Prezantim talentesh te reja

Çuditem si të durova


Këngë





Me ty shumë
keq jetova,


çuditem
si të durova.


S’më
deshe, s’më respektove


ish
gabim që u martove….


Familjen
s’e vlerësove


Me
shkelma ti e qëllove.


Mendjelehtë
e gënjeshtare,


llafazane,
mendjemadhe.


Fëmijët
keq i mësove,


veten
tënde turpërove.


Të pëlqente vetja shumë,


harrove që ishe llum.


Kush pëlqen veten


në këtë mënyrë


Është njeri i pafytyrë…

Ta gëzojmë demokracinë





Kur isha i
vogël


në
shtëpi dëgjoja,


kur
bënin bisedë


çdo
gjë e kuptoja.





Flisnin
për rregjimin,


për
ballistë e partizanë.


“Njëshin”
të gjithë e shanin


S’linim
mënjanë


dhe
luftën me gjermanë.





Këtu
vrarë e atje prerë,


atje
burg e këtu ferr.


Ato
ikën më nuk nuk vijnë


E
fituam më në fund LIrinë!


ta
gëzojmë demokracinë!

Vajzë e vetme jam





Filloi një
shi i hollë


kam
frikë të vete në shkollë.


Kam
frikë të vete në shkollë


mos
ftohem, bëhem me kollë.





Unë
vajzë e vetme jam,


as
vëlla, as motër kam.


As
vëlla, as motër kam


po
vetëm me prindërit jam.





Ata
më duan dhe i dua,


për
çdo gjë s’ma prishin mua.


Jam
e mirë në mësime


dhe
nderoj familjen time.

S’ka ç’na bën
vetëm një natë,


s’ka
ç’na bën edhe një javë,


por
na duhen shumë netë,


na
duhen vite me radhë,


na
duhet e gjithë
një jetë.


S’na arritka edhe një jetë!

Mbrëmë





Mbrëmë pashë
një ëndërr,


sikur
isha tre vjeç.


Nëna
më merrte në krah,


herë
më lëshonte të ecja,


e
herë më merrte prapë.





Unë
gëzoja, qeshja, lozja


siç
bëjnë fëmijët trevjeçarë,


në
krahët e saj dëshiroja


të
rrija për një kohë të gjatë.





U
zgjova dhe s’më erdhi mirë,


se
m’u zhduk ëndrra e bukur.


U
ndjeva si pema në shkretëtirë…


Ku
është nëna të më japi një të puthur?

Këtu do të mbeten





Shtëpi,
hotele, dyqane


të
gjitha këtu do të mbeten.


O
moj botë, botë e madhe


disa
vuajnë, disa ndreqen.


Hallall,
kush i bën me djersë,


me
djersën e ballit të vet.


Kjo
botë është gjithë interes


mjerë
kush vjedh,


në
djall kush vret.

Vajzat





Vajzat janë si uji i
kaltër


kanë
aromën e luleve të mira.


Nga
ato e ka Bukurinë bota


dhe
nga djemtë që u rrinë në krah.





Nesër
ato do të jenë nëna,


Do
shtojnë e zbukurojnë botën.


Të
gjithë djemve ua ka ënda


me
një vajzë të mirë të jetojnë.

Kam atdhe?





Të gjithë
njerëzit kanë atdhe,


dhenë
dhe tokën e të parëve


pasurinë
e prindërve.


Po unë kam atdhe?


Nëse
kam ku është?!


Të
kesh atdhe do të thotë:


Të jesh si do Zoti.

Kujtoj fëmijërinë





Ndonjëherë rri dhe mendohem,


kujtoj fëmijërinë.


Ah, të isha dhe njëherë i vogël,


i vogël si dikur!


Sa shpejt ikën vitet,


sa shpejt u bëra burrë…





Të isha dhe njëherë i vogël,


të rritesha pak e nga pak,


me shoqe e me shokë


të “lodronim” edhe një herë bashkë.

Gjashtë luanë, gjashtë
sorkadhe, 12-të





Këngë





12-të vajza e
djem, 12-të,


12-të
vetë në valle, 12 – të,


12-të
yje vërtetë, 12 – të.





Gjëmon
vallja, tundet vendi nga të gjithë.


Lum
nënat që ju kanë, lum shtëpitë.


Do
kaloj pyje, livadhe në një shesh


do të qëndroj.


Dua
të jem i vetëm, me zë të lartë

Pas
thënies së autorit





Dëshirimi dhe këshillimi, nxjerrja në pah e krenares dhe e të mësuarit,
shëtitja mendimore dhe relievi i vendit amtar, por edhe i vendit mërgimtar, kënga
e buruar nga shpirti i plagosur që herë këndon bilbilshëm e herë guat si trumcak i lodhur apo si dallëndyshe që pasi ka gëzuar “folenë” merr largimin
abandonues dhe lë folenë e braktisur me rrjedhojë klimaterike shfaqet në këtë vëllim
tashmë të pasqyruar ndryshueshëm nga vëllimi i parë “Dielli lind për të gjithë”, duke fituar një titullim të ri dhe domethënës “
Zgjohu, yll i qiellit”( Puthje në dritën e syve) . Autori precipiton me një stil të thjeshtë, flet
hapur e me çiltërsi pa u shkëputur për asnjë çast nga rrjedha dhe mbështetja në
taban. Gjithçka e shpreh lirshëm pa u sforcuar, duke mbetur në rrjedhat e tij të mëpërparshme. Tematika rrokëse
mbetet e larme, duke përsiatur tema të tilla të dhimbjes, të ndryshesës, të
psikologjisë sociale, të apelimit. Ai e shpreh atë çka ndien, lirshëm, duke mos
u kujdesur se çfarë do të mendojnë të tjerët. Një lirshëmri e tillë tregon
haptazi se ai ka fituar privilegjin e të thënurës, të ushtrimit të së drejtës
dhe të detyrës së tij qytetare, dikur të mohur në jetën e tij, këtë ai (Esat
Salihaj) ia dedikon “demokracisë së brishtë” që ekziston në vend dhe
klasifikimit të demokracisë më “të rregjur” në vendin e emigrimit. Për çka thotë, për çka ndien, për
çka ngrë zërin ai ndien dhe përgjegjësinë
edhe ndikimin e tij. Vëllimi poetik me titull figurativ““ Zgjohu, yll i
qiellit”( Puthje në
dritën e syve) mendoj se ka brenda një guxim dhe një dinamikë
që s’do të shpëtojë pa u vënë re nga lexuesit, paçka nga teknikat e vargjeve, mënyra e stisjes së tyre. Tashmë
mund të thuhet shprehimisht se autori Esat Salihaj ka formuar një individualitet të tij me katër
librat e botuar, duke u klasifikuar në
krijimtarinë popullore.



Arlind
Shabani


Anëtar i Lidhjes së
Krijuesve “PEGASI” ALBANIA

MIRELA DUDI














Clearing





my


sky









poems







THE PUBLISHING HOUSE “MARIN BARLETI”, 2003

“CLEARING MY SKY”



poems





Editor: Sazan Gjomema

Reviewer: Alqi Beqo

Cover Design: Altin Dova







The Literary Association “Pegasi” Gjirokastra, Albania





Copyright MIRELA DUDI, 2003

A sky with a personal space



In this poetic space “Clearing my sky” many stars light, and all of them try to shine in their own style. You can find in these verses someone who is speaking from behind the rails, someone who has what a man needs the most, the youth, by which even life is blessed. The absurdity is around her, but a green light brightens her road. You can find hope in her verses. After a love which burned her soul, she listens to the voice of her heart and turn in on herself, no mater where he is, departed from every thought.

She believes in God and she asks him when she feels lonely and she appreciate that the life is a gift of God and no one can rob it from the man.

Mirela tries to give her appreciation for the poems of the different poets of the Europe.

In the first sight, the view is tranquil just like a picture that hides many elements, but its reading is difficult.

THE HI CUP





The hi cup

has tied us everyday,

as a pigeon without wings ,

as a phone message

that needs not the words.



This sound from the deepness of heart,

hints your name inside me

as the twittering of nightingale,

that your brains steals in Spring.

This hi cup like a charmer,



brings you briskly closer to me,

hearing your spotless diction

makes you think of stream swirls.



But the marvel abides no more

and the hi cup just vanished away.

Your image dwindling through it

is dissolved somewhere far, far away.



Now I am left again forlorn,

full of blaze you kindled in me

I am astir ready to trumpet for the hi cup,

so that it can draw you back to me.

YOU , WHO HAVE NEVER BEEN



MY FRIEND.



Your voice sounds hard to me

as an endless alarm,

as a blow that disturbs your sleep,

as a cry of a man dying .



You speak from behind the rails,

as guilty you are and that’s what you pay.

Your nails try to catch after memories

that life in its store doesn’t keep.



Don’t ask from me any respect,

you have never thought to be a friend.

Your memory just makes me somber

here’s the line of my love, THE END!

that it can draw you back to me.










YOU , WHO HAVE NEVER BEEN



MY FRIEND.



Your voice sounds hard to me

as an endless alarm,

as a blow that disturbs your sleep,

as a cry of a man dying .



You speak from behind the rails,

as guilty you are and that’s what you pay.

Your nails try to catch after memories

that life in its store doesn’t keep.



Don’t ask from me any respect,

you have never thought to be a friend.

Your memory just makes me somber

here’s the line of my love, THE END!



January 2002



















I LOVE YOU





I love you,

but you still remain a dream

to be dreamt of only at midnight.


I love you ,



but I don’t feel you so close,

as so close you are everyday.


I love you



with thousands words that we never said,

which unite us again.



I love you,

because your worry

is my worry.



I love you,

but you never

have cared about it.



I don’t love you.



January 2002