UDHËTIMI DREJT VETVETES nga Ardian Dedi

Universi dikur ishte në përmasat e zeros absolute, ndërsa tani është një histori, Perandori, më vete. Ky autoritet I plotfuqishëm mban mbi shpatullat e tij një univers të tërë të nisur si aventurë dhe të shndëruar në mënyrë të pakundërshtueshme në seriozitet, duke shprehur me tiparet e një bekgraundi të jashtëzakonshëm e të padiskutueshëm, fuqinë e një Padroni.

Fëmijët e vegjël, pavarësisht se kanë sy, nuk kuptojnë se çfarë shohin. Gjithashtu njeriu, derisa ndërgjegjësohet, ngelet fëmijë. Çmenduria e jetës mund të shërohet sipas deshifrimit të një formule të caktuar, që gjendet te bimët , ose pemët në biosferë. Është i pashmangshëm ravijëzimi i një lufte midis instiktit dhe arsyes. Luftën midis instiktit dhe arsyes duhet ta fitojë intuita.
Lufta për jetën është instiktive, ndaj kur ajo bashkohet me luftën për të drejtën i përket së ardhmes. Kjo është e vetmja rrugë e së Drejtës.

Po nëse neutralizohet instikti do të kemi një botë të arsyeshme, që rezauron luftën. E, nëse rezaurohet lufta, humbet kuptimin lumturia. Dhe, nëse je guximtar që të hysh në luftë për fitore, ky guxim në perspektivë duhet të ketë premisat e programeve të zhvillimit.

Instikti, pasi i bindet spontanitetit, e ka tepër të qartë, të kthjellët të ardhmen. Nuk ëndërron shumë, por qëndron me këmbë në tokë. Instikti ka karakter veprues dhe mbështetet te parandjenja, pavetëdija, çasti, momenti, të cilin e shfrytëzon në maksimum. Kjo është baza e instiktit të vjetër që të udhëheq drejt vrasjes.
Arsyeja, nëpërmjet studimit të vetvetes, të shndërruar në njohuri, e ka tejkaluar instiktin dhe ka eksploruar ëndrrën. Instikti, nëpërmjet trajektores së jetës, kthehet në ndërgjegje. Kur jeta përballet me rrezikun, atëherë i bindet instiktit, i cili të paralajmëron në kohë, duke të shpëtuar jetën. Po nëse ky instikt eliminohet me se do të zëvendësohet? A është mirë të zhduket ky reagim? Në këtë rast frika është energji pozitive, që riaktivizohet, nëpërmjet riciklimit të kujtimeve.

Ky reagim sjell lindjen e aksionit, në të cilën hyn me forcën e liderit, por me sytë e veshur prej egos, ambicies, pasionit, mungesë së njohurisë dhe arrin në kufijtë e absurdes, ku si përfundim paraqiten tri rrugë: T’u bësh varrin të gjithëve, ose këta të fundit të të bëjnë varrin, ose një tërheqje, dorëheqje, që, nëse nuk vjen në momentin, çastin e duhur, paraqet gjithmonë probleme.

Sa është i vetëdijshëm lideri për të kuptuar situatën, para së cilës ndodhet. Nëse reagon nëpërmjet eliminimit a do ta çojë dikush tjetër përpara kauzën? Në rast vërtetësie të kësaj, kauza do të mbetet e metë.
Dashuria është ilaçi, që injektohet në plagë.

Përulësia rikonfirmon besimin, i cili hap themelet e qetësisë dhe që, në tërësi, përbën burimin e virtytit.
Procesi i përshtatjes në mjedis a duhet të parë si një zinxhir reaksionesh të verbëra? Edhe te njeriu kotësia është produkt i dukshëm. Ndryshimi i klimës, mjedisit sjell shpikje biologjike. Kotësia pasqyrohet në mjedis dhe reflektohet edhe në tru.
Që të gjithë mendojnë se evolucioni vazhdon, a mund të degjenerojë ai?

Një plagë që të mjekohet duhet të bëhet e njohur, shfaqur.
Seleksioni artificial është punë e frytshme. Në trurin e njeriut ekzistojnë shumë zona, që mbeten gjithmonë interesante. Si p.sh ajo, që ka të bëjë me përgjegjëshmërinë, idealin, ëndrrën, jetën shpirtërore, teknologjinë.

Janë krijuar lëndë artificiale, gjë që kjo i hap rrugë materialit ideal.
Kjo do të thotë se mund të krijohen bimë me porosi, të cilat, në bazë të variacioneve të pafundme, do të japin kombinime të ndryshme.

Modernizimi i njeriut vjen prej ilaçeve dhe kjo është një mundësi.
Të gjitha krijesat kanë nevojë për ushqim, ujë, frymëmarrje dhe nuk bëjnë dot pa njera - tjetrën. Njeriu që është stadi i fundit i evolucionit ka shpikur kuzhinën dhe teknologjinë e ushqimit, e cila është një performancë, që shtrihet prej oqeaneve te bimët, deri te blektoria.

Për një distancë të madhe kohore gjithë kjo ishte ide, që u konkretizua me anë të energjisë. Ushqimi që konsumojmë ka lidhje të drejtpërdrejtë me trupin tonë.
Kuzhina është art.

Nëse do të ketë evolucion të njeriut në të ardhmen, kjo do të varet nga revolucioni i kuzhinës. Ky është një efekt dramatik, që ka lidhje të drejtpërdrejtë me shkencën e së ardhmes.

Në adoleshencë, një moshë e shqetësuar kjo, është mirë të zhvillohet miqësia midis dy sekseve. Kjo shoqëri është e artë.

Roli i burrit në të ardhmen do të jetë simboli i vazhdimësisë. Ai duhet të ketë hijen e heroit. Roli i gruas dhe i burrit duhet të jetë një peshore e ekuilibruar, që nënkupton barazinë. Nëse martesa provon krizën, atëherë që të dy protagonistët duhet të ulen në emër të dashurisë, duke i shërbyer e ndihmuar njeri – tjetrit, deri në vetmohim dhe deri në punët më të vogla.

Duhen dhurata të njëpasnjëshme. Ngacmime të tërthorta me humor. Ky është themeli, baza e së ardhmes.
Kushtetuta e Drejtësisë është jetëgjatësia e familjes. Në një sherr dikush gjithmonë duhet të tërhiqet i pari.

Kur dashuria s’e njeh vetveten ndeshet me kontradikta dhe është jetëshkurtër. Ekziston gjithmonë mundësia e dytë, po, nëse e humbet dhe atë, ke për ta humbur përgjithmonë.
Nëse martohesh në moshë të pjekur, mund të martohesh me femrën fatale.
Gjithmonë çështjet kryesore duhet të diskutohen së bashku.
Që të kesh duhet të dish të veprosh.
Kultivimi i durimit.

Fjala shqipe “duroj” zbërthet ndryshe edhe “dua të rroj”.
Në hapësirat e këtij durimi ndjen avujt e florinjtë të sinjaleve të ndërgjegjes, të cilat jeta i lëngëzon dhe i shndërron në një zemër prej minerali të vyer. Vetëm atëherë , kur e humbet smeraldin, e kupton rëndësinë e tij. Nevojitet pauzë e plotë, e cila shndërrohet në thinjë, që të zbukuron. Pa këtë pauzë veprimi është i mangët. Pas një krize dashuria mund të rilindë.

Aktiviteti i njeriut të jetë ndërtimi i së resë, që mbështetet te karakteri krijues, si burim të ardhurash dhe komunikimi pa paragjykim.

Gjithashtu, kur e Keqja e kryen misionin e saj kemi ndryshim në rolin e aktorit dhe rënie të maskës. Jeta shpeshherë është false, por ngandonjëherë tensioni ka aktivitet dramatik, që përcjell emocione të fuqishme, që materializohen në lot monumentesh.

Njeriu është i prirur drejt lehtësirave dhe limontia prodhon një karakter të lehtë . Brezat njerëzorë që ta kuptojnë jetën deri në thellësi, duhet të provojnë mërgimin, ku ngjallet fuqishëm dashuria, nostalgjia, malli, impresioni dhe rezistenca ndaj së Keqes.

Gjumi i prishur, verbëria e plotë, ëndrrat e trazuara dhe të fuqishme të mërgimit, ku zëri i shpresës të flet në kllapi, të ndërgjegjëson për një goditje tërësisht të pabesë. Ky është zëri i mëshirës që, nëse rrimë shtrëmbër dhe flasim drejt, shpreh keqardhje, që mund ta quash një variacion të vogël të drejtësisë.

Karakteri i moshës së re ka të bëjë ojnat, përkëdhelitë, bisedat e pafundme për dashurinë, që sjellin shkundjen e gjithë materies. Nëse e merr me seriozitet limontinë, kalohet në etiketë, shndërrohet në maskë, bën histori dhe kthehet në sistem. Jeta e njeriut udhëton drejt vdekjes. Këtu del pyetja: “Më mirë një fund i tmerrshëm, apo një tmerr pa fund?” Ç’është për të bërë do të bëhet, por edhe ç’është për të shmangur duhet shmangur. Po sikur vdekja të të qepet deri sa të të shenjojë. Atëherë duhet një qëndrim dinjitoz, muzikë, ide, forcë, ekuilibër.

Njeriut i pëlqen të jetojë, është egoist, gjë që është e natyrshme dhe që e bën atë ironik, por nuk e njeh jetën dhe gjendet përballë forcash që as mendja më e fuqishme nuk i imagjinon.

Herët a vonë në jetë vjen ora e sprovës dhe ngjallen forcat e errëta të ekzistencës, të cilat, nëse përmblidhen, kontrollojnë frikën dhe sjellin goditjen e pashmangshme.

S’mund të jesh djalë i mirë, por jeta të ndryshon, kjo s’do të thotë që të kthehesh në i poshtër. Ky reagim është lindja e Veprimit, i cili duhet të jetë: Platforma e gjakftohtësisë, që akumulon burrërinë.
Shpesh herë njeriu bën luftë, e cila kërkon energji dhe imagjinatë.
Vështirësitë e jetës sjellin përballimin e situatave të rrezikshme nëpërmjet seriozitetit dhe lufta pa kompromis për të ardhmen sjell njohje, zotërimin dhe nënshtrimin e fatit.