. Le të vendosim marrëdhëniet sociale, harmoninë dhe
kujdesin pa të cilat liria dhe madje jeta vetë do të ishin të frikshme.
Dhe të reflektojmë, pasi të kemi hequr nga toka jonë intolerancën
fetare nën të cilën njerëzimi ka vuajtur prej një kohe të gjatë, se do
të fitojmë pak nëse pranojmë intolerancën politike, e cila është kaq e
keqe, despotike dhe njësoj si persekutimet e hidhura dhe të ndryra. Por
çdo ndryshim opinioni nuk është ndryshim parimi. Ne i kemi vënë emra të
ndryshëm parimeve të ndryshme. Të gjithë jemi Republikanë, të gjithë
jemi Federalistë. Nëse ka në mes nesh persona që duan të shpërbëjë
bashkimin apo të ndryshojnë formën republikane, le të ngrihen pa u
shqetësuar për sigurinë e tyre, pasi gabimi i opinionit tolerohet dhe
arsyeja lihet e lirë të luftojë. Unë e di se disa burra të drejtë
tremben se një qeveri republikane nuk do të jetë e fortë, se kjo qeveri
nuk është mjaft e fortë; por a do të ishte patriot i sinqertë, në mes të
baticës të një eksperimenti të tillë, ai që do të braktiste një qeveri
që na ka mbajtur deri tani të lirë dhe të qëndrueshëm? Këtë nuk e besoj.
Unë besoj të kundërtën, kjo është qeveria më e fortë në tokë. Unë besoj
se është e vetmja ku çdo njeri, me thirrjen e ligjit, do të zbatojë
standardin e ligjit, dhe do t’i konsiderojë shqetësimet publike si
shqetësime personale. Ndonjëherë thuhet se nuk mund t’i besohet një
njeriu që ka një qeveri të tijën. Aq më pak, a mund t’i besohet atij me
qeverinë e tjetrit? A mos kemi gjetur engjëj në formën e mbretërve për
të qeverisur? Historia t’i përgjigjet kësaj pyetjeje. Atëherë, le të
kërkojmë me kuraje dhe besim parimet tona Federale dhe Republikane,
lidhjen tonë me qeverinë e bashkuar dhe përfaqësuese. Të ndarë në mënyrë
të natyrshme me një oqean të gjerë nga rreziqet e një çerekut të
globit, shumë mendjemprehtë për të duruar degradimin e të tjerëve, kemi
një vend të zgjedhur, me mjaft hapësirë për pasardhësit tanë për mijëra
dhe mijëra gjenerata; mbajmë një ndjenjë të drejtë për të drejtat e
barabarta për përdorimin e aftësive tona, për të mirën e industrisë
sonë, për nderin dhe besimin e qytetarëve tanë, të cilat nuk vijnë nga
lindja, por nga veprimet tona; të ndriçuar nga një fe e mirë, e rrëfyer
dhe e praktikuar në forma të ndryshme, por të gjitha nxisin drejtësi, të
vërtetë, përmbajtje, mirënjohje dhe dashuri për njeriun. Kemi ende
diçka më shumë qytetarë të nderuar, një qeveri të zgjuar dhe të lirë, e
cila do ta ndalojë njeriun të lëndojë njeriun, do t’i lë të lirë të
kërkojnë përmirësimin e tyre, dhe nuk do t’i marrë nga goja bukën që ka
fituar. Kjo është shuma e një qeverie të mirë, dhe kjo është e nevojshme
për të mbyllur rrethin e lumturisë sonë.

Qytetarë të nderuar, në mënyrë që të ushtroni detyrat duhet të keni
gjithçka të qartë, është e nevojshme të kuptoni parimet e qeverisë sonë,
dhe si pasojë ato që do të formojnë administratën tonë. Unë do t’i
thjeshtoj sa më shumë, duke pohuar parimin e përgjithshëm, por kjo
kufizimet. Do të ketë barazi dhe drejtësi për të gjithë njerëzit, të
çfarëdo shteti apo bindjeje, feje apo politike. Paqe, tregti dhe miqësi
të sinqertë me të gjitha kombet, të mos lidhim aleanca me asnjë;
mbështetjen e qeverive shtetërore në të gjitha të drejtat e tyre;
ruajtjen e qeverisë së përgjithshme në të gjithë tërësinë kushtetuese,
si spiranca e paqes në shtëpi dhe siguri jashtë saj. Një kujdesje
xheloze për të drejtën e zgjedhjes së njerëzve, një korrigjim të lehtë
dhe të sigurt të abuzimeve. Pranim absolut i vendimeve të shumicës,
parimi vital i republikës, një milici të disiplinuar, mbrojtja jonë më e
mirë në paqe dhe në luftë, supremacia e autoritetit civil mbi atë
usharak; pagimin e drejtë të borxheve dhe ruajtjen e shenjtë të besimit
publik; inkurajim për agrikulturën dhe tregisë; përhapjen e
informacionit dhe rregullimin e të gjitha abuzimeve; liri besimi; liri
shtypi dhe liri për personin nën mbrojtje, gjykim me anë të jurisë të
zgjedhur me paanësi. Këto parime formojnë yjësinë e ndritur që ka qenë
para nesh dhe ka udhëhequr hapat tona përmes epokës së revolucionit dhe
përmirësimit. Urtësia e të urtëve tanë dhe gjaku i heronjve kanë
shërbyer për këtë gjë. Ata duhet të jenë kredo e besimit tonë, teksti i
udhëzimeve, guri i provës për ato që besojmë; dhe duhet të mësojmë prej
tyre në momentet e gabimeve, le të nxitojmë të ripërshkojmë hapat tona
dhe të rimarrim rrugën e cila na çon drejt paqes, lirisë dhe sigurisë.
Duke u mbështetur në patronazhin e vullnetit tuaj të mirë, unë përparoj
me bindje në punën që më keni caktuar, gati të tërhiqem nga ajo sa herë
të jetë e duhur. Dhe Fuqia e Përjetshme i cili rregullon fatin e
universit të na këshillojë si të jetë më mirë, dhe të na drejtojë drejt
paqes dhe prosperitetit.]

Titulli: Re: Fjalimet që ndryshuan botën““ Tue May 18, 2010 7:48 pm

“Etërit tanë lindën një komb të ri

Mbajtur më 19 nëntor, 1863

Abraham Lincoln[

Tetëdhjetë e shtatë vite më parë, etërit tanë lindën në këtë kontinent
një komb të ri, të ngjizur në lirinë dhe të përkushtuar të vërtetës se
të gjithë njerëzit janë krijuar të barabartë. Tani jemi të përfshirë në
një luftë të madhe civile, dhe po testojmë nëse ai komb apo çdo komb i
ngjizur në mënyrë të tillë dhe kaq i përkushtuar mund të ketë
jetëgjatësi të madhe. Jemi njohur në një fushë të madhe beteje të asaj
lufte.

Ia kemi dedikuar një porcion të asaj fushe, si vendpushim për ata që
kanë dhënë jetën, që kombi të jetojë. Është gjithashtu e drejtë dhe e
duhur që ne ta bëjmë këtë. Por në një kuptim më të gjerë, nuk mund t’ia
dedikojmë, nuk mund t’ia kushtojmë, nuk mund ta shenjtërojmë këtë vend.

Ata burra trima, të gjallë apo të vdekur, të cilët luftuan këtu e kanë
shenjtëruar shumë më tepër nga sa mund ta bëjë forca jonë e dobët. Bota
nuk do t’i mbajë mend për një kohë të gjatë ato që kemi thënë këtu, por
kurrë nuk mund ta harrojë atë që kemi bërë këtu.

Na takon ne të gjallëve t’i përkushtohemi punës së papërfunduar të atyre
që kanë luftuar këtu, dhe që kanë përparuar kaq shumë. Na takon neve që
jemi këtu t’i përkushtohemi detyrës së madhe që na pret përpara, që nga
këta të vdekur të nderuar, të ecim me devotshmëri për atë kauzë për të
cilën ata dhanë masën e fundit të devocionit, që ne që jemi këtu të
marrim vendimin që këta të vdekur të mos kenë vdekur më kot, se ky komb
nën Perëndinë të ketë një rilindje lirie, dhe se qeveria e njerëzve, nga
njerëzit, për njerëzit, të mos humbasë nga faqja e dheut

Titulli: Re: Fjalimet që ndryshuan botën““ Tue May 18, 2010 7:50 pm

“Kam zemrën dhe stomakun e një mbreti”

Mbajtur për trupat angleze në Tilbury, 1588

Mbretëresha Elizabeta I

Njerëzit e mi të dashur, Njerëz që janë të kujdesshëm për sigurinë tonë,
na kanë mbushur mendjen të jemi të vëmendshëm për mënyrën si i
trajtojmë turmat e armatosura, nga frika e tradhtisë. Por unë ju siguroj
se nuk dëshiroj të jetoj në mosbesim ndaj njerëzve besnikë dhe të
dashur.
Lërini tiranët të dridhen nga frika! Kështu jam sjellë gjithmonë vetë.
Nën Zotin, kam vendosur forcën dhe kujdesin më të madh në zemrat besnike
dhe vullnetin e nënshtetasve të mi. Dhe kështu kam ardhur në mesin
tuaj, siç e shikoni, në këtë kohë, jo për argëtimin dhe zbavitjen time,
por duke marrë vendimin, në mes të betejës, për të jetuar dhe vdekur mes
jush. Për t‘u sakrifikuar për Perëndinë tim dhe për mbretërinë time,
nderin dhe gjakun tim, madje dhe në mes të pluhurit.
E di se kam trupin e një gruaje të dobët e të pafuqishme; por kam zemrën
dhe stomakun e një mbreti, dhe të një mbreti të Anglisë, dhe ndjej
përçmim për Parmën apo Spanjën, apo çdo princ tjetër të Evropës, që
guxon të pushtojë kufijtë e mbretërisë sime. Unë vetë do të marr armët.
Unë vetë do të bëhem gjenerali dhe gjykatësi juaj, dhe shpërblyesi i
secilit prej virtyteve tuaja në fushë. Tashmë e di, gatishmëria juaj
meriton shpërblime dhe kurora; dhe Ne ju sigurojmë me fjalën e një
princi, se ato do t‘ju paguhen siç duhet. Gjatë kësaj kohe,
gjeneral-lejtnanti im do të jetë në vendin tim. Në sajë të bindjes suaj
ndaj gjeneralit tim, në sajë të harmonisë në kamp, dhe vlerës në fushë,
ne shumë shpejt do të arrijmë një fitore të shkëlqyer mbi këta armiq të
Perëndisë sime, të mbretërisë sime, dhe të njerëzve të mi.

Titulli: Re: Fjalimet që ndryshuan botën““ Tue May 18, 2010 7:51 pm

"Dashuria fillon në shtëpi"
Mbajtur më 11 dhjetor 1979
me rastin e marrjes së Çmimit Nobel për Paqe

Nënë Tereza

Sot, mjeti më i madh, shkatërruesi më i madh i paqes, është aborti. Dhe
ne që po qëndrojmë këtu, prindërit nga kanë dashur. Nuk do të ishim këtu
sikur prindërit do të na e bënin atë. Fëmijët tanë, ne i duam ata, por
çfarë mund të thoni për miliona të tjerë. Shumë, shumë pak njerëz janë
të shqetësuar për fëmijët e Indisë, për fëmijët e Afrikës, ku vdesin një
numër i madh prej tyre, ndoshta nga uria, ushqimi i keq dhe kështu me
radhë, por me miliona po vdesin me dashje nga vullneti i nënës. Dhe ky
është shkatërruesi më i madh i paqes sot. Sepse nëna vret fëmijën e saj,
atëherë çfarë do të bëjë me ty dhe mua, nuk ka asgjë midis nesh. Dhe
për këtë apeloj në Indi, apeloj kudo. Le t’i sjellim fëmijët përsëri,
dhe ky vit të jetë viti i fëmijëve: çfarë kemi bërë për fëmijët? Në
fillim të vitit unë thashë, fola kudo dhe thashë: “Këtë vit le t’i bëjmë
të ndihen të dashur të gjithë fëmijët e lindur dhe të palindur. Dhe
tani që jemi në fund të vitit, a i kemi bërë fëmijët të ndihen të
dashur?

Nuk e besoj se jemi me të vërtetë punonjës socialë? Ndoshta bëjmë punë
sociale në sy të njerëzve, por në të vërtetë jemi soditës në zemër të
botës. Pasi ne po e prekim trupin e Krishtit 24 orë në ditë. Jemi 24 orë
në prezencën e tij, unë dhe po kështu dhe ju. Edhe ju duhet të
përpiqeni ta sillni prezencën e Perëndisë në familjen tuaj, pasi familja
që lutet së bashku qëndron së bashku. Dhe unë besoj se ne në familjen
tonë nuk kemi nevojë për armë dhe bomba, për të shkatërruar që të
sjellim paqe, por mjafton të mblidhemi së bashku, të duam njëri-tjetrin,
të sjellim paqe, atë gëzim, atë forcë në prezencën e njëri-tjetrit në
shtëpi. Dhe do të jemi në gjendje ta mposhtim atë forcë djallëzore që
është në botë.

Ka kaq shumë vuajtje, kaq shumë urrejtje, kaq shumë varfëri, dhe ne me
lutjet tona, me sakrificat tona do të fillojmë në shtëpi. Dashuria
fillon në shtëpi, dhe nuk ka rëndësi se sa shumë bëjmë, por sa shumë
dashuri vendosim në veprimet që bëjmë. Për Perëndinë e Madhërishëm nuk
ka rëndësi se sa shumë bëjmë, pasi Ai është infinit, por sa shumë
dashuri vendosim në ato veprime. Sa shumë prej Tij japin në personin të
cilit po i shërbejmë.
Dhe me këtë çmim që kam marrë si çmim paqeje, do të përpiqem ta bëj
shtëpinë e shumë njerëzve që nuk kanë shtëpi. Sepse besoj se dashuria
fillon në shtëpi, dhe nëse krijojmë një shtëpi për të varfrit, besoj se
gjithnjë e më shumë dashuri do të shpërndahet. Dhe do të jemi në gjendje
të sjellim paqe nëse kuptojmë këtë gjë, do të jemi lajmi i mirë për të
varfrit. Të varfrit në familjen tonë fillimisht, në vendin tonë dhe në
botë.

Në mënyrë që të jemi në gjendje ta bëjmë këtë, Motrat tona, jeta jonë
duhet të jetë e ndërthurur me lutje. Ajo duhet të jetë e ndërthurur me
Krishtin, në mënyrë që të kuptohet, që të ndahet.

Për shkak se sot ka kaq shumë vuajtje, dhe unë ndjej se pasioni i
Krishtit po jetohet përsëri. A jemi ne atje ta ndajmë atë pasion, ta
ndajmë atë vuajtje me njerëzit? Varfëria është në të gjithë botën, jo
vetëm në vendet e varfra, sepse unë kam gjetur varfëri edhe në Perëndim,
aty ku është kaq i vështirë të hiqet. Kur marr një person nga rruga, të
uritur, i jap një pjatë me pilaf, një copë bukë, e ngop. Atij i heq
urinë. Por një person i lënë jashtë, që ndihet i padashur, i
padëshiruar, i tmerruar, personi që është përzënë nga shoqëria – ajo
varfëri të vret kaq shumë dhe kaq fort, dhe kjo mua më duket më e
vështirë.

Motrat tona po punojnë mes atyre njerëzve në Perëndim. Prandaj duhet të
luteni për ne që të mund të jemi ai lajmi i mirë, por nuk mund ta bëjmë
këtë pa ju. Ju duhet ta bëni këtë këtu në vendin tuaj. Ju duhet t’i
njihni të varfrit, ndoshta njerëzit tanë këtu kanë të mira materiale,
gjithçka, por besoj se nëse të gjithë hedhim një sy në shtëpinë tona, sa
do të vështirë ta kemi ndonjëherë për t’i buzëqeshur njëri-tjetrit,
duhet ta bëjmë, dhe ajo buzëqeshje është fillimi i dashurisë.

Nuk kam për ta harruar asnjëherë atë që ka ndodhur disa kohë më parë,
kur katërmbëdhjetë profesorë erdhën nga Shtetet e Bashkuara nga
universitete të ndryshme. Ata erdhën në shtëpinë tonë dhe ne biseduam
për dashurinë, dhembshurinë, pastaj njëri prej tyre më pyeti: “Më thoni,
nënë, ju lutem na tregoni diçka që ta mbajmë mend”, dhe unë i thashë:
Buzëqeshini njëri-tjetrit, gjeni kohë për njëri-tjetrin në familjen
tuaj. Buzëqeshini njëri-tjetrit. Dhe pastaj njëri prej tyre më pyeti: A
jeni e martuar? Dhe unë i thashë: “Po, dhe ndonjëherë më duket e
vështirë t’i buzëqesh Jezusit, për shkak se ai ndonjëherë bëhet shumë
kërkues. Kjo në të vërtetë është diçka e vërtetë, dhe në atë vend vjen
dashuria, kur është kërkuese, edhe atëherë mund t’ia japin Atij me
gëzim.

Ashtu siç kam thënë sot, kam thënë edhe në të kaluarën, se nëse nuk
shkoj në parajsë për gjërat e tjera, do të shkoj në parajsë për të
gjithë reklamën, për shkak se më ka pastruar dhe më ka sakrifikuar dhe
më ka bërë gati për të shkuar në parajsë. Besoj se kjo është diçka, se
duhet ta jetojmë jetën të përsosur, kemi Jezusin me vete dhe Ai na do
ne. Sikur vetëm të kujtonim se Perëndia na do ne, dhe se ne kemi një
mundësi për të dashur të tjerët ashtu siç ai na do ne, jo në gjërat e
mëdha, por në gjërat e vogla me dashuri të madhe, atëherë Norvegjia do
të bëhet një çerdhe dashurie. Sa bukur do të është që këtu është qendra e
paqes. Që nga këtu të dalë gëzimi i jetës së një fëmije të palindur.
Nëse bëheni një dritë që digjet për paqen në botë, atëherë me të vërtetë
Çmimi Nobel për Paqen është një dhuratë nga populli norvegjez. Perëndia
ju bekoftë!

Titulli: Re: Fjalimet që ndryshuan botën““ Tue May 18, 2010 7:52 pm

"Bota e sigurt"
Mbajtur më 2 prill, 1917

Woodrow Wilson]

Zotërinj të Kongresit! Lufta e nëndetëseve gjermane kundër tregtisë
është një luftë kundër njerëzimit. Është një luftë kundër të gjitha
kombeve ... Sfida është e gjithë njerëzimit. Secili komb duhet të
vendosë për veten e tij se si do të përballet me të. Zgjedhja që bëjmë
për veten tonë duhet të bëhet me një këshillë të moderuar dhe
temperament gjykimi, ashtu siç i shkon karakterit dhe motiveve tona si
një komb. Duhet t’i largojmë ndjenjat ngazëlluese. Motivi ynë nuk do të
jetë hakmarrja apo një pohim fitimtar i pushtetit fizik të kombit, por
vetëm shfajësimi i të drejtës, i të drejtës njerëzore, për të cilën ne
jemi vetëm një kampion i vetëm. Asnjanësia e armatosur është e
padobishme; në rrethana të tilla, përballë këtyre pretendimeve, është më
keq se padobia; ka të ngjarë që vetëm të prodhojë atë që duhet të
parandalojë; është e sigurt se do të na tërheqë në luftë pa të drejtat
apo efektshmërinë e ndërluftuesve.
Ka një zgjedhje që s’mund ta marrim, pasi nuk jemi në gjendje: nuk do të
zgjedhim udhën e nënshtrimit dhe të vuajmë të drejtat më të shenjta të
kombit tonë dhe njerëzit tanë të shpërfillen dhe të dhunohen. Të këqijat
të cilat nuk i pranojmë nuk janë të këqija të zakonshme: ata presin
rrënjët e vërteta të jetës njerëzore. Me një sens të thellë karakteri,
madje dhe tragjik, të hapit që do të marr ... Këshilloj që Kongresi të
deklarojë kursin e fundit të qeverisë perandorake gjermane, i cili nuk
është asgjë më pak se lufta kundër qeverisë dhe njerëzve të Shteteve të
Bashkuara; që ajo formalisht pranon statusin e ndërluftuesve; dhe që të
marrë hapa të menjëhershëm jo vetëm për ta vendosur vendin në një
gjendje më të plotë mbrojtjeje, por dhe të ushtrojë të gjithë pushtetin
dhe të përdorë të gjitha burimet për t’i dhënë fund luftës. Duhet të
mbajmë vazhdimisht në mendje se është veprim i urtë të ndërhyjmë sa më
pak të jetë e mundur gjatë përgatitjes sonë në pajisjen e forcave
ushtarake për detyrën e tyre, pasi do të jetë një detyrë mjaft praktike,
të furnizojnë kombet që tashmë janë përshirë në luftë me Gjermaninë me
materiale që vetëm ne mund t’i sigurojmë. Ata janë në fushëbetejë dhe ne
duhet t’i ndihmojmë në çdo mënyrë, që të jenë sa më efektivë. Ndërsa
bëjmë këto gjëra, këto gjëra shumë të rëndësishme, le të tregohemi të
qartë për të gjithë botën se cilat janë motivet dhe objektivat tona.
Objektivi ynë është të mbrojmë me sukses parimet e paqes dhe të
drejtësisë në jetën e botës, të kundërshtojmë pushtetin egoist dhe
autokratik dhe për të themeluar mes njerëzve të lirë qeveri të lira.
Paqja nuk mund të mbahet vetëm nëpërmjet partneritetit të kombeve
demokratike. Asnjë qeverie autokratike nuk mund t’i besohet. Duhet të
jetë një ligë nderi, partneriteti opinionesh.
Bota duhet të bëhet e sigurt përmes demokracisë. Paqja duhet të
themelohet mbi themelet e provuara të lirisë politike. Nuk do t’i
shërbejmë egoizmit.
Nuk dëshirojmë të pushtojmë, as të sundojmë. Nuk duam asgjë për veten
tonë, asnjë kompensim material për sakrificat tona. Ne jemi kampionë të
të drejtave të njerëzimit. Do të kënaqemi kur ato të drejta të sigurohen
ashtu si besimi dhe liria e kombeve mund t’i sjellë.
Vetëm një detyre të tillë do t’ia dedikojmë jetën dhe pasurinë tonë,
gjithçka që jemi dhe gjithçka që kemi, me krenarinë e atyre që dinë se
ka ardhur dita që Amerika të ketë privilegjin ta shpenzojë gjakun dhe
pushtetin për parimet që i dhanë jetë dhe lumturi dhe paqen që ka
ruajtur. Perëndia e ndihmoftë]

Titulli: Re: Fjalimet që ndryshuan botën““ Tue May 18, 2010 7:54 pm

"Tradhëtia"
Mbajtur më 22 qershor, 1941

Vyacheslav Molotov [

Qytetarë të Bashkimit Sovjetik! Qeveria sovjetike dhe kreu i saj, shoku
Stalin, më kanë autorizuar të bëj deklaratën e mëposhtme:

Sot, në orën 4 të mëngjesit, pa bërë asnjë kërkesë ndaj Bashkimit
Sovjetik, pa shpallur luftë, trupat gjermane kanë sulmuar vendin tonë,
kanë sulmuar kufijtë tanë në shumë pika dhe kanë bombarduar nga
aeroplanët e tyre qytetet tona; Zhitomir, Kiev, Sevastopol, Kaunas dhe
të tjerë, kanë vrarë dhe kanë plagosur më shumë se dyqind persona.

Ky sulm i padëgjuar mbi vendin tonë është një tradhti e pashembullt në
historinë e kombeve të qytetëruara. Sulmi mbi vendin tonë u krye me
gjithë faktin se ekzistonte një marrëveshje jo-agresive e nënshkruar mes
BRSS dhe Gjermanisë dhe se qeveria sovjetike iu nënshkruar me besnikëri
kushteve të kësaj marrëveshjeje.

Sulmi mbi vendin tonë u krye me gjithë faktin se gjatë gjithë periudhës
të vlefshmërisë së këtij traktati, qeveria gjermane nuk u ankua as edhe
një herë të vetme kundër BRSS-së në lidhje me respektimin e traktatit.

Përgjegjësia e plotë e këtij sulmi gjakatar mbi Bashkimin Sovjetik bie
plotësisht mbi udhëheqësit e Gjermanisë fashiste.

Në orën 5 e 30 të mëngjesit, pasi sulmi ishte kryer, Von der
Schulenberg, ambasadori gjerman në Moskë, në emër të qeverisë më
deklaroi këtë, si Komisari i Popullit i Punëve të Jashtme, se qeveria
gjermane kishte vendosur të hapte luftë kundër BRSS-së në lidhje me
përqendrimin njësive të Ushtrisë së Kuqe pranë frontit gjerman lindor.

Si përgjigje e kësaj, unë pohova në emër të qeverisë sovjetike se, deri
në momentin e fundit, qeveria gjermane nuk kishte paraqitur asnjë
kërkesë ndaj qeverisë sovjetike, se Gjermania e sulmoi BRSS-në me gjithë
pozicionin paqësor të Bashkimit Sovjetik, dhe se për këtë arsye
Gjermania fashiste është agresorja.

Me udhëzim të qeverisë së Bashkimit sovjetik unë gjithashtu deklarova se
trupat tanë apo forcat ajrore në asnjë rast nuk kishin dhunuar kufirin,
kështu që deklarata e bërë këtë mëngjes nga radio rumune, e cila
supozonte se një raketë sovjetike kishte sulmuar aerodromin rumin, është
plotësisht e gënjeshtërt dhe një provokim.

Kjo luftë ka qenë e detyruar, jo nga populli gjerman, jo nga punëtorët
gjermanë, fshatarët dhe intelektualët, vuajtjet e të cilëve ne i
kuptojmë mirë, por nga klika e udhëheqësve gjakpirës fashistë të
Gjermanisë, të cilët kanë skllavëruar francezë, çekë, polakë, serbë,
belgë, danezë, holandezë, grekë dhe njerëz të kombeve të tjera.

Nuk është hera e parë që popullit tonë i është dashur të merret me një
sulm të një armiku arrogant. Në kohën e pushtimit të Rusisë nga
Napoleoni, përgjigja e popullit tonë ishte luftë për atdheun, dhe
Napoleoni u mund dhe vdiq.

E njëjta gjë do të ndodhë edhe me Hitlerin, i cili në arrogancën e tij
ka shpallur një kryqëzatë kundër vendit tonë. Ushtria e Kuqe dhe i
gjithë populli ynë përsëri do të dalin fitimtarë nga lufta për atdheun,
për vendin tonë, për nderin, për lirinë.

Qeveria ju thërret ju, banorë të Bashkimit Sovjetik, të mblidheni edhe
më pranë partisë sonë të lavdishme bolshevike, rreth qeverisë sonë
sovjetike, dhe rreth udhëheqësit tonë të madh dhe shokut Stalin. Kemi
një kauzë të drejtë. Armiku do të mundet. Fitorja është e jona

Titulli: Re: Fjalimet që ndryshuan botën““ Tue May 18, 2010 7:57 pm

Flaka e Rezistencës s'shuhet"
Mbajtur më 18 qershor, 1940

Charles de Gaulle[b
Udhëheqësit të cilët, në vitet e kaluara kanë qenë krerët e forcave të
armatosura franceze, kanë themeluar një qeveri.

Duke nxjerrë si shkak mundjen e ushtrive tona, kjo qeveri ka hyrë në
negociata me armikun me qëllim që t’i japë fund armiqësisë. Është e
vërtetë se ne ishim, dhe ende jemi të dërrmuar nga forcat e mekanizuara
të armikut, nga toka dhe nga ajri njëkohësisht. Ishin tanket, aeroplanët
dhe taktikat e gjermanëve, shumë më shumë se faktet ato që kishin
përparësi, që bëni që ushtritë tona të mundeshin. Ishin tanket gjermane,
aeroplanët dhe taktikat ato që siguruan elementin e surprizës, e cila
bëri që udhëheqësit tanë të jenë në këtë ngushticë.
Por a është thënë fjala e fundit? A duhet ta braktisim të gjithë
shpresën? A është dështimi ynë përfundimtar dhe i pandreqshëm? Përgjigja
e këtyre pyetjeve është, jo!

Flas duke patur njohuri të plotë të fakteve, ju kërkoj të më besoni kur
them se kauza e Francës nuk ka përfunduar. Faktorët e vërtetë që sollën
mundjen tonë një ditë do të na çojnë në fitore.
Prandaj, kujtoni këtë, Franca nuk është vetëm. Ajo nuk është e izoluar.
Prapa saj qëndron një Perandori e gjerë, dhe ajo ka një kauzë të
përbashkët me Perandorinë Britanike, e cila komandon detet dhe po
vazhdon luftën. Ashtu si Anglia, ajo mund të tërheqë burimet industriale
të gjera të Shteteve të Bashkuara.

Lufta nuk është e kufizuar vetëm në vendin tonë të pafat. Rezultati i
përpjekjeve nuk është vendosur nga Beteja e Francës. Kjo është një luftë
botërore. Janë bërë mjaft gabime, ka patur vonesa dhe vuajtje të
pathëna, por fakti qëndron se ende ekziston në botë gjithçka që na duhet
të shtypim armiqtë tanë një ditë. Sot jemi shtypur nga pesha e forcave
të mekanizuara që na janë vërsulur, por ende mund të shohim drejt një të
ardhmeje në të cilën një forcë edhe më e madhe do të na sjellë fitore.
Fati i gjithë botës është në rrezik.

Unë, gjeneral de Gaulle, tani në Londër, i bëj thirrje oficerëve
francezë he burrave, të cilët tani janë në tokën britanike, apo që mund
të jenë në të ardhmen, me apo pa ushtritë e tyre. I bëj thirrje të
gjithë inxhinierëve dhe punëtorëve të aftë nga fabrikat e armatimeve, të
cilët tani janë në tokën britanike, apo mund të jenë në të ardhmen, të
lidhen me mua.

Çfarëdo që të ndodhë, flaka e rezistencës franceze nuk duhet dhe nuk do
të vdesë

Titulli: Re: Fjalimet që ndryshuan botën““ Tue May 18, 2010 8:02 pm

“Fjalimi i
pamatur i një spiuni të vjetër”
Fjalim në Konferencën e 43-të në Mynich mbi
Politikën e Sigurinë

Robert Gates

Të nderuar ministra, parlamentarë, përfaqësues të Kongresit të Kombeve
të Bashkuara - zonja dhe zotërinj.

Dëshiroj të falënderojë Horstin për ftesën që më bëri për të folur në
këtë forum të respektuar, për të ofruar disa mendime mbi partneritetin
tonë transatlantik. Është kënaqësi të shoh aq shumë njerëz me të cilët
unë kam bashkëpunuar mbi këto çështje të sigurisë për shumë vjet.

Duke folur për çështjet e së kaluarës, si një ish i angazhuar i luftës
së ftohtë, njëri nga fjalimet e djeshme gati më mbushi me nostalgji për
një kohë më se kom-plekse. Shumë nga ju keni kualifikime në diplomaci
ose politikë. Unë kam, sikur biseduesi juaj i dyte i djeshëm, një
biografi krejtësisht tjetër - një karrierë në fushën e spiunazhit. Dhe
unë marr me mend se spiunët e vjetër e kanë një shprehi, të folurit e
pamatur.

Mirëpo, unë kam qenë në një kamp riedukues, kam kaluar katër vjet e
gjysmë si një kryetar universiteti dhe kam punuar me personelin e
universitetit. Dhe, siç kanë mësuar një numër jo i vogël i drejtorëve të
universitetit, kur është fjala për kuadrin mësimdhënës, duhesh të jesh
ose "i sjellshëm" ose " do të largoheni."

Bota reale në të cilën ne banojmë është një botë e ndryshme dhe shumë më
komplekse sesa ajo e 20 ose 30 viteve më parë. Ne të gjithë përballemi
me shumë probleme dhe sfida të përbashkëta, të cilat duhet të adresohen
në partneritet me shtetet tjera, përfshirë Rusinë.

Për këtë arsye, unë e kam pranuar këtë javë një ftesë nga kryetari Putin
dhe ministri i Mbrojtjes, Ivanov, për një vizitë në Rusi.
Bota ka ndryshuar rrënjësisht që nga maji i vitit 1989, kur Horst
Teltschik dhe unë u ulëm në një verandë të "Shtëpisë njëkatëshe të
kancelarit" në Bon me kancelarin Kohl dhe me kolegun tim, Larry
Eagleburger. Në atë kohë, aleatët përpiqeshin të bashkoheshin mbi
çështjen e reduktimit të forcave konvencionale në Evropë. Mënyra se si e
mbaj mend atë takim të veçantë, megjithatë, është se pjesa e vështirë
nuk ishte adresimi i ekuilibrit të forcave ushtarake, por që ajo
mbledhje të shihej si një mbledhje, në të cilën kishte mjaft tortë dhe
ëmbëlsira si për kancelarin, ashtu edhe për zëvendësin e sekretarit të
Shtetit.
Është pa dyshim mirë të jem në Mynih, pas takimit të ministrave të
Mbrojtjes të NATO-s në Sevilla.

Unë duhet të them se ky udhëtim ka qenë një përvojë krejtësisht ndryshe
nga i ashtuquajturi udhëtimi im hetues muajin e kaluar në Evropë,
Lindjen e Mesme, dhe Azinë Qendrore.

Një fakt, mbi të gjithë, i cili u bë i qartë nga ajo aventurë ishte se
unë jam tepër i moshuar për të vizituar shtatë shtete në pesë ditë.
Megjithatë, unë tani kam kuptuar këtu në Mynih se unë jam i moshuar
gjithashtu për të qëndruar i ulur për shtatë orë.

Siç e dini shumë nga ju, çështja e sigurisë së këtij kontinenti më ka
ngjallur interesim për pjesën më të madhe të jetës sime akademike dhe
profesionale - për më shumë se 40 vjet në të vërtetë. Kjo vlente edhe
ndërsa unë isha një kandidat për doktoraturë në gjuhën ruse dhe në
historinë sovjetike, gjatë karrierës sime në CIA, si edhe gjatë
shërbimit në Këshillin e Sigurimit Kombëtar, nën katër kryetarë të
ndryshëm.

Për shumë nga këto vjet, unë kam punuar për së afërmi me kolegë nga
qeveritë e Evropës Perëndimore për të ndihmuar në koordinimin e
veprimeve dhe reagimeve tona në gjysmën e dytë të luftës se ftohtë.
Shumë nga ata kolegë ndodhen këtu këtë mëngjes.
Unë isha shumë afër një sërë ngjarjeve nga Konferenca e Helsinkit e
vitit 1975 e deri me çlirimin e Evropës Qendrore dhe Lindore një dekadë e
gjysmë më vonë.
Shikuar prapa, duket e qartë se totalitarizmi ishte mposhtur nga idetë e
përkrahura nga Perëndimi - atëherë dhe tani - aq sa edhe nga raketat
balistike interkontinentale (ICBM), tanket dhe nga luftanijet, të cilat
Perëndimi i vendosi. Arma jonë më efektive, atëherë dhe sot, ka qenë
besimi i përbashkët i Evropës dhe i Amerikës Veriore në lirinë politike
dhe ekonomike, tolerancën fetare, të drejtat e njeriut, qeverinë
përfaqësuese, dhe në sundimin e ligjit. Këto vlera na mbajtën të
bashkuar dhe inspiruan aleatët tanë - në Sheshin
Wenceslas, në Gdansk, prapa murit në Berlin, dhe në shumë vende të tjera
anembanë botës - për të mposhtur komunizmin nga brendia.

Në fund, banorët e Evropës Lindore dhe të ish-Bashkimit Sovjetik thjesht
u ngritën, mblodhën forcat, dhe ri kërkuan një ardhmëri të bazuar mbi
këto ide të njëjta.

Shumë nga këto çështje nuk janë të reja. Unë rikujtoi kalimin e shumë
orëve të panumërta në diskutime duke filluar nga viti 1989 mbi
ardhmërinë e Aleancës dhe si do të duhej ajo të ndryshojë në mënyrë që
të mbetet vitale dhe relevante pas shkatërrimit të Paktit të Varshavës.

Pyetja më të cilën ne ende ballafaqohemi sot, është se si një
partneritet nga origjina i formuar për të mbrojtur kufijtë e caktuar
duhet t‘i përshtatet një epoke të kërcënimeve jo konvencionale dhe
globale.

Kontinenti evropian, natyrisht, është konfrontuar me kërcënimin e
terrorizmit. Nuk kam nevojë t‘i rikujtojë qytetarët e Mynihut për këtë -
qyteti në të cilin, më 1972, bota ishte dëshmitare e rrëmbimeve dhe të
masakrës së atletëve të lojërave olimpike, jo shumë larg nga ku ne sot
jemi ulur. Por, sfida nga ekstremizmi dhunshëm i sotshëm është i
ndryshëm nga gjithçka me të cilën Perëndimi është përballur në shumë
breza. Në shumë mënyra kjo sfidë bazohet në një izolim të thellë nga
themelet e botës bashkëkohore - toleranca fetare, liria e të shprehurit
dhe barazia për gratë.

Talenti i errët i ekstremistëve sot është, siç ka thënë kryetari Bush,
kombinimi i "teknologjive të reja dhe të urrejtjeve të vjetra." Aftësia e
tyre për të depërtuar në sistemet e komunikimit kthen përparimet
bashkëkohore kundër neve dhe kthen konfliktet lokale në probleme të
shqetësimit potencialisht më të gjerë. Interesimi të cilin ata kanë
shfaqur për armët e shkatërrimit masiv, është i vërtetë dhe duhet të
kuptohet seriozisht.

Ne e kemi kuptuar se nga një vend i largët ose i izoluar, prej cilitdo
shtet të dështuar ose ekstremist - siç ishte Afganistani gjatë viteve të
nëntëdhjeta - këto rrjete mund të planifikojnë dhe të lansojnë sulme të
gjera dhe shkatërruese mbi shtetet e lira dhe të civilizuara. Jo më pak
se 18 organizata terroriste, shumë prej tyre të lidhura më al-Qaedan,
kanë realizuar sulme të përgjakshme anembanë botës - në SHBA, Spanjë,
Mbretërinë e Bashkuar, Indi, Algjeri, Somali, Rusi, Pakistan, Jordani,
Egjipt, Indonezi, Tunizi, Marok dhe në vende të tjera gjithashtu.

Këto sulme - dhe kërcënime të tjera të cilat janë shfaqur që nga atëherë
- sinjalizuan edhe më shumë nevojën për të riorientuar Aleancën
Atlantike që të mund të jetë e aftë të eksportojë siguri përtej kufijve
të NATO-s.

Ndonëse e krijuar për t‘iu kundërvërë komunizmit sovjetik, parimi
udhërrëfyes ishte i gjerë dhe i thellë që nga fillimi: për të ndërtuar
një aleancë të mbrojtjes kundër çfarëdo kërcënimi ndaj sigurisë dhe
interesave të komunitetit transatlantik për gjeneratat e ardhshme.

Dhe sot ne shohim se një Aleancë e cila asnjëherë nuk qëlloi me armë në
Luftën e Ftohtë, sot drejton gjashtë misione në tri kontinente. Ajo ka
krijuar mekanizma të rinj për veprim në skenën ndërkombëtare. Kjo është
bërë përmes ndryshimeve te thel-la dhe do të kalojë edhe më shumë
ndryshime në të ardhmen.

Ne e shohim këtë në misionin më të vërtetë historik të NATO-s në
Afganistan, ku forcat e Aleancës janë angazhuar në luftëra të
rëndësishme tokësore për herë të parë, në operacione të ndërlikuara
përtej terreneve të vështira, në një terren shumë kilometra larg Evropës
Perëndimore.

Vitin e shkuar në Afganistan, talebanët paguan çmimin për testimin e
guximit të forcave të NATO-s, ndërsa trupat nga Mbretëria e Madhe,
Kanadaja, Holanda, Australia, Rumania, Estonia dhe Danimarka - bashkë me
aleatët afganë - triumfuan në luftërat shpesh të egra në provincën
Kandahar.

Në të vërtetë, ndërsa aleatët e NATO-s posa diskutuan në Sevilla, nëse
ne ndërmarrim hapat e domosdoshëm tani, ofensiva në Afganistan në këtë
pranverë do të jetë ofensiva jonë - e cila do të shkaktojë një humbje të
madhe mbi armikun e një qeverie të zgjedhur, të përkrahur nga shumica
dërrmuese e qytetarëve afganë.
Është e një rëndësie jetike që suksesi të cilin e ka arritur Afganistani
të mos lejohet të shkojë huq nga pakujdesia, ose mungesa e vullnetit,
ose vendosmërisë politike.

Por tani ne duhet t‘i mbështesim këto premtime me të holla dhe me forca
ushtarake. Një Aleancë e përbërë nga vendet e industrializuara më të
përparuara të botës, me më shumë se dy milionë njerëz në uniformë -
madje pa numëruar ushtrinë amerikane,- duhet të jetë e aftë për të
prodhuar forca ushtarake dhe materiale të domosdoshme për të kryer punën
në Afganistan - një mision në të cilin praktikisht nuk ka mospajtim mbi
drejtësinë e tij, domosdoshmërinë, ose legjitimitetin ndërkombëtar.
Dështimi ynë për ta bërë këtë do të jetë tregues i turpit tonë.

Çfarë është shfaqur në Afganistan është një test i aftësisë sonë për të
kapërcyer një sfidë të rëndësisë së pamasë për vlerat dhe interesat tona
të përbashkëta. Në mjedisin e sotshëm strategjik, potencialisht, ka
edhe çështje të tjera shqetësuese:

* Pikat problematike të konfliktit sektar dhe të lëvizjeve xhihadiste,
të cilat po përhapen jashtë Lindjes së Mesme dhe Azisë Qendrore;
* Një Iran me ambicie hegjemoniste, i cili përpiqet të krijojë armë
nukleare; dhe
* Vështirësitë mbi të ardhmen e Irakut, me implikime të tmerrshme për
interesat tona të përbashkëta në Lindjen e Mesme - dhe përtej saj.

Shikuar në drejtim të lindjes, Kina është një shtet në një kryqëzim
strategjik. Të gjithë ne përcaktohemi për marrëdhënie konstruktive me
Kinën, por ne gjithashtu pyetemi për zgjedhjet strategjike të cilat Kina
mund t‘i ndërmarrë. Ne kemi përcjellë me shqetësim testimin nga ana e
tyre të një arme kundër satelitore.

Rusia është një partnere në përpjekjet tona. Por ne pyetemi, gjithashtu,
për disa politika të Rusisë të cilat ngjajnë të funksionojnë kundër
stabilitetit ndërkombëtar, siç janë transportimet e saj të armëve dhe
tendencën e saj
për të përdorur burimet e energjisë për detyrime politike. Siç ka thënë
dje sekretari i përgjithshëm, de Hoop Scheffer, Rusia nuk duhet t‘u
frikësohet demokracive, të bazuara mbi ligjin, në kufijtë e saj.

Në këtë ambient strategjik, Aleanca duhet të jetë e vullnetshme të
ndryshojë shprehitë e vjetra, supozimet dhe ujditë. Është arritur
progres i madh, sigurisht. Pas gati 15 viteve jashtë qeverisë, unë jam
impresionuar thellësisht nga aftësitë ekspeditëse dhe reformat
institucionale të cilat i ka ndërmarrë NATO-ja. Negociatat për mbrojtjen
kundërraketore, të cilat SHBA-ja është duke i zhvilluar me Poloninë,
Republikën çeke, Mbretërinë e Bashkuar dhe Danimarkën, për të mbrojtur
vendet tona është një zhvillim tjetër premtues.
Dhe, në samitin e Rigës, liderët aleatë u pajtuan ta përforcojnë
partneritetin tonë në lidhje me sigurinë me shtetet tjera, të cilat
ndajnë mendimin e njëjtë në pjesët e tjera të botës - siç janë
Australia, Japonia dhe Koreja e Jugut.
Por, veç ndjekjes së misioneve të reja, aftësive dhe partneriteteve,
anëtarët e kësaj aleance duhet, në mënyrë individuale dhe kolektive, të
jenë të vullnetshëm që t‘i japin burimet e domosdoshme gjithashtu - jo
vetëm në Afganistan, por në gjithë botën.

Standardi i caktuar për shpenzimin e 2 për qind të Prodhimit të
Përgjithshëm Vendor (GDP-së) mbi mbrojtjen, për shembull, është një
zotim i pajtuar nga secili anëtar. Një investim i tillë nga të gjithë
është i domosdoshëm për t‘i realizuar detyrat tona të përbashkëta për të
siguruar se kur ne jemi bashkë në betejë - qoftë në Afganistan ose
gjetiu - cilësia, sasia dhe sofistikimi i pajisjeve tona dhe aftësitë
tona, janë në një nivel të duhur.
Dhe sot, akoma, vetëm gjashtë nga 26 anëtarë të NATO-s kanë përmbushur
standardin e GDP-së.

Për vite të tëra, njerëzit janë përpjekur të vendosin shtetet e Evropës
dhe të Aleancës në kategori të ndryshme:

* "Botaelirë" përballë asaj prapa Perdes së Hekurt;"
* "Veriu" kundër "Jugut";
* "Lindja" kundër "Perëndim-it", dhe
* Më është thënë se disa madje janë shprehur në kuptimet Evropa "e
vjetër" kundër asaj "të resë."

Të gjitha këto karakterizime i takojnë së kaluarës. Dallimi, do ta
nënvizoja unë, është shumë praktik - një shikim "realist" ndoshta: është
çështje e brendshme e anëtarëve të Aleancës, të cilët bëjnë çdo gjë në
mundësitë e tyre për t‘i përmbushur detyrimet kolektive dhe e atyre që
nuk e bëjnë këtë.
NATO-ja nuk është një "anëtarësim në letër" ose një "klub social" ose
një "vend për llafosje." Kjo është një aleancë ushtarake - shumë
serioze, me obligime reale botërore.

Është një realitet pikëllues se sot, sikurse dhe gjatë tërë historisë
njerëzore, ekzistojnë ata të cilët përpiqen që nëpërmjet dhunës dhe
krimit kundër të pafajshmëve t‘i dominojnë tjerët. Kjo, ndoshta,
politikisht është jo korrekte ose ndoshta një oficer i gardës së vjetër
të spiunazhit është masë
e pa mprehur. Por, ky është realiteti.

Dhe kjo është fuqi politike ushtarake e 26 demokracive tona të NATO-s -
aleanca më potente në historinë e botës - kjo është një mbulojë prapa së
cilës idetë dhe vlerat që ne ndajmë, i përhapim për rreth globit.

Thënë shkurt, duke i përmbushur zotimet tona ndaj njëri tjetrit dhe ndaj
atyre që orvatemi t‘u ndihmojmë - prej Ballkanit deri në Afganistan -
kjo është kritike për suksesin tonë dhe të tyrin.

Nuk mund të ketë ndonjë dyshim: botës i duhet një aleancë transatlantike
kumbuese dhe muskulore. Bashkëpunimi mes vendeve tona duhet të vazhdojë
dhe duhet të thellohet. Ne do të duhet të punojmë fuqishëm për këtë.
Dhe ne jemi duke punuar fuqishëm së bashku në Ballkan, Afganistan, dhe,
shumë prej nesh, në Irak.

Derisa ne ballafaqohemi me këto sfida si demokraci të pasura dhe të
fuqishme, është me vlerë të përmenden fjalët e një lideri të një aleance
të re dhe të dobët me provinca të pabarabarta me:

* Ekonomitë jostabile,
* Dallueshmërie çështjeve dhe qëllimeve,
* Besnikëri të llojllojshme,
* Dyshime të dyanshme
* Një ushtri e përbërë nga ushtarë më lojalitet provincial dhe me
mungesë të pajisjeve dhe të trajnimeve,
* dhe me vetëm me një aleat të fortë.

George Washington përkujtoi bashkëqytetarët e vet - dhe neve - se,
"Këmbëngulja dhe shpirti frymëzues kanë bërë çudira në të gjitha
kohërat" Këto duhet të jenë fjalët tona "moto" në shikim përpara,
"Këmbëngulja" dhe "shpirti frymëzues." Dhe, unë do të shtoja -
"uniteti." Ju faleminderit shumë.

Titulli: Re: Fjalimet që ndryshuan botën““ Tue May 18, 2010 8:05 pm

Askush
nuk shfajsohet në Shtëpinë e Bardhë"Mbajtur më 30 prill 1973

Richard M. Nixon

Mirëmbrëma! Dua të flas me ju sonte nga zemra për një temë shqetësuese
për çdo amerikan.
Në muajt e fundit, anëtarë të administratës sime dhe zyrtarë të
Komitetit për rizgjedhjet e Presidentit, përfshirë dhe disa nga miqtë e
mi më të ngushtë dhe ndihmësit më të besuar, janë akuzuar me përfshirjen
në atë që quhet çështja Uatergeit. Këto përfshijnë akuza për aktivitet
ilegal gjatë dhe para zgjedhjeve presidenciale të vitit 1972 dhe akuza
se zyrtarë përgjegjës morën pjesë në përpjekjen për të mbuluar këtë
aktivitet ilegal.

Rezultati i pashmangshëm i këtyre akuzave ka ngritur pyetje serioze për
integritetin e vetë Shtëpisë së Bardhë. Sonte dua të merrem me këto
pyetje.

Qershorin e kaluar, ndërsa isha në Florida për disa ditë pushime pas
vizitës sime në Moskë, mësova nga lajmet për grabitjen në Uotergeit. U
trondita nga ky veprim pa kuptim dhe ilegal dhe u tmerrova kur mësova se
punonjësit e Komitetit të rizgjedhjeve ishin mes fajtorëve. Menjëherë
urdhërova një hetim nga autoritetet e qeverisë. Më 15 shtator, ashtu siç
ju kujtohet, u dënuan shtatë të akuzuar në çështjen.

Ndërsa hetimet vazhduan, unë i kërkova vazhdimisht atyre që kryenin
hetimet nëse kishte arsye të besohej se anëtarë të administratës sime
ishin përfshirë. Më siguruan shpesh se nuk kishte. Për shkak të kësaj
sigurie, për shkak se i besoja raportimeve që merrja, për shkak se kisha
besim tek personat prej të cilëve po i merrja, nuk i mora seriozisht
historitë e shtypit, të cilat thonin se përfshiheshin dhe anëtarë të
administratës sime apo zyrtarë të tjerë të komitetit të zgjedhjeve.

Deri në mars të këtij viti kisha po të njëjtën bindje se mohimet ishin
të vërteta dhe se akuzat e përfshirjes nga anëtarët e stafit të Shtëpisë
së Bardhë ishin të rreme. Komentet që bëra gjatë kësaj periudhe dhe
komentet e bëra nga zëdhënësja e shtypit në emrin tim, ishin të bazuara
në informacionin e siguruar nga ne në kohën që bëmë këto komente.
Megjithatë, atëherë më erdhi informacion i ri se kishte një mundësi që
disa prej këtyre akuzave ishin të vërteta, dhe më sugjeronin se ishte
bërë një përpjekje për të fshehur faktet, nga publiku, nga ju dhe unë.
Si rezultat, më 21 mars, personalisht mora përgjegjësinë për koordinimin
e hetimeve të reja intensive për këtë çështje dhe urdhërova
personalisht kryerjen e hetimeve për të mbledhur të gjitha faktet dhe
për të m’i raportuar mua ato menjëherë, pikërisht në këtë zyrë.

Urdhërova përsëri që të gjithë personat e qeverisë dhe të Komitetit të
rizgjedhjeve të bashkëvepronin plotësisht me FBI-në, me prokurorët dhe
me jurinë e madhe. Gjithashtu urdhërova që kushdo që refuzonte të
bashkëpunonte për të treguar të vërtetën do t’i kërkohej të jepte
dorëheqjen nga shërbimi në qeveri. Dhe me rregulla të përshtatur që do
të ruanin ndarjen kushtetuese të pushteteve mes Kongresit dhe
Presidencës, i drejtova anëtarët e stafit të Shtëpisë së Bardhë të
dëshmonin në mënyrë vullnetare duke u betuar para komitetit të Senatit
që po hetonte Uotergeitin.

Isha i vendosur se duhet t’i shkonim deri në fund kësaj çështjeje dhe se
e vërteta duhet të dalë plotësisht, pavarësisht kush është i përfshirë.

Në të njëjtën kohë, isha i vendosur të mos nxitohesha në veprime dhe të
shmangia plotësisht nëse ishte e mundur, çdo veprim që kishte ndikim tek
njerëzit e pafajshëm. Doja të isha i drejtë. Por e dija se në analizën
përfundimtare, integriteti i kësaj zyre, besimi publik në integritetin e
kësaj zyre, do të merrte prioritet mbi të gjitha konsideratat.

Sot, në një nga vendimet më të rëndësishme të presidencës sime, pranova
dorëheqjen e dy prej kolegëve të mi më të ngushtë në Shtëpinë e Bardhë,
Bob Haldeman, John Ehrlichman, dy nga punonjësit më të mirë të shërbimit
civil për të cilët jam krenar që i kam njohur.

Dua të theksoj se në pranimin e kësaj dorëheqjeje, nuk dua të nënkuptoj
se ata të dy janë të përfshirë dhe nuk dua të supozoj se edhe të tjerët
janë përfshirë. Por në çështje të ndjeshme për ruajtjen e integritetit
të procesit tonë demokratik, është thelbësore jo vetëm që standardet
etike dhe ligjore të vëzhgohen, por gjithashtu dhe që publiku, ju, të
keni besim të plotë se ato po vëzhgohen dhe po zbatohen nga persona në
autoritet dhe veçanërisht nga Presidenti i Shteteve të Bashkuara. Ata
ranë dakord me mua se kjo lëvizje ishte e nevojshme për të rifituar atë
besim.

Kur mendoj për këtë post, për atë që do të thotë, mendoj për të gjitha
gjërat që dua të përmbush për këtë komb, për të gjitha gjërat që dua të
përmbush për ju. Në prag të Krishtlindjes, gjatë torturës personale për
bombardimet e reja të Vietnamit Verior, i cili pas 12 vitesh luftë më në
fund ndihmoi t’i sillte Amerikës paqe me nder, u ula par mesnatës.
Shkrova disa prej synimeve të mia për mandatin tim të dytë si President.
Më lejoni t’ju lexoj disa:
Të bëj të mundur që fëmijët tanë dhe fëmijët e fëmijëve tanë, të jetojnë
në një botë të paqme.
Ta bëj këtë vend më shumë se kurrë një vend mundësish, mundësish të
barabarta, mundësish të plota për çdo amerikan.

Të siguroj punë për të gjithë ata që janë në gjendje të punojnë dhe t’i
ndihmoj me bujari ata që s’mund të punojnë.

Të bëj në vend në të cilin të gjithë do të guxonin të ëndërronin, të
jetojnë ëndrrat, jo me frikë, por me shpresë, krenarë për këtë
komunitet, krenarë për atë që Amerika përfaqëson në vetvete dhe për
botën.

Këto janë synime të mëdha. Unë besoj se mundemi dhe duhet të punojmë për
to.

Titulli: Re: Fjalimet që ndryshuan botën““ Tue May 18, 2010 8:08 pm

Tani mund te diskutojm per fjalimet e tyre qe ndryshun boten, dhe cilate ishin anet pozitve dhe negative , te ketyre fjalimev.....

Ju uroj qaste te mira ne debate dhe te kuptushem padyshim...